wykorzystanie zabaw w uroczystościachklasowych.pdf

AKf

Beata Bałecka

WYKORZYSTANIE ZABAW W

UROCZYSTOŚCIACH

KLASOWYCH

Zabawa, obok nauki, jest jednym z ważnych przejawów aktywności dzieci w młodszym

wieku szkolnym. Doceniwszy w pełni jej rolę, jak najczęściej staram się organizować dzieciom

różnorodne zabawy grupowe (np. w czasie przerw czy uroczystości klasowych). Oddają mi

one nieocenione usługi w procesie dydaktyczno-wychowawczym. Są dla dzieci nie tylko dużą

przyjemnością nie tylko dostarczają im radosnych przeżyć, nie tylko zaspokajają naturalną

potrzebę ruchu. Zabawy rozwijają fantazję, wyobraźnię, wyzwalają spontaniczność, kształcą

mowę i procesy myślowe. W czasie ich trwania dzieci utrwalają bądź zdobywają nową wiedzę

o otaczającym świecie, poszerzają swoje wcześniej zdobyte doświadczenia.

Zabawy integracyjne pełnią również niebagatelne funkcje wychowawcze i społeczne. Przede

wszystkim przyczyniają się do scalenia grupy uczniowskiej, pozwalają na szybsze poznanie

kolegów, na nawiązanie bliższych kontaktów z nauczycielem i rówieśnikami. Każda z zabaw

dostarcza wzorów zachowań i norm postępowania. Dzieci muszą dostosować się do pewnych

przepisów, muszą podporządkowywać się określonym regułom. Uczą się odpowiednich zasad

współżycia w grupie, zdyscyplinowania, umiejętności wygrywania i przegrywania.

Zabawy integracyjne znajdują zastosowanie w mojej pracy przede wszystkim przy orga

nizowaniu różnorodnych imprez klasowych, typu: Mikołajki, Dzień Dziewczynki, Dzień Dziecka

itp. Są to najbardziej lubiane uroczystości w klasie i zawsze oczekiwane przez dzieci z

niecierpliwością. Zabawy, które składają się na klasowe imprezy, prowadzę od pierwszych

dni nauki dziecka w szkole, co - jak zauważyłam - wpływa na lepsze wzajemne poznanie

się i lepszą integrację zespołu klasowego.

SCENARIUSZ UROCZYSTOŚCI ZORGANIZOWANEJ W DNIU DZIEWCZYNKt

Uroczystość odbyła się w klasie, z której wyniesiono ławki. Rodzice przygotowali dla

dzieci poczęstunek (ciasto, herbatę), zaś chłopcy - laurki, drobne upominki (maskotki) i

wesołe wierszyki o każdej dziewczynce oraz pięknie ozdobili tablicę napisami na cześć

koleżanek.

Przebieg uroczystości

-Wejście chłopców do klasy

Potrzebne są karteczki z wypisanymi na nich zadaniami do wykonania przez chłopców.

W klasie są tylko dziewczynki. Zapraszają one kolejno oczekujących przed drzwiami

kolegów. Ale każdy z chłopców może wejść do klasy dopiero po wykonaniu określonego

zadania przydzielonego przez dziewczynkę (zadania takie są ustalone przez dziewczynki

wcześniej i zapisane na kartkach). Jeden chłopiec musi ukłonić się każdej koleżance, drugi

- pokazać, jak fruwają i ćwierkają wróbelki, inny - wykrzyknąć głośno "Niech żyją dziew

czynki z drugiej klasy" itp.

- Powitanie

493

Kiedy w klasie siedząjuż wszystkie dzieci, następuje powitanie. Nauczyciel wita uczniów

wypowiadając krótkie zdania, a jeśli dziecko stwierdzi, że powitanie odnosi się do niego -na

moment wstaje z miejsca.

Na przykład nauczyciel mówi:

"Witam wszystkie dziewczynki" (wstają tylko dziewczynki).

"Witam te dzieci, które mają na sobie spodnie" (wstają tylko uczniowie w spodniach).

"Witam te osoby, które lubią się bawić".

"Witam te dzieci, które zapomniały dziś umyć uszy".

"Witam tych wszystkich, którzy chcieliby kiedyś polecieć na Księżyc" itp.

Wężyk

Po powitaniu następuje zabawa muzyczno-ruchowa. Dzieci tańczą parami lub robią wężyk

prowadzony przez nauczyciela.

Pomniki

Wybieramy dwie osoby: pierwsza to glina, druga - rzeźbiarz. "Rzeźbiarz" tworzy dowol

ny "pomnik" kształtując "glinę" (odpowiednio nachylając głowę, nogi, ręce, tułów kolegi).

Gdy "pomnik" jest gotowy, "rzeźbiarz" staje się "gliną" kształtowaną przez następnego "rzeź

biarza". "Rzeźbiarz" formuje "glinę", dołączając ją do już istniejącego pomnika, który w ten

sposób stale się powiększa.

Kółko-krzyżyk

Tablicę dzielimy na dziewięć równych pól - tak jak przy grze w "kółko-krzyżyk". Na każ

dym polu wpisujemy pewną dziedzinę wiedzy (np.: język polski, matematyka, środowisko,

technika, muzyka, gotowanie, sport, niespodzianka). Przygotowujemy również po 10 - 15

pytań z każdej dziedziny.

Dzieci podzielone sana dwa zespoły. Wygra ten, który zdobędzie trzy kółka (lub krzyży

ki) w pionie, poziomie lub po skosie planszy. Żeby uzyskać kółko (krzyżyk) drużyna wybiera

sobie dowolną dziedzinę wiedzy i numer pytania, na które musi odpowiedzieć. Jeśli odpo

wiedź jest prawidłowa - na planszy pojawia się odpowiedni znak. Uczniowie odpowiadają

na pytania na przemian - raz z jednej, raz z drugiej strony.

Taniec z wykonaniem określonej czynności

Dzieci w rozsypce poruszają się w rytm muzyki. Gdy w pewnej chwili muzyka cichnie -

uczniowie wykonują określoną czynność, np. pokazują, jak porusza się kelner z tacą lub

muszą podać rękę jak największej liczbie osób. Po usłyszeniu muzyki zabawa zostaje wzno

wiona.

Składanie listu z elementów i podarki od chłopców

Dziewczynki dzielą się na kilka 3-4-osobowych grup. Każda grupa otrzymuje pocięty na

kawałki list, który musi złożyć w całość.

W tym czasie chłopcy (z laurkami, wierszykami i podarunkami) przygotowują się do

złożenia życzeń swoim koleżankom.

Następnie dziewczynki odczytują złożony z elementów list, w którym są dla nich życze

nia od chłopców z okazji Dnia Dziewczynki. Zaś chłopcy każdej koleżance wręczają laurkę,

upominek i mówią krótkie, wesołe wierszyki (które sami ułożyli) o dziewczynkach z drugiej

klasy.

Dyrygent

Jedno dziecko wychodzi z klasy. Pozostałe stoją w rozsypce lub w kole. Spośród nich

zostaje wybrany "dyrygent", który pokazuje różne czynności, np. macha rękoma, łapie się

za głowę, "gra" na skrzypcach itp. Reszta uczniów naśladuje go. Zadaniem osoby, która

wcześniej wyszła za drzwi, jest odgadnięcie, kto został "dyrygentem" - na podstawie obser

wowania czynności wykonywanych przez dzieci.

Taniec z przeszkodami

Dzieci losują karteczki z wypisanymi liczbami (np. od 0 do 15, w zależności od liczby

osób w klasie). Następnie muszą się dobrać parami tak, aby suma liczb w parze równała się

15. W tak powstałych parach tańczą, a na określony sygnał siadają na krzesłach zajmując

miejsca obok siebie. Jeśli dla pary zabrakło miejsca lub siedzi osobno - rozdzielona przez

inną dwójkę dzieci - za karę tańczy solo.

Z mojej prawej strony jest wolne miejsce

Dzieci siedzą na krzesełkach w kole. Jedno krzesło jest wolne. Dziecko, które ma to

krzesło ze swojej prawej strony, mówi: "Z mojej prawej strony jest wolne miejsce. Niech

podejdzie do mnie Jola pod postacią żaby (słonia, ryby, psa itp.)". Jola podchodzi, skacząc

jak żaba, a na zwolnione przez nią miejsce zapraszane jest, w podobny sposób, kolejne

dziecko.

Pozy pod kocem

Uczniowie dobierają się parami i stają twarzami do ściany, aby nie widzieć, co dzieje się

pośrodku klasy, gdzie jedna wybrana para przybiera dowolną pozę. Nauczyciel nakrywa tę

parę kocem. Teraz pozostałe dzieci, obserwując przykrytą dwójkę uczniów, starają się przy

brać taką samą pozę. Następnie koc zostaje zdjęty, a zwycięzcami zostają te osoby, któ

rych poza była najbliższa "oryginałowi".

TAK-NIE

Na trzech krzesłach ustawionych obok siebie siada troje dzieci. Do dziecka z pierwszego

krzesła podchodzi wybrana osoba i zadaje pytanie, na które uczeń siedzący musi odpowie

dzieć: "tak" lub "nie". Jeśli odpowiedź brzmi "tak", wtedy autor pytania siada odpowiadają

cemu na kolanach (i teraz to dziecko będzie odpowiadać na pytania). Jeśli odpowiedź brzmi

"nie" - to kolejne pytanie należy zadać osobie z drugiego krzesła.

Klaun

Wcześniej przygotowujemy karton z namalowaną twarzą klauna, któremu brakuje nosa.

Nos, wycięty z papieru, jest osobno.

Wybrane dziecko - z zakrytymi oczami musi przypiąć nos klaunowi, starając się przy

tym trafić we właściwe miejsce (co udaje się raczej rzadko, jest więc wiele śmiechu).

Rysowanie kota

Klasę dzielimy na 2-3 drużyny. Ich zadaniem jest jak najszybsze narysowanie na tablicy

kota. Dzieci rzucają kolejno kostką do gry. Liczba wyrzuconych oczek wskazuje, którą część

kota należy narysować. Jeśli zostanie wyrzucona 6 - dziecko rysuje tułów, jeśli 5 - głowę,

4 - ogon, 3 - oko, 2 - nogę, 1 - ucho.

- Pożegnanie

Na zakończenie uroczystości dzieci dzielą się wrażeniami z klasowej imprezy, po czym

następuje podziękowanie za wspólną zabawę.

Małgorzata Bielawska

SCENARIUSZ ŚLUBOWANIA UCZNIÓW KLAS PIERWSZYCH

Ślubowanie, którego scenariusz chcę przedstawić, odbyło się w październiku 1998 roku

w Szkole Podstawowej nr 14 im. K. Pułaskiego w Białymstoku. Ślubowanie to było inne od

tych, które miały miejsce wcześniej, przybrało formę wspólnej zabawy dzieci, rodziców,

dyrekcji. Zabawy, która jednak nie przesłoniła powagi i idei samego ślubowania.

• "Pierwszaki" 1

(wychodzi 6 dzieci)

Dziecko I

Chodzi nadęty mój starszy brat,

jak gdyby wszystkie rozumy zjadł.

Dziecko II

Ja chciałam coś powiedzieć do mojej siostrzyczki,

a ona: "odejdź mała - uczę się tabliczki".

Dziecko III

Tabliczki czekolady?

Dziecko IV

Nie, nie, bez wątpienia,

1 M. Kwietniewska, Pani na opak, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 1996, s. 11.

495

a później na 0,5 sek.), kolejno eksponujemy dziecku poszczególne sylaby zmniejszając

czas ekspozycji. W toku dalszej pracy ćwiczymy wzrok dziecka w odczytywaniu krótkich

wyrazów (dwusylabowych), a następnie coraz dłuższych (trzy- i cztero sylabowych), a w

dalszej kolejności - zdań.

Nauka pisania w polskim systemie oświatowo-wychowawczym odbywa się w klasie I,

natomiast dzieci są doń przygotowywane w najstarszej grupie przedszkolnej (dzieci sze

ścioletnie). Proces początkowej nauki pisania jest bardzo trudny dla dzieci, wymaga dużo

wysiłku. Szczególną rolę w rym procesie odgrywa koordynacja wzrokowo-ruchowa (polega

ona, najogólniej, na swoistym "przełożeniu" obrazu wzrokowego na odpowiednie czynności

ręki). Nauka pisania, szczególnie w początkowym okresie, wymaga od dzieci znacznego

wysiłku fizycznego. Zmniejszają ten wysiłek dobre przybory do pisania. Kształtność pisma

zwiększa pisanie przez dzieci piórem zamiast dość "twardym" długopisem. Ponadto pióro

zmniejsza wysiłek fizyczny dziecka związany z pokonywaniem oporu w kreśleniu liter. Stąd

też należałoby uczniów klasy I zaopatrzyć w "lekko" piszące pióra. Ułatwi to dzieciom zdo

bywanie trudnej sztuki pisania.

Jak oceniać pismo dzieci?

Podstawową formą sprawdzenia pisma pod względem graficznym są "próbki pisma".

Można je "pobrać" z zeszytów uczniowskich lub polecić dziecku napisanie dowolnego zda

nia. Pismo dziecka można ocenić biorąc pod uwagę trzy podstawowe kryteria: czytelność,

pisemność i estetykę. Kryterium czytelności umożliwia nam poprawne rozpoznanie danej

litery, pisemność - właściwe łączenie danej litery z innymi literami czy zespołami liter. Kry

terium estetyczne ma charakter subiektywny - mówimy, że pismo jest ładne lub brzydkie.

Pismo dziecka siedmioletniego, uczęszczającego do klasy I, po pierwszym semestrze

nauki (na przełomie stycznia i lutego) powinno być poprawne pod względem konstrukcyj

nym, włączeniu liter w wyrazach, proporcjonalne.

Kilka słów na ten temat.

• Naruszenie w pisaniu kształtu wzoru danej litery (wzory sąw elementarzu), niedokład

ność w odtwarzaniu zasadniczej formy danej litery, brak zawartości elementów składowych

litery itp. - to błędy konstrukcyjne.

• W związku z tym, że litera występuje w wyrazie, a więc w sąsiedztwie z innymi litera

mi, musi być w odpowiedni sposób połączona. Każda litera nie może być pisana oddzielnie,

szczególnie w przypadku początkowej nauki pisania.

• Każda litera w wyrazie powinna mieć odpowiednią proporcję w stosunku do innych

liter (litery tej samej kategorii nie mogą być różnej wielkości).

Jeżeli w zdaniu napisanym przez dziecko występują błędy konstrukcyjne, w łączeniu liter

w obrębie wyrazu, a także w zachowaniu odpowiedniej proporcji liter - to dziecko nie osią

gnęło wymaganej poprawności w pisaniu, ma trudności w nauce pisania, pisze "brzydko" i

wymaga odpowiednich ćwiczeń w kształtnym pisaniu. Pomoc dziecku mającemu trudności

w kształtnym pisaniu sprowadza się w istocie rzeczy do dwóch zabiegów: pokazu popraw

nego wzoru danej litery, sposobu jej kreślenia, a następnie ćwiczenia ręki dziecka w po

prawnym kreśleniu poszczególnych liter, zespołów liter, wyrazów itp. (ćwiczenia muszą być

systematyczne, powinna być odpowiednia ich liczba, aż doprowadzą do sprawności). Zain

teresowanym sprawą poprawy kształtności pisma dzieci polecam publikację: Tadeusz Wró

bel ,Pismo i pisanie w nauczaniu początkowym,

Warszawa 1979, WSiP.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: