Appleyard Diana - Subtelna różnica klas.pdf - harlequin - marzenka2100

Diana Appleyard

Subtelna różnica klas

Przekład Blanka Kwiecińska-Kuczborska

Rozdział 1

Lucy obudziła się pierwsza. Ramię Roba przywalało ją jak kłoda. Zdjęła je

ostrożnie, a on zamruczał coś przez sen, zwinął poduszkę pod głową i przewrócił

się na drugi bok, prostując długie nogi. Mimo otwartego okna, w którym

powiewały nowe kremowe firanki, jego ciemne, długie do ramion włosy były

mokre od potu. Nadal miał fryzurę jak w dniu, kiedy go poznała. Lucy wyciągnęła

się na całą długość i położyła ręce płasko na śnieżnobiałej pościeli z czystej

bawełny, którą Rob uważał za rzecz kosztowną i niepraktyczną. Ale ona

potrzebowała tych małych przejawów luksusu. Kiedy kupili ten dom dziewięć

miesięcy temu, od razu postanowiła przemienić kwiecisto-kiczowatą sypialnię w

kremowo-białą oazę spokoju. Rob uznał, że przypomina mu to wystrój sali

szpitalnej.

W bladym świetle poranka – przez firankę widać było granatowe jesienne niebo

przechodzące w siny, niemal widmowy brzask – dąb w ogrodzie, na którym Rob

budował domek dla dziewczynek, odcinał się na tle okna gubiącymi liście

konarami jak dziecięcy rysunek. Lucy spojrzała na zegarek. Siódma. Dzięki Bogu,

jest sobota, dzień bez szkoły. Lada chwila Olivia wstanie, wysunie się z łóżka, jak

najciszej zrobi siusiu i nie spuszczając wody, zejdzie na palcach po schodach, żeby

włączyć sobie zakazany Cartoon Network. Laura będzie spać dalej, zwinięta w

kłębek pod nową kołdrą z Habitatu, przyciskając do piersi sfatygowanego kangura,

którego niby już nie potrzebuje.

Myśli Lucy zaczęły krążyć leniwie wokół nadchodzącego dnia, a kolejne

wydarzenia układały się jej przed oczami jak obrazki w kalejdoskopie. Wspólne

śniadanie w szlafrokach, potem ktoś musi iść do supermarketu – była pewna, że to

kolej Roba – trzeba posprzątać, załadować pralkę, posortować rzeczy z suszarki na

te do prasowania i te prosto do szafy. Lunch – powinna zrobić im jakąś porządną

domową zupę, a nie dawać gotową z puszki – później lekcja jazdy konnej

dziewczynek. Były na koniach dopiero dwa razy i nie kryły entuzjazmu, mimo

zastrzeżeń Roba. Wyglądało na to, że Laura może naprawdę złapać bakcyla,

chociaż on uważał, że to głupi, snobistyczny – i niebezpieczny – sport dla dzieci.

Trudno. A wieczorem przyjęcie pożegnalne dla jednego z kolegów z pracy Roba,

zwykłe spotkanie w pubie, nie żadna elegancka okazja. Lucy skrzywiła się. Będzie

musiała wziąć na siebie prowadzenie samochodu w drodze powrotnej, bo to jego

przyjęcie. Cudownie. Spędzi cały wieczór, stojąc w pubie z puszką dietetycznej

coli, podczas gdy wszyscy inni będą się upijać. A na dokładkę wiedziała, że nie

kwapią się do rozmowy z nią, bo uważają, że jest sztywna i zadziera nosa. Co jest

nieprawdą. Po prostu, zwykle się nudziła. Gdyby jeszcze Rob wciągał ją do

wspólnego grona; niestety rzadko zauważał, że źle się bawi. Zacisnęła ręce na

miękkim białym prześcieradle. Cholerny świat. Czy to już wszystko, co ją w życiu

czeka? W jej oku bezwiednie zabłysła łza i jak kropla deszczu pociekła po twarzy

do ucha. Lucy wytarła ją zniecierpliwiona. Co za idiotyzm. Palcami – nigdy nie

miała czasu pomalować paznokci – roztarła na policzku mokry ślad. Dość tego.

Pora zacząć dzień.

– Lucy! Chodź tu i zrób z nimi porządek, zanim się wścieknę i wyrzucę je do

ogrodu!

Z dołu dolatywał przenikliwy, nieustający, wysoki pisk, jak gwizd czajnika z

gotującą wodą. Był to wrzask dziecka, które starsza siostra bezlitośnie tłucze za

bezczelną kradzież spinki do włosów. Może dla większości ludzi nie jest to

zbrodnia wołająca o pomstę do nieba, ale niewątpliwie było to ciężkie wykroczenie

dla dziewięciolatki, której największy skarb stanowiła kolekcja błyszczących

spinek. Jednakże Rob nie miał cierpliwości do wysłuchiwania sprzeczek córek o

głupstwa. Był uczulony na wrzaski dzieci, podobnie jak niektórzy są uczuleni na

różne produkty spożywcze.

Jego głos o przeciągłym akcencie z Lancashire, który to akcent Rob – zdaniem

Lucy – obnosił jak atrybut mody, przerwał jej rozmyślania przed lustrem. Oparta

na łokciach na antycznej toaletce, wpatrywała się, na wpół ubrana, w worki pod

oczami. Wiek to taka podstępna bestia, myślała ponuro. Jednego dnia skóra gładko

opina twarz, a drugiego, bez dania racji, tworzy się na niej japońskie origami.

Ściągnęła w dół usta, wykrzywiając się w grymasie. Pomogło – worki zniknęły.

Uśmiechnęła się i znowu wróciły. Boże drogi. Ubrana tylko w stanik, wyciągnęła

w bok ramiona. Chryste. Kiedyś nosiła swetry z rękawami jak skrzydła nietoperza.

Teraz sama miała skrzydła nietoperza pod pachami. Jakim cudem jej twarz i ciało

się postarzały, podczas gdy ona wcale nie czuła się starsza? Niemniej to prawda, że

wiek zaczyna już dawać się jej we znaki. Ostatnio sama zauważyła u siebie

niewątpliwe oznaki starzenia – raz, gdy uznała, że komplet sztućców to świetny

prezent, i drugi raz, gdy poczuła radosne podniecenie na myśl o spotkaniu w

kawiarni.

– Jeśli zaraz czegoś z nimi nie zrobisz, wychodzę! – wrzeszczał Rob. – Jezu

Chryste, dałem im śniadanie i chciałbym wiedzieć, czy w tym domu nie można

mieć pięciu minut spokoju?

Nie można, pomyślała Lucy zgryźliwie, żałując, że wstała z łóżka. Z dwójką

dzieci, które odziedziczyły po rodzicach wszystko, co najgorsze, nie można. A

poza tym, sobotnie poranki zawsze były trudne. W ciągu tygodnia Robowi udawało

się unikać dziecięcych awantur dzięki zastosowaniu zręcznej taktyki wczesnego

wychodzenia do pracy i późnych powrotów; na sam moment bajki na dobranoc,

kiedy dziewczynki były już po kąpieli i oczy kleiły im się ze zmęczenia. Podczas

weekendu nie było tych okoliczności łagodzących.

– Co ty tam robisz, do ciężkiej cholery? Kawa ci już wystygła!

Rob, który wstał po niej, zaatakował dzień jak tornado, odganiając protestującą

Olivię sprzed telewizora, wyciągając Laurę z łóżka i śpiewając głośno i fałszywie

pod prysznicem, kiedy dziewczynki, umazane pastą, myły zęby nad umywalką.

Lucy, chociaż zerwała się pierwsza, czuła się dziwnie ociężała. Wszystko

wymagało od niej dzisiaj nadludzkiego wysiłku – jakby poruszała się pod wodą.

– Szukam czegoś! – odkrzyknęła. A potem dodała ciszej, patrząc na siebie do

lustra: – Wygląda na to, że niepostrzeżenie zgubiłam gdzieś młodość.

Z westchnieniem zeszła po schodach, wodząc ręką wzdłuż ozdobnego szlaczku

na ścianie. Bez dwóch zdań trzeba będzie zmienić cały wystrój wnętrza –

poprzedni właściciele musieli mieć udziały w sieci sklepów Laury Ashley.

Wszędzie straszyły kwieciste motywy dekoracyjne, wśród których nie brakło nawet

pęków polnych maków. Czuła się jak w furgonetce dostawczej Interflory. Pod

szlaczkiem na schodach pyszniły się setki drobnych różyczek na kremowym tle, a

już tapeta na piętrze stanowiła kwintesencję złego smaku. Cukierkowe, różowo-

białe pasy wyglądały jak żywcem ściągnięte z pudła na kapelusze jakiejś piękności

z Południa, o imieniu Mary-Lou. Gdyby Lucy miała dość siły, zdarłaby to

wszystko – jak zrobiła w sypialni – i wybrała na ściany jednobarwne, głębokie

odcienie, ale w tej chwili, mając na głowie pracę, dziewczynki i całą resztę, nie

mogła o tym myśleć. Jedyna rzecz, jakiej się pozbyła, to kryzowane zasłony w

bawialni – czy też pokoju wypoczynkowym, jak Rob upierał się nazywać salon, co

kwitowała skrzywieniem nawet po dwunastu latach małżeństwa. Przypominały jej

kurzy kuper.

Nazajutrz po przeprowadzce – kiedy Lucy gotowa była położyć się na podłodze

i wybuchnąć płaczem na myśl, że nigdy nie zdoła uczynić z tego miejsca

prawdziwego domu – zajrzała do nich ich nowa sąsiadka, Jackie, i powiedziała

entuzjastycznie:

– Jak cudownie, prawda? Nie musicie nawet niczego zmieniać. To wygląda jak

dom pokazowy.

Lucy popatrzyła na nią ze zgrozą i już otworzyła usta, żeby wyprowadzić ją z

błędu i oznajmić, że zamierza zmienić wszystko, kiedy uchwyciła ostrzegawcze

spojrzenie Roba. Jackie rzeczywiście mieszkała w dawnym domu pokazowym na

osiedlu i – jak się później okazało – uwielbiała kolor różowy. Zerkała z podziwem

również na Roba, lecz on zawsze robił wrażenie na kobietach. Lucy nie dostrzegała

już, że jej mąż wygląda jak seksowny gwiazdor rocka, i śmieszyło ją, że kobiety

pożerają go takim pożądliwym wzrokiem. Wygląd wyglądem, ale spróbowałyby

pożyć z nim pod jednym dachem!

Wolałaby, na przykład, żeby nie klął tak bez żenady przy dzieciach. Zdawała

sobie sprawę, że jej odruchy to wynik surowego wychowania i powielanie wzorów

z dzieciństwa, ale ilekroć mówił coś niecenzuralnego – co zdarzało się często –

miała ochotę zatkać dziewczynkom uszy. Już widziała, jak składa im wizytę jej

matka i Laura mówi nagle przy stole:

– Podaj mi tę pieprzoną sól.

Rodzice Lucy nigdy nie klęli przy dzieciach. Kiedy raz, w jakiejś wyjątkowo

napiętej chwili, matce wymknęło się słowo „cholera”, speszyła się, jakby głośno

puściła bąka na audiencji u papieża. A Lucy i jej siostra wybuchnęły histerycznym

śmiechem.

Były wtedy obie w szkole z internatem i umiały kląć jak szewc, ale – jak

większość nastolatków – doskonaliły tę sztukę w towarzystwie przyjaciół, stosując

wewnętrzną klapę bezpieczeństwa w obecności rodziców i nauczycieli.

Posługiwały się jakby dwoma różnymi językami. Kiedy Lucy w czasach

studenckich poznała Roba, w cichości ducha imponowało jej, że on nie ma takich

zahamowań i przy nikim nie liczy się ze słowami. Teraz miała mu to za złe. To, co

szesnaście lat temu było śmiałe, wolnomyślicielskie i radykalne, teraz było tylko

wulgarne i grubiańskie.

Dziwna rzecz, jak rodzicielstwo zmienia człowieka. W dzieciństwie tyle

zakazów i nakazów wydawało się jej śmieszne i niepotrzebne: nie wolno było jeść

słodyczy na ulicy, używać brzydkich słów, żuć gumy, trzymać łokci na stole;

trzeba było przepraszać, gdy się czknęło przy jedzeniu, prosić o pozwolenie

wstania od stołu i – Boże broń – nie wolno było pluć. Gdyby ona albo Helen

splunęły, jej matka dostałaby ataku serca i odwieziono by ją, skuloną w

kaszmirowym swetrze, prosto do szpitala. A teraz Lucy powtarza te same

przykazania, jak mantrę, swoim dzieciom. Rob uważał, że o wiele za bardzo

przejmuje się tym, co myślą inni. Sam kładł duży nacisk na dyscyplinę –

nieporównanie większy niż Lucy, której zarzucał zgniły liberalizm, typowy dla

Appleyard Diana - Subtelna różnica klas.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: