Gray Claudia Wieczna noc.pdf

CLAUDIA GRAY

WIECZNA NOC

PROLOG

Płonąca strzała uderzyła w ścianę.

Ogień. Stare wysuszone drewno domu modlitwy zajęło się ogniem w mgnieniu oka.

Czarny duszący dym drapał w gardle i sprawiła, że zaczęłam się krztusić. Moi nowi

przyjaciele krzyczeli, po chwili chwycili za broń, gotowi walczyć na śmierć i życie.

A wszystko przeze mnie.

Strzały ze świstem wbijały się w deski, podsycając płomienie. Przez unoszący się w

powietrzu popiół, rozpaczliwie szukałam wzroku Lucasa. Wiedziałam, że będzie mnie chronił

bez względu na wszystko, ale teraz on sam znalazł się w niebezpieczeństwie. Gdyby coś mu

się przydarzyło, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła.

Krztusząc się, chwyciłam Lucasa za rękę i razem pobiegliśmy w stronę drzwi. Ale oni

już na nas czekali. Na tle płomieni odcinał się rząd ciemnych złowrogich postaci. Nikt z nich

nie wymachiwał bronią; nie musieli tego robić. I tak wiedziałam, dlaczego tu są. Przyszli po

mnie. Chcieli ukarać Lucasa za to, że złamał ich zasady. Przyszli zabić.

Wszystko przeze mnie. Jeśli Lucas zginie, to będzie moja wina.

Nie mieliśmy dokąd iść; żadnej drogi ucieczki. Nie mogliśmy tu zostać, wśród

ryczących płomieni, których żar czułam na skórze. Za chwilę dach się zawali i zmiażdży nas

wszystkich.

Na zewnątrz czekały wampiry.

ROZDZIAŁ 1

To był pierwszy dzień szkoły. I moja ostatnia szansa na ucieczkę.

Nie miałam plecaka wypchanego odpowiednim sprzętem na taką eskapadę. Ani

portfela pełnego pieniędzy, za które mogłabym kupić sobie bilet lotniczy. Ani przyjaciela,

który by czekał na mnie w samochodzie przy bramie. A przede wszystkim nie miałam

niczego, co rozsądni ludzie nazwaliby „planem”.

Ale to było nieistotne. W żadnym wypadku nie zamierzałam pozostać w Akademii

Wiecznej Nocy.

Niebo dopiero zaczęło się rozjaśniać, kiedy wcisnęłam się w dżinsy i chwyciłam gruby

czarny sweter - tak wcześnie rano, we wrześniu w górach potrafi być już zimno. Spięłam

długie rude włosy w coś w rodzaju koka i wskoczyłam w buty trekingowe. Czułam, że

powinnam być cicho, nawet jeśli nie musiałam się martwić, że obudzę rodziców. Nie należą

do rannych ptaszków, mówiąc oględnie. Będą spać jak zabici, dopóki nie zadzwoni budzik, a

to nastąpi dopiero za kilka godzin.

W ten sposób zyskam sporo cennego czasu.

Zza okna sypialni wpatrywał się we mnie kamienny gargulec, odsłaniając kły w

grymasie. Złapałam dżinsową kurtkę i pokazałam mu język.

- Może tobie odpowiada Twierdza Potępionych - mruknęłam. - Proszę bardzo.

Zanim wyszłam, poprawiłam pościel na łóżku. Zwykle trzeba było mi o tym

przypominać, ale dzisiaj wolałam to zrobić sama. Wiedziałam, że swoim wyczynem

wystraszę rodziców, więc przygładzając kołdrę, czułam się trochę rozgrzeszona. Pewnie

nawet tego nie zauważą, ale nie przejmowałam się tym. Kiedy układałam poduszkę, nagle

stanęło mi przed oczami coś, co śniłam poprzedniej nocy. To był przebłysk, ale tak wyraźny i

barwny, jakby tamten sen ciągle trwał.

Kwiat koloru krwi.

Wiatr wył między gałęziami drzew, szarpiąc nimi na wszystkie strony. Niebo

pociemniało od gęstych czarnych chmur. Odgarnęłam rozwiane włosy z twarzy. Chciałam

tylko patrzeć na kwiat.

Każdy z płatków usianych kropelkami deszczu był intensywnie czerwony. Wąski, w

kształcie ostrza, jak u niektórych tropikalnych orchidei. Kwiat był wielki i rozwinięty;

przylgnął do gałęzi niczym róża. To był najbardziej egzotyczny, hipnotyzujący kwiat, jaki

kiedykolwiek widziałam. Musiał być mój.

Dlaczego to wspomnienie przyprawiało mnie o taki dreszcz? Przecież to był tylko sen.

Wzięłam głęboki oddech i starałam się skoncentrować. Pora iść.

Torba była już przygotowana; zapakowałam ją poprzedniej nocy. Tylko kilka

drobiazgów - książka, okulary przeciwsłoneczne i trochę pieniędzy na wypadek, gdybym

musiała dotrzeć aż do Riverton, które znajdowało się najbliżej cywilizacji. To i tak zajmie mi

cały dzień.

Właściwie nie uciekałam. Nie naprawdę, jak wtedy, kiedy się zupełnie zrywa z

przeszłością, przyjmuje nową tożsamość i - sama nie wiem, wstępuje do cyrku albo coś w tym

rodzaju. Nie, to miała być deklaracja. Kiedy moi rodzice zasugerowali, że przyjedziemy do

Akademii Wiecznej Nocy - oni jako nauczyciele, ja jako uczennica - byłam temu przeciwna.

Mieszkaliśmy w tym samym miasteczku przez całe życie, a ja chodziłam do szkoły z tymi

samymi ludźmi, odkąd skończyłam pięć lat. I chciałam, żeby tak zostało. Są osoby, które

lubią spotykać się z nieznajomymi, które szybko nawiązują znajomości i zawierają

przyjaźnie, ale ja do nich nie należałam. Wręcz przeciwnie.

To zabawne - kiedy inni mówią, że jesteś „nieśmiała”, zwykle się uśmiechają. Jakby

to był zabawny, choć uciążliwy nawyk, ale z którego się wyrasta. Gdyby wiedzieli, jak to jest,

gdy nieśmiałość paraliżuje całe ciało. Gdyby ciągle ściskało ich w żołądku i dłonie się pociły,

a do tego nie byli by w stanie wydobyć z siebie ani jednego sensownego słowa, wcale by się

nie śmiali.

Moi rodzice nigdy się nie uśmiechali, kiedy o tym rozmawialiśmy. Byli rozsądni, a ja

zawsze uważałam, że mnie rozumieją, dopóki nie doszli do wniosku, że szesnaście lat to

odpowiedni wiek, żebym wreszcie się od tego uwolniła. A czy może być lepszy początek niż

pójście do nowej szkoły - zwłaszcza mając ich u boku?

W pewnym sensie rozumiałam, o co im chodzi. Ale była to tylko teoria. Od pierwszej

chwili, gdy dojechaliśmy do Akademii Wiecznej Nocy i zobaczyłam to wielkie, niezgrabne,

gotyckie monstrum, wiedziałam, że nie będę chodziła do tej szkoły. Mama i tata mnie nie

słuchali. Musiałam sprawić, żeby zaczęli.

Cicho przemknęłam przez niewielki apartament, w którym moja rodzina mieszkała

przez ostatni miesiąc. Zza zamkniętych drzwi sypialni rodziców słyszałam ciche

pochrapywanie mamy. Zarzuciłam torbę na ramię, nacisnęłam klamkę i ruszyłam schodami w

dół. Mieszkaliśmy w jednej z wież Wiecznej Nocy, co brzmiało znacznie lepiej, niż

faktycznie takie było. Oznaczało tylko tyle, że będę musiała zejść po schodach, które wykuto

w skale ponad dwa stulecia wieku - dostatecznie dawno, by zdążyły się wyślizgać i wytrzeć.

Na spiralnej klatce schodowej znajdowało się tylko kilka okienek, które jednak nie dawały

wystarczająco dużo światła, a niełatwo było się poruszać w ciemnościach.

Kiedy sięgnęłam po kwiat, żywopłot się poruszył. To wiatr, pomyślałam. Nie.

Żywopłot rósł tak szybko, że widziałam na własne oczy, jak się zmienia. Winorośl i jeżyny

splatały się, tworząc gęstwinę. Zanim zdążyłam uciec, żywopłot niemal całkowicie mnie

otoczył, tworząc ścianę łodyg, liści i kolców.

Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowałam, było przypominanie sobie własnych

koszmarów. Odetchnęłam głęboko i ostrożnie ruszyłam dalej, aż dotarłam do wielkiego holu

na parterze. Do majestatycznego pomieszczenia, które miało inspirować, a przynajmniej

wywierać wrażenie. Podłogi i wysokie łukowe sklepienie wyłożono marmurem. Natomiast w

ogromne okna, sięgające od podłogi po krokwie, wstawiono witraże. Każdy inny.

Przypominały obrazki zmieniające się jak w kalejdoskopie. Tylko jedno okno pośrodku miało

zwykłą szybę. Wszystko na dzisiejszą uroczystość przygotowano jeszcze wczoraj. W holu

stało już nawet podium dla dyrektorki, która miała przywitać nowych uczniów. Wyglądało na

to, że inni jeszcze śpią, a to znaczy, że nikt nie będzie próbował mnie zatrzymać. Mocnym

pchnięciem otworzyłam ciężkie rzeźbione drzwi i znalazłam się na wolności.

Szłam przez dziedziniec szkoły, nad którym unosiła się szarosina mgła poranna. Na

początku XVIII wieku, kiedy wznoszono Wieczną Noc, ta okolica była zupełnym

pustkowiem. Nawet teraz, choć na horyzoncie można było dostrzec niewielkie miasteczka,

żadne z nich nie znajdowało się wystarczająco blisko. Mimo malowniczych wzgórz i gęstych

lasów nikt nie zbudował tu żadnego domu. Kto chciałby mieszkać obok takiego miejsca?

Spojrzałam za siebie, na wysokie wieże szkoły, po których wspinały się powykręcane

kamienne gargulce, i zadrżałam. Jeszcze kilka kroków i zaczną niknąć we mgle.

Za mną majaczyło zamczysko. Tylko jego mury były na tyle potężne, żeby oprzeć się

naporom cierni. Powinnam schronić się w szkole, ale tego nie zrobiłam. Wieczna Noc była

jeszcze bardziej niebezpieczna niż ciernie, a poza tym nie zamierzałam zostawić kwiatu.

Koszmar zaczynał nabierać realnych kształtów. Zaniepokojona, odwróciłam się i

szybko opuściłam teren szkoły. Wbiegłam do lasu.

Wkrótce będzie po wszystkim, mówiłam do siebie, przedzierając się przez zarośla.

Ciszę zakłócał tylko chrzęst suchych sosnowych gałązek, które pękały pod moimi stopami.

Choć byłam tylko kilkadziesiąt metrów od frontowych drzwi szkoły, miałam wrażenie, że

jestem znacznie dalej. To przez gęstą mgłę. Zdawało mi się, że jestem już głęboko w lesie.

Kiedy mama i tata się obudzą, zorientują się, iż mnie nie ma. W końcu zrozumieją, że tego nie

chcę i nie mogą mnie do niczego zmusić. Zaczną mnie szukać i ... No dobrze, będę odchodzić

od zmysłów z niepokoju, ale wreszcie się z tym pogodzą. Zawsze tak było, prawda? A wtedy

wyjedziemy. Opuścimy szkołę i nigdy, przenigdy tu nie wrócimy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: