Kossakowska Maja Lidia - Hekatomba.pdf - Maja Lidia Kossakowska - Blackbarbie

Maja Lidia Kossakowska

Hekatomba

Hekatomba - ofiara ze stu zwierząt, najczęściej wołów,

składana bogom.

„Anioł Śmierci - Adriel... nie musi byĆ duchem zła lub

aniołem upadłym, zawsze natomiast jest legatem Boga

i wykonawcĄ Jego wo1i”.

Gustaw Davidson, Słownik Aniołów

Boże, co za piekielny dźwięk! Pełno w nim szeptów, zgrzytów, śmiechu i

szlochu, chociaż nie potrafię rozróżnić żadnych słów. Wszystko to brzmi jak rój, który

usiłuje założyć gniazdo w mojej głowie. Wydaje mi się, że zamiast mózgu mam

papierowy lampion skręcony przez osy. Wszystko jedno, czy chodzę od ściany do

ściany, kilka kroków wprawo, apotem kilka w lewo, czy siedzę na podłodze pośrodku

małego, białego pomieszczenia - dźwięk nie cichnie nigdy. Czasami przygasa, aż staje

się niemal niesłyszalny, ale towarzyszy mi zawsze.

Przez zakratowany otwór w drzwiach spoglądają na mnie nieznajome twarze.

Pojawiają się i znikają jak ruchome rzeźby w staroświeckim zegarze.

Powinienem odczuwać na ich widok jakieś emocje, ponieważ zadecydują o moim

losie. W każdym razie

tak im się zdaje. Nie dbam o to. O moim losie zadecydował już ktoś inny.

Nigdy nie byłem specjalnie religijny, chociaż niewątpliwie wierzę w Boga.

Kiedy miałem zaledwie kilka lat, matka zaczęła prowadzać mnie do kościoła.

Pamiętam półmrok

i chłód bijący od kamiennych ścian, chybotliwe płomyki świeci powolny rytm pieśni,

który zdawał się rozpływać w cieniu. Wypowiadane słowa miały dla mnie magiczny wy

j dźwięk - Gloria, Alleluja, Amen. Przywołani tymi zaklęciami aniołowie, bestie i

potrząsający okrwawionym łbem wielorogi Baranek defilowali ponad ołtarzem, tuż

nad samą

głową umierającego Chrystusa, który wisiał tam niby ofiara pogańskiego rytuału. Na

przeciwległej ścianie z ust Pantokratora wydobywał się olbrzymi miecz i gałąź oliwna,

a otaczający go męczennicy, wściekli i żądni zemsty, demonstrowali swoje kalectwo.

Wizyty w kościele przyprawiały mnie o dreszcz podniecenia i lęku, znacznie

silniejszego niż oglądane po kryjomu horrory, gdyż w przeciwieństwie do nich

ceremonia zawsze była prawdziwa. W końcu niedzielne poranki stały się dla mnie

wyczekiwaną atrakcją, co moja matka błędnie przypisywała niespotykanej w tym

wieku religijności.

Wszystko uległo niespodziewanej zmianie za sprawą trwającego kilka tygodni

remontu kościoła. Gdy po raz pierwszy wszedłem do odnowionego wnętrza, z

zachwytu za

brakło mi tchu, Freski objawiły się w całej okazałości, lśniące od świeżej farby. Nigdy

przedtem krew nie była tak czerwona, a ognie piekielne tak jaskrawe. Całe ściany

pokrywały fascynujące, okrutne malowidła, aż po pociemniały do tej pory sufit.

Wystarczyło

jedno spojrzenie w górę, żeby przyjemne podniecenie znikło. Z sufitu patrzyło na mnie

olbrzymie oko, otoczone wieńcem promieni, zamknięte w wielkim, kanciastym

trójkącie. Jego wpatrzona wprost we mnie źrenica wydawała się martwa, choć

zarazem groźna,

jakby należała do trupa, który zamierza za chwilę zerwać się z chichotem i rzucić do

gardła. Przeraziłem się. Oko dostrzegło mnie i już nie wypuści. Należę do niego,

jestem w jego mocy. Wszystkimi zmysłami czułem hipnotyczne działanie oka. Z

rozdziawionymi ustami gapiłem się na plafon tak długo, aż matka pociągnęła mnie za

rękaw.

- To Oko Opatrzności - wyjaśniła szeptem - Patrzy przez nie Bóg i widzi nim

wszystko, co się dzieje na ziemi. Dlatego jest wszechwiedzący.

Zacząłem się trząść, a matka spytała, czy mi zimno. Nie mogłem wydobyć

głosu, pokręciłem tylko przecząco głową. Wpadłem w prawdziwą panikę. Nie umiałem

wyobrazić sobie obrzydliwszej i bardziej bezdusznej rzeczy niż to oko. Mógłbym je

jakoś zaakceptować, gdyby należało do Szatana, ale przyjąć, że ta czarna dziura jest

źrenicą Boga?

Trząsłem się przez cały czas, a po powrocie do domu okazało się, że mam

gorączkę. To był początek odry. czułem się strasznie chory i nie mogłem patrzeć na

światło, co pogłębiło moje przerażenie. Widocznie Bóg, który jest światłością,

przejrzał mnie na wylot, zobaczył, jaki jestem plugawy, i odrzucił od siebie jak biblijne

plewy od ziarna. Tak oto doświadczyłem tego, o czym napisano w Piśmie - zostałem

potępiony. Długi czas po tym, jak wyzdrowiałem, byłem przekonany, że Bóg zesłał na

mnie krosty i światłowstręt jako karę za grzechy.

Oko nie przestało mnie prześladować. Nocami wisiało nad łóżkiem w moim

pokoju, śledziło mnie, gdy wychodziłem na dwór, niespodziewanie pojawiało się na

niebie i zatruwało wszelką radość. Myślę, że popadłem wtedy w coś w rodzaju manii

prześladowczej, W najgorszym okresie bałem się nawet wysikać, żeby czuwający nade

mną Bóg nie poczuł się obrażony.

Wizyty w kościele przestały stanowić dla mnie rozrywkę. Pod świdrującym

spojrzeniem Oka czułem się jak robak na haczyku. Z czasem zacząłem wykręcać się od

niedzielnego obowiązku, wynajdując sobie coraz to inne wymówki, ku niejakiej uldze

mojej matki, która zaczęła się już obawiać, że wybiorę w przyszłości mało pociągającą

karierę duchownego.

Wydaje mi się, że historia z okiem ciągnęła się przez kilka lat. Trzy, a może

cztery?

Nie jestem pewien. Byłem wtedy naprawdę mały. W miarę, jak dorastałem, zacząłem

wstydzić się lęku przed kościelnym malowidłem, a kiedy doszedłem do wieku, w

którym

mógłby mnie bawić, dawno już o nim zapomniałem. Ale Oko nie zapomniało o mnie.

W każdym razie jako kilkuletni chłopiec nie rozumiałem większości nauk zawartych w

Biblii z wyjątkiem jednej: doskonale wiedziałem co to znaczy bojaźń boża.

Sarapsos pojawił się bez żadnej zapowiedzi. Po prostu którejś nocy obudził

mnie nagły huk w głowie, jakby tysiące ludzi krzyczało, mówiło, syczało i szeptało

jednocześnie we wszystkich językach. Ponad to wybijał się świszczący głos, który

przypominał płomień. Kiedy mówił zdania wyświetlały się bezpośrednio w moim

umyśle, zapisane krwawymi językami ognia. To było wstrętne uczucie, które pewnie w

jakiś sposób przypominało gwałt. Coś obcego wsunęło się siłą w głąb mojej

osobowości i wypalało mi w mózgu słowa.

Otworzyłem oczy i zobaczyłem skuloną na poręczy łóżka skrzydlatą postać.

Wiedziałem, kim jest, bo na początku przedstawił się jako Sarapos, Anioł Cierpienia.

Zwrócił w moją stronę obłą, owadzią głowę o beznamiętnych oczach. Wyglądał

ohydnie. Przypominał monstrualnego, na wpół mechanicznego szerszenia, choć tak

naprawdę nie miał w sobie nic z owada. Otulił się trzema parami przejrzystych

skrzydeł. Mówił do mnie bez przerwy i wyświetlał przed moimi oczami różne obrazy.

Zapadały głęboko w pamięć, mimo że ich nie rozumiałem. W każdym razie, nie

chwytałem ich sensu, bo docierało do mnie za wiele bodźców. Śpiewny syk Sarapsosa

rozsadzał mi czaszkę. Krzyczałbym ze wstrętu, strachu i bólu, gdyby nie zdławił moich

reakcji. Mimo to, kiedy wreszcie dotarło do mnie, czego chce, zacząłem krzyczeć.

Miotałem się w łóżku, wydając stłumione, gard ł owe okrzyki, a anioł śpiewał i

wyświetlał w mojej głowie swoje przesłanie, jak przystało na dobrego posłańca,

którym był. Równocześnie opowiadał o mnie. Przywoływał wszystkie uczynki, jakie

kiedykolwiek popełniłem, te złe, te dobre i nijakie. Pokazywał mi ogrom wszechświata,

zdradzał najważniejsze tajemnice ziemi. Objawiał naturę Boga i przekazywał wizje

innych poziomów rzeczywistości. Informował mnie o szczegółach zadania. Mój mózg

nasiąkał tym jak gąbka, podczas gdy ja cały czas próbowałem krzyczeć. Ani przez

chwilę nie wątpiłem, kto go przysłał, jednak to, czego żądał ode mnie Bóg było

straszne. Nie mogłem tego zrobić. Chyba nikt by nie mógł. Sarapsos wiedziało tym.

Widziałem pochyloną nad sobą wstrętną, wydłużoną głowę anioła, jego ogromne,

jednobarwne oczy i maleńkie usta na końcu pozbawionej podbródka twarzy, pełne

ostrych jak igły zębów.

Zmusił mnie, żebym wstał. Miał całkowitą kontrolę nad moim ciałem.

Przewracał moimi rękami sterty książek tak długo, aż znalazł stary egzemplarz Biblii.

Kazał mi ją czytać. czytałem więc, aż moje oczy, zmienione w czerwone, opuchnięte

szparki, ślepły od łez, a głos przechodził w ochrypły szept. Wtedy zaczynał znów

wyśpiewywać i wyświetlać swoje przesłanie, albo wyłączał na chwilę moją

świadomość, upodabniając mnie do czuwającego telewizora.

Zupełnie straciłem poczucie rzeczywistości. Gdy Sarapsos odszedł,

dowiedziałem się, że minęły trzy dni. W tym czasie przeczytałem Biblię chyba

kilkadziesiąt razy. Byłem tak wycieńczony, że z trudem trzymałem się na nogach.

Dowlokłem się do kibla i zwymiotowałem trochę żółci. Klęczałem przed sedesem jak

przed jakimś plemiennym bożkiem, trąc kułakiem obolałe oczy, ale nie udało mi się

zapłakać. Byłem prawie zupełnie ślepy, a światło sprawiało mi ból, jednak starałem się

nie zamykać powiek, bo po ich drugiej stronie płonęły wciąż słowa Sarapsosa. Podczas

tych trzech dni udało mi się poznać prawdziwe imię anioła, mimo że próbował je

przede mną ukryć. Nazywał się Rój - Anioł Przemocy.

Kilka dni później, tak jak przewidział to Sarapsos, zobaczyłem pierwszą z osób

naznaczonych przez Pana. Był to starszy, siwowłosy mężczyzna o drobnych, ptasich

ko Ś - ciach rysujących się pod skórą. Jego głowę otaczała perłowa mgiełka. Kupował

w kiosku gazetę. Serce zaczęło mi walić jak szalone, a w nozdrzach poczułem zapach

jakby rdzy, wanilii i gorzkich migdałów przemieszanych z bardzo odległym aromatem

wilgotnej, żyznej ziemi. Nie mogłem mieć żadnych wątpliwości. Ten zapach

rozpoznałbym natychmiast, nawet w piekle. Towarzyszył mi nieustannie podczas

trzech dni obecności Sarapsosa i stanowił jeden z głównych wyznaczników mojego

zadania.

Kupiłem w kiosku papierosy, chociaż ręce tak mi się trzęsły, ze rozsypałem

wszystkie drobne. Staruszek przez chwilę przeglądał gazetę, a następnie złożył ją,

wsadził do kieszeni i przeszedł na drugą stronę ulicy. Szedłem za nim tak długo, aż

zniknął w bramie kamienicy. Zawahałem się przez krótką chwilę, ale w końcu

pociągnąłem za klamkę i znalazłem się w środku. Klatka schodowa była obszerna. W

górę prowadziły szerokie, wygodne schody zaopatrzone w metalową poręcz, wygiętą

w fantazyjne wzory. Przez kolorowe szybki w bramie i witraż owe okno na półpiętrze

wpadały plamy światła jak kłaczki barwnej waty.

Staruszek piął się po schodach, szorując nogami. Przesunąłem ręką po poręczy,

a chłód metalu polizał mi palce. Ruszyłem po stopniach w górę i wyminąłem staruszka

akurat w momencie, gdy zatrzymał się przed masywnymi, staroświeckimi drzwiami

mieszkania na pierwszym piętrze. Nie zwrócił na mnie uwagi, chociaż łomot w mojej

klatce piersiowej wydawał mi się tak silny, że wzbudzał echo w głębokiej studni

schodów.

Wspiąłem się dwie kondygnacje wyżej i przystanąłem. Słyszałem pod sobą

brzęczenie i chrobot kluczy, a gdy przechyliłem się nieco przez poręcz, mogłem

zauważyć cień poruszającego się mężczyzny. Drzwi zaskrzypiały i trzasnęły. Przez

chwilę stałem w bezruchu, z bijącym sercem i dłońmi mokrymi od potu, a potem

zszedłem na półpiętro nad poziomem drzwi staruszka. Zapaliłem papierosa i wyjrzałem

przez okno do zapuszczonego ogródka za domem. Światło, przecedzone przez

kolorowe szybki, kładło się na mojej twarzy i ubraniu barwnymi cekinami tak, że

przypominałem widmo pierrota. Rzuciłem niedopałek na posadzkę i zgniotłem go

butem. Zbiegając w dół po schodach, przysiągłem sobie nigdy nie zbliżać się do tego

domu, chociaż doskonale wiedziałem, że niedługo tu wrócę.

Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem, ledwo nacisnąłem klamkę. Nie były

nawet zamknięte na klucz. Rój wytłumaczył mi, że nie napotkam innych przeszkód

poza oporem własnej małoduszności. Białowłosy staruszek był w kuchni. Na mój

widok upuścił torebkę z jakimiś ziołami, którą trzymał w ręce, ale nie odezwał się ani

słowem. Wbiłem palce we framugę kuchennych drzwi, zastanawiając się, który z nas

jest bardziej przerażony. Wiedziałem, że Rój nie pokieruje moimi rękami i wszystko

będę musiał zrobić sam. Stary mężczyzna wykonał nagle chaotyczny gest, a ja, jakbym

czekał na sygnał, skoczyłem do niego i pchnąłem go silnie na ścianę, zaciskając

jednocześnie palce na jego ptasiej szyi. Szamotał się przez moment, ale zaraz przestał.

Nosił grube szkła krótkowidza, za którymi jego oczy miotały się jak przerażone,

egzotyczne ryby. W nozdrzach czułem oszałamiająco silną woń rdzy i wanilii. Perłowa

aureola nad głową starca gęstniała, w miarę jak uścisk moich palców stawał się coraz

silniejszy. Na rękach miałem rękawiczki, zgodnie z nakazem anioła i może dlatego

wydawało mi się, że dłonie przestały do mnie należeć. Marzyłem tylko o tym, żeby

stary wreszcie przestał oddychać. Zdałem sobie sprawę, że potrząsam nim jak pies

szczurem. Nagle zacharczał, drgnął i zwiotczał. Puściłem go, a on osunął się po ścianie

na podłogę. Spojrzałem na swoje ręce w tych idiotycznych rękawiczkach i zrobiło mi

się niedobrze. Bezbłędnie trafiłem do łazienki, gdzie rzygałem strasznie długo,

obejmując ramionami sedes. Starannie spuściłem wodę i opłukałem usta pod kranem.

Jeszcze nie mogłem odejść, musiałem coś znaleźć. Przyjaciela. Przetrząsnąłem rzeczy

starego i w szufladzie biurka natrafiłem na to, czego szukałem - duży, płaski pistolet i

kilka pudelek naboi. Poupychałem to wszystko po kieszeniach. Wychodząc, zerknąłem

na siwowłosego mężczyznę leżącego na podłodze w kuchni. Aureola z perłowej mgły

rozpłynęła się, a zapach rdzy i wanilii był ledwo wyczuwalny. Akwariowe ryby za

szkłem okularów pływały martwe, brzuchami do góry.

Następny był kloszard. Śmierdział tak, że niemal zagłuszył zapach gorzkich

migdałów. Zabiłem go jego własnym nożem, który nosił przylepiony plastrami do

żylastej, brudnej łydki. Ten przynajmniej się bronił, słabo, ale zawsze. Nie wiem

dlaczego, ale sprawiło mi to ulgę. Zostawiłem go w śmietniku, opartego o wielki

pojemnik na odpadki, na którym ktoś napisał sprayem: „Bierzcie i jedzcie z tego

wszyscy”.

Z czasem nauczyłem się rozpoznawać ten nagły impuls, podobny do

czerwonego, ostrzegawczego światełka, który kazał mi wyjść z domu, albo skręcić

nagle w jakąś boczną uliczkę. Sarapsos zapewnił mnie, że nie muszę obawiać się

policji. Jedynym zagrożeniem dla siebie byłem ja sam. Wypełniałem więc swoje

zadanie, mimo że wydawało mi się przedtem niewykonalne.

Załamałem się dopiero, gdy ujrzałem mglistą aureolę nad głową kilkuletniej

dziewczynki. Mała miała śliczną, owalną twarzyczkę, główkę cała w lokach i aż

promieniała radością. Nigdy dotąd zapach wanilii i aromat świeżej ziemi nie był tak

silny, a nimb bardziej świetlisty. Nie mogłem mieć cienia wątpliwości. Boże, przecież

to było dziecko!

Powtarzałem to, krzyczałem przez te kilka dni, podczas których krążyłem

wokół dziewczynki jak ćma wokół świecy, ale On pozostawał głuchy. Zdążyłem

poznać jej rodziców, małego braciszka i starszą siostrę. Obserwowałem ich. Boże,

przecież to tylko dziecko! Odpowiadała mi cisza. Przestałem jeść, nie spałem,

zacząłem miewać krwotoki z nosa. Potem w mojej głowie obudził się rój, Słyszałem

tylko szum, bez słów.

Nikt nie potrafi długo opierać się woli Boga, Podszedłem do niej na szkolnym

boisku. Wyciągnąłem pistolet z kieszeni płaszcza i strzeliłem z bardzo bliska. Upadła z

uśmiechem na buzi, nie zdążyła się nawet zdziwić. Potworny ból, jaki czułem,

podchodził mi do gardła i wydostawał się zza zaciśniętych zębów zduszonym

szlochem, podobnym do chichotu. Pośród histeryzujących, przerażonych dzieci, które

huk wystrzału zdawał się zbijać w ciasne, poszarpane gromadki, wydawałem się sobie

olbrzymi i kanciasty, tak bardzo nie na miejscu. Słyszałem rozpaczliwy krzyk

nauczycielki i jakieś bezsensowne polecenia skierowane do dzieci. Z dymiącym

pistoletem przeszedłem przez całe boisko. Nikt mnie nie zatrzymał.

Wróciłem do domu, gotów skończyć z tym wszystkim. Włożyłem lufę pistoletu

do ust, a palec położyłem na cynglu. Ale broń nie posłuchała mnie. Przytknąłem więc

wylot pistoletu do skroni. Dzięki temu czarne, bezdenne oko wpatrywało się wprost w

moje myśli, tak przyjaźnie, tak spokojnie. Kolba leżała mi w dłoni absolutnie

doskonale, jakby została stworzona dokładnie według jej wklęśnięć i wypukłości.

Zrozumiałem, że pistolet jest moim przyjacielem, przewodnikiem i duchem

opiekuńczym. Nie potrafi zrobić mi krzywdy. Ogarnęła mnie wściekłość. Trzasnąłem

nim o podłogę i posłałem go kopniakiem pod stół. Ból, jaki sprawiało mi wspomnienie

uśmiechniętej dziecięcej twarzy, sta ł się nie do zniesienia. Miotałem się po pokoju,

klnąc okrutnego, wszechwładnego starca i jego pieprzony boski plan.

Czułem wstręt do Niego i siebie. Nienawidziłem swoich dzieciobójczych rąk.

Rzygać mi się chciało na swój własny, żałosny widok. Postanowiłem dostarczyć Bogu

krwi, na której mu tak zależało. 0, tak, postanowiłem zapewnić Mu rozrywkę w Jego

stylu!

Znalazłem gwoździe i młotek i przybiłem swoją cholerną prawą dłoń do drzwi

pokoju. Ukrzyżowałem ją, dokładnie tak, jak lubi. Ale kiedy z żalu i bezsilnej furii

tłukłem zdrową pięścią w śliskie od krwi deski, przed oczami wciąż miałem obraz

małej dziewczynki, którą Pan zapragnął włączyć do grona swoich aniołków za pomocą

mojej morderczej ręki.

Dłoń cholernie mnie bolała i to był jedyny efekt mojego krótkotrwałego buntu.

Bóg zawsze dostaje to, czego chce. Inaczej nie byłby sobą. Tego również

dowiedziałem się od Sarapsosa. Teraz pragnął powołać do siebie stu sprawiedliwych,

zanim zdążą dopuścić się niegodziwości lub grzechu, aby wprowadzić ich w chwale i

światłości do dziedziny wybranych. Oczywiście, wybaczyłby im w końcu, gdyby

Kossakowska Maja Lidia - Hekatomba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: