Marker.pdf

Robin Cook

Marker

(Marker)

przełożył Norbert Radomski

Dla Jean i Camerona za wszystko, co dla mnie znaczą Chciałbym podziękować

swojej uczelni – Wydziałowi Lekarskiemu Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku.

Studiowanie tam było dla mnie zaszczytem i przywilejem. Zarówno moje życie

zawodowe, jak i kariera pisarska opierają się w znacznym stopniu na fundamencie

wiedzy i doświadczenia, jakie zdobyłem w tej instytucji.

R. C.

Prolog

Drugiego lutego przed świtem padająca nieprzerwanie zimna mżawka skrapiała

betonowe iglice Nowego Jorku, spowijając je gęstą, sinoróżową mgłą. Jeśli nie liczyć

kilku stłumionych syren, miasto, które nigdy nie zapada w sen, pogrążone było we

względnej martwocie. Jednak dokładnie o trzeciej siedemnaście po przeciwnych stronach

Central Parku zaszły dwa niemal równoczesne, nie powiązane ze sobą, ale zasadniczo

podobne wydarzenia, które – jak miało się okazać – były w tragiczny sposób splecione.

Jedno z nich rozegrało się na poziomie komórkowym, drugie na poziomie molekularnym.

Choć biologiczne skutki tych wydarzeń były całkowicie odmienne, same wydarzenia

zrządzeniem losu niespełna dwa miesiące później doprowadziły swych sprawców –

obcych sobie ludzi – do brutalnego starcia.

Zdarzenie na poziomie komórkowym nastąpiło w momencie intensywnej rozkoszy

i polegało na gwałtownym wstrzyknięciu do pochwy nieco ponad dwustu pięćdziesięciu

milionów plemników. Niczym gromada niecierpliwych maratończyków, plemniki

błyskawicznie zmobilizowały się, sięgnęły do swych zasobów energii i rozpoczęły

prawdziwie herkulesowy wyścig ze śmiercią: wyczerpujący i niebezpieczny bieg, który

wygrać mógł tylko jeden z nich, skazując pozostałe na krótki i frustrująco jałowy żywot.

Najpierw musiały przedrzeć się przez czop śluzowy tarasujący dostęp do

obkurczonej jamy macicy. Mimo tej potężnej zapory plemniki szybko zatriumfowały,

choć było to pyrrusowe zwycięstwo. Dziesiątki milionów gamet z pierwszej fali zginęły

w akcie samopoświęcenia, by uwolnić zawarte w nich enzymy mające otworzyć przejście

dla innych.

Następnym sprawdzianem dla tej hordy maleńkich istot było przebycie olbrzymiej

przestrzeni macicy, wyczyn porównywalny pod względem dystansu i niebezpieczeństw

z wysiłkiem małej rybki przemierzającej wzdłuż Wielką Rafę Koralową. Ale nawet ta

pozornie nieprzekraczalna przeszkoda została pokonana, gdy kilka tysięcy krzepkich

plemników szczęśliwie zdołało dotrzeć do ujść jajowodów, pozostawiając za sobą trupy

setek milionów pechowców.

Jednak nie był to jeszcze koniec ich trudów. Wśród falujących fałd nabłonka

szczęśliwcy, którzy trafili do właściwego jajowodu, przyspieszyli bieg pod wpływem

chemicznych bodźców płynu z pękniętego pęcherzyka Graafa. Gdzieś przed nimi, za

dwunastoma centymetrami krętego, zdradliwego tunelu, znajdował się ich Święty Graal,

świeżo uwolniona komórka jajowa spowita obłokiem chroniących ją osłon.

Napędzana coraz mocniej nieodpartą siłą chemotaksji, część męskich gamet

dokonała rzeczy pozornie niemożliwej i otoczyła swój cel. Pozostało ich już niespełna

sto, wyczerpanych długą podróżą i ucieczką przed drapieżnymi makrofagami, które

unicestwiły wielu ich braci, a liczba ta malała wciąż w szybkim tempie. Niedobitki

w ostatnim zrywie zwaliły się na nieszczęsną haploidalną komórkę jajową.

Po zaledwie godzinie i dwudziestu pięciu minutach zwycięski plemnik ostatnim

rozpaczliwym ruchem witki rzucił się na osłony otaczające jajo. Gorączkowo przedzierał

się przez warstwę komórek ziarnistych, by dotknąć swym czapeczkowatym akrosomem

grubej osłonki przejrzystej i doprowadzić do fuzji. W tym momencie wyścig dobiegł

końca. Ostatecznym, przedśmiertnym czynem zwycięskiego plemnika było wstrzyknięcie

do wnętrza komórki jajowej materiału jądrowego, wskutek czego powstało męskie

przedjądrze.

Pozostałych szesnaście plemników, które dotarły do komórki jajowej parę sekund po

zwycięzcy, przekonało się, że nie są w stanie przylgnąć do zmodyfikowanej osłonki

przejrzystej. Ich zasoby energii były na wyczerpaniu i wkrótce ich witki zamarły. Nie

było innego miejsca. Wszyscy przegrani zostali wychwyceni, wchłonięci i usunięci

z organizmu przez śmiercionośne makrofagi.

Tymczasem wewnątrz zapłodnionej komórki jajowej męskie i żeńskie przedjądrza

wędrowały ku sobie. Gdy ich otoczki uległy rozpadowi, zawartość obu połączyła się,

tworząc wymagany dla ludzkiej komórki zestaw czterdziestu sześciu chromosomów. Jajo

przekształciło się w zygotę. W ciągu następnej doby uległo podziałowi w procesie

zwanym bruzdkowaniem, pierwszym z sekwencji wydarzeń, która po dwudziestu dniach

miała doprowadzić do powstania zarodka. Zaczęło się życie.

Niemal równoczesne zdarzenie na poziomie molekularnym również wiązało się ze

wstrzyknięciem. W tym przypadku do jednej z obwodowych żył przedramienia

wprowadzono przeszło bilion cząsteczek zwyczajnej soli, zwanej chlorkiem potasu,

rozpuszczonej w niewielkiej ilości wody destylowanej. Efekt był niemal

natychmiastowy. Jony potasu przeniknęły na zasadzie biernej dyfuzji do wnętrza

komórek wyściełających żyłę, zaburzając równowagę elektrolityczną niezbędną dla ich

życia i funkcjonowania. Znajdujące się między komórkami delikatne zakończenia

nerwowe pospiesznie wysłały do mózgu pilne sygnały bólu, ostrzegając o nadciągającej

katastrofie.

Parę sekund później jony potasu dopłynęły głównymi żyłami do serca, skąd każdy

skurcz wyrzucał je do rozgałęzionego drzewa tętnic. Choć coraz bardziej rozcieńczały się

w osoczu, ich stężenie wciąż pozostawało zabójcze. Szczególnie zagrożone były

wyspecjalizowane komórki odpowiedzialne za inicjowanie uderzeń serca, komórki pnia

mózgu sterujące oddechem oraz przenoszące sygnały neurony i wrzeciona mięśniowe.

Już wkrótce wszystkie one odczuły niekorzystny wpływ potasu. Częstość akcji serca

spadła gwałtownie, a jego skurcze osłabły. Oddech stał się płytki, a natlenienie krwi

niewystarczające. Kilka chwil później serce zatrzymało się, zapoczątkowując proces

obumierania komórek w całym organizmie oraz śmierć kliniczną. Życie się zakończyło.

Ostatnim ciosem było wysączenie się potasu zawartego w umierających komórkach do

nie funkcjonującego już układu krążenia, co skutecznie zamaskowało wstrzykniętą

śmiertelną dawkę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: