Halina Kamińska, O języku Szymona Krofeya, autora tłumaczenia duchownych pieśni Lutra z roku 1586, „Rocznik Naukowo-Dydaktyczny” WSP w Rzeszowie, Rzeszów 1968, z. 3 (5), s. 387-414.
Język – gwarowo zabarwiona polszczyzna. Wprowadzone typowe cechy kaszubskie i północno-polskie (niezupełnie konsekwentnie).
Najbardziej rzucające się w oczy osobliwości języka Krofeya dotyczące głównie fonetyki.
Typowe cechy kaszubskie:
· przypuszczalne pierwsze ślady zmiany artykulacji ĭ, ǔ, ў i początek przejścia tych głosek w dźwięk ə;
· w zakresie samogłosek nosowych – istnienie odnosowionego į powstałego z ę;
· zatrata miękkości spółgłosek ć, ź, ś, dź – przy równoczesnym stosowaniu form hiperpoprawnych cerkiew, ciały.
Inne cechy gwarowe:
· realizacja ŕ jako ‘ar z poprzedzającą spółgłoską miękką;
· realizacja l’ zgłoskotwórczego jako ‘oł;
· istnienie nosówki ą, tj a nosowego;
· przejście ra- > re-;
· zatarcie różnicy artykulacyjnej między y a i;
· wypadanie e ruchomego i wyrównanie mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego do przypadków zależnych;
· labializacja o, u, a nawet i;
· wstawianie do grupy spółgłosek elementu dodatkowego w postaci t, d (sr > str itp.)
hisuisolange