040 - Romantyczne podróże - Field Sandra - W krainie fiordów.pdf - Harlequin Romantyczne podróże - gosiadabrowska

Sandra Field

W krainie fiordów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kristine czuła się w tym mieście jak u siebie w

domu. choć Oslo od Kanady dzieliły tysiące mil.

Rodzice wyjechali z Norwegii, gdy miała trzy latka.

Wychowała się na farmie wśród kanadyjskich lasów. A

jednak ta północna metropolia, leŜąca nad wielkim

fiordem, wtopiona w łańcuch wzgórz i lasów, była jej

dziwnie znajoma.

Szła niespiesznie przez Karl Johansgate, sławny

handlowy deptak, oglądając kolorowe witryny sklepowe

i zatłoczone ogródki niezliczonych restauracji. Jasny,

lipcowy wieczór ściągnął na ulice tłumy rozkoszujące

się łagodną letnią atmosferą. Kristine spoglądała na

wesołe, rozgadane twarze, ignorując pełne uznania

spojrzenia męŜczyzn, śledzące ją spod ogródkowych

parasoli. Jej umysł coraz bardziej zaprzątała myśl o

apetycznej kanapce i szklance chłodnego piwa, lecz

wiedziała, Ŝe ceny w tym miejscu nie są na jej kieszeń.

Jeszcze rano, na granicy, zastanawiała się, czy nie

zawrócić do Szwecji. W głębi duszy obawiała się

powrotu do miejsca swoich narodzin i tego, co moŜe tam

odkryć. Dlatego cieszyła się, Ŝe znalazła w sobie

odwagę, by przejechać pod szlabanem z czerwono -

biało - niebieską flagą.

Minęła dokazujących na chodniku klaunów i grupę

ubranych w kolorowe stroje boliwijskich Indian,

śpiewających tradycyjne pieśni. Marząc o polse, czymś

w rodzaju norweskiego hot doga, lub o pieczonych

ziemniakach, oferowanych przez ulicznych

sprzedawców, Kristine zatrzymała się na chwilę, by

posłuchać egzotycznej muzyki. Rozkoszowała się

poczuciem wolności, jakie dawał jej ten długi, ciepły

wieczór i wiadomość, iŜ kuzyn Harald, u którego się

zatrzymała, wróci dopiero w weekend.

Kolejny uliczny sprzedawca usiłował jej wcisnąć

dorodną róŜę o morelowym odcieniu. Potrząsnęła głową

i z uśmiechem, niepewnie, odparła: nci takk. śałowała,

Ŝe nie zdąŜyła się poduczyć języka przed przyjazdem -

teraz byłoby jej o wiele łatwiej. Ba, przecieŜ do zeszłej

soboty, kiedy to zadzwoniła do Haralda, nie miała

pewności, czy w ogóle tu przyjedzie...

Z eleganckiego, zbyt drogiego dla niej baru

dobiegały dźwięki jazzu. Gdy go minęła, zza budynków

wyłoniła się zieleń niewielkiego parku. Słyszała

dochodzący z oddali śpiew. Nie mogła sobie pozwolić na

jedzenie w lokalach, lecz ogromną radość sprawiało jej

samo obserwowanie ludzi i ulic. Zwłaszcza ludzi tego

kraju, z którym łączyły ją więzy krwi. Tym chętniej

ruszyła w kierunku parku.

W ciągu ostatnich dwóch lat Kristine podróŜowała

wiele po Indiach, Tajlandii. Turcji i Grecji. W Ŝadnym z

tych miejsc nie pozwoliłaby sobie na samotny, nocny

spacer po parku. Tutaj, w Norwegii, czuła się całkowicie

bezpieczna, niemal jak w domu. W jej umyśle w

dalszym ciągu toczyła się walka. Przyjazd tutaj nie był

jedyną decyzją, jaką musiała podjąć. W Fjaerland, w

małej osadzie, leŜącej wiele mil na północ od Oslo,

mieszkał dziadek ze strony ojca. Czy powinna go

odwiedzić? Nie mogła zbytnio zwlekać z decyzją, bo

pieniądze topniały szybciej, niŜ się spodziewała. Jeszcze

chwila, a będzie musiała szukać pracy. Zatopiona w

rozwaŜaniach, Kristine weszła do parku i zanurzyła się w

ciemnawą alejkę.

Nagle tuŜ przed nią z mroku wyłoniła się postać

rodem z horroru, z pomalowaną na biało twarzą,

krwistoczerwonymi, zastygłymi w uśmiechu ustami i

oczami w grubych, czarnych obwódkach. Czarny

kostium rozpływał się wśród nocnych cieni i upiorna

maska klauna zdawała się wisieć w powietrzu. Poczuła

silne szarpniecie za torebkę. To nie był senny koszmar!

Kristine zobaczyła męskie dłonie z brudem za

paznokciami. Niewiele myśląc, cisnęła resztkę lodów

napastnikowi w twarz i nabrała powietrza, by krzyknąć -

lecz wtedy inna brudna dłoń zakryła jej usta.

A więc jest ich dwóch! Jak mogła być tak głupia, lak

niewiarygodnie naiwna? Palce napastnika wpijały się w

jej policzek. Czuła intensywną woń szminki i nikotyny.

Jeszcze parę lat wcześniej w podobnej sytuacji uległaby

panice, jednak podczas ostatnich podróŜy nauczyła się

pewnych poŜytecznych obronnych sztuczek. Udając

strach, przywarła do napastnika, sięgając jednocześnie

po noŜyczki do paznokci, które zawsze nosiła w

kieszeni. Zręcznym ruchem dźgnęła w rękę pierwszego

męŜczyznę, który odskoczył, wyjąc z bólu, i niemal

jednocześnie kopnęła drugiego, stojącego za nią.

Philippe, który nauczył ją tej sztuczki w czasie podróŜy

po Turcji, nie miał sobie równych w sztukach walki,

choć wyglądał jak cherubinek z obrazów Rafaela.

Kopniak zadziałał. Poza tym miała duŜo szczęścia,

bo klaun, przeklinając po norwesku, potknął się o

metalową ławeczkę i przewrócił w krzaki. Kristine

nabrała powietrza w płuca i zaczęła krzyczeć najgłośniej,

jak potrafiła. Pierwszy z rabusiów rzucił się na nią z

pięściami, lecz zdołała się uchylić i uniknąć ciosu.

Ponownie skierowała ku niemu swą niepozorną, lecz

jakŜe skuteczną broń. Gdy ostrze wbiło się w ciało,

szarpnął się tak, Ŝe oboje stracili równowagę. Wy -

puściła z ręki noŜyczki, ale ta chwila wystarczyła jej, by

wyrwać się z łap napastnika i skoczyć między drzewa.

Kristine poczuła na policzku smagnięcie gałęzi,

bolesne niczym strzał z bicza. Była pewna, Ŝe rabusie

ruszą w pościg. Kluczyła miedzy drzewami, potem

wybiegła na parkową alejkę - i wpadła prosto w objęcia

czekającego tam męŜczyzny. Była przeraŜona, lecz nie

poddała się. Philippe nauczył ją jeszcze jednej rzeczy.

- Pamiętaj - powtarzał - jedne noŜyczki nie

wystarcza. Wcześniej czy później moŜesz się znaleźć w

prawdziwych opałach.

W tylnej kieszeni spodni nosiła więc scyzoryk.

Zanim kolejny prześladowca zdąŜył wykonać

jakikolwiek ruch, sięgnęła do kieszeni i wbiła ostrze w

jego nagie ramię. Jęknął z bólu, lecz nie wycofał się.

Mocnym chwytem złapał ją za ramiona, szybko mówiąc

coś po norwesku. I to był błąd. Kristine podwinęła nogę,

celując kolanem w czułe miejsce. Jednak reakcja

nieznajomego była szybsza i kolano trafiło w pustkę.

- Stop! - sapnął. - Usiłuję pani pomóc. Je suis un

ami... ein Freund.

Zamarła i cofnęła sięgające ku jego oczom palce.

Nagle dotarło do niej, Ŝe ten facet nie ma na sobie

przeklętego kostiumu klauna. Nie walczył, starał się

jedynie chronić przed jej obronnymi posunięciami.

- Co pan powiedział? - wykrztusiła. Nadal czuła na

ramionach ciepło jego rąk.

- Usiłuję pani pomóc - powtórzył po angielsku. -

Zdaje się jednak, Ŝe to niezbyt rozsądne z mojej strony.

Wołała pani o pomoc?

- Tak, wołałam. Myślałam, Ŝe pan jest jednym z

nich. To znaczy jednym z tych, którzy mnie zaatakowali.

- ZadrŜała. Pod drzewami było ciemno i nadal nie miała

pewności, czy moŜe mu ufać.

- Chodźmy na ulicę, tam jest więcej światła -

powiedział, jakby czytał w jej myślach. Bez wahania

wziął ją za rękę i poprowadził w kierunku wyjścia z

parku.

040 - Romantyczne podróże - Field Sandra - W krainie fiordów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: