Moon Elizabeth - Czyny Paksenarrion 03 - Przysięga złota.pdf - Czyny Paksenarrion - lid7op.pl

Elizabeth Moon

Przysięga Złota

(Oath of Gold)

Czyny Paksenarion 3

Rozdział pierwszy

Znasz tu kogoś, kto mógłby za ciebie poręczyć? Gdzie chcesz

przenocować? Przyszłaś na targ?

Przez chwilę miała w głowie kompletną pustkę, zaraz jednak

przed oczami przemknęły jej znajome twarze: marszałek

Cedfer, Hebbinford, kapitan Felis, mistrz Senneth. Nie mogła

jednak wymienić żadnego z nich, by za nią poręczył. Znali ją

jako wojowniczkę, weterankę Phelana, najemniczkę, która

oczyściła gniazdo zbójców. Wyjechała stąd do Fin Panir,

spodziewali się, że wróci jako marszałek albo rycerz. Nawet

gdyby ją rozpoznali – w co wątpiła – okazaliby jej pogardę lub

litość. Trzęsła się jak szarak we wnykach w uścisku zbrojnego,

który popychał ją już północną drogą ku strażnicy, gdy

przypomniała sobie coś jeszcze: spokojne drzewa i czysty staw

oraz ogorzałą, mądrą twarz Kuakgana.

– Ja... szłam do gaju – wykrztusiła. – Żeby... zobaczyć się

z Kuakganem.

Mężczyzna przystanął, wciąż ją trzymając.

– Naprawdę? A znasz imię Kuakgana?

– Mistrz Oakhallow – odrzekła. – I chcesz tam się

zatrzymać?

– Ja... tak myślę, panie. Mam pytanie do Kuakgana, to

dlatego tu przybyłam. – Uświadomiła sobie, że mówi prawdę.

– Hmmm. No cóż, skoro to sprawy kuakgannirów... mówisz,

że idziesz do gaju: możesz pokazać mi, gdzie to jest?

Wejście do gaju znajdowało się sto kroków dalej, kiwnęła

głową w tamtą stronę.

– Przynajmniej tyle wiesz. No cóż, odprowadzę cię.

I pamiętaj: jeśli zobaczę cię wieczorem, jak myszkujesz między

domami, wylądujesz u kapitana. A mam dzisiaj służbę na wieży

wartowniczej. – Podprowadził ją do oznaczonego białymi

kamieniami wejścia między drzewa. – Jesteś pewna, że tam

właśnie idziesz?

Pokiwała głową.

– Tak, panie... dziękuję. – Odwróciła się i zanurkowała

w głąb gaju, wędrując krętą ścieżką o bokach wyłożonych

białymi kamykami.

W gaju panowała cisza. Przez zielone liście przeświecało

Wioska wydawała się jakby znana, lecz większość wiosek

tak wyglądała. Dopiero gdy dotarła do skrzyżowania z gospodą,

zorientowała się, że już tu kiedyś była. Przed budynkiem

rozpościerał się brukowany podwórzec, a nad szerokim

wejściem kołysał jaskrawy szyld: “Wesoły Garkotłuk”. Oddech

zamarł jej w piersiach. Ruch na drogach był większy, niż

pamiętała, w drzwiach gospody także mijało się wielu ludzi.

Okna jadalni otwarto na oścież, z drugiej strony traktu

dosłyszała znajomy ryk śmiechu. Wzdrygnęła się. Mogli ją

rozpoznać, nawet w ubraniu, które obecnie nosiła. Pomyślała

o monetach w sakiewce i posiłku, jaki chciała za nie kupić, lecz

tam właśnie, do Josa Hebbinforda – najbardziej ze wszystkich

miejsc na świecie – nie mogła pójść. Nie miała dokąd iść: znano

ją w Moście Piwowarów i gdyby poprosiła o ochłap którąś

z gospodyń, zaraz by ją rozpoznano.

Potrząsnęła głową, walcząc z łzami. Kiedyś jeździła tymi

ulicami – spała w tej gospodzie – miała przyjaciół.

– Hej, skąd ten smutek? – Paks podskoczyła i uniosła

wzrok, by ujrzeć przyglądającego się jej zbrojnego w mundurze

hrabiego. Uśmiechnął się do niej, miał znajomą twarz. – Nie

możemy pozwolić, by ładne dziewczęta chodziły po naszym

miasteczku z nosami na kwintę, złotko – pozwól mi postawić ci

kufel ale i nieco rozweselić.

Serce zaczęło jej walić, a strach przyćmił wzrok.

– Nie... nie, dziękuję, panie. Nic mi nie jest – po prostu

zamyśliłam się...

Mężczyzna zmrużył oczy.

– Jesteś przerażona. Czy ktoś cię ściga? W tym miasteczku

jest bezpiecznie – na tym polega moja praca. Sprawiasz

wrażenie, jakbyś potrzebowała pomocy, powiedz mi, co się

dzieje...

Paks próbowała go obejść, zmierzając ku drodze na północ.

– Nie... proszę, panie, nic mi nie jest. Złapał ją za ramię.

– Nie sądzę. Coś mi przypominasz... kogoś. Może powinien

obejrzeć cię kapitan – chyba że powiesz mi coś o sobie sama.

słońce. Jak poprzednio nie słyszała odgłosów pobliskiej wsi.

Niedaleko śpiewał ptak, powtarzając w kółko te same trzy

dźwięki. Zatrzymała się, by posłuchać, przestała dygotać. Coś

zaszurało w krzakach po lewej i panika ścisnęła ją za gardło.

Gdy na ścieżkę kicnął brązowy zając, prawie popłakała się

z ulgi.

Szła przed siebie. Wysoko nad głową szeleściły liście, lecz

tutaj, w dole, było cicho. Pod jednym z drzew usłyszała

brzęczenie i uniosła głowę, by zobaczyć rój pszczół uwijających

się wśród maleńkich, żółtych kwiatków. Wreszcie dosłyszała

pluskanie fontanny Kuakgana i wyszła na słoneczną polanę

przed jego domkiem. Wszystko wyglądało tak, jak podczas jej

pierwszej wizyty. Niski, szary budyneczek o dachu z kory trwał

nieruchomo z pozamykanymi okiennicami. Poruszała się tylko

woda, przelewając się ze śmiechem przez obrzeże kamiennej

misy.

Paks stała przez chwilę w słońcu, obserwując ją.

Przypomniała sobie, co powiedziała strażnikowi – gdy

wymawiała tamte zdania, kłamstwo brzmiało jak prawda. Lecz

tym razem nie było dla niej ratunku. Kuakgan nie miał nic

wspólnego z tym, co utraciła. Oni nie lubili żołnierzy. A jednak

musiała tu zostać, przynajmniej do wieczora. Nie mogła wrócić

do wioski. Może zdołałaby przekraść się przez gaj i uciec

polami. Westchnęła. Była już taka zmęczona uciekaniem

i ukrywaniem się przed tymi, którzy ją znali. A przecież nie

mogła ich spotkać. Doprowadź to do końca, pomyślała.

Wyślizgnęła się z pasków plecaka i zaczęła grzebać w nim

w poszukiwaniu mieszka z monetami – rezerwy, którą

podarowała jej Marszałek-Generał. Dodała do tego miedziaki

i dwa srebrniki z sakiewki u pasa. Schludna kupka.

Oszczędnemu wystarczyłaby na miesięczne utrzymanie,

utracjuszowi – na sutą biesiadę. Poruszyła szczęką. Cisnęła

monety do misy ofiarnej, zabrzęczały głośno i nieskładnie.

Zajrzała do plecaka, szukając dalszych kosztowności. Znalazła

jedynie zimowy płaszcz, zapasową koszulę, sznurowadła... nie,

był jeszcze pierścień, który Książę Phelan podarował jej w dniu

wyjazdu z Fin Panir. “Prześlij go albo przynieś, gdybyś mnie

potrzebowała” – powiedział. Wpatrywała się w niego. Nie

chciała, żeby znaleziono go przy niej, kiedy będzie... Odsunęła

tę myśl na bok i rzuciła pierścień na stertę monet. Spojrzała na

plecak i postanowiła także go zostawić. Kuakgan znajdzie kogoś

potrzebującego płaszcza i koszuli. Położyła bagaż na wierzchu

misy i odwróciła się, rozważając, gdzie mogłaby się ukryć do

zmierzchu. Może powinna ruszyć przez gaj już teraz.

Po drugiej stronie polany stał Kuakgan, obserwując ją spod

ocieniającego twarz kaptura. Zamarła, serce zaczęło jej

szaleńczo walić. Jego głos zabrzmiał wyraźnie pomimo chlupotu

fontanny, choć nie przemówił głośno.

– Chciałaś rozmawiać z Kuakganem? Przeszedł ją chłód,

choć po żebrach ściekał pot.

– Panie, ja... przyszłam tylko po to, żeby złożyć ofiarę.

Kuakgan podszedł do niej. Miał na sobie ciemnozieloną szatę we

wzorki z liści i gałązek.

– Rozumiem. Większość darczyńców życzy sobie w zamian

przysługi. Rady, mikstury, leczenia – a ty nie chcesz niczego? –

Pamiętała ten głos, basowy i wibrujący, pełen ukrytych znaczeń.

Zupełnie jakby – przeszło jej nagle przez głowę – spędzał dużo

czasu z elfami. Widoczne spod kaptura oczy przewiercały ją

bystrym spojrzeniem.

– Nie. Nie, panie, niczego nie chcę. – Spuściła oczy

i wpatrzyła się w ziemię, mając nadzieję, że nie rozpozna jej

i puści.

– Czy wobec tego jest to ofiara dziękczynna? Otrzymałaś

jakiś dar i dzielisz się nim? Nie, gdyż – jak widzę – oddałaś

wszystko, nawet ostatniego miedziaka. Możesz powiedzieć

dlaczego?

– Nie, panie. – Wyczuła, że podszedł bliżej, do samej misy

ofiarnej, wciąż ją obserwując.

– Hmmm. A jednak słyszałem kogoś bardzo podobnego do

ciebie, jak mówił strażnikowi, że chce ze mną rozmawiać, ma

do mnie pytanie. A potem znajduję cię w moim gaju,

wrzucającą do misy ostatniego miedziaka – ba, nawet ostatnią

koszulę – a ty nie masz żadnych pytań. – Urwał. Patrzyła na

przybliżający się do niej cień. Zadrżała. – Lecz ja mam pytania,

jeśli ty nie. Popatrz na mnie! – Głowa Paks uniosła się, jakby

obdarzona własną wolą. Oczy miała pełne łez. – Hmmm. Tak,

przypominam sobie. Szukałaś już u mnie kiedyś rady. Czy była

tak zła, że nie chcesz więcej pytać... Paksenarrion?

Gula w gardle uniemożliwiła odpowiedź, po policzkach

pociekły jej łzy. Próbowała odwrócić się, lecz silna dłoń złapała

ją pod brodę i musiała na niego patrzeć.

– Widzę, iż od tamtej pory wiele się wydarzyło. Nie uważam

cię jednak za kłamcę, niezależnie od tego, kim się stałaś.

Zadasz więc swoje pytanie, Paksenarrion, i ponownie

wysłuchasz mej rady.

Zdołała pokonać napięcie gardła i wykrztusiła: – Panie, ja...

ja nie mogę. Nie możesz nic zrobić... Po prostu pozwól mi

odejść...

– Nic nie mogę zrobić? Pozwól mi samemu to osądzić,

dziecko. A jeśli chodzi o twe odejście, to dokąd chcesz iść bez

pieniędzy i plecaka?

– Dokądkolwiek. Na wschód albo na południe, na wzgórza...

nieważne...

– Wśród tamtych wzgórz dosyć jest już kości umarłych. Nie,

nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie opowiesz mi o swoich

kłopotach. Chodź ze mną.

Zorientowała się, że idzie za Kuakganem do jego domu. Bez

zdziwienia odnotowała, że drzwi otworzyły się, nim do nich

podszedł. Pochylił się pod niską framugą. Paks także się zgarbiła

i zstąpiła na chłodne klepisko dużego, długiego pomieszczenia.

W oknach w przeciwległej ścianie widać było gaj podchodzący

niemal pod dom Kuakgana. Z belek sufitu zwieszały się pęki

suchych ziół. Po drugiej stronie pokoju czerniało olbrzymie,

uprzątnięte palenisko. Pod oknami stały dwa stoły, jeden

zasłany był zwojami, a do drugiego, pustego, przystawiono

ławeczkę.

– Chodź – zachęcił ją gospodarz. – Usiądź i napij się.

Opadła na ławę i patrzyła, jak nalewa jej do kubka

przezroczystego płynu z glinianego dzbana. Napiła się. Woda,

ale o korzennym posmaku.

– Liście mięty – wyjaśnił. – I pół laski cynamonu. Proszę...

– Sięgnął po wiszący w siatce okrągły ser. Odkroił spory

kawałek. – Najedz się przed rozmową.

Była pewna, że nie przełknie choćby kęsa, lecz śmietankowy

ser bez trudu pokonał zaciśnięte gardło i uspokoił żołądek.

Uporała się z serem i drugim kubkiem wody, który jej napełnił.

Kuakgan zdążył ukroić pajdę ciemnego chleba i położyć przed

nią. Ugryzła, smakował orzechami.

Mistrz Oakhallow usiadł za stołem, odrzucił kaptur i zjadł

kawałek chleba z serem. Zerknęła na niego, miał tę samą

ogorzałą twarz, gęste brwi i włosy przewiązane rzemienną

plecionką barwy kory. Wyglądał przez okno, marszcząc lekko

brwi. Podążyła za jego spojrzeniem. Do pnia pobliskiego drzewa

przywarł czarno-biały ptak, gdy go obserwowała, zaczął bić

dziobem w korę. Uderzenia były szybkie i donośne, niemal jak

werbel. Zastanawiała się, jak to się dzieje, że nie rozłupał sobie

łebka. Nigdy czegoś takiego nie widziała, choć słyszała już

kiedyś taki odgłos i nie wiedziała, co go powodowało.

W powietrzu zawirowały kawałki kory.

– To dzięcioł – wyjaśnił, odpowiadając jej myślom. –

Wyszukuje gnieżdżące się pod korą insekty i zjada je. Las bez

dzięciołów zostałby pochłonięty przez maleńkich, którzy

pożerają drzewa.

Czuła, jak jej mięśnie rozluźniają się, jeden po drugim.

– Czy to... jest ich więcej rodzajów? Kuakgan uśmiechnął

się.

– O tak. Na ogół nakrapianych, choć są także brązowo-białe

lub szaro-białe. Są małe i duże – większe od tego –

i przeważnie mają jaskrawo ubarwiony łebek. Ten ma żółty

pasek, ale z tej odległości trudno go dojrzeć.

– Jak mogą tak walić w drzewo, nie wyrządzając sobie

krzywdy?

Wzruszył ramionami.

– Po to je stworzono, taka jest ich natura. Postępowanie

zgodne z naturą nie krzywdzi zwierząt. Jakże inaczej konie

mogłyby cwałować po kamienistym gruncie na tych swoich

cienkich kopytach? Cienkich w stosunku do ich wagi,

oczywiście. – Sięgnął po dzbanek i napełnił wodą kubek Paks

i swój własny.

Dziewczyna wzięła kolejną kromkę chleba.

– Gdy tu szłam, słyszałam ptaka. Śpiewał trzy nuty... –

Spróbowała je zagwizdać.

– Tak, znam go. Jest bardzo płochliwy. Nigdy go nie

zobaczysz: ma brązowy grzbiet i szary, nakrapiany brzuch. Żywi

się muchami i komarami i składa zielone jajka w brązowe

wzorki.

– Myślałam, że większość ptaków – za wyjątkiem sokołów

i kruków – je ziarno..

– Część tak. Na przykład większość wróbli. Jest taki ptak,

który wyjada nasiona z szyszek. Patrz... – Wziął kawałek chleba

i rozkruszył go na szeroki parapet, po czym wyjął z zanadrza

cienką, drewnianą rurkę i zadął w nią. Wydobyły się ciche,

świergoczące dźwięki. Między gałęziami zatrzepotały skrzydła

i na parapecie wylądowało pięć ptaków. Paks znieruchomiała.

Trójka przybyszów była podobna do siebie: zielona, z żółtą

piersią. Jeden brązowy i jeden ognistopomarańczowy

z czarnymi skrzydłami. Ich małe ślepka błyszczały, gdy dziobały

okruchy, popatrując na nią. Kiedy skończyły, Kuakgan poruszył

ręką i ptaki odfrunęły.

Odetchnęła.

– Są takie śliczne. Nigdy nie widziałam czegoś równie

pięknego – zwłaszcza ten czarno-pomarańczowy...

– A więc przyznajesz, że nie widziałaś jeszcze wszystkiego

na świecie, który tak skwapliwie chciałaś opuścić?

Przygarbiła się w milczeniu. Usłyszała donośne westchnienie

i zgrzyt odsuwanego stołka.

– Zostań tutaj – powiedział – dopóki nie wrócę.

Nie podniosła głowy, słyszała jednak przemierzające

pomieszczenie kroki i cichy stukot zamykanych drzwi. Przez

chwilę rozważała ucieczkę oknem, lecz o zmierzchu gaj wydawał

się taki gęsty i ciemny. Nakrapiany ptak odleciał, stukanie

dobiegało teraz z oddali. Odłożyła resztę chleba, przeszedł jej

apetyt. W pokoju pociemniało. Zastanawiała się, czy odszedł na

całą noc, rozejrzała się, lecz nie dostrzegła nigdzie miejsca do

spania. Z gaju dobiegł dziwny okrzyk, zadrżała, przypominając

sobie pogłoski o tym, jak to Kuakgani przemierzają lasy pod

postacią olbrzymich niedźwiedzi.

Nie usłyszała otwierania drzwi, lecz nagle znalazł się obok

niej.

– Pomóż mi przynieść drewno – powiedział, a ona wstała

i wyszła na dwór. Tuż przy drzwiach natknęła się na stertę

chrustu. Na zachodzie jaśniały ostatnie promienie słońca.

Połamali gałęzie na odpowiednią długość i wnieśli do środka.

Zapalił świece i umieścił je w lichtarzach na ścianach, po czym

ułożył drewno na palenisku, nie rozpalając jednak ognia.

Wyszedł ponownie i wrócił z zawiniątkiem, w którym znajdował

się gorący garnek. W środku parę węgielków podgrzewało kilka

miseczek. Gdy odwinął tkaninę, pomieszczenie wypełniło się

wspaniałym aromatem cebul, grzybów i mięsnego sosu.

Poczuła, jak ślina napływa jej do ust i szybko ją przełknęła.

– Najlepszy gulasz Hebbinforda – wyjaśnił, rozstawiając

naczynia na stole. – Zawsze lubiłaś duszone grzyby, prawda?

Usiądź i zabieraj się do jedzenia, nie pozwól mu ostygnąć.

Wiesz, jesteś stanowczo za chuda.

– Nie jestem głodna – wymamrotała żałośnie Paks.

– Nonsens. Widziałem twoją minę, gdy poczułaś grzyby.

Twoje ciało ma własny rozum, nawet jeśli ty go chwilowo

postradałaś.

Odgryzła kawałek grzyba: soczystego, gorącego,

smakującego cebulą i mięsem. Zanim zdała sobie z tego

sprawę, grzyby i gulasz zniknęły. Wyczyściła miseczkę

kawałkiem chleba. Brzuch zaburczał jej z zadowoleniem, nie

pamiętała, kiedy ostatni raz tyle zjadła. Dawno temu, odkąd...

podniosła głowę. Mistrz Oakhallow obserwował ją.

– Deser – zarządził stanowczo. – Ciasto ze śliwkami czy

jabłecznik?

– Jabłecznik – odparła. Pchnął ciasto w jej stronę. Wgryzła

się w kruszonkę, słodki sok z jabłek pociekł jej po brodzie.

Pochłonęła całą porcję, nim Kuakgan zdążył zjeść swoją. Otarła

brodę rąbkiem tkaniny, w którą owinięty był garnek. Zauważyła,

że ściska w ręce kolejną kromkę chleba i zjadła ją. Czuła się

pełna i lekko senna. Mężczyzna dokończył deser i spojrzał na

Moon Elizabeth - Czyny Paksenarrion 03 - Przysięga złota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: