Sellers_Alexandra_Zawod_milioner.pdf

Alexandra Sellers

Zawód: milioner

Rozdział 1

Poszukuję milionera

Jesteś bogaty, a chcesz być jeszcze bogatszy? Naukowiec-wynalazca bez

środków do pracy poszukuje osoby gotowej zainwestować w kilka obiecujących,

potencjalnie bardzo dochodowych projektów. Referencje. Kontakt: Vancouver

Herald, skrytka 1686.

– Może w tym tygodniu będziesz miała więcej szczęścia – powiedziała Bel,

odkładając „Heralda" na bok. Ale myślę, że powinnaś spróbować zamieścić

ogłoszenie w ogólnokrajowych gazetach.

Jej siostra Tallia przełknęła ostatni kęs śniadania i skinęła głową.

– Masz rację. Jeśli nie dostanę żadnej odpowiedzi, to w przyszłym tygodniu

spróbuję to zrobić. Ale jestem przekonana, że mam większe szanse tutaj, w

Vancouverze.

Ludzie na wschodzie – mówiąc to, miała na myśli Toronto, a nie Kalkutę –

sądzą, że na zachodzie mieszkają same półgłówki.

Bel uśmiechnęła się lekko.

– A piękna blondynka z zachodniego wybrzeża nie może być bardziej

inteligentna niż...

– Niż ogrodowy szpadel – dokończyła Tallia. Obydwie siostry zazwyczaj jadały

śniadanie w mieszkaniu Bel, gdzie przed południem balkon skąpany był w słońcu.

Mieszkanie Tallii znajdowało się w tym samym budynku, lecz o piętro wyżej i

miało balkon wychodzący na zachód, tam więc spotykały się na kolacjach kilka

razy w tygodniu, jeśli Tallia nie była akurat zajęta w laboratorium, a Bel nie

siedziała w uniwersyteckiej bibliotece. Ostatnio jednak Tallia nie miała już zajęć w

laboratorium, toteż wspólne kolacje stały się częstsze.

– Opowiedz mi, jak ci poszło z Melem Carterem – poprosiła Bel. Odgadła, że

spotkanie nie było udane, chciała jednak poznać szczegóły. Odkąd jej siostra

zaczęła umieszczać w gazetach swoje ogłoszenie, Bel codziennie mogła liczyć na

dawkę dobrej zabawy.

Tallia zazgrzytała zębami i zmarszczyła nos.

– Mel Carter ma więcej ramion niż ośmiornica. Doszło do tego, że musiałam

pozbyć się go siłą.

Bel otworzyła szeroko oczy.

– Coś takiego! I jak on zareagował?

– Powiedział, że znajomość karate w świetle prawa uznawana jest za broń i że

zaskarży mnie o napaść.

– Ale przecież ty nie znasz karate! – zdumiała się Bel.

– Co mu właściwie zrobiłaś?

Tallia tylko wzruszyła ramionami.

– Powiedziałam mu, że to nie było karate, tylko desperacja kobiety, która wie,

czego nie chce. Był wściekły, ale ja też.

Bel spojrzała przelotnie na rowek między piersiami siostry, który na chwilę

ukazał się znad rąbka znoszonej zielonej piżamy, i tylko pokiwała głową.

– Nawet nie możesz spokojnie wzruszyć ramionami – stwierdziła beznamiętnie.

– Biedny facet musiał być kompletnie ogłuszony.

Jej siostra była piękna. Nawet rodzina musiała to przyznać, choć tego rodzaju

nieskromność nie leżała w charakterze Kanadyjczyków. Od końców naturalnie

jasnych włosów aż po palce u stóp dwudziestosześcioletnia Tallia Venables była

bez skazy. Jej włosy, stopy, łydki, dłonie, usta, zęby i oczy, a także całe ciało,

wielokrotnie pojawiały się w reklamach. Jasne włosy, gęste i miękkie, opadały na

ramiona. Duże oczy miały niezwykły, błękitnozielony kolor, na widok którego

mężczyźni zaczynali śnić o tropikalnych morzach. Nosa Tallii nie powstydziłaby

się rzeźba Michała Anioła, usta były naturalnie pełne, bez pomocy zastrzyków z

kolagenem, a głowa osadzona na długiej, smukłej szyi. Piersi, bujne i jędrne, jej

agentka uważała za nieco zbyt duże, mężczyźni jednak byli odmiennego zdania. Do

tego dochodziła szczupła talia i fascynująco zaokrąglone biodra oraz długie,

smukłe nogi.

Bel nie była zazdrosna o urodę siostry. Nikt z rodziny Venables nie był brzydki

i Bel mogła się wydawać przeciętna jedynie w obecności Tallii. Trudno było

zresztą zazdrościć siostrze urody, która przysparzała jej tylu kłopotów. Bel zdała

sobie z tego sprawę dopiero od niedawna, odkąd zaczęła studia i zamieszkała w

tym samym budynku co Tallia. Dzięki temu siostry znów stały się sobie bliskie, tak

jak w dzieciństwie.

Właśnie uroda była powodem, dla którego Tallia przed kilku laty opuściła

rodzinę. Agentka przypadkiem zobaczyła jej fotografię, przyjechała do miasteczka,

gdzie mieszkała rodzina Venables, i namówiła dziewczynę, by zamiast wstępować

na uniwersytet, zajęła się sprzedawaniem swego wyglądu.

– Mózg ci nie zginie – przekonywała. – Ale jeśli chcesz wykorzystać swój

wygląd, musisz to zrobić teraz. Potem będzie za późno.

Tallia miała wtedy siedemnaście lat. Dała się namówić, a rodzice wyrazili

zgodę pod jednym warunkiem: że przez dwa lata pozostanie w Vancouverze, a jeśli

po tym okresie okaże się, że jej zajęcie przynosi przyzwoite dochody, a ona sama

wciąż spragniona jest rozgłosu i uznania, to będzie mogła opuścić rodzinne strony.

Toronto, Hollywood i Nowy Jork muszą jednak poczekać, choć agentka straszyła,

że gdy Tallia ukończy dwadzieścia lat, jej szanse na karierę w tych miejscach

zmaleją do zera.

Okazało się, że rodzice zachowali się bardzo rozsądnie, a inteligencja Tallii

stała się ich sprzymierzeńcem. Dwa lata pozowania z pustym uśmiechem pod

nazwiskiem Natasha Fox, które wybrała dla niej agentka, śmiertelnie znudziły

dziewczynę. Owszem, duże zarobki łagodziły minusy tego zawodu, ale sława,

nawet lokalna, szybko stała się ciężarem. Gdy Tallia skończyła dziewiętnaście lat,

wróciła na studia, do swej pierwszej miłości – nauk stosowanych. Nie zarzuciła

zupełnie pozowania, traktowała je jednak wyłącznie jako sposób na opłacenie

nauki. A gdy jej siostra Bel zaczęła studia na tym samym uniwersytecie, Tallia

mogła również i ją wesprzeć finansowo. Tylko to trzymało ją jeszcze przy

zawodzie modelki.

Ale przede wszystkim Tallia była wynalazcą, a w tej dziedzinie jej uroda

stawała się nieznośnym ciężarem. Odczuła to szczególnie dotkliwie, gdy utraciła

posadę na uniwersytecie za przyczyną swojego przełożonego, który nie mógł

ścierpieć, że Tallia odrzuciła jego awanse. Teraz miała wybór: mogła przyjąć ofertę

pracy w laboratorium badawczym pewnej fabryki i robić to, co interesowało jej

pracodawców, albo zająć się tym, co interesowało ją samą – do tego jednak

potrzebowała środków finansowych.

Dlatego właśnie postanowiła dać to ogłoszenie. Niestety, Tallia przekonała się

szybko, że myśli o seksie nie były obce nawet zachłannym milionerom, którzy

pragnęli przekształcić swoje miliony w miliardy. Choć opowiadanie o wieczorze

spędzonym w towarzystwie Mela Cartera brzmiało zabawnie, w głosie Tallii

dźwięczała desperacja.

– Bel, co ja mam zrobić, żeby przekonać tych ludzi, że potrafię myśleć? –

westchnęła w końcu.

– Nie w tym rzecz – odrzekła Bel, która po matce odziedziczyła zmysł

praktyczny. – Oni wierzą, że potrafisz myśleć, tylko że bardziej interesuje ich seks.

Może mogłabyś jakoś ukryć swoją urodę.

– Ale jak? Widziałaś przecież, jak wyglądałam wczoraj wieczorem! – oburzyła

się Tallia. – Bez makijażu, włosy związane w koński ogon, skromny kostium...

Bel skinęła głową, myśląc o czymś intensywnie.

– Marlon Brando – powiedziała w końcu.

– Co? – zdumiała się Tallia.

– Pucołowate policzki. Pamiętasz ten stary film, który widziałyśmy parę

miesięcy temu w Art Cinema? Brando miał tam wkładki w policzkach.

Przeczytałam to w programie. Brak makijażu nie wystarczy. Musisz zbrzydnąć.

Ten charakteryzator, który zajmował się tobą w „Północnej opowieści", na pewno

potrafiłby ci pomóc.

Tallia przez chwilę patrzyła na siostrę, a potem potrząsnęła głową.

– Nic z tego nie wyjdzie. Film to nie jest zwyczajne życie.

– Ależ oczywiście, że wyjdzie! – śmiała się Bel, coraz bardziej podniecona

własnym pomysłem. – Możemy ci dorobić garb albo...

Urwała, słysząc znajome stuknięcie listów wpadających do mieszkania przez

szparę w drzwiach. Tallia również je usłyszała i zerwała się na równe nogi.

– Listonosz! – zawołała, biegnąc do drzwi. Otworzyła je i wykrzyknęła: – Lee!

Listonosz był już przy następnych drzwiach. Na dźwięk swojego imienia

obejrzał się przez ramię i na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

– Cześć, Tallio! – zawołał z entuzjazmem.

– Masz coś dla mnie? – zapytała dziewczyna.

– Wiesz, że nie wolno mi tego robić. Mógłbym stracić pracę.

– Ale przecież obydwoje wiemy, że ja to ja, prawda? – przekonywała go Tallia,

podchodząc bliżej. – Natalia Venables. Więc kto niby miałby na ciebie donieść?

Listonosz wzruszył ramionami, jakby od początku wiedział, że stoi na

przegranej pozycji.

– Poczekaj chwilę – rzekł, przeglądając plik listów trzymanych w dłoni. – Same

rachunki. Zdaje się, że znów nie napisał.

Podał jej kilka kopert. Tallia rzuciła na nie okiem i wbiegła do mieszkania

siostry, z podnieceniem wołając od progu:

– Poczta! Jest coś z gazety!

– Otwórz! – ponagliła Bel, podnosząc wzrok znad własnych rachunków.

Tallia nie potrzebowała zachęty. Rozdarła brązową kopertę z nagłówkiem

„Heralda". Wypadła z niej następna koperta, podłużna i biała.

– Nie wierzę własnym oczom! – szepnęła Tallia, spoglądając na podpis na

kopercie.

– Od kogo to? – zaciekawiła się Bel.

Tallia wzięła głęboki oddech.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: