Wybuch.pdf

GRAHAM MASTERTON

Wybuch

Środa, 12 września, godz. 8.34

Jak zwykle dojazd do bramy szkolnej zastawiały matki, nerwowo manewrując krążownikami

szos do przodu i do tyłu, Lynn pokierowała więc swojego explorera do przeciwnego

krawężnika i zaparkowała go dwoma kołami na trawie.

- Pamiętaj, dzisiaj idziesz na lekcję tańca - powiedziała do Kathy, odwracając się w fotelu

kierowcy. - To oznacza, że po szkole nie masz się guzdrać.

- Nie czuję się dobrze - zaprotestowała Kathy, kuląc się na swoim miejscu.

- Nonsens. Nigdy nie wyglądałaś zdrowiej. Twoje złe samopoczucie spowodowane jest na

pewno klasówką z matematyki.

- Boję się, że zwymiotuję. Wciąż czuję w brzuchu te wszystkie naleśniki. Zbiły się w kulę.

Nie lubię takiego uczucia.

Lynn ponownie zapięła pas bezpieczeństwa.

- Trudno, skoro tak źle się czujesz... Wracamy do domu, położysz się do łóżka, a lekcję tańca

odwołam.

- Ale nie lekcję tańca! Ona jest dopiero o wpół do trzeciej. Do tego czasu poczuję się lepiej.

- Nie, odwołam ją. Nie możesz podskakiwać z brzuchem pełnym zbitych w kulę naleśników.

- Ale ja chcę być aktorką, tak jak ty. Dlaczego mam się uczyć matematyki? Ty wcale nie

musisz znać matematyki, żeby być aktorką.

- Tak uważasz? A jeśli będziesz aktorką i będziesz zarabiać miliony dolarów, tak jak Julia

Roberts, a twój agent zacznie sobie zabierać trzy i ćwierć procenta więcej, niż mu się należy?

Skąd się o tym dowiesz, nie znając matematyki?

- To nic trudnego, wszyscy agenci zabierają więcej pie-

niędzy, niż im się należy. Agenci to kanciarze i oszuści. Wszyscy pracują dla szatana.

- Na miłość boską! Kto ci to powiedział?

- Ty.

- Daj już spokój - jęknęła Lynn, znowu odpinając pas. - Dalej, chodź do szkoły, zanim pani

Redmond wpisze ci kolejną uwagę za spóźnienie.

Kathy wysiadła z samochodu i włożyła beret. Była drobną dziesięcioletnią dziewczynką,

jasne włosy zaplecione miała w warkoczyki, a jej twarz była równie blada jak twarz matki.

Również jej zielone oczy błyszczały tak intensywnie jak oczy matki, niczym zielone denka

butelek, znalezione na morskim brzegu. Nogi Kathy były tak chude, że co chwilę musiała

podciągać opadające z nich długie białe skarpetki.

- Na co masz ochotę po lekcji tańca? Mogłybyśmy pójść do De Lunghi na spaghetti, jeśli

chcesz.

- Jeżeli Gene nie będzie musiał koniecznie iść z nami.

- Myślałam, że lubisz Gene'a.

- Nie podoba mi się jego nos. Wygląda z nim jak mrów-kojad.

- Nieprawda. Jesteś wstrętna.

- On też. Za każdym razem kiedy je zupę, macza w niej czubek nosa.

Przeszły Franklin Avenue i zbliżyły się do szkolnej bramy. Cedars - prywatna szkoła

podstawowa - wcale nie wyglądała jak szkoła. Mimo że była to szkoła kościelna, dzieliła

budynek z Pierwszym Kościołem Metodystów, wraz z jego kwadratową wieżą i murami z

szarego kamienia. Kilka sal lekcyjnych, chociaż były duże i jasne, miało w oknach witraże,

przedstawiające Jezusa Chrystusa w otoczeniu małych dzieci.

- Pamiętaj, żeby zabrać do domu sprzęt do hokeja -poprosiła Lynn.

Jednak w tym momencie Kathy dojrzała swoją przyjaciółkę Terrę. Pomachała matce na

pożegnanie i popędziła w kierunku koleżanki. Matka Terry, Sidne, podeszła do Lynn i obie

patrzyły, jak ich córki wbiegają przez bramę na boisko szkolne, gdzie zgromadziło się już od

trzydziestu do czterdziestu rozwrzeszczanych dzieciaków.

- Ból brzucha - powiedziała Lynn.

- Ach, chodzi o klasówkę z matematyki. - Sidne uśmiechnęła się. - Terra powiedziała, że ma

trąd.

- T r ą d? Na miłość boską!

- Właśnie. Była to jedyna choroba, jaką potrafiła wymyślić na poczekaniu. Wiem

przynajmniej, że czyta Biblię.

- Czasami te dziewczęta są niemożliwe. Bardzo mi się podobają warkoczyki Terry.

- Janie je zaplotła. Nie wiem, skąd bierze do tego cierpliwość.

Powoli ruszyły w kierunku samochodu Sidne.

- Miałaś jakieś wiadomości od George'a Lowenstei-na? - zapytała Lynn.

- Nie, nic. Jeśli chcesz znać moją opinię, uważam, że szuka kogoś młodszego.

- Ale przecież byłabyś świetna w roli Corinne!

- Sama nie wiem. Być może. Czasami się zastanawiam, kiedy przestanę grać krnąbrne córki i

zacznę przyjmować role znękanych matek. Może już czas? Chyba pójdę dziś na masaż i na

pedicure. Potem zamówię u Freddiego deser lodowy z truskawkami, z dodatkową porcją

kremu.

- Chętnie poszłabym z tobą, ale mamy dziś próbę z czytaniem tekstu.

Lynn pożegnała się z Sidne i przeszła przez ulicę. Przy jej explorerze czekał już niski,

ostrzyżony na jeża facet o potężnym karku, w bordowej koszuli z poliestru.

- Do ciężkiej cholery, co to ma znaczyć?! - zawołał.

- Do ciężkiej cholery, co ma co znaczyć? - Lynn nie zamierzała pokazać, że się go chociaż

trochę boi.

- Co? Jest pani ślepa? Gdzie jest pani pies przewodnik? Do ciężkiej cholery, zaparkowała

pani samochód na trawie!

- Bardzo przepraszam, ale nigdzie indziej nie było już miejsca.

Tak? I uważa pani, że to jest wystarczająca wymówka? Skoro nie było nigdzie miejsca na

parkowanie, powinna pani była jeździć dookoła, aż w końcu coś się zwolni. Wszystkie

jesteście takie same, wy, kobiety. Wydaje wam się, że możecie wyrabiać, na co tylko macie

ochotę, i mówić, na co macie ochotę, i parkować wasze pieprzone są-

mochody tam, gdzie wam się tylko spodoba, nie licząc się z nikim i z niczym.

Lynn otworzyła drzwiczki explorera i usiadła za kierownicą, jednak mężczyzna stanął przy

samochodzie tak, że nie mogła go zamknąć.

- Posłuchaj, damulko, nie mam obowiązku opiekować się tą trawą, a jednak to robię,

ponieważ znajduje się przed moim domem i jestem dumny z mojego domu. I wkurza mnie,

kiedy ktoś taki jak ty parkuje na mojej trawie swoje przeklęte auto. Co byś powiedziała,

gdybym to ja przyjechał pod twój dom i jeździł moim samochodem po twojej trawie?

- Na razie powiedziałabym, żebyś puścił drzwiczki.

- A jeśli nie?

- Zawołam ochronę ze szkoły.

Serce Lynn biło jak oszalałe. Z lewej strony nosa mężczyzna miał dużą purpurową brodawkę.

Nie potrafiła oderwać od niej wzroku i była przekonana, że on wie, iż ona się na nią gapi.

Odwrócił na chwilę głowę, jakby szukał kogoś wzrokiem. Wierzchem dłoni otarł pot z czoła.

Znów popatrzył na Lynn i powiedział:

- Dobrze. Powiem ci, co zrobię. Przeklnę cię za to. Przeklinam cię. Dzisiejszy dzień będzie

najgorszy w całym twoim pieprzonym życiu.

Oderwał dłonie od drzwiczek, a Lynn natychmiast je zamknęła i zablokowała. Stał jeszcze

przez chwilę obok explorera, nic już nie mówiąc, wytknął jednak ku Lynn wskazujący palec,

jakby chciał podkreślić: „Wspomnisz moje słowa, damulko, zapamiętasz ten dzień do końca

życia".

Środa, 12 września, godz. 8.43

Ann Redmond wyjrzała przez okno swojego gabinetu i zmarszczyła czoło. Wokół ławeczki z

boku szkolnego boiska zgromadziła się grupa dzieci, dziesięcioro, może dwanaścioro.

Wieloletnie doświadczenie w rozróżnianiu różnych uczniowskich zbiegowisk podpowiedziało

jej, że dzieciaki robią krąg.

Działo się to wtedy, kiedy uczniowie mieli coś ekscytującego, co koniecznie chcieli wspólnie

obejrzeć, jednak bez wiedzy nauczycieli. Według pani Redmond, która natychmiast ich

rozszyfrowywała, z równym powodzeniem mogli w takiej sytuacji unieść nad głowy tabliczkę

z napisem JETEŚMY NIEGRZECZNI. Ściągnęła z nosa okulary do czytania, wyszła z

gabinetu i zatrzymała się dopiero na frontowych schodach, gdzie dyżur miała Lilian Bushme-

yer, nauczycielka wychowania fizycznego. Dyżurowała, siedząc na najwyższym stopniu

schodów i czytając tani, podniszczony egzemplarz Co się wydarzyło w Madison County.

- Tam, proszę pani - powiedziała szorstko, ruchem głowy wskazując na grupę uczniów.

Lilian Bushmeyer osłoniła dłonią oczy i popatrzyła przed siebie. Po chwili potrząsnęła głową

i powiedziała:

- Niczego nie widzę.

- Niech się pani nauczy ich konspiracyjnej mowy ciała - poradziła pani Redmond ze

zniecierpliwieniem. -Proszę tam pójść i sprawdzić, co oni wyrabiają.

Pani Bushmeyer niechętnie odłożyła książkę i z ociąganiem pomaszerowała we wskazanym

kierunku, żeby sprawdzić, czego dotyczy całe zamieszanie. Kiedy podeszła bliżej, usłyszała,

że dzieci chichoczą i rozmawiają przyciszonymi głosami. W pewnej chwili dotarły jednak do

niej nerwowe głosy:

- Ciszej, ciszej. Idzie „Buszmenka". Odłóżcie to. Kilkoro dzieci wyłamało się z kręgu,

pozostały tylko

dziewczynki, które akurat znajdowały się w środku. Lilian Bushmeyer podeszła prosto do

nich i wyciągnęła rękę.

- Co takiego? - zapytała Jadę Peller. Skończyła właśnie jedenaście lat i była wyższa i trochę

bardziej dojrzała

niż pozostałe dziewczynki z szóstej klasy. Miała długie czarne włosy, wąską bladą twarz i

zawsze była ubrana na czarno. Jedynie na rękach nosiła srebrne bransoletki. Jej ojcem był

Oliver Peller, który pisał muzykę między innymi dla Wesa Cravena i Johna Carpentera.

- Cokolwiek to jest, daj mi to - zażądała Lilian Bush-meyer.

- To nic takiego.

- Najwyraźniej bardzo interesujące „nic takiego". Daj mi to.

To tylko głupia gra, pani Bushmeyer - powiedziała płaczliwie Helen Fairfax. Była pulchna,

miała różowe policzki i jasne kręcone włosy. Nie można było wątpić, że kiedy tylko

pozbędzie się dziecięcych kształtów, wyrośnie na równie olśniewającą piękność jak jej matka

Juliana. Jej ojciec Greg był w Hollywood jednym z najbardziej wziętych niezależnych

producentów, a ostatnio finansował horror Oddech.

Lilian Bushmeyer czekała cierpliwie z wyciągniętą ręką. Być może nie miała jeszcze w sobie

takiego radaru, jakim mogła się pochwalić pani Redmond, natychmiast i bez błędu

wychwytującego wszystkie wywrotowe zgromadzenia, potrafiła sobie jednak radzić z

niegrzecznymi dziećmi znanych osobistości. Należało działać zdecydowanie i stanowczo.

Lilian Bushmeyer przychodziło to bez trudu.

W końcu Jadę wyciągnęła zza siebie kartkę papieru, złożoną w koronę, i podała ją pani

Bushmeyer. Była to zwykła kartka od zawsze służąca dzieciom do losowania wróżb,

zapisanych na składanych trójkącikach. Tym razem jednak przepowiednie były o wiele

mocniejsze niż zwyczajne „Będziesz miała szczęście w miłości" czy „Będziesz bogata i

sławna" albo „Pójdziesz do więzienia".

Jedna z przepowiedni głosiła: „Będziesz obciągała panu Lomaksowi". Inna mówiła: „Stracisz

obie nogi w wypadku samochodowym". Kolejna zapowiadała: „Zajdziesz w ciążę w wieku 13

lat".

- To tylko głupia zabawa, tak jak mówiła Helen - zaprotestowała Jadę, widząc, że Lilian

Bushmeyer otwiera trójkąciki i czyta wszystkie po kolei. Ostatnia zapowiedź brzmiała:

„Umrzesz przed swoimi następnymi urodzinami".

Skończywszy, Lilian Bushmeyer popatrzyła po kolei po wszystkich dzieciach. Bez wątpienia,

troje albo czworo było autentycznie zafrasowanych i zawstydzonych. Odnosiła wrażenie, że

chłopcy czerwienią się bardziej niż dziewczęta.

- Czy mam to pokazać pani Redmond? - zapytała.

- Jasne - odparła Jadę. - Trochę emocji jej nie zaszkodzi.

- Nie - jęknął David Ritter. - Ona nas za to zabije! Albo zabije mnie moja matka. Albo

macocha.

Lilian Bushmeyer przez chwilę się zastanawiała.

- Wiem, że w gruncie rzeczy nie chodziło wam o nic złego - powiedziała wreszcie. - Jednak

musicie zdać sobie sprawę, że ta zabawa jest niesmaczna. Tak wiele złego smaku mamy na

tym świecie, że nie musicie jeszcze wy, młodzi ludzie, pogarszać sytuacji. Pomyślcie tylko,

co będzie, jeśli któreś z was naprawdę straci nogi albo zajdzie w ciążę, albo stanie się

obiektem seksualnej napaści? Jak wtedy poczują się pozostali?

- Okaże się, że moje przepowiednie naprawdę działają - powiedziała z uśmiechem Jadę.

- Co ty wylosowałaś?

- Mam umrzeć przed następnymi urodzinami.

- I chcesz, żeby tak się stało? Żeby twoja przepowiednia okazała się trafna?

- Może być. W końcu, co to jest śmierć? To tak, jakbym się nigdy nie urodziła.

Środa, 12 września, godz. 9.03

Kiedy pani Redmond stanęła przed radą pedagogiczną, słońce oświetliło jej okulary w taki

sposób, że można było odnieść wrażenie, iż jest ślepa.

- Jak zwykle październik przynosi nam pierwsze wielkie wydarzenie nowego roku szkolnego,

ogólnoszkolny obóz. W tym roku wszyscy pojedziemy do Silverwood Lakę w przepięknych

górach San Bernardino. W czasie weekendu uczniowie i rodzice będą poznawać się bliżej,

śpiewając

i snując opowiadania przy ogniskach, wspólnie spożywając campingowe posiłki, odbywając

piesze wędrówki, pływając i po prostu piknikując. To doskonały sposób dla nowych rodzin na

włączenie się do społeczności Cedars. Pod koniec października będziemy też po raz pierwszy

w tym roku zbierać fundusze na szczytne cele. Tym razem będzie się to odbywało w ramach

Fiesty Latynoskiej.

- Arribal Arribal - wykrzyknął Tony Perlman, nauczyciel geografii. Zaraz jednak zamilkł i

popatrzył po innych, mocno zakłopotany.

Środa, 12 września, godz. 9.06

Unieruchomiony ciągnik z naczepą całkowicie zablokował zjazd z Hollywood Freeway i

spowodował ciągnący się na południe ogromny korek, który kończył się dopiero przy Yentura

Boulevard. Frank wyłączył bieg i unieruchomił buicka na ręcznym hamulcu.

- Spóźnię się - zaprotestował Danny.

- Przykro mi, mistrzu, ale nic nie mogę zrobić. Ja także się spóźnię, a mam ważne spotkanie

w sprawie scenariusza.

- Ale dzisiaj ja miałem pokazywać rysunki.

- Nie martw się. Powiem nauczycielce, co nas spotkało. Danny z gniewem popatrzył przez

szybę, jakby od tego

spojrzenia tkwiące w korkach samochody mogły posunąć się naprzód. Tymczasem musieli

tkwić w miejscu i czekać jeszcze ponad dwadzieścia minut. Policjanci stali tylko, wszyscy w

przeciwsłonecznych okularach, i patrzyli na powiększający się korek, żartując pomiędzy sobą

i ziewając od czasu do czasu, a kierowcy wysiadali z pojazdów, rozmawiali przez telefony

komórkowe i rozprostowywali nogi. Jakaś kobieta wyciągnęła nawet z bagażnika swojego

kombi rozkładane krzesło i spokojnie zaczęła czytać gazetę, jakby znajdowała się w ogródku

przy domu.

- Założę się, że Susan Capelli pokazuje rysunki zamiast mnie - powiedział Danny, głosem tak

zbolałym, jak-

by przeżywał największą osobistą tragedię od czasów Hamleta.

- Następnym razem przyjdzie kolej na ciebie.

- Kiedy jest się do czegoś wyznaczonym, trzeba być niezawodnym.

Frank potrząsnął głową i nic już nie powiedział. Danny zawsze zadziwiał go swoją powagą.

Mógł sobie być ośmio-latkiem o kędzierzawych włosach, zadartym nosie i poobijanych

kolanach, posiadał jednak umysł czterdziesto-ośmiolatka. Niedawno powiedział, że kiedy

dorośnie, chce być deweloperem i sprzedawać tanie mieszkania w najdroższych enklawach

Hollywood, aby biedni i bogaci ludzie mogli się uczyć żyć obok siebie. Bardzo poważna

wizja jak na ośmiolatka.

- Czy powinienem rozmawiać z panią Pułaski? - zapytał Frank.

- Nie musisz. Sam jej o wszystkim powiem. Minęło następne pięć minut, jednak służby

ratownicze

zabrały się wreszcie do pracy i po kolejnych nerwowych dziesięciu minutach, pełnych

gestykulacji i przekrzyki-wań ze strony policjantów i ludzi obsługujących holownik, ciągnik

został wreszcie odciągnięty w miejsce, gdzie nie tamował ruchu.

- Głupi ciągnik - powiedział Danny gwałtownie, kiedy go mijali.

To był wypadek, Danny, i tyle. Wypadki się zdarzają.

- Nie zdarzałyby się, gdyby ludzie byli bardziej odpowiedzialni.

Ruch samochodów na Hollywood Boulevard był bardzo ospały i za każdym razem kiedy

stawali przed czerwonym światłem, Danny jęczał i gestykulował ze zniecierpliwieniem.

Wreszcie jednak dotarli do La Brea i skręcili w prawo, w kierunku Franklin Avenue.

- Przypomnij mi, o której godzinie kończysz dziś lekcje - poprosił Frank. - Chyba nie masz

dzisiaj próby kółka teatralnego?

- Kółko teatralne jest jutro.

Dann/ego wybrano do roli Abrahama Lincolna w szkolnym przedstawieniu Bohaterowie i

bohaterki Ameryki. Był gorzko rozczarowany, że nie otrzymał roli Johna Wilkesa

Bootha, ponieważ John Wilkes Booth miał rewolwer i skakał ze sceny.

Frank zatrzymał samochód przed szkołą i Danny wygramolił się na zewnątrz.

- Do zobaczenia, mistrzu. Miłego dnia.

Danny pobiegł w kierunku bramy, wywijając tornistrem z X-Men jak śmigłem. Frank

odwrócił się jeszcze, by spojrzeć na tylne siedzenie, i stwierdził, że Danny w pośpiechu

zapomniał kanapek na drugie śniadanie. Był alergikiem, dlatego zawsze musiał zabierać do

szkoły lunch przygotowywany w domu.

Frank wysiadł z samochodu, krzyknął:

- Danny! Hej, Danny! Zapomniałeś swojego... - i wyciągnął ku niemu rękę z plastikowym

pudełkiem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: