Chromosom 6.pdf

Robin Cook

CHROMOSOM 6

Tłumaczył Przemysław Bandel

Z kostnicy znikaja zwłoki Carla Franconiego, znanej postaci świata przestępczego. Kilka dni później trafiają

one, mocno okaleczone, na stół autopsyjny Jacka Stapletona. Poszukiwania odpowiedzi na nasuwajace się

pytania prowadzą aż do Gwinei Równikowej...

Dla Audrey i Barbary dwóch wspaniałych matek

Podziękowania dla

Doktora Matthew J. Bankowskiego, dyrektora Kliniki Wirusologii, Medycyny

Molekularnej i Badań Rozwojowych, laboratoriów DSI

Joego Coksa, doradcy w sprawach karnych

Doktora Johna Gilatta, profesora nadzwyczajnego patologii weterynarii Tufts

University School of Veterinary Medicine

Doktor Jacki Lee, szefowej Zakładu Medycyny Sądowej w Queens w Nowym Jorku

Mattsa Lindena, kapitana lotnictwa z American Airlines

Martine'a Pignede'a, dyrektora NIWA Private Game Reserve w Kamerunie

Jean Reeds, psychologa szkolnego, uważnej czytelniczki i krytyka

Doktora Charlesa Wetliego, szefa Zakładu Medycyny Sądowej w okręgu Suffolk, w

stanie Nowy Jork

Prolog

3 marca 1997 roku godzina 3.30

Cogo, Gwinea Równikowa

Chociaż Kevin Marshall był posiadaczem doktoratu z biologii molekularnej

otrzymanego w MIT* [przyp.: MIT - Massachusetts Institute of Technology (przyp.

tłum.).] przy bliskiej współpracy ze stanowym szpitalem Massachusetts, to z

powodu jego wrodzonej wrażliwości najbardziej oczywiste zabiegi medyczne

stawały się dla niego wielce ambarasujące. Prawdę powiedziawszy, nigdy nikomu

się nie przyznał, że pobranie krwi czy nawet zwykły zastrzyk stawały się

prawdziwą próbą charakteru. Igły były źródłem "specyficznych" doznań. Ich widok

wywoływał drżenie łydek i krople zimnego potu na szerokim czole. Kiedyś w

szkole po szczepieniu ochronnym przeciwko odrze nawet zasłabł.

W wieku trzydziestu czterech lat, po wielu latach badań biomedycznych, w tym na

żywych zwierzętach, spodziewał się pozbyć fobii, niestety, tak się nie stało. Z

tego też powodu zamiast znaleźć się teraz w sali operacyjnej IA lub IB, wolał

pozostać w umywalni, gdzie oparty o umywalkę zajął pozycję umożliwiającą mu

obserwowanie przez okno tego, co działo się w obu salach. Do chwili, rzecz

jasna, aż poczuje potrzebę odwrócenia wzroku.

W obu salach od około kwadransa leżeli pacjenci przygotowani do operacji. Dwa

zespoły chirurgiczne, stojąc nieco z boku, omawiały po cichu procedurę

postępowania. Wszyscy mieli na sobie czepki, maski i rękawice, byli więc gotowi

do zabiegu. Przyjęto ogólną zasadę, że poza anestezjologami podającymi

pacjentom znieczulenie nikt w sali operacyjnej nie prowadzi głośnych dyskusji.

Jeden anestezjolog nadzorujący krążył między dwoma salami i zawsze był gotów do

działania w razie najmniejszych kłopotów.

Ale nie było żadnych kłopotów. Przynajmniej do tej pory. Mimo to Kevin poczuł

się zmęczony. Ku swojemu zaskoczeniu nie odczuwał tej samej satysfakcji, która

towarzyszyła mu w czasie trzech wcześniejszych analogicznych zabiegów, kiedy

wynosił pod niebiosa osiągnięcia nauki i własne zdolności.

Zamiast triumfu naszedł go niespodziewany niepokój. Jego zakłopotanie pojawiło

się mniej więcej tydzień temu, ale właśnie w tej chwili, kiedy spoglądał na

pacjentów i zastanawiał się nad różnymi prognozami, obawy przybrały przykre dla

Kevina rozmiary. Efekt był podobny do tego, który wywoływał widok igieł: na

czole krople zimnego potu i drżenie nóg. Musiał mocno zacisnąć dłonie na

krawędzi umywalki, żeby się nie przewrócić.

Nagle otworzyły się drzwi do sali operacyjnej IA. Obok Kevina pojawiła się

postać w masce i czepku. Znad maski patrzyły bladoniebieskie oczy. Rozpoznanie

było natychmiastowe - to Candace Brickmann, jedna z pielęgniarek.

- Kroplówki zostały podłączone i pacjenci śpią. Na pewno nie chce pan wejść?

Widziałby pan wszystko o wiele dokładniej.

- Bardzo dziękuję, ale tu jest doskonale - odparł Kevin.

- Jak pan uważa.

Drzwi za Candace zamknęły się automatycznie. Wróciła do sali operacyjnej. Kevin

przyglądał się jej energicznym ruchom, kiedy szybkim krokiem przemierzała

pokój. Mówiła coś do chirurgów. W odpowiedzi zwrócili swoje spojrzenia w stronę

Kevina i podniesionymi kciukami dali znać, że wszystko w porządku. Kevin, na

pół przytomny, odwzajemnił gest.

Lekarze wrócili do swojej cichej rozmowy, ale to porozumienie bez słów jedynie

wzmocniło jego poczucie współudziału. Puścił umywalkę i zrobił krok do tyłu.

Niepokój przemieszał się teraz ze strachem. Co on zrobił?

Okręcił się na pięcie, wyszedł szybko z umywalni i opuścił blok operacyjny.

Lekki podmuch powietrza ciągnął się za nim, gdy opuszczał aseptyczną przestrzeń

bloku operacyjnego i wchodził do swego błyszczącego, futurystycznego

laboratorium. Kevin oddychał ciężko jak po biegu.

Każdego innego dnia wejście tutaj przepełniało go myślą, iż naukowe odkrycia

czekają tylko na jego magiczne dłonie. Szereg pomieszczeń dosłownie błyszczał

od najwyższej klasy wyposażenia, takiego, o jakim mógł tylko śnić. Teraz owe

zaawansowane technicznie i technologicznie urządzenia dzień i noc pozostawały

do jego dyspozycji. Idąc do swego biura, w zamyśleniu przesuwał palcami po

metalowych blatach, klawiaturach i monitorach komputerów. Dotykał sekwencera

DNA za sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów, kulistego MRJ* [przyp.: MRJ -

magnetyczny rezonans jądrowy (przyp. tłum.).], z którego wyrastały splątane

macki drutów jak u gigantycznego morskiego ukwiału. Spoglądał na PCR, którego

czerwone światła mrugały niczym odległe kwazary, zwiastując replikację

łańcuchów DNA. To otoczenie wcześniej napełniało Kevina nadzieją i wiarą. Teraz

każda wirówka Eppendorfa czy naczynie z hodowlą tkanek stawały się milczącym

przypomnieniem przykrego uczucia, którego doświadczał. Stanął przy biurku i

spojrzał na mapę genetyczną krótkiego ramienia chromosomu szóstego. Obszar

szczególnego zainteresowania Kevina zakreślony został czerwonym kółkiem.

Chodziło o główny układ zgodności tkankowej. Problem polegał na tym, że MHC*

[przyp.: MHC (ang.) - major histocompatibility complex, czyli główny układ

zgodności tkankowej (przyp. tłum.).] był tylko małą częścią krótkiego ramienia

chromosomu szóstego. Poza tym widniały wielkie, białe plamy odpowiadające

wielu, naprawdę wielu parom zasad tworzących DNA, a co za tym idzie setkom

innych genów. Kevin nie wiedział, za co odpowiadają.

Ostatnia wyprawa do Internetu po informacje dotyczące owych genów dała w

rezultacie niejasne odpowiedzi. Kilku uczonych zareagowało na pytania i

potwierdziło, że krótkie ramię chromosomu szóstego zawiera geny odpowiadające

za rozwój układu mięśniowo-kostnego. I to wszystko. Żadnych szczegółów.

Kevinem wstrząsnął dreszcz. Spojrzał w stronę dużego okna, pod którym stało

biurko. Jak zawsze pokryte było kroplami z tropikalnego deszczu, który

spływając po szybach, wywoływał falowanie pejzażu. Kropelki powoli łączyły się,

aż osiągały masę krytyczną. Wtedy mknęły po powierzchni jak iskry spod

szlifierskiej tarczy.

Kevin zapatrzył się w dal. Kontrast między blaskiem klimatyzowanego wnętrza a

światem zewnętrznym był szokujący. Kłębiące się, stalowoszare chmury zasnuły

niebo, nic sobie nie robiąc z tego, że pora sucha powinna była zacząć się trzy

tygodnie temu. Kraj został opanowany przez rozbuchaną roślinność, tak

ciemnozieloną, że zdawała się czarna. Na obrzeżu miasta zamieniała się w

gigantyczną falę zielonego przypływu.

Pracownia Kevina znajdowała się w szpitalno-laboratoryjnym kompleksie w małym

kolonialnym miasteczku Cogo, w Gwinei Równikowej. Szpital był jednym z kilku

nowych budynków w chylącym się ku upadkowi i opuszczonym afrykańskim kraju.

Gmach miał dwa piętra. Pracownia Kevina mieściła się na drugim piętrze. Okna

wychodziły na południowy wschód. Z gabinetu roztaczał się widok na sporą część

miasta, tę, która rozrastała się dość przypadkowo w stronę Estuario del Muni i

jego życiodajnych rzek.

Niektóre z sąsiednich zabudowań zostały odnowione, inne właśnie remontowano,

większości jednak nawet nie tknięto. Pół tuzina niegdyś pełnych uroku hacjend

oplatały teraz dziko rosnące pnącza i zarośla. Nad całą sceną wisiało kurtyną

nadzwyczajnie wilgotne, gorące powietrze.

Mniej więcej w centrum fragmentu miasta widocznego z okien gabinetu, Kevin

obserwował ruch wokół otoczonego arkadami budynku ratusza. W ich cieniu kręcili

się zawsze licznie tam zgromadzeni gwinejscy żołnierze w polowych mundurach, z

niedbale przewieszonymi przez ramiona AK-47. Jak zwykle palili, kłócili się i

popijali kameruńskie piwo.

W końcu Kevin sięgnął wzrokiem dalej, poza miasto, tam gdzie do tej pory

podświadomie bał się spoglądać. Teraz, patrząc na ujście rzeki, zauważył, że

woda zraszana obficie deszczem wygląda jak wyklepana cynowa blacha. Patrząc

dokładnie na południe, dostrzegł lesistą granicę Gabonu, na wschodzie

przeskakiwał wzrokiem po archipelagu wysp wyciągających się w kierunku wnętrza

kontynentu. Na horyzoncie widział największą z wysp - Isla Francesca - nazwaną

tak przez Portugalczyków w piętnastym wieku. W przeciwieństwie do innych wysp

na Isla Francesca wznosiły się porośnięte dżunglą wapienne góry, których

grzbiet biegł środkiem wyspy jak kręgosłup dinozaura.

Serce Kevina mocniej zabiło. Pomimo deszczu i wilgoci mógł dostrzec to, co

obawiał się zobaczyć. Podobnie jak tydzień temu znowu w ołowiane niebo płynął

wyraźną, falującą smugą dym.

Kevin opadł na krzesło i zacisnął dłonie na głowie. Pytał sam siebie, co

zrobił. Na studiach jako zajęcia fakultatywne wybrał sobie historię klasyczną i

dobrze pamiętał mitologię grecką. Teraz zastanawiał się, czy nie popełnił błędu

Prometeusza. Dym oznaczał ogień i Kevin musiał się zastanowić, czy nie był to

ogień nierozważnie skradziony bogom.

godzina 18.45

Boston, stan Massachusetts

Podczas gdy zimny marcowy wiatr uderzał okiennicami, Taylor Devonshire Cabot

rozkoszował się ciszą bezpiecznego i ciepłego gabinetu, wyłożonego drewnem

orzechowca. Mieszkał w położonym nad brzegiem morza Manchesterze na północ od

Bostonu. Harriette Livingston Cabot, żona Taylora, kończyła przygotowania do

obiadu zaplanowanego punktualnie na dziewiętnastą trzydzieści.

Taylor balansował na poręczy fotela szklanką z rżniętego kryształu, w której

połyskiwała czysta, doskonała whisky. Ogień strzelał w kominku, a z radia

dochodziła przyciszona muzyka Wagnera. W regał ścienny wbudowane były trzy

telewizory nastawione teraz na lokalną stację informacyjną, CNN i ESPN.

Taylor był przykładem człowieka zadowolonego. Spędził pracowity, ale także

efektywny dzień w światowym centrum GenSys, nowoczesnej firmie zajmującej się

biotechnologią, w której pracował od ośmiu lat. Kompania wznosiła nowy budynek

nad Charles River w Bostonie, co sytuowało ich niemal w bezpośrednim

sąsiedztwie Uniwersytetu Harvarda i MIT i sprzyjało przejmowaniu zamówień.

Droga do domu okazała się łatwiejsza niż zwykle, tak że Taylor nie zdążył nawet

przeczytać do końca materiałów, które zamierzał przejrzeć po drodze. Rodney,

kierowca Taylora, znając zwyczaje szefa, przeprosił, że tak szybko znaleźli się

w domu.

- Jestem pewny, że jutro odbijesz to sobie z nawiązką - zażartował Taylor.

- Zrobię wszystko co w mojej mocy - odparł z udawaną powagą Rodney.

Taylor nie słuchał muzyki i nie oglądał wiadomości. Zamiast tego czytał raport

finansowy, który miał być przedstawiony w następnym tygodniu na posiedzeniu

akcjonariuszy. Ale to oczywiście nie znaczyło, że Taylor nie interesuje się

tym, co dzieje się wokół niego. Bardzo niepokoił go wiejący za oknami wiatr,

wsłuchiwał się w trzaskający ogień, muzykę, czujny na różne reporterskie

nowinki przedstawiane w wiadomościach. Dlatego kiedy padło nazwisko Carla

Franconiego głowa Taylora natychmiast się uniosła.

Wziął do ręki pilota i podkręcił głos w środkowym monitorze. To był lokalny

dziennik współpracujący z CBS. Wiadomości prezentowali Jack Williams i Liz

Walker. Jack Williams wspomniał Carla Franconiego i poinformował, że stacja

weszła w posiadanie taśmy wideo, na której zarejestrowano zabójstwo tego dobrze

znanego członka mafii, mającego pewne powiązania z przestępczymi rodzinami

Bostonu.

- Sceny przedstawione na taśmie są dość drastyczne - ostrzegał Jack. -

Apelujemy więc do rodziców, aby nie pozwolili dzieciom pozostawać przed

telewizorami. Być może pamiętają państwo, że kilka dni temu informowaliśmy, iż

Franconi zniknął po tym, jak został postawiony w stan oskarżenia, i wielu

podejrzewało ucieczkę przed rozprawą mimo wpłaconej kaucji. Jednak wczoraj

niespodziewanie pojawił się znowu, oświadczając, iż zawarł układ o współpracy

zawartym z prokuratorem okręgowym Nowego Jorku i że uruchomiono program ochrony

świadków. Jednakże dziś wieczorem, opuszczając swą ulubioną restaurację,

oskarżony gangster został fatalnie postrzelony.

Taylor siedział jak sparaliżowany, oglądając amatorski film wideo. Mężczyzna z

wyraźną nadwagą wychodzi z restauracji w towarzystwie kilku ludzi,

prawdopodobnie policjantów. Niedbałym gestem pozdrawia zgromadzony tłumek

gapiów i kieruje się do czekającej limuzyny. Konsekwentnie unika odpowiedzi na

wszelkie pytania dziennikarzy, którym udało się dostatecznie zbliżyć. W chwili,

w której schyla się, by wsiąść do samochodu, jego ciałem targa wstrząs,

mężczyzna cofa się, sięga ręką do szyi, pochyla w prawo, następuje jeszcze

jeden gwałtowny wstrząs i Franconi pada na chodnik. Towarzyszący mu ludzie

wyciągają broń i jak szaleni kręcą się we wszystkie strony. Znajdujący się w

pobliżu dziennikarze jak na komendę padają na ziemię.

- No, no! - skomentował półgłosem Jack. - Ale scena! Przypomina nieco zabójstwo

Lee Harveya Oswalda. To tyle, jeśli chodzi o policyjną ochronę.

- Zastanawiam się, jak to podziała na przyszłych świadków - wtrąciła Liz.

- Z pewnością nie najlepiej - odpowiedział Jack.

Oczy Taylora błyskawicznie przeskoczyły na CNN, gdzie właśnie zamierzali

pokazać tę samą taśmę. Jeszcze raz obejrzał film. Twarz wykrzywił mu grymas. Po

filmie reporter CNN mówił do telewidzów sprzed biura Głównego Inspektora

Zakładu Medycyny Sądowej dla Miasta Nowy Jork.

- Nasuwa się pytanie, czy zabójstwa dokonał jeden, czy dwóch sprawców - mówił

reporter ponad hałasem ulicznym Pierwszej Avenue. - Odnieśliśmy wrażenie, że

Franconi został trafiony dwukrotnie. Policja ze zrozumiałych względów ubolewa

nad tym faktem, odmawia wszelkich spekulacji i nie udziela żadnych informacji.

Dowiedzieliśmy się, że autopsja ma zostać przeprowadzona jutro rano i

przypuszczamy, że ekspertyza balistyczna wyjaśni zagadkę.

Taylor ściszył telewizor i sięgnął po szklankę. Wstał i podszedł do okna.

Przyglądał się wściekłemu, ciemnemu morzu. Śmierć Franconiego mogła oznaczać

kłopoty. Spojrzał na zegarek. W zachodniej Afryce dochodziła północ.

Złapał za telefon, połączył się z GenSys i kazał centrali połączyć się

natychmiast z Kevinem Marshallem.

Odłożył słuchawkę i znowu wyglądał przez okno. Tak naprawdę nigdy do końca nie

zaakceptował tego projektu, chociaż z finansowego punktu widzenia zapowiadał

się niezwykle dochodowo. Zastanawiał się, czy mógłby jeszcze wszystko

zatrzymać. Telefon przerwał jego myśli.

Podniósł słuchawkę i usłyszał, że pan Marshall jest na linii. Po chwili ciszy

zaspany głos Kevina zapytał:

- Czy to rzeczywiście Taylor Cabot?

- Pamiętasz Carla Franconiego? - zapytał Taylor, ignorując pytanie Kevina i bez

wstępów przechodząc do rzeczy.

- Oczywiście.

- Dziś po południu został zamordowany. Jutro rano w Nowym Jorku przeprowadzą

sekcję zwłok. Chcę wiedzieć, czy to może przysporzyć nam kłopotów?

Zapadła chwila milczenia. Taylor już zamierzał sprawdzić, czy połączenie nie

zostało przerwane, kiedy Kevin odezwał się.

- Tak, mogą się pojawić problemy.

- Czy to znaczy, że w czasie autopsji ktoś może coś odkryć?

- To możliwe - uznał Kevin. - Nie powiedziałbym, że bardzo prawdopodobne, ale

jednak możliwe.

- Nie podoba mi się to "możliwe" - odparł poirytowany Taylor. Przerwał

połączenie i ponownie skontaktował się z centralą GenSys. Tym razem zażądał

natychmiastowego połączenia z doktorem Raymondem Lyonsem. Kazał powiedzieć, że

to wezwanie do wypadku.

Nowy Jork

- Przepraszam - szepnął kelner do doktora Lyonsa. Poczekał aż doktor i jego

młoda, jasnowłosa asystentka i zarazem kochanka, Darlene Polson, przerwą na

chwilę rozmowę. Ze swoimi szpakowatymi włosami i w klasycznie skrojonym ubraniu

Lyons wyglądał na kwintesencję lekarza żywcem wyjętego z mydlanej opery. Był

tuż po pięćdziesiątce, wysoki, opalony, szczupły, dystyngowany i przystojny.

Mógł budzić zazdrość.

- Przepraszam, że przeszkadzam - mówił kelner - ale jest do pana bardzo pilny

telefon. Wezwanie do wypadku. Czy mam przynieść aparat do stolika, czy może

woli pan porozmawiać z holu?

Błękitne oczy Raymonda wędrowały od uprzejmie spoglądającej, słodkiej Darlene

do oczekującego na odpowiedź kelnera, którego nieskazitelne zachowanie i

postawa potwierdzały wysoką ocenę "Aureoli" w przewodniku po restauracjach.

Raymond nie wyglądał jednak na zadowolonego.

- Może powinienem powiedzieć, że jest pan nieosiągalny - zasugerował uprzejmie

kelner.

- Nie, proszę przynieść aparat - zdecydował Raymond. Nie potrafił sobie

wyobrazić, kto może go wzywać do nagłego wypadku. Nie praktykował, odkąd

stracił prawo do wykonywania zawodu w wyniku wyroku za nadużycia finansowe w

Towarzystwie Opieki Zdrowotnej, którym kierował przez wiele lat.

- Halo - odezwał się z wyczuwalnym drżeniem w głosie.

- Mówi Taylor Cabot. Mamy problem.

Raymond znieruchomiał, zmarszczył tylko brwi.

Taylor streścił w kilku słowach historię Carla Franconiego i rozmowę z Kevinem

Marshallem.

- Ta operacja to twoje dziecko - wypomniał poirytowany Taylor. - Ostrzegam cię,

to w całej naszej działalności jedynie drobna inicjatywa. W razie kłopotów

zwinę cały ten interes. Nie chcę mieć złej prasy, więc zajmij się tym.

- Ale co ja mogę zrobić - nieśmiało zaprotestował Raymond.

- Szczerze powiedziawszy, nie mam pojęcia. Ale lepiej coś wymyśl, i to szybko.

- Według mnie sprawy nie mogłyby iść lepiej - zauważył jakby mimochodem

Raymond. - Właśnie dzisiaj miałem kontakt z lekarką z Los Angeles, która

zajmuje się gwiazdami filmu i biznesmenami z Zachodniego Wybrzeża. Jest

zainteresowana założeniem filii w Kalifornii.

- Może ty mnie nie słyszałeś - powiedział Taylor. - Nie będzie mowy o żadnej

filii, jeżeli sprawa z Franconim nie zostanie rozwiązana. No więc zajmij się

tym. Daję ci na to dwanaście godzin.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: