Seks.doc

Seks, klaps, seks…

Nastrojowa muzyka, seksowna bielizna, blask świec, to dla miłośników spankingu za mało

W łóżku pragną stać się niegrzeczną uczennicą i srogim nauczycielem, który da jej podniecające lanie. Dewiacja, perwersja czy... norma?

Jako dziecko i nastolatka często dostawałam od ojca lanie na gołe pośladki. Choć spowodowało to, że ciągle towarzyszy mi poczucie wstydu i winy, od pewnego czasu, zwłaszcza przed snem, odczuwam potrzebę bycia karaną za pomocą ojcowskiego pasa. Zasypiam nieszczęśliwa, że nikt już tego nie robi. Dlaczego pragnę lania, skoro ojcowskie pasy tak bardzo mnie bolały? Myślałam, że coś ze mną jest nie tak, ale w Internecie znalazłam fora miłośników lania, których użytkownicy wręcz proszą, aby ktoś ich porządnie zbił i nawet znajdują się na to liczni chętni! Pomyślałam, że spełnię swoje ukryte pragnienia. Potrzebowałam tylko porządnego lania i nic więcej – pisze w liście do redakcji Natalia. Te nietypowe pragnienia i marzenia budzą w niej niepokój. Uspokoiło ją odkrycie, że ludzi, których nie podnieca seks bez klapsów, jest więcej. Miłośnicy spankingu mają swoje nieformalne stowarzyszenia, kluby, strony internetowe. Przybywa ich również w Polsce.

Karesy kochanków

Potraktuj mnie jakbym była bardzo niegrzeczna, nawet jeśli jestem dobra dla ciebie; / Nie musisz mi dziękować, po prostu daj mi klapsa. Mmm... To słowa flagowej dla miłośników spankingu piosenki Madonny. Gwiazda popkultury śpiewa o klapsach kochanków jako o frywolnym zachowaniu w sypialni, oryginalnej fantazji seksualnej, a nie zjawisku niepożądanym czy zaburzeniu.

Spanking (z ang. dawanie klapsów), czyli seks z klapsami, choć wydaje się zjawiskiem nowym, ma długą historię. Już Kamasutra, prastara hinduska wersja dzisiejszego podręcznika miłości, zawiera rozdział pod tytułem "Miłosne ciosy", w którym znajdziemy szczegółowe instrukcje dotyczące zadawania najbardziej namiętnych i podniecających klapsów i uderzeń. W literaturze znajdujemy również wzmianki o innych erotycznych karach cielesnych, między innymi o stosowanym w alkowie od niepamiętnych czasów chłostaniu (ang. flagellation). Spanking był wdzięcznym tematem pornografii wiktoriańskiej oraz nowel erotycznych tego okresu, np.: Lady Bumtickler’s Revels, The Whippingham Papers, Wezzellian Behaviors, czy An Exhibition of Female Flagellants.

Czym jest spanking obecnie? To zjawisko połączone stricte z erotyką (często określane jako erotic spanking), forma dyscypliny seksualnej, a nie zwykłe wymierzanie kary. Spanking to zachowanie polegające na uderzaniu lub dawaniu klapsów, najczęściej w pośladki. Klapsy wymierzane są za pomocą dłoni lub przedmiotów specjalnie do tego przeznaczonych, jak drewniane paletki bądź skórzane pasy czy pejcze, a także z użyciem przedmiotów codziennego użytku, np. szczotki do włosów. Celem tego zachowania jest pobudzenie seksualne jednego z partnerów lub obojga. Spanking można też rozpatrywać jako formę poniżenia seksualnego – w tym kontekście zaliczany jest do grupy zachowań BDSM. To skrót od: Bondage&Discipline – Wiązanie i Dyscyplina, Domi­nation&Submission – Dominacja i Uległość, Sadism&Masochism – Sadyzm i Masochizm.

Normalna "dewiacja"?

Spanking to nadal dość tajemnicze zjawisko – w literaturze przedmiotu znajdziemy niewiele badań dotyczących tego typu zachowań seksualnych. Nieliczne publikacje wspominają głównie o grupie heteroseksualnych mężczyzn, którzy odruchowo dają klapsy swoim heteroseksualnym partnerkom. W odbiorze społecznym takie zachowanie kategoryzowane jest jako prowincjonalne. Spanking jest aktywnością seksualną odbieraną negatywnie, a jego zwolennicy – stygmatyzowani.

Miłośnicy lania, jak sami siebie nazywają, zdają sobie sprawę, że spanking w powszechnym odbiorze nie mieści się w tzw. normie społecznej, traktowany jest jako dewiacja. Praktykujący spanking starają się zredefiniować pojęcie dewiacji, aby zneutralizować piętno. Zbierają wszelkie wzmianki w prasie, literaturze, filmie dotyczące spankingu – chcą w ten sposób wykazać, że jest on częstszy i budzi większe zainteresowanie niż się pozornie wydaje. Badania osób uprawiających spanking wykazały, że izolują się od tych, którzy stosują praktyki sadomasochistyczne. Spankingowcy podkreślają, że są zainteresowani wyłącznie pośladkami, a w ich fantazjach pojawia się jedynie obraz mężczyzny dającego klapsa kobiecie.

Czy zatem spanking można uznać za normalne zachowanie seksualne? Nie ma jednego sposobu rozumienia normy seksualnej. Można ją ująć przynajmniej na trzy sposoby. Po pierwsze, jako pewną miarę etyczną wskazującą na wartości, do których dążymy. Jeżeli udaje się je osiągnąć, można wówczas powiedzieć, że zachowanie mieści się w normie seksualnej – w tym kontekście jest to tzw. norma idealna. Po drugie, za normę uznaje się pewną miarę przeciętną, a zatem zachowanie typowe w danym społeczeństwie jest uważane za normalne. Pamiętajmy jednak, że zachowanie uważane za normę w jednym społeczeństwie może być odchyleniem w innej kulturze. Po trzecie, normę seksualną można rozpatrywać w kontekście psychologiczno-medycznym. W tym rozumieniu za zachowanie normalne uważane będzie takie, które prowadzi do dobrego samopoczucia psychicznego i fizycznego. Określane jest ono jako zachowanie zdrowe. Norma medyczna obejmuje taką aktywność seksualną, która nie naraża partnerów na subiektywny dyskomfort, cierpienie psychiczne czy fizyczne.

Pojęcie dewiacji seksualnej jest często mylnie używane zamiennie ze słowem perwersja. Perwersja jest jednak pojęciem dużo węższym: każda perwersja jest dewiacją, lecz nie każda dewiacja jest perwersją. Dewiacja to wszelkie odchylenia od normy w zachowaniu seksualnym, niezależnie od objawów, rodzaju, natężenia czy przyczyn. Perwersja jest szczególnego rodzaju dewiacją rozpatrywaną w kategoriach medycznych – jest zachowaniem, które zagraża własnemu lub cudzemu zdrowiu czy życiu. Jednak czym innym jest perwersja (pewien powtarzalny sposób realizacji potrzeby seksualnej), a czym innym jednorazowe i niemające charakteru przymusowego zachowanie perwersyjne. Dewiacją, według seksuologów, jest dążenie do niezwykłego obiektu seksualnego lub niezwykłego sposobu stymulacji (Piotr Marks), bądź reagowanie na niezwykłe, rzadko występujące bodźce (Götz Kockott).

Nastrojowa muzyka, seksowna bielizna, blask świec, to dla miłośników spankingu za mało

W nowoczesnym podejściu w seksiatrii mówi się, że aby zaliczyć dane zachowanie do normy, należy zwrócić uwagę na to, czy może ono być realizowane w układzie partnerskim. Spanking może być zarówno zachowaniem normalnym, jak i dewiacyjnym. Nie można go jednoznacznie i z pełną odpowiedzialnością zaklasyfikować bez znajomości całego kontekstu tego zachowania i jego powstawania.

Bij mnie, całuj i bij!

Jestem krnąbrna i niegrzeczna. Potrzebuję kogoś, kto mnie wychowa, kto mi złoi skórę! Nic mnie tak nie podnieca jak porządne lanie! – tak wyglądają ogłoszenia miłośników spankingu na internetowych forach. Czytając niektóre, dość drastyczne, opisy ulubionych zabaw spankingowców, można odnieść wrażenie, że od praktyk sadystyczno-masochistycznych dzieli je cienka granica... Co prawda osoby uprawiające spanking nie identyfikują się z sadomasochistami, jednak można zaliczyć to zjawisko do grupy zachowań sadomasochistycznych. Piszę o sadomasochizmie razem, a nie sadyzmie i masochizmie jako dwóch różnych i przeciwstawnych zjawiskach, ponieważ w dużej mierze uzupełniają się one. Zbigniew Lew-Starowicz określa sadomasochizm w następujący sposób: "sadomasochizm to współistnienie potrzeb, fantazji i pragnień sadystycznych i masochistycznych, np. masochista prowokuje poczucie winy u swego dręczyciela, a sadysta uzyskuje przyjemność dręczenia swej ofiary i utożsamia się z nią lub z prowokowania kary za swoje zachowanie".

Sadyzm kojarzy się z zadawaniem bólu, okrucieństwem i torturami, lecz to nie sam ból czy cierpienie partnera jest istotą tego zjawiska. Sadyzm polega na odczuwaniu rozkoszy seksualnej w sytuacji seksualnej związanej z dominacją i bezwzględnym podporządkowaniem sobie partnera. Jak pisze seksuolog prof. Kazimierz Imieliński, jest to potrzeba całkowitego podporządkowania sobie drugiej osoby, żeby dowolnie można było ją poddać nawet bólowi i upokorzeniu. Zarówno u sadysty, jak i masochisty zadawanie czy odczuwanie bólu nie wzmaga rozkoszy i przyjemności seksualnej – ból jest wyrazem totalnego podporządkowania i zniewolenia, sadysta może zrobić z partnerem co tylko chce, przekroczyć wszelkie granice. A zatem do zachowań sadystycznych można zaliczyć zarówno dawanie klapsów, gryzienie czy drapanie, jak i mord z lubieżności – jako skrajny wyraz sadyzmu.

Spankingowcy stosują nie tylko klapsy, ale i chłosty. Chłostanie partnera z motywów seksualnych to tzw. flagellantyzm. Miłośnicy flagellantyzmu stosują pewne gry i rytuały: bawią się w nauczycielkę i ucznia, niegrzeczną córkę i srogiego ojca, pana i niewolnika itp. Partner, który ma być wychłostany, wcześniej musi zasłużyć na razy – tłucze ulubiony wazon "srogiego ojca", wchodzi w zabłoconych butach na czysty dywan. Seksuolodzy jako przyczynę rozwoju tego typu zachowań podają stosowanie kar cielesnych w wychowaniu. Potwierdzają to opinie spankingowców zamieszczane na internetowych forach – większość z nich przyznaje, że w dzieciństwie dostawała regularne lania od rodziców, głównie ojców. Są wśród nich i tacy, którzy często widywali ojca bijącego po gołych pośladkach matkę. Ten obraz, jako niezwykle podniecający, powraca do nich w ich dorosłym życiu.

Podniecające pośladki

W grach i zabawach spankingowców istotnym elementem jest widok nagich pośladków. Są one fetyszem. Niemiecki seksuolog Gerhard Jaeckel wskazuje, że fetyszyzm w sensie erotycznym to szczególne uwielbienie dla jakiejś części ciała lub czegoś, co należy do ukochanej osoby. Fetyszyzm można uznać za jedno z najpopularniejszych i najczęściej występujących odchyleń w seksuologii, a granica między normą a owym odchyleniem jest bardzo cienka i płynna. Większość ludzi szczególnie lubi pewną część ciała swojego partnera seksualnego. Fetyszem mogą być włosy, łydki, piersi, pośladki czy stopy. W obrębie normy mieszczą się te zachowania, w których fetysz jest traktowany jako część osoby, a cały kontakt seksualny przebiega w układzie partnerskim. O dewiacji czy tzw. fetyszyzmie dużym mówimy wtedy, gdy sama część ciała (np. włosy) czy przedmiot (np. buty partnerki) wystarczą do osiągnięcia satysfakcji, relacja z partnerem nie jest potrzebna.

Fetysz pośladków jest dość rozpowszechniony. Spankingowcom wystarczy widok pośladków, by się podniecili lub osiągnęli zaspokojenie. Fetyszyści często mówią o sytuacjach z dzieciństwa, kiedy fetysz pojawił się po raz pierwszy. Kazimierz Imieliński uważa, że większość przypadków powstania fetyszyzmu można wyjaśnić za pomocą warunkowania. Najważniejszy moment stanowi odruchowe skojarzenie danego przedmiotu z pobudzeniem seksualnym. Dlatego pewne cechy lub zachowania matki, ojca, czy innej ważnej osoby z dzieciństwa, które zostaną skojarzone z bodźcem seksualnym, a następnie utrwalone – mogą być zalążkiem fetyszyzmu i skłonności do seksu z klapsami... Pamiętajmy jednak, że tych erotycznych klapsów nie można klasyfikować jednoznacznie, bez poznania motywacji partnerów, źródła ich zachowań i przebiegu samego kontaktu. Spanking to zjawisko leżące w wielu miejscach kontinuum: norma – różne formy dewiacji.