Sellers_Alexandr_Sen_ksiezniczki.pdf

Alexandra Sellers

Sen

księżniczki

SEN HANIEGO

W tym śnie miała imię. Swoje prawdziwe imię. W tym

śnie wiedziała, kim jest.

W tym śnie nie była sama. Miała dom i rodzinę, własną,

prawdziwą rodzinę. Ukochani ludzie, których utraciła tak

dawno temu, znów byli przy niej.

W tym śnie nie tylko nie była głodna, lecz jeszcze obie

cywano jej, że już nigdy nie zazna głodu. I była tam wo

da, czysta i świeża. Mogła pić do syta i brać ją do mycia.

I nie spała w błocie pod brudnym namiotem ani w maleń

kim, dusznym, okratowanym pokoiku. Och, nie. Miała łóż

ko, ogromne, wygodne i czyste, w przewiewnym, pięknym

pokoju. Zdumiona cudem tej świeżości z trudem zasypiała,

a potem płakała przez sen.

W tym śnie mówiono jej - mówili to jej krewni - że na

leży do nich i że nigdy już jej nie utracą. W tym śnie ludzie

zwracali się do niej „księżniczko", jakby była kimś, kogo

trzeba hołubić. Kimś ważnym, kimś wartym kochania.

W tym śnie była kobietą.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Powietrze drżało w upale nad rozprażonym piaskiem.

Jak okiem sięgnąć, aż do odległych gór, ciągnęła się nie

gościnna, surowa pustynia.

W tej pustce poruszały się tylko dwa punkty: wznosząc

tumany kurzu, szosą pędziła wielka ciężarówka z płaską

platformą okrytą jaskrawoniebieską plastikową plandeką,

a spory kawałek za nią jechał lśniący srebrzysty samochód.

Szejk Szarif Azad al Dauleh oderwał oczy od mapy

rozłożonej na kierownicy i spojrzał przez okno. Ani śladu

celu jego podróży. Przed sobą ciągle miał jałową płasz

czyznę, suchą, rdzawą, którą tylko tu i ówdzie przerzynały

głębokie parowy, jakby wyszarpane ogromnymi szpona

mi. Ta pustynia, chociaż tak samo jałowa jak pustynie je

go rodzinnego Bagestanu, była mu jednak zdecydowanie

obca. Nie czuł się tu jak w domu.

Miejsce, którego szukał, na mapie oznaczono jedynie

krzyżykiem i napisano ręcznie: Obóz dla uchodźców Bur-

ry. Krzyżyk znajdował się w odległości paru kilometrów

od najbliższego miasta. Szarif jeszcze raz spojrzał na dro

gę. Nadal żadnego drogowskazu. Widocznie w obozie go

ście nie byli mile widziani.

164

Alexandra Sellers

Odłożył mapę na siedzenie obok i westchnął. Trudna

misja, jak powiedział sułtan Aszraf. Szarif też wiedział, że

nie będzie łatwo, ale nie takiego rodzaju trudności ocze

kiwał. Tymczasem szukanie w obozach rozrzuconych po

świecie zaginionego członka rodziny królewskiej okazało

się nie tylko logistycznym, lecz i emocjonalnym koszma

rem. Nie był przygotowany na ten bezmiar cierpień, jakie

musiał oglądać.

Zbliżał się już do ciężarówki. Nacisnął pedał gazu, by

ją wyminąć.

Na tyle platformy, pod welonem dymu i pary, poruszy

ła się nagle jakaś kupka łachmanów koloru piasku. Szarif

przyjrzał się uważniej i ze zdumieniem stwierdził, że to

chłopiec, żałośnie chudy i wygłodzony. Ciężarówka miała

pasażera na gapę.

Chłopiec schodził z ładunku z brawurą, od której Sza-

rifowi zacisnął się żołądek. Jedną bosą nogą wymacał

zderzak, zatrzymał się na chwilę i rozejrzał. Szarif zamarł.

Uświadomił sobie, że jego auto jest za blisko ciężarów

ki, a chłopiec chyba go nie widzi, bo przygotowuje się do

skoku.

Zaklął i zaczął rozpaczliwie naciskać klakson.

Chłopiec rzucił coś pod koła ciężarówki, rozległ się

wybuch, ciężarówka obróciła się i zatrzymała. Obracając

z całej siły kierownicę, by uniknąć zderzenia, Szarif zoba

czył, że chłopiec skacze dokładnie przed maskę jego sa

mochodu.

Dopiero wtedy go zauważył. W jego oczach pojawi-

Sen księżniczki

165

ło się przerażenie, wylądował niezgrabnie, wykrzywił się

z bólu i potoczył na bok.

Szarif jednocześnie hamował nogą, hamulcem ręcz

nym i kręcił kierownicą. W powietrzu rozszedł się zapach

palonej gumy.

Samochód wreszcie się zatrzymał, niemal ryjąc maską

w pobocze, ciężarówka też już stała, a między nimi leżał

chłopiec. Otaczał rękami głowę, pierś mu się podnosiła

i opadała. Wokół chłopca rozsypały się różne rzeczy: tab

liczki czekolady, jakaś zabawka, coś błyszczącego. Poma

rańcza, której jaskrawy kolor jaśniał szokująco na burym

asfalcie, potoczyła się w bok.

Nastała chwila absolutnej ciszy. Szarif otworzył drzwi

i wysiadł. Był wysoki, miał ciało wojownika, postawę

dumną, a nawet - jak uważali niektórzy - arogancką. Jego

wydłużoną twarz znaczył kwadratowy podbródek i prosty

nos, dziedzictwo po cudzoziemskiej matce. Kształtne peł

ne wargi dawały świadectwo głębokiej i namiętnej natu

rze. Ciemne oczy pod niemal prostymi brwiami patrzyły

inteligentnie. Kości policzkowe miał wydatne, cerę gład

ką. Krótko obcięte kręcone ciemne włosy były sczesane

z szerokiego czoła.

Chłopiec usiadł, łapiąc gorączkowo oddech. Wydawało

się, że udało mu się ujść z wypadku bez szwanku.

- Ty mały głupcze! Życie ci niemiłe?! - krzyknął Szarif.

- Skąd... skąd pan się tu wziął? - wydyszał chłopiec.

Jego gęste, wypłowiałe od słońca włosy były potarga

ne. Twarz miał wychudzoną z głodu, ale rysy delikatne

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: