ZABURZENIA WSPÓŁWYSTĘPUJĄCE Z UPOŚLEDZENIEM UMYSŁOWYM
PADACZKA –zespół objawów somatycznych, wegetatywnych i psychicznych, który może, występować na podłożu zmian morfologicznych i metabolicznych w mózgu. Istotną cechą padaczki jest nadpobudliwość objawów. Napad padaczkowy jest nadmiernym, nagłym wyładowaniem komórek nerwowych (czyli neuronów), spowodowany depolaryzacją (tj. zmianą ładunków elektrycznych) błony komórkowej.
Negatywnie na częstotliwość ataków wpływają różnego rodzaju stresy
PADACZKA WIEKU DZIECIĘCEGO
Do charakterystycznych objawów padaczki dziecięcej na ogół zalicza się: napady dziecięce (zespół Westa), zespół Lennoxa, napady nieświadomości, napady miokloniczne oraz duże napady toniczno – kloniczne.
Napady dziecięce (zespół Westa) – ich charakterystyczną cechą są skurcze zgięciowe (tzw. „skłony”), pojawiające się w wielu od kilku tygodni do 3-4 roku życia, Są one bardzo częste i mogą wynosić do kilkuset w ciągu doby. Rozwój psychoruchowy dziecka ulega zahamowaniu lub nawet cofnięciu. Ta grupa napadów padaczkowych występuje w przebiegu niektórych chorób mózgowych, takich jak np. kiła wrodzona. Około 4-5 roku życia napady zgięciowe samoistnie ustępują. Przeważnie pozostaje upośledzenie umysłowe z zaburzeniami psychoruchowymi (np. wiotkość lub sztywność). Wysoka śmiertelność.
Zespół Lennoxa – występuje tu duża różnorodność napadów, choć dominują napady miokloniczno-atoniczne. W rozwiniętym napadzie tego typu następuje utrata świadomości, obniżenie napięcia mięśniowego, wskutek czego dziecko upada. W zespole Lennoxa mogą też wystąpić a) napady toniczne oraz b) kloniczne.
a) Napady toniczne - pojawiają się we śnie i cechuje je wzmożone napięcie mięśniowe, które kończy się nieznacznymi drgawkami lub zwiotczeniem mięśni.
b) Napad kloniczny - obserwuje się rytmiczne skurcze i rozkurcze mięśni.
Ponadto mogą również wystąpić inne napady drgawkowe, np. toniczno-kloniczne, połowicze. Zespół Lennoxa pojawia się zwykle między 2. a 6. rokiem życia. Z chwilą pojawienia się pierwszych napadów rozwój psychoruchowy dzieci zostaje zahamowany, później postępuje nadal, jednak w sposób ograniczony. W nielicznych przypadkach, gdy choroba zaczęła się w późniejszym okresie, nie obserwuje się upośledzenia umysłowego.
Napady nieświadomości pojawiają się najczęściej około 7. roku życia, choć granice zachorowalności są szersze i na ogół przyjmuje się, że ten rodzaj napadów występuje głównie między 4. a 14. rokiem życia. Cechą charakterystyczną omawianych napadów jest kilkudziesięciosekundowa utrata świadomości bez upadku. W dużej liczbie napadów obserwuje się ruchy gałek ocznych ku górze, mruganie powiekami połączone z uniesieniem głowy; dziecko jest wówczas jakby "nieobecne", stąd nazwa (absence - ang. "nieobecność)). Niekiedy występują automatyzmy oralne polegające na ruchach ust i żuchwy: oblizywanie się, cmokanie, mlaskanie itp. Powrót do stanu świadomości odbywa się prawie nagle i dziecko przeważnie kontynuuje czynności rozpoczęte przed napadem; niekiedy potrzebuje kilku minut, aby "zebrać myśli". Rozwój umysłowy dzieci z małymi napadami nieświadomości na ogół jest w normie. Natomiast w grupie dzieci, u których oprócz napadów nieświadomości występowały także duże napady toniczno-kloniczne obserwuje się opóźnienie rozwoju.
Padaczka miokloniczna - pojawia się w okresie pokwitania, między 13. a 20. rokiem życia. Poza tym okresem występuje sporadycznie. Mioklonie polegają na krótkich mimowolnych skurczach jednego lub kilku mięśni. Najczęściej obejmują kończyny górne i barki. Występują one seriami, po 3-4 skurcze co kilka sekund. Podczas takiego napadu przytomność jest zachowana. W około połowie przypadków do napadów mioklonicznych dołączają się duże
napady toniczno-kloniczne. Przebieg choroby na ogół jest łagodny. W miarę dojrzewania częstość napadów mioklonicznych maleje i ustępuje całkowicie. Tylko w nielicznych przypadkach napady duże zwiększają się i pogarszają stan chorego.
Duże napady toniczno-kloniczne, tzw. grand mal, mogą występować jako jedyny rodzaj napadów bądź też współwystępować z innymi, w tym także z każdym z napadów opisanych wyżej. Na pojęcie dużego napadu składają się dwa zasadnicze objawy:
1) utrata świadomości
2) kurcz toniczny (wzmożone napięcie mięśniowe), po którym występują obustronne drgawki (kloniczne).
Napad duży dzieli się na kilka faz:
- fazę przeddrgawkową, w której mogą wystąpić tzw. zwiastuny, polegające na zmianie stanu psychicznego. Chorzy stają się drażliwi, przygnębieni, a niekiedy występuje u nich nastrój euforyczny. Tuż przed wystąpieniem napadu toniczno-klonicznego może pojawić się aura (W przypadku dużych napadów w okresie dziecięcym, aury prawie nie występują), której charakterystyczną cechą są zaburzenia spostrzegania (krótkotrwałe iluzje, halucynacje), spowolnienie lub przyspieszenie toku myślenia, rozkojarzenie; ponadto pojawia się nagłe napięcie emocjonalne z poczuciem lęku. Jeśli napad poprzedzają zwiastuny i aura, nazywa się go wówczas napadem wtórnie uogólnionym; natomiast gdy rozpoczyna się on nagłą utratą świadomości, wówczas uznajemy go za pierwotnie uogólniony;
- faza drgawkowa zaczyna się skurczem tonicznym, tj. ciągłym skurczem (w przeciwieństwie do przerywanego, czyli drgawek), którego najczęstszym przykładem jest wyprężenie, a po nim występują skurcze kloniczne (drgawki). Pozycja chorego w czasie takiego napadu może być różna, najczęściej spotyka się tzw. napad opistotoniczny, z głową odgiętą do tyłu; wtedy gałki oczne są skierowane ku górze („w słup”), chory leży na plecach wyprostowany, kończyny górne są lekko zgięte i przywiedzione do tułowia, palce wyprostowane, kończyny dolne wyprostowane również. Napadom tym towarzyszą objawy wegetatywne, polegające na mimowolnym oddaniu moczu i kału na skutek rozluźnienia mięśni zwieraczy, zaniku odruchu źrenicowego, zaniku czynności oddechowej (powoduje to sinicę), zaburzeniu krążenia, zmianach czynności wydzielniczej, np. nadmiernym wydzielaniu śliny;
- okres ponapadowy - po zakończeniu drgawek chorzy na ogół pozostają w stanie śpiączki. Odruchy są zniesione, powoli zaczyna się normalizować czynność oddechowa. Źrenice zwężają się i reagują na światło, skóra przybiera normalny kolor. Czas trwania tego okresu najczęściej idzie w parze z ciężkością oraz liczbą poprzedzających napadów (im więcej napadów, tym dłuższy jest okres ponapadowy). Jeżeli napady występują jeden po drugim, w tak krótkich odstępach czasu, że chory nie zdąży odzyskać przytomności, to mówi się wówczas o stanie padaczkowym.
Ciężki stan padaczkowy stanowi zagrożenie dla życia i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej, ponieważ rzadko ustępuje samoistnie. Pozostawia on często rozlegle uszkodzenia mózgu, które objawiają się stanami zamroczenia świadomości, otępieniami, przemijającymi niedowładami.
Padaczka nie stanowi jednolitej choroby, lecz jest zespołem cielesnych, trzewnych i psychicznych zmian, przebiegających na bazie różnorodnych zaburzeń funkcjonowania mózgu. Zatem ewentualne zaburzenia w sferze osobowości, zachowania, inteligencji nie mogą być takie same u wszystkich chorych na padaczką.
Pomoc osobą podczas ataku : odsunąć wszystko co niebezpieczne, położyć coś pod głowę która jest podatna na uderzenia, jeśli napad twa dłużej nić dwie minuty należy wezwać pogotowie. NIE WSADZAĆ NIC DO BUZI, może to spowodować połamanie zębów.
1
mpwjs