Akademia Wychowania Fizycznego

Józefa Piłsudskiego

w Warszawie

Zakład Fizjologii

Sprawozdanie z ćw. nr 5

„Ocena wydolności fizycznej z wykorzystaniem wartości maksymalnego pochłaniania tlenu (Vo2max):

-        Metodą pośrednią wg Astranda,

-   Metodą pośrednią wg Margarii.

WPROWADZENIE

              Potencjał tlenowy, czyli maksymalne zużycie tlenu określa wydolność układu

oddechowego,  krążenia oraz mięsni szkieletowych, jest zależne od wielu czynników:

-          wieku,

-          płci,

-          wytrenowania,

-          rozwoju fizycznego.

Ilość pochłanianego tlenu oraz kontrola jego zużycia ( poprzez specyficzny typ

oddychania ) jest bardzo ważnym wyznacznikiem dla trenera, szczególnie w treningu

wytrzymałościowym oraz w predyspozycjach danego osobnika do uprawiania określonej

dyscypliny ( konkurencji ). Potencjał tlenowy zawodnika określa wydolność fizyczną  

(wytrzymałość). Potencjał ten jest ograniczony zdolnością transportu tlenu wewnątrz

organizmu danej osoby. Wysoka wydolność tlenowa jest nie tylko istotna w treningu, ale

przed i po nim, dla umożliwienia szybszej regeneracji. Ta szybka regeneracja pozwala na

skracanie przerw wypoczynkowych i na podjęcie pracy  z większą intensywnością. W

wyniku krótszych przerw odpoczynkowych może być zwiększona ilość powtórzeń

umożliwiająca tym razem wzrost wielkości obciążenia. Wydolność tlenowa jest sprzężona

z wydolnością układu oddechowego i zależy też od właściwego oddychania, musi być

wykonywane głęboko, rytmicznie i z aktywnym wydechem. Wysoka wydolność tlenowa

przenosi się pozytywnie na aktywność beztlenową. Poprawiając swoją tlenową wydolność

zawodnik poprawia też swoją wydolność beztlenową. Poprzez to będzie mógł intensywnie

pracować dłużej i szybciej się zregeneruje. Wysoka wydolność tlenowa stabilizuje

również szybkość. Przyjmuje się, że udział składnika tlenowego wzrasta w miarę wzrostu

dystansu i obniżenia się intensywności.

CEL ĆWICZENIA

              Ocena wydolności fizycznej z wykorzystaniem maksymalnego pochłaniania tlenu

(Vo2max) metodą:

-          pośrednią wg Astranda,

-          pośrednią wg Margarii.

MATERIAŁ I METODY BADAŃ

Materiał stanowiło  pięciu studentów II roku AWF Warszawa z Wydziału

Wychowania Fizycznego:

              Do przeprowadzenia poniższych testów potrzebne nam były takie przyrządy jak: metronom, stopień o wys. 40 cm., stoper, cykloergometr, sport-tester.

Metody badań:

-    pośrednią wg Astranda,

-          pośrednią wg Margarii.

TEST ASTRANDA

              Próba polega na 5-minutowej pracy wykonywanej na cykloergometrze przy

indywidualnym obciążeniu (W) dla każdego badanego, aby podczas próby uzyskać częstość

skurczów w okresie steady- state w przedziale  120 – 170 uderzeń serca na minute (najlepiej

na poziomie około 130 – 150 uderzeń na minutę).

Tętno mierzymy w 3, 4 i 5 minucie pracy. Jeżeli intensywność nie jest zbyt duża, tętno już po

około 3-4 minutach osiąga stan równowagi. Zwykle tętno w 4, 5, 6 lub 5, 6, 7 minucie jest

zbliżone ( wartości te nie różnią się więcej niż 4 uderzenia na minutę ), wtedy to badany

osiągnął okres równowagi funkcjonalnej. Wynik uzyskany w trzech pomiarowych minutach

służy nam, do obliczenia wartości średniej tętna na minutę. Średnie tętno z okresu równowagi

jest podstawą do dalszych obliczeń z nomogramu.

Tętno mierzymy za pomocą sport – testera.

TEST MARGARII

              Próba polega na określeniu maksymalnego zużycia tlenu na podstawie dwóch

pomiarów tętna mierzonych w warunkach wysiłku submaksymalnego. Test polega na

wchodzeniu na stopień o wysokości 40 cm. W próbie tej wykonuje się dwa kolejne wysiłki:

-          pierwszy wykonywany w rytmie 15 wejść na minutę,

-          po przerwie 20 – 30 minut drugie wejście w rytmie 25 wejść na minutę.

W czasie  wchodzenia w ostatnich 10 sekundach każdej minuty rejestrujemy częstość tętna.

W tej próbie do mierzenia tętna używamy sport – testera. Pomiar tętna z okresu równowagi

funkcjonalnej (po około 5 –7 minutach pracy I i...