Stephenie Meyer - Drugie życie Bree Tanner.pdf

(653 KB) Pobierz
Microsoft Word - Drugie życie Bree Tanner
STEPHENIE MEYER
Drugie Zycie
Bree Tanner
NA MOTYWACH ZAĆMIENIA
Dla Asyi Munchnick i Meghan Hibbett
Wstęp
Nie ma dwóch pisarzy, którzy opisywaliby świat dokładnie w ten sam sposób. Wszystkich nas
inspirują i motywują różne rzeczy; mamy własne powody, by zostawiać niektórych bohaterów,
podczas gdy inni znikają w stosie odrzuconych plików. Osobiście nigdy tak naprawdę nie rozgryzłam,
dlaczego niektóre z moich postaci zaczynają żyć własnym życiem, ale zawsze mnie to cieszy. O tych
właśnie najłatwiej mi się pisze i to ich historie zwykle zostają dokończone.
Bree jest jedną z takich postaci i najważniejszym powodem, dla którego ta opowieść znajduje
się teraz w Waszych rękach, a nie leży porzucona w labiryncie komputerowych folderów mojego
komputera. (Pozostałe dwa powody to Diego i Fred). Zaczęłam więcej myśleć o Bree, kiedy
redagowałam Zaćmienie. Redagowałam, nie pisałam - bo gdy pisałam pierwszy szkic tej powieści,
założyłam ciemne okulary pierwszo-osobowej narracji, więc wszystko to, czego Bella nie mogła
zobaczyć, usłyszeć, poczuć czy posmakować, nie miało znaczenia. To była wyłącznie jej opowieść.
Następnym etapem pracy nad książką było odejście od punktu widzenia Belli i spojrzenie na
toczącą się historię jako całość. Moja redaktorka Rebecca Davis bardzo mi wtedy pomogła, zadając
mnóstwo pytań o to, czego Bella nie wiedziała, a więc — jak można by pewne części jej historii
poszerzyć. Skoro Bree jest jedyną nowo narodzoną, jaką spotyka Bella, to właśnie z perspektywy Bree
zaczęłam przede wszystkim spoglądać na to, co działo się za kulisami. Myślałam o życiu w piwnicy z
innymi nowo narodzonymi i o klasycznym wampirzym polowaniu. Wyobrażałam sobie świat oczami
Bree. To było łatwe. Od samego początku postać Bree miała jasny zarys i niektórzy z jej przyjaciół
także bez trudu zrodzili się do życia. Zwykle tak właśnie ze mną jest: próbuję napisać streszczenie
tego, co dzieje się w innej części danej historii, a potem „niechcący" zaczynam tworzyć do niej dia-
logi. W tym wypadku złapałam się na tym, że zamiast streszczenia piszę opowieść o dniu z życia
Bree.
Pierwszy raz weszłam w rolę narratora będącego prawdziwym wampirem — łowcą, potworem.
Czerwonymi oczami Bree patrzyłam na nas, ludzi, widząc, jak jesteśmy żałośni i słabi, jak łatwy
stanowimy cel. Nasze istnienie nie ma żadnego znaczenia, jesteśmy jedynie smaczną przekąską.
Zrozumiałam, jak to jest żyć wśród wrogów, będąc zawsze czujną, w ciągłej niepewności, w poczuciu
zagrożenia. Musiałam wczuć się w zupełnie inny gatunek wampira: nowo narodzoną. Zycie nowo
narodzonego to jeden z elementów, którego nigdy nie zdążyłam opisać — nawet gdy Bella w końcu
zmieniła się w wampira. Ale Bella nigdy nie była „noworodkiem" tak jak Bree, której historia stała się
ekscytująca i smutna, a jej zakończenie - tragiczne. Im bardziej zbliżałam się do nieuniknionego
końca, tym mocniej żałowałam, że nie zakończyłam Zaćmienia nieco inaczej.
Ciekawa jestem, czy spodoba się Wam Bree. W Zaćmieniu jest właściwie niewiele znaczącą
postacią. Z punktu widzenia Belli żyje zaledwie pięć minut. A jednak jej historia jest bardzo ważna dla
zrozumienia całej powieści. Czy po przeczytaniu fragmentu, w którym Bella wpatruje się w Bree i
rozmyśla o swojej przyszłości, kiedykolwiek zastanawialiście się, co właściwie sprowadziło Bree na tę
polanę w tamtej właśnie chwili? Czy gdy Bree patrzy na Bellę i Cullenów, pomyśleliście, jak ich
postrzega? Przypuszczam, że nie. A nawet jeśli tak, to na pewno nie odgadlibyście jej sekretów.
Mam nadzieję, że polubicie Bree równie mocno jak ja, choć to nieco okrutne życzenie. Wiecie
już przecież, że nie będzie pozytywnego zakończenia. Ale przynajmniej poznacie całą historię. I
dowiecie się, że nie istnieje coś takiego jak niewiele znaczący punkt widzenia.
Miłej lektury,
Stephenie
Z malej metalowej skrzynki na gazety atakował mnie prasowy nagłówek: SEATTLE
OBLĘŻONE - LICZBA OFIAR ROŚNIE. Akurat tego jeszcze nie widziałam. Pewnie
gazeciarz dopiero przed chwilą dołożył świeże wydanie. Na swoje szczęście zniknął już z
zasięgu mojego wzroku.
No to pięknie! Riley wpadnie w szał. Lepiej, by nie było mnie w pobliżu, gdy zobaczy
te tytuły. Pozwolę, żeby kto inny oberwał.
Stałam w cieniu, tuż za rogiem obskurnego, trzypiętrowego budynku, próbując nie
rzucać się w oczy i czekając, aż ktoś podejmie w końcu jakąś decyzję. Wolałam nie
przyciągać spojrzeń przechodniów, wpatrywałam się więc w dom. Na parterze mieścił się tu
kiedyś sklep z płytami, lecz już dawno go zamknięto; okna powybijane przez chuliganów
albo złą pogodę miały dyktę zamiast szyb. Na górze znajdowały się mieszkania - prawie na
pewno puste, bo nie dochodziły do mnie żadne odgłosy śpiących ludzi. Nic zresztą dziwnego,
cały ten budynek sprawiał wrażenie, jakby miał się zawalić od lada podmuchu. Tak samo jak
wszystkie pozostałe po drugiej stronie wąskiej, ciemnej ulicy.
Zwykła sceneria naszego nocnego wypadu na miasto.
Nie chciałam się odzywać i zwracać na siebie uwagi, ale marzyłam, by ktoś w końcu
coś zadecydował — cokolwiek. Musiałam się napić i nie obchodziło mnie, czy pójdziemy w
lewo, czy w prawo, czy w górę, po dachu. Chciałam tylko znaleźć jakichś nieszczęśników,
którzy nie zdążyliby nawet pomyśleć, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu i czasie.
Niestety, dziś wieczorem Riley wysłał mnie na miasto z dwoma najbardziej
bezużytecznymi wampirami, jakie kiedykolwiek istniały. Ale zdaje się, że nigdy go nie
obchodziło, kto wchodzi w skład grupy polującej. Denerwował się za to, gdy po wysianiu
niedobranej ekipy wracało nas do domu mniej, niż z niego wyszło. Dzisiaj byłam skazana na
Kevina i jakiegoś blond szczeniaka, którego imienia nie znałam. Obaj należeli do gangu
Raoula, więc z założenia wiadomo było, że są głupi. I niebezpieczni Ale w tej chwili bardziej
należało się obawiać ich głupoty.
Zamiast wybierać kierunek polowania, nagle zaczęli się kłócić o to, który z ich
ulubionych super-bohaterów byłby lepszym łowcą. Bezimienny blondynek opowiadał się za
Spider-Manem, zwinnie j wspinając się na ceglany murek i nucąc melodię z kreskówki.
Westchnęłam z irytacją. Czy kiedykolwiek zaczniemy to polowanie?
Nagle zauważyłam nieznaczny ruch po mojej lewej stronie. Acha, to ten, którego
Riley wysłał z dzisiejszą ekipą, Diego. Niewiele o nim wiedziałam, tyle tylko, że był starszy
niż większość z nas. Prawa ręka Rileya — tak można go było określić. Ale bynajmniej nie
lubiłam go z tego powodu bardziej niż pozostałych idiotów.
Diego spojrzał na mnie; pewnie usłyszał moje westchnienie. Odwróciłam wzrok.
Nie wychylaj się i trzymaj gębę na kłódkę — tylko tak można było przeżyć w bandzie
Rileya.
- Spider-Man to jęczący mięczak! — zawołał Kevin do blondynka. — Pokażę ci, jak
poluje prawdziwy superbohater. — Uśmiechnął się szeroko, błyskając zębami w świetle
ulicznych latarni.
Wyskoczył na środek ulicy, kiedy światła zbliżającego się samochodu obmyły
białoniebieskim blaskiem popękany chodnik. Wyprostował się, a potem powoli rozłożył ręce
niczym zapaśnik przygotowujący się do wałki. Auto było coraz bliżej; kierowca czekał
zapewne, aż Kevin zejdzie z drogi, jak postąpiłby każdy normalny człowiek. Jak powinien
postąpić.
- Hulk zły! - wrzasnął Kevin. - Hulk... ŁUP! Skoczył do przodu, wprost na
nadjeżdżające
auto, zanim zdążyło zahamować. Chwycił przedni zderzak i rzucił pojazdem przez głowę.
Samochód wylądował na chodniku do góry kołami, towarzyszył temu huk gniecionego
metalu
i tłuczonego szkła. W środku zaczęła krzyczeć
kobieta.
— O rany, koleś! - odezwał się Diego, kręcąc głową.
Był uroczy — ciemne, gęste, kręcone włosy, duże oczy i pełne usta, ale w końcu: któż
z nas nie był uroczy? Nawet Kevin i reszta pacanów Raoula odznaczali się niezwykłą urodą.
— Kevin, mieliśmy się nie wychylać. Riley powiedział...
— „Riley powiedział"! — Kevin przedrzeźniał Diega piskliwym głosikiem. - Wrzuć
na luz, Diego. Rileya tu nie ma.
Kevin przeskoczył przez wywróconą hondę i wybił pięścią szybę, która do tej pory
jakimś cudem pozostała nietknięta. Włożył rękę do środka, by przez rozbite szkło i sflaczałą
poduszkę powietrzną dosięgnąć kierowcy.
Odwróciłam się i wstrzymałam oddech, ze wszystkich sił próbując się skoncentrować.
Nie mogłam patrzeć, jak Kevin się pożywia - sama byłam bardzo spragniona, a nie chciałam
wszczynać z nim walki. Nie zamierzałam znaleźć się na liście wampirów do odstrzału.
Blondasek nie miał za to żadnych skrupułów Odbił się od ceglanego murka i
wylądował bezszelestnie tuż za mną. Słyszałam, jak kłoci się z Kevinem, a potem rozległ się
wilgotny dźwięk rozdzieranego ciała. Krzyk kobiety nagle ucichł, gdy zaczęli rozrywać ją na
strzępy.
Próbowałam o tym nie myśleć. Ale czułam żar, słyszałam te odgłosy i choć nie
oddychałam, zaczęło palić mnie w gardle.
- Zmywam się stąd - usłyszałam szept Diega.
Zniknął nagle w zaułku między ciemnymi budynkami, a ja bez namysłu ruszyłam za
nim. Musiałam się stąd wynieść jak najszybciej, bo niewiele brakowało, a wdałabym się w
walkę z chłoptasiami Raoula o ciało, w którym już i tak nie zostało zapewne wiele krwi. A
potem mogłoby się okazać, że tym razem to ja nie wróciłam do domu. Rany, ależ mnie paliło
w gardle! Zacisnęłam zęby, by nie zacząć krzyczeć z bólu.
Diego ruszył przez zaśmieconą boczną uliczkę, a gdy dotarł do jej ślepego końca —
wbiegł po ścianie. Wdrapałam się tuż za nim, wciskając palce w szczeliny między cegłami.
Gdy dotarliśmy na dach, Diego przyspieszył, z lekkością przeskakując na kolejne dachy i
kierując się w stronę świateł lśniących nad cieśniną. Trzymałam się blisko. Byłam młodsza od
niego, a więc i silniejsza (dobrze, że my - młodsi - byliśmy najsilniejsi, inaczej nie
przeżylibyśmy nawet pierwszego tygodnia w domu Rileya). Mogłam z łatwością wyprzedzić
Diega, ale chciałam zobaczyć, dokąd zmierza, a poza tym wolałam nie mieć go za plecami.
Diego nie zatrzymywał się przez wiele kilometrów; dotarliśmy do przemysłowej czę-
ści portu. Słyszałam, jak mamrocze coś pod nosem.
— Idioci! Nie rozumieją, że Riley wydał nam te instrukcje z jakiegoś powodu. Aby
zachować gatunek, na przykład. Nie można od nich wymagać choćby odrobiny zdrowego
rozsądku?
— Hej! — zawołałam. — Zaczniemy wreszcie polowanie? Gardło pali mnie jak
szalone.
Diego wylądował na krawędzi ogromnego dachu jakiejś fabryki i odwrócił się.
Cofnęłam się natychmiast na wszelki wypadek, ale o dziwo nie uczynił w moim kierunku
żadnego agresywnego gestu.
— Tak — odparł. — Chciałem tylko oddalić się od tych idiotów.
Uśmiechnął się przyjacielsko, ale nie spuszczałam z niego wzroku. Diego wydał mi
się inny od pozostałych. Był taki... spokojny, to chyba najlepsze określenie. Normalny. Jego
oczy miały barwę czerwieni ciemniejszej niż moje. Jak słyszałam, miał już swoje lata.
Z ulicy dotarły do nas nocne odgłosy jednej z paskudnych dzielnic Seattle.
Samochody, muzyka pełna basów, ludzie idący szybkim, nerwowym krokiem, niektórzy na
rauszu, podśpiewujący fałszywie gdzieś w oddali.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin