Norton Andre - Klatwa Zarsthora.pdf - Norton Andre - Jura2000

ANDRE NORTON

KLĄTWA ZARSTHORA

(Tłumacz: MONIKA ZIEMKIEWICZ)

Nikły poblask słońca oświetlał dalekie krańce zachodniej górskiej doliny, ku której

przywiódł Briksję jej tułaczy szlak. To miejsce, odległe od leżących na wschodzie Ziem

Spustoszonych, mogło dać odrobinę wytchnienia i przynajmniej złudzenie poczucia

bezpieczeństwa, choć tu także trzeba się było mieć na baczności. Siedząca w kucki

dziewczyna z grymasem niechęci przypatrywała się napływającym z oddali, z kierunku

wschodniego, chmurom zapowiadającym niepogodę. Przesuwała cienkim ostrzem noża tam i

z powrotem po kamieniu, coraz to z niepokojem spoglądając na połyskującą srebrzyście

sfatygowaną stal. Ileż razy ta klinga była już ostrzona! Choć solidna i mocna, wykuta została

przed wieloma laty - jak wieloma, Briksja nawet nie próbowała sobie teraz przypomnieć.

Wiedziała, że musi postępować ostrożnie, inaczej ten nie szerszy od palca kawałek metalu

gotów się złamać, co pozbawiłoby ją narzędzia i broni zarazem.

Ręce miała ogorzałe od słońca i pokryte bliznami, a pod połamanymi paznokciami

zalegały obwódki brudu, którego nie mogło usunąć do końca nawet szorowanie piaskiem.

Pomyślała z goryczą, że kiedyś te dłonie były po to, by trzymać wrzeciono lub tkackie

czółenko, albo też za pomocą igły i kolorowych nici wyczarowywać misterne obrazy na

grubych materiach mających zdobić ściany wieży. Dziewczyna, która przed przybyciem

najeźdźców prowadziła w High Hallack tak spokojny, bezpieczny żywot, wydawała jej się

teraz kimś zupełnie obcym. Kimś, kto umarł już dawno - a nastąpiło to w czasie ciągnącym

się za Briksją niczym długi korytarz, którego daleki koniec zaledwie majaczył się w jej

umyśle, toteż z trudem przychodziło jej przypomnieć sobie cokolwiek.

Przeżyła, zdołała uciec przed wrogami, którzy wdarli się do wieży będącej dotąd jej

domem - to uczyniło ją twardą i wytrzymałą jak ten kawałek metalu, który teraz miała w ręku.

Nauczyła się, że czas to jeden dzień, któremu musi stawić czoło od wschodu słońca aż do

chwili, gdy zdoła znaleźć dla siebie jakieś schronienie przed nadejściem zmroku. Nie było

dla niej świąt, nie używała nazw kolejnych miesięcy - istniał jedynie czas upału i czas

chłodu, kiedy bolały ją wszystkie kości, kiedy zanosiła się kaszlem, kiedy przenikliwy ziąb

odbierał nadzieję, że kiedykolwiek znów będzie jej ciepło.

Ruchów Briksji nie krępował nadmiar ciała; była szczupła i mocna jak cięciwa łuku. I

- w swoisty sposób - podobnie śmiercionośna. To, że kiedyś chodziła w szatach z delikatnych

wełnianych tkanin, że nosiła bursztynowy naszyjnik, a na palcach miała pierścienie z jasnego,

pochodzącego z zachodu, złota - to wszystko teraz wydawało jej się snem, snem trudnym do

zniesienia.

Ostatnio nie odstępował jej na krok strach, do którego w końcu tak przywykła, że

gdyby ją nagle opuścił, poczułaby się osamotniona i zagubiona. Niekiedy, na widok skalnych

ścian jaskini albo wyginających się ponad jej głową gałęzi drzew, przymykała tylko oczy,

gotowa wyrzec się swojej żelaznej woli przetrwania i pogodzić ze śmiercią, która podążała jej

tropem niczym ogar za zranioną już przez myśliwego, opadającą z sił zwierzyną.

A jednak wciąż tliło się w niej owo zdecydowanie, będące dziedzictwem rodu - nie na

darmo w jej żyłach płynęła krew Torgusa! Wszyscy w południowych dolinach High Hallack

znali Pieśń Torgusa i dzieje jego zwycięstwa nad Mocą Kamienia Liana. Dom Torgusa nie

miał może licznych ziem i bogactw, ale na pewno nikt nie mógłby odmówić jego członkom

wielkiego hartu ducha i ciała.

Podniosła rękę, by zgarnąć nieposłuszny kosmyk spłowiałych od słońca włosów,

nierówno obciętych przy szyi. Złote sploty, tchnące atmosferą niewieściej komnaty, nie były

przeznaczone dla oczu próżniaków wałęsających się po tym odludziu. Ostrząc nóż nuciła pod

nosem Wyzwanie Liana - tak cichutko, że jedynie ona mogła wyłowić uchem melodię. Ale i

tak nie było w pobliżu innego słuchacza - spenetrowała dokładnie okolicę, gdy tylko wstał

świt. Chyba żeby uznać za audytorium czarne ptaszysko kraczące groźnie z wierzchołka

pochylonego od zimowych wichrów drzewa.

No, niech będzie - sprawdziła efekt swoich starań na owym niesfornym pasemku

włosów, które wciąż wchodziło jej do oczu. Naostrzona stal bez trudu przecięła pukiel,

pozostawiając pomiędzy palcami Briksji słomkowozłoty pierścień. Dziewczyna rozwarła dłoń

i kosmyk natychmiast porwał wiatr. Nagle znów wstrząsnął nią spazm strachu. W tej obcej

krainie bezpieczniej było spalić taką cząstkę własnego ciała. Jeśli wierzyć starym

opowieściom, złe moce mogłyby skwapliwie przechwycić włosy albo też paznokcie bądź

ślinę i wykorzystać je do swoich niecnych czarów.

Jednak tu nie trzeba się tego obawiać, pomyślała zaraz. W bliskim sąsiedztwie

Odłogów zachowały się bowiem pamiątki po niegdysiejszych władcach tej krainy - Dawnych

Ludziach. Pozostawili oni po sobie osobliwe kamienne bloki, stanowiące bądź zaproszenie,

bądź ostrzeżenie dla ludzkiej duszy.

Ale były to jedynie martwe świadectwa prastarej mocy wszystkich mocy. Ci, którzy

się nią posługiwali, już dawno odeszli. Czarne ptaszysko, jakby chcąc zaprzeczyć tym

myślom Briksji, znów zaskrzeczało chrapliwie.

- Hej, ty, czarnopióry - dziewczyna przerwała śpiew, żeby popatrzeć na ptaka. - Nie

bądź tak zuchwały. Miałbyś odwagę zmierzyć się z Utą? - Briksja znów przykucnęła i

ściągnąwszy usta wydała niezbyt głośny, ale przenikliwy gwizd.

Ptaszysko zakrzyczało gwałtownie, jak gdyby wiedziało dobrze, że Briksja mówiła do

niego. Naraz zerwało się, by runąć na ukos w dół, a potem przelecieć nieomal dotykając

skrzydłami ziemi.

Spomiędzy kęp zielonej trawy - na wzgórzach nie było owiec, które wyskubałyby

każde źdźbło - wyłonił się puszysty koci łepek. Zwierzę nagle prychnęło, a po chwili oczy

zwęziły mu się w szparki i błysnęły gniewnie, gdyż ptak odbił raptownie i odleciał, kracząc

jeszcze z oddali.

Po chwili, z właściwym swemu rodowi dostojeństwem, kotka przydreptała do Briksji.

Dziewczyna podniosła dłoń w geście powitania. Już od dawna wędrowały razem, sypiały na

jednym posłaniu i w głębi duszy Briksji schlebiało, że Uta zdecydowała się jej towarzyszyć w

tej beznadziejnej tułaczce.

- Czy polowanie się powiodło? - spytała kotkę, kiedy ta, ułożona na wyciągnięcie ręki,

zdawała się być bez reszty pochłonięta lizaniem tylnej łapy. - A może szczury wyniosły się

stąd, bo w tej wyludnionej okolicy nie miały komu podkradać jedzenia? - Rozmowy z Utą

dawały jej jedyną okazję usłyszenia własnego głosu w tej samotnej włóczędze, w której tylu

rzeczy musiała się wystrzegać.

Usadowiwszy się wygodnie, Briksja zwróciła spojrzenie na rozłożone poniżej

zabudowania. Pozostałości świadczyły o tym, że niegdyś ta dolina była dobrze zagos-

podarowana. Warowny dwór z wieżą obronną - teraz pozbawiony dachu, noszący ślady

pożaru na rozpadających się ścianach - musiał być kiedyś całkiem przytulnym gniazdkiem.

Naliczyła dwadzieścia chat (rozpoznawała je jedynie po zarysach ścian, bo tylko tyle z nich

zostało), a ponadto dostrzegła stos kamieni, które mogły być kiedyś karczmą. Pomiędzy

chatami wiła się wstęga gościńca, wiodącego - jak domyślała się Briksja - ku najbliższej

przystani rzecznej. Wszyscy kupcy, skoro już zawitali w tak odległe okolice, musieli podążać

tą drogą. Zaś ci obcy, niezbyt mile widziani włóczędzy, którzy wałęsali się po Odłogach i w

pobliżu siedzib Dawnego Ludu poszukiwali kruszców, mieli tutaj targowisko, gdzie można

było dogodnie sprzedać swój urobek.

Briksja nie wiedziała, jaką nazwę żyjący tu niegdyś ludzie nadali swojej osadzie. I

mogła jedynie zgadywać, co było przyczyną takiego spustoszenia. Najeźdźcy, którzy obrócili

w perzynę całe High Hallack, nie zapuszczaliby się tak daleko w głąb kraju. Ale wojna

zrodziła inne jeszcze zło, którego źródłem nie byli ani sami najeźdźcy, ani sama Dolina, ale

które powstało z obu tych stron naraz.

Odkąd Dolinianie musieli wysłać do walki swój kontyngent wojska, dwunożne hieny -

zbójcy z Odłogów - łupiły i równały wszystko z ziemią bezkarnie. Briksja nie miała

wątpliwości, że gdyby zeszła na dół i pogrzebała trochę, znalazłaby ślady mówiące, dlaczego

ta osada przestała istnieć. Została splądrowana; możliwe nawet, że potem i ruiny

przeczesywano nieraz. Nie ona jedna tułała się po tych bezdrożach. Miała jednak nadzieję, że

zostało tam jeszcze coś przydatnego, choćby jakiś sponiewierany garnuszek.

Briksja zmarszczyła brew, gdy, wycierając w pewnej chwili dłonie o spodnie,

zauważyła, że na jednym kolanie materiał jest już tak cienki, iż prześwituje przezeń ciało.

Minęło sporo czasu, odkąd zamieniła niewieście szaty na wygodniejszy strój leśnego

zwiadowcy. Trzymając w jednej ręce nóż, sięgnęła po swoją drugą broń - mocną myśliwską

włócznię. Jej grot również został niedawno naostrzony. Briksja wiedziała dobrze, jak się tym

przedmiotem posługiwać.

Tobołek postanowiła zostawić ukryty w zaroślach. Nie było potrzeby bawić długo

wśród ruin; zdawała sobie sprawę, że szperanie tam może się okazać zwykłą stratą czasu. Uta

ostrzegłaby ją, gdyby wyczuła, że w rumowiskach kryje się coś większego niż szczur albo

skoczek łąkowy, więc Briksja miała jednak nadzieję, że coś znajdzie. W końcu jej włócznia

też pochodziła z pewnej zburzonej wieży.

Mimo że, jak okiem sięgnąć, w dolinie nie było śladu żywego ducha, Briksja

niezmiennie zachowywała ostrożność. Na nieznanym terenie zawsze mogą czekać jakieś

przykre niespodzianki. Ostatnie trzy lata nauczyły ją, że między życiem a śmiercią przebiega

bardzo cienka granica.

Nie chciała myśleć o przeszłości. Nie chciała pamiętać. Osłabiało to jej ducha.

Przyszły czasy, w których żeby przetrwać, trzeba było mieć bystry umysł i być czujnym. Za

to, że przeżyła i bez szwanku dotarła aż do tego miejsca, mogła sobie złożyć wyrazy uznania.

Kiedyś w wieży podobnej do tej miała dom; kiedyś na ciele, które dopiero niedawno zrobiło

się tak umięśnione i wychudzone z niedostatku pożywienia, nosiła szaty z delikatnych,

kunsztownie utkanych i fantazyjnie barwionych wełnianych materii. Ale teraz nie miało to

znaczenia. Nawet jej obecne ubranie było - jak włócznia - znaleziskiem...

Niemal doszczętnie wytarte spodnie zrobione były z grubej i szorstkiej tkaniny.

Kaftan - z niedokładnie wyprawionych skórek skoczka, które zresztą sama pozszywała

rzemieniami. Noszoną pod spodem koszulę odkryła w tobołku jakiegoś martwego

Dolinianina, na którego ciało natknęła się w miejscu zasadzki urządzonej przez zbójców. Ów

nieszczęśnik zabrał swoich wrogów ze sobą. Briksja włożyła na siebie koszulę przedstawiając

ją sobie jako dar walecznego człowieka. Chodziła boso, choć na cięższą drogę trzymała w

tobołku parę sandałów o drewnianych podeszwach. Skórę na stopach miała twardą i grubą, a

paznokcie u nóg - zrogowaciałe i połamane.

Ponieważ nie miała innego grzebienia prócz własnych palców, włosy utworzyły na jej

głowie zmierzwioną, sztywną gęstwę. Niegdyś były koloru jabłecznika, mocne, gładkie,

lśniące, zaplecione w warkocz. Teraz, spłowiałe od słońca, przypominały raczej obumarłą

jesienną trawę. Briksja mogła się już szczycić jedynie siłą i sprytem, które pozwoliły jej

przetrwać.

Gdy przyglądała się, jak kotka przebiega od jednej kępy zarośli i drzew do następnej

(zawsze czujnie nasłuchująca, wypatrująca i węsząca wokoło), przemknęło jej przez myśl, że

do Uty lepiej pasuje teraz określenie “dama". Jak na domowego kota była ogromna. Ale

mogła też nigdy wcześniej nie wygrzewać się przy roznieconym ręką człowieka ognisku -

mogła urodzić się jako zwierzę dzikie. Tylko że wówczas jej niewzruszone przywiązanie do

Briksji byłoby jeszcze dziwniejsze.

Zdarzyło się to pewnej nocy przed mniej więcej rokiem - jeśli obliczenia Briksji, nie

posługującej się przecież kalendarzem, były właściwe. Przebudziwszy się z bardzo nie-

spokojnej drzemki, nagle spostrzegła siedzącą przy jej ognisku kotkę; oczy Uty odbijały

światło niczym wielkie, czerwonawe, zawieszone w powietrzu monety. Briksja korzystała

wtedy ze schronienia użyczonego jej przez porosłe mchem, pozbawione dachu ruiny jednej z

budowli, jakie pozostawił po sobie Dawny Lud. Zauważyła, że owe relikty przeszłości

zbytnio nie przyciągały uwagi tych włóczęgów, których musiała nazywać swoimi wrogami.

Zresztą mury nic na tym nie straciły - same szybko zagłębiały się w ziemi.

Przy pierwszym spotkaniu odniosła się do Uty trochę nieufnie. Gdyby nie to

nieruchome, przenikliwe spojrzenie, którym Briksja czuła się prześwietlona na wylot, nie

byłoby powodu, żeby widzieć w tej kotce coś nadzwyczajnego. Sierść miała ciemnoszarą, na

głowie prawie czarną; łapy i ogon w słońcu nabierały niebieskawego odcienia. Futerko było

gęste i miękkie niczym zbytkowne tkaniny, jakie kupcy przywozili zza mórz w tych

bezpowrotnie straconych latach, zanim wzniecona przez najeźdźców wojna obróciła Krainę

Dolin od krańca do krańca w popiół, a jej mieszkańców porozrzucała w różne strony tak, że

może nigdy już tym, co przeżyli, nie będzie dane się połączyć.

Osadzone w ciemnej mordce oczy Uty miały dziwny kolor, niekiedy niebieski,

niekiedy zielony, a nocą zawsze błyskały w nich czerwone iskierki. To były mądre oczy. Gdy

czasem spoglądały na Briksję, dziewczyna czuła się nieswojo jak przy pierwszym spotkaniu;

odnosiła wtedy wrażenie, że za tymi zwężonymi źrenicami kryje się umysł pokrewny jej

własnemu, który bada ją beznamiętnie i bezstronnie.

Dziewczyna i kotka posuwały się teraz w kierunku krzewów rozrośniętego,

zaniedbanego żywopłotu otaczającego ruiny budowli, która kiedyś przypuszczalnie była

karczmą. Noszące ślady pożaru i rozpadające się szczątki dwóch ścian sięgały dziewczynie

Norton Andre - Klatwa Zarsthora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: