Kościelska niechciana seksualność.doc

(1097 KB) Pobierz

Społeczne podejście do seksualności osób niepełnosprawnych

(na wstępie postawiona teza, że seksualność osób z NI jest społecznie niepożądana)

1) Seksualność ignorowana

W przypadku dzieci o nieprawidłowym rozwoju wizja ich funkcji pełnionych w życiu dorosłym jest niedookreślona, w związku z czym można obserwować zahamowanie rodzicielskich działań ukierunkowanych na wzmacnianie tożsamości seksualnej dziewcząt i chłopców.

Zahamowanie to bywa świadome (bywa połączone z bolesnymi emocjami ) , jak i nieuświadomione.

Ignorowanie płci wyraża się w m.in.:

· zaniedbaniem edukacji (np. nieuświadomienie dziewcząt o menstruacji, mówienie tylko o sprawach higieny) Bierze się u rodziców przede wszystkim z lęku, aby nie ukierunkować ich uwagi na sprawy płci i przez to przypadkiem nie rozbudzić erotycznie.

· Zaprzeczanie zaciekawieniom dziecięcym sprawami płci („oni nie mają takich zainteresować”)

· Ubieranie dzieci pozbawione atrakcyjności i szczegółów dobranych do płci

W grę wchodzi także lęk przed społecznym naznaczeniem czy wykorzystaniem. Rodzice chcą jakby uczynić te dzieci mało widocznymi w życiu społecznym.

· infantylizacja dorosłych, dorastających chłopaków i dziewczyn – łączy się z negacja form seksualności późniejszych niż dziecięca, łatwiej jest mieć pod opieką dorosłe „niewinne dzieci”

2) Seksualność udaremniana

Osoby, które udaremniają mają świadomość, że osoby z ni są istotami seksualnymi, ale nie akceptują tego i są gotowe aktywnie przeciwdziałać zjawisku, dotyczy to przede wszystkim kontaktów seksualnych oraz ich płodności. W formie najostrzejszej wyraża się w niezgodzie na wszelkie kontakty między dorosłymi osobami N płci przeciwnej.

Zapobieganie prokreacji osób N wiąże się zarówno z obrazem nosicielstwa genetycznego cech N, jak i społecznym wyobrażeniem o niewydolności wychowawczej tych ludzi. Jednak jest to mało prawdopodobne

Istnieje problem niewydolności wychowawczej ze strony osób N:

- małe możliwości samodzielnego bytowania ekonomicznego

Czym tłumaczyć represyjność społeczeństwa wobec seksualności osób z NI?

a) charakter etologiczny – nawiązuje do lęku przetrwałego we współczesnym społeczeństwie, dotyczy potrzeby przetrwania biologicznego i wskazuje na potrzebę promowania silniejszych, a odsuwania od prokreacji osobników genetycznie słabszych

b) charakter społeczny – wiąże się z troską o przekazywanie młodemu pokoleniu wartości i dóbr kultury

3) Seksualność tolerowana

To rodzicielska świadomość potrzeb i przejawów seksualności , ale bez dostatecznej troski o wspomaganie ich rozwoju seksualnego i nadanie mu możliwie pożądanego kształtu

4) Seksualność akceptowana

Akceptacja seksualności wiąże się z uznaniem jej za normalny atrybut bycia człowiekiem, ale też za cechę „zdobiącą” i wyraz normalności osób z ni, ta akceptacja może przybierać formy mniej lub bardziej korzystne z punktu widzenia całokształtu rozwoju dziecka i jego obrazu siebie

Warianty:

1) ograniczenie obrazu dziecka do fizyczności – diagnoza ograniczeń rozwoju mentalnego sprawia, że blokują się w swoich próbach nawiązania kontaktu psychicznego z dzieckiem, a koncentrują na jego fizyczności

2) charakter kompensujący – „jeśli już nie może imponować osiągnięciami, to niech chociaż ludzi nie straszy”, dzieci mają miły wygląd i budziły odruchową sympatię otoczenia swoimi buziami i zgrabnymi ruchami

Akceptacja macierzyńska fizycznych aspektów płciowości dzieci owocuje ich wdziękiem. Akceptacja dziecięcego seksualizmu nie wiązała się z lękiem o przyszłość.

Następny etap procesu akceptacji wyrażał się troską o jak najlepsze przyjęcie przejawów własnej płciowości przez dorastające dzieci. Przekazywano informację o menstruacji, polucji czy innych obszarach edukacji seksualnej. Istniała otwartość na przejawy zainteresowań dzieci w zakresie seksualności, a rodzice byli przewodnikami w sprawach seksu