King Stephen - Czarny Lud.pdf - King, Stephen - nazgull

Stephen King

Czarny Lud

(The Boogeyman)

Billings urwał i gwałtownie wsparł się na

łokciach, rzucając bystre spojrzenie w drugi

koniec pokoju.

- Co to jest? - warknął.

Oczy zwęziły mu się tak, Ŝe tworzyły tylko

ciemne szparki.

- Gdzie?

- Tamte drzwi.

- Szafa - wyjaśnił doktor Harper. - Chowam w

niej płaszcz i kalosze.

- Proszę ją otworzyć. Chcę zobaczyć co jest w

środku.

Doktor Harper bez słowa wstał, przeszedł przez

gabinet i otworzył szafę. Na jednym z czterech

czy pięciu wieszaków wisiał ciemny płaszcz

przeciwdeszczowy. NiŜej widać było parę

lśniących śniegowców. W jednej z nich ostroŜnie

wetknięto numer Timesa. Poza tym szafa była

pusta.

- W porządku? - zapytał lekarz.

- W porządku.

Billings opadł na plecy i przybrał poprzednią

pozycję.

Doktor Harper wrócił na krzesło i popatrzył na

pacjenta.

- A więc twierdzi pan, Ŝe gdyby udowodniono

panu, Ŝe zamordował pan troje swoich dzieci,

skończyłyby się problemy? Dlaczego?

- Trafiłbym do więzienia - wyjaśnił bez chwili

wachania Billings. - Dostałbym doŜywocie. A w

więzieniu do kaŜdej celi moŜna zaglądać. Do

kaŜdej.

Uśmiechnął się w przestrzeń.

- W jaki sposób zamordował pan swoje dzieci?

- Proszę mnie nie naciskać.

Billings odwrócił się w jego stronę i popatrzył

Ŝałośnie.

- Niech pan się nie obawia. Wszystko panu

opowiem. Nie jestem taki jak reszta pańskich

cudaków, którzy stąpają dumnie, udając, Ŝe są

Napoleonem, albo tłumaczą, Ŝe brali heroinę, bo

mamusia ich nie kochała. Wiem, Ŝe pan mi nie

wierzy. Ale nie dbam o to. To bez znaczenia.

Wystarczy mi, jeśli wszystko opowiem.

- W porządku. - Doktor Harper wyjął fajkę.

- Z Ritą oŜeniłem się w tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątym piątym roku. Miałem wówczas

dwadzieścia jeden lat, a ona osiemnaście. Była w

ciąŜy. Z Dennym. - Skrzywił się. - Musiałem

PrzełoŜył: MICHAŁ WROCZYŃSKI

- Przyszedłem do pana, poniewaŜ chcę coś panu

opowiedzieć - odezwał się męŜczyzna

spoczywający na leŜance w gabinecie doktora

Harpera.

Człowiek ten nazywał się Lester Billings i

pochodził z Waterbury w Connecticut. Historia

choroby, którą wręczyła lekarzowi siostra

Vickers, informowała, Ŝe pacjent miał

dwadzieścia osiem lat, pracował w firmie

przemysłowej w Nowym Jorku, był rozwiedziony

i miał troje dzieci. Wszystkie nie Ŝyły.

- Nie mogłem pójść do księdza, bo nie jestem

katolikiem. Nie mogłem pójść do prawnika, bo

nie zrobiłem nic, w czym prawnik mógłby mi

pomóc. Ja, panie doktorze, zabiłem swoje dzieci.

Po kolei. Wszystkie.

Doktor Harper włączył magnetofon.

Billings leŜał na kanapce nieruchomo i sztywno,

jakby połknął kij od szczotki. LeŜanka była

trochę za krótka i stopy pacjenta wystawały poza

mebel. Przedstawiał sobą obraz człowieka, który

cierpliwie znosi nieuniknione upokorzenie. Ręce

złoŜył na piersiach w pozie nieboszczyka. Twarz

miał spokojną, ale pełną czułości. Patrzył w

nieskazitelnie biały sufit, zupełnie jakby

obserwował jakieś zmieniające się tam obrazy.

- Czy chodzi o to, Ŝe pan naprawdę je zabił, czy

teŜ...

- Nie. - Zniecierpliwione machnięcie ręką. - Ale

jestem za to odpowiedzialny. Denny'ego w

sześćdziesiątym siódmym. Shril w

siedemdziesiątym pierwszym. Andy'ego w tym

roku. Chcę panu o tym opowiedzieć.

Doktor Harper milczał. Pomyślał sobie, Ŝe

Billings wygląda staro i nędznie. Włosy miał

przerzedzone, cerę ziemistą. Oczy zdradzały

wszelkie nieszczęsne sekrety whisky.

- Nie rozumie pan, Ŝe zostały zamordowane?

Tylko Ŝe nikt w to nie wierzy. Gdyby dano mi

wiarę, wszystko byłoby w porządku.

- Dlaczego?

- PoniewaŜ...

przerwać naukę i iść do pracy. Ale niewiele mnie

to obeszło. Kochałem ich. Byliśmy szczęśliwi.

Rita ponownie zaszła w ciąŜe zaraz po

urodzeniu Denny'ego i w grudniu

sześćdziesiątego szóstego na świat przyszła Shril.

Andy urodził się latem sześćdziesiątego

dziewiątego, ale wtedy Denny juŜ nie Ŝył.

Andy'ego nie planowaliśmy. Rita się pomyliła.

Sama mi to powiedziała. Mówiła, Ŝe te wszystkie

środki antykoncepcyjne nie zawsze skutkują. ale

ja myślę, Ŝe to nie był przypadek. Dzieci wiąŜą

męŜczyźnie ręce, sam pan o tym najlepiej wie. A

kobiety to bardzo lubią; zwłaszcza jeśli

męŜczyzna jest od nich mądrzejszy. Nie sądzi

pan, Ŝe jest w tym odrobina prawdy?

Harper dyplomatycznie chrząknął.

- Tak czy owak, niewaŜne. Kochałem ich -

ciągnął mściwie Billings, jakby darzył dzieci

uczuciem na przekór swojej Ŝonie.

- Kto zabił pańskie dzieci? - zapytał Harper.

- Czarny lud - odrzekł szybko Lester Billings. -

Wszystkie zabił Czarny lud. Po prostu wyłaził z

szafy i zabijał. - Odwrócił się na bok i

wytrzeszczył zęby. - Myśli pan, Ŝe zwariowałem.

Ma pan to wypisane na twarzy. Ale mnie to nic a

nic nie obchodzi. Chcę jedynie o wszystkim panu

opowiedzieć i umrzeć.

- Słucham.

- Zaczęło się, kiedy Denny miał dwa latka, a Shril

była jeszcze niemowlęciem. Zaczął płakać, gdy

Rita połoŜyła go do łóŜka. Rozumie pan,

mieliśmy w domu dwie sypialnie. Shril spała w

kołysce wstawionej do naszego pokoju. W

pierwszej chwili myślałem, Ŝe dzieciak płacze

dlatego, Ŝe nie pozwoliliśmy mu zabrać do łóŜka

butelki. Rita powiedziała, Ŝebym nie robił z tego

problemu i dał mu spokój. Ale w taki właśnie

sposób rozpuszcza się dzieci. Psuje się je, bo się

im na wszystko pozwala. A później taki złamie

rodzicom serce albo zmajstruje jakiejś

dziewczynie bachora, albo weźmie się za

narkotyki. MoŜe teŜ zostać pedziem. Czy

wyobraŜa pan sobie, Ŝe pewnego dnia dowiaduje

się pan, Ŝe pański dzieciak, pański syn, jest

pedziem?

W kaŜdym razie, kiedy nieustannie wszczynał

takie awantury, zacząłem osobiście kłaść go spać.

Jak nie przestawał się mazać, to dostawał klapsa.

Kiedyś Rita oświadczyła mi, Ŝe Denny ciągle

powtarza słowo "światło". No cóŜ, nie wiem, czy

męŜczyzna potrafi zrozumieć, co mówią tak małe

dzieci. MoŜe tylko matka.

Rita chciała zostawiać mu zapaloną lampkę

nocną. Wie pan taki kinkiet z rysunkami myszki

Micky, psa Huckleberry'ego czy z czymś innym.

Nie pozwoliłem. Jeśli dziecko od małego boi się

ciemności, będzie się bało równieŜ wtedy, gdy

dorośnie.

No dobrze. Denny umarł pierwszego lata po

narodzinach Shril. PołoŜyłem go do łóŜka, a on

natychmiast zaczął ryczeć. Tym razem

usłyszałem co powiedział. Wskazał szafę i rzekł:

"Czarny Lud, tatusiu, Czarny Lud".

Zgasiłem światło i wróciłem do naszego pokoju.

Zapytałem Ritę, dlaczego uczy dziecko takich

dziwnych wyrazów. Kusiło mnie nawet, Ŝeby jej

przyłoŜyć, ale opanowałem się. Oświadczyła, Ŝe

niczego takiego go nie uczyła. Nazwałem ją

kłamczuchą.

Widzi pan, to było dla mnie bardzo cięŜkie lato.

Udało mi się zdobyć tylko robotę w magazynach,

gdzie ładowałem na cięŜarówki skrzynki z pepsi-

colą. Czułem się zmordowany jak koń. Na

dodatek Shril bez przerwy budziła się w nocy i

płakała, a Rita wstawała, wyciągała ją z kołyski i

wąchała pieluchy. Mówię panu, czasami miałem

ochotę wyrzucić obie przez okno. Chryste

Nazareński, dzieci potrafią nieraz człowieka

doprowadzić do szału. Człowiek mógłby ich

nawet zabić.

CóŜ, mała obudziła mnie o czwartej nad ranem,

zgodnie z własnym harmonogramem. Pół śpiąc,

nie otwierając nawet oczu, poczłapałem do

łazienki, a później Rita poprosiła, Ŝebym

sprawdził, czy Danny dobrze śpi. Powiedziałem,

Ŝeby zrobiła to sama, i wróciłem do łóŜka.

Zasypiałem juŜ, kiedy zaczęła krzyczeć.

Wyskoczyłem z pościeli i pobiegłem do pokoju

Denny'ego. LeŜał na plecach i nie Ŝył. Był biały

jak mąka, z wyjątkiem tych miejsc, gdzie... gdzie

opadła krew... Na łydkach, na tyle głowy, na... na

pośladkach. Miał otwarte oczy. Widzi pan, one

były najgorsze. Szeroko otwarte i szkliste jak

oczy w głowie łosia, która wisi nad kominkiem.

Jak na zdjęciach z Wietnamu pokazujące martwe

dzieci Ŝółtków. Ale amerykańskie dziecko nie

powinno tak wyglądać. Martwe i leŜące na

plecach. Na noc wkładaliśmy mu gumowe majtki

z pieluchą, poniewaŜ przez kilka ostatnich

tygodni moczył się przez sen. Okropne. Jak ja

tego dzieciaka kochałem.

Billings powoli potrząsnął głową i znów przesłał

lekarzowi sztuczny, wystraszony uśmiech.

- Rita miała zadartą wysoko głowę i krzyczała.

Chciała wyciągnąć Denny'ego z łóŜka i tulić w

ramionach, ale jej nie pozwoliłem. Policja bardzo

nie lubi, kiedy niszczy się ślady. Wiedziałem...

- Wiedział pan, Ŝe to był Czarny Lud? - spytał

cicho Harper.

- Och, nie! Wtedy jeszcze nie. Ale zauwaŜyłem

jedno. Nie przywiązywałem do tego znaczenia,

lecz ten drobny szczegół utkwił mi mocno w

pamięci.

- Jaki szczegół?

- Drzwi od szafy były uchylone. Odrobinę.

Zaledwie szpara. Ale wiedziałem, Ŝe przecieŜ je

dokładnie zamknąłem. Rozumie pan, w środku

były plastikowe worki na ubrania. Dzieciak

zacznie się nimi bawić i kaput. Uduszenie. Sam

pan najlepiej wie, prawda?

- Wiem. Co było dalej?

Billings wzruszył ramionami.

- Pochowaliśmy go.

Popatrzył Ŝałośnie na ręce, które rzucały ziemię

na trzy małe trumienki.

- Czy wszczęto dochodzenie?

- Pewnie. - Oczy Billingsa szyderczo rozbłysły. -

Pojawił się jakiś wsiowy konował ze

stetoskopem, czarną walizką pełną pastylek od

kaszlu dla dzieci, a w zanadrzu miał dyplom

weterynarza. Uduszenie się poduszką; tak to

określił! Słyszał pan kiedyś takie gówno?

Dzieciak miał trzy lata!

- Do uduszenia się poduszką najczęściej wśród

dzieci w pierwszym roku Ŝycia - odparł ostroŜnie

Harper. - Niemniej diagnozy takie wstawia się do

aktu zgonu do lat pięciu, Ŝeby lepiej...

- Opowiadasz pan głupoty! - wykrzyknął

rozeźlony Billings.

Harper bez słowa ponownie zapalił fajkę.

- W miesiąc po pogrzebie przenieśliśmy Shril do

dawnego pokoju Denny'ego. Rita za nic w

świecie nie chciała się na to zgodzić, ale w końcu

ostatnie słowo naleŜało do mnie. Uczyniłem to z

cięŜkim sercem; proszę mi wierzyć. Jezu, jak ja

bardzo chciałem Ŝeby Shril spała z nami. Ale

człowiek nie moŜe być nadopiekuńczy. W ten

sposób wyrządza się tylko dziecku krzywdę.

Kiedy byłem mały, matka zabierała mnie na plaŜę

i bez przerwy wrzeszczała o

chrypłym głosem: "Nie odchodź tak daleko! Nie

idź tam! UwaŜaj na cofające się fale! PrzecieŜ

jadłeś zaledwie przed godziną! Nie zanurzaj się z

głową!" Musiałem wtedy uwaŜać na rekiny! I co?

Do dzisiaj nie jestem w stanie nawet zbliŜyć się

do wody. Drętwieję na sam widok plaŜy. Kiedyś,

jeszcze jak Ŝył Denny, Rita skłoniła mnie, Ŝebym

zabrał ją i dzieciaki do Savin Rock. Czy pan wie,

Ŝe odchorowałem tę wyprawę? W stosunku do

dzieci nie wolno być nadopiekuńczym. Siebie

równieŜ nie wolno rozpieszczać. śycie płynęło

dalej. Shril poszła do łóŜeczka Denny'ego.

Wyrzuciliśmy tylko stary materac. Nie chciałem,

Ŝeby moja dziewczynka złapała jakąś bakterię.

Upłynął rok. Pewnego wieczoru, kiedy kładłem

Shril do łóŜeczka, zaczęła zawodzić, krzyczeć i

płakać. "Czarny Lud, tatusiu, Czarny Lud, Czarny

Lud".

A mnie poderwało. To samo przecieŜ było z

Dennym. Od razu przypomniałem sobie, Ŝe

tamtej nocy, kiedy umarł Denny, zastałem

uchylone drzwi od szafy. W pierwszej chwili

chciałem zabrać Shril do naszej sypialni.

- I zabrał pan?

- Nie. - Billings popatrzył na dłonie i skrzywił

się. - Jak mogłem pójść do Rity i przyznać, Ŝe nie

miałem racji? Musiałem okazać charakter.

Zawsze była taką trzęsącą się meduzą... proszę

zauwaŜyć fakt, jak łatwo chodziła ze mną do

łóŜka, kiedy nie byliśmy jeszcze małŜeństwem.

- Z drugiej strony proszę zwaŜyć fakt, jak łatwo

pan chodził z nią do łóŜka - odparł Harper.

Billings, który przekładał właśnie ręce, zamarł

w bezruchu, poczym powoli przekręcił głowę w

stronę lekarza i popatrzył na niego.

- Zaczyna się pan wymądrzać?

- Nie, wcale nie.

- Więc proszę pozwolić mi opowiadać w taki

sposób, w jaki mi się podoba - warknął Billings. -

Przyszedłem do pana, Ŝeby zrzucić cięŜar z piersi.

Opowiedzieć moją historię. Nie zamierzam

informować o moim Ŝyciu erotycznym, jeśli pan

tego się spodziewał. Uprawialiśmy z Ritą

zwyczajne stosunki seksualne, bez Ŝadnych tam

świństw. Wiem, Ŝe wielu ludziom rośnie serce,

kiedy o tym mówią, ale ja do nich nie naleŜę.

- Nie ma sprawy - zgodził się Harper.

- Nie ma sprawy - jak echo dość arogancko

powtórzył Billings.

Najwyraźniej stracił wątek, bo powędrował

niespokojnym spojrzeniem w stronę zamkniętej

na głucho szafy.

- MoŜe chce pan, Ŝeby ją otworzyć? Zapytał

Harper.

- Nie! - sprzeciwił się gwałtownie Billings i

nerwowo się uśmiechnął. - Po co mam oglądać

pana kalosze?

Umilkł i po chwili ciągnął dalej.

- Ją równieŜ zabrał Czarny Lud. - Przeciągnął

dłonią po czole. Najwyraźniej przypomniał sobie

przebieg wydarzeń. - Miesiąc później. Ale

przedtem wydarzyło się coś jeszcze. W środku

nocy usłyszałem hałas, a w chwilę później krzyk

córki. Błyskawicznie pobiegłem do jej pokoju,

otworzyłem drzwi - w hallu paliło się światło - i...

siedziała w łóŜku i płakała, a w pokoju coś się

poruszyło. Głęboko w cieniu, przy szafie. Coś się

prześlizgnęło.

- Czy szafa była otwarta?

- Odrobinę. Zaledwie szpara. - Billings przejechał

językiem po wargach. - Shril krzyczała coś o

Czarnym Ludzie. I wymówiła jeszcze słowo

"szpony". Zabrzmiało to jak "śpany". Rozumie

pan, dzieci mają kłopoty z wymową twardych

głosek. Rita wbiegła na piętro i zapytała, co się

stało. Powiedziałem, Ŝe mała przestraszyła się

cienia gałęzi poruszającego się na suficie.

- Siafa? - spytał nagle Harper.

- Co proszę?

- Siafa... szafa. MoŜe chciała powiedzieć "szafa"?

- MoŜe - odparł Billings. - Mogło być i tak. Ale

nie sądzę. Myślę, Ŝe powiedziała "szpony". -

Znów popatrzył na szafę. - Szpony, długie

szpony. - Jego głos przeszedł nagle w szept.

- Zajrzał pan do tej szafy?

- N...naturalnie. - Billings zaplótł na piersiach

dłonie tak mocno, Ŝe kłykcie palców pobielały

mu niczym księŜyce.

- Znalazł pan coś? Czy dostrzegł pan...

- Niczego nie dostrzegłem! - wrzasnął

nieoczekiwanie Billings. Słowa te wyprysnęły z

niego niczym czarny korek zatykający jego

duszę. - To ja ją znalazłem, kiedy umarła,

rozumie pan? Była czarna. Cała czarna. Połknęła

własny język i była czarna jak Murzyn grany w

teatrze przez białego, i wytrzeszczała na mnie

oczy. Oczy miała jak u wypchanych zwierząt,

lśniące i straszne, jak z Ŝywego marmuru.

Mówiły: "Tato, pozwoliłeś mu mnie zabrać, tato,

zabiłeś mnie, tato, pomogłeś mu mnie zabić..."

Głos mu zadrŜał. Po policzku spłynęła wielka,

wrzeszcząca ciszą i cierpieniem łza.

- Widzi pan, było to zakłócenie pracy mózgu. To

czasami zdarza się u dzieci. Zły sygnał z mózgu.

Zrobiono sekcję zwłok w szpitalu Hartford.

Oświadczyli mi, Ŝe zadławiła się językiem, kiedy

dostała konwulsji. Wróciłem do domu sam, bo

Ricie zaaplikowali jakieś prochy uspokajające i

zostawili ją w klinice. Odchodziła wprost od

zmysłów. Musiałem wrócić do domu sam, ale

wiedziałem, Ŝe dziecko nie dostaje konwulsji

tylko dlatego, Ŝe coś mu się popierdzieli w

mózgu. Ze strachu tak! Musiałem wrócić do

domu, gdzie było to coś. - ZniŜył głos do szeptu.

- Spałem na kanapie przy zapalonym świetle.

- Czy wydarzyło się coś nowego?

- Miałem sen - odparł Billings. - Byłem w

ciemnym pokoju, w którym czaiło się coś,

czego... czego nie mogłem dokładnie zobaczyć;

coś w szafie. To coś wydawało dźwięki...

mlaskało. Przypomniał mi się komiks, który

czytałem w dzieciństwie. Opowieści z krypty, zna

to pan? Jezu! Był tam chłopak, który nazywał się

Graham Ingles; potrafił przywołać kaŜdą

najbardziej przeraŜającą rzecz na świecie i spoza

świata. Tak czy owak, w moim śnie kobieta

utopiła swego męŜa. Przywiązała mu do nóg

kawały betonu i utopiła w zalanym wodą

kamieniołomie. Ale on wrócił. Rozkładał się, był

czarnozielony, ryby wyŜarły mu oczy, a we

włosach miał wodorosty. Wrócił i zabił ją. A

kiedy wyrwałem się ze snu w środku nocy,

wydawało mi się, Ŝe pochyla się nade mną. I miał

szpony... długie szpony...

Doktor Harper popatrzył na stojący na biurku

cyfrowy zegarek. Lester Billings mówił juŜ

blisko pół godziny.

- Jakie nastawienie miała do pana Ŝona po

powrocie ze szpitala? - zapytał.

- Ciągle mnie kochała - odparł z dumą Billings. -

I ciągle robiła to, co jej kazałem. Bo taka juŜ jest

rola Ŝony, nieprawdaŜ? Od tej całej emancypacji

kobiet człowiekowi robi się niedobrze.

NajwaŜniejszą rzeczą w Ŝyciu jest znać swoje

miejsce. Swoje miejsce... tak...

- Miejsce w Ŝyciu?

- Właśnie. - Billings strzelił palcami. - Dokładnie

to. A Ŝona powinna być męŜowi posłuszna. Och,

przez cztery czy pięć miesięcy była blada jak z

księŜyca... Snuła się po domu, nie oglądała

telewizji, nie nuciła pod nosem, nie śmiała się.

Wiedziałem, Ŝe musi z tego wyjść. Kiedy dzieci

umierają tak wcześnie, człowiek nie zdąŜy się

jeszcze do nich przyzwyczaić. Niewiele czasu

musi upłynąć, Ŝeby podchodząc do biurka, na

których stoją ich fotografie, z trudem

przypominał sobie, kogo przedstawiają.

Chciała mieć kolejne dziecko - dodał ponuro. -

Oświadczyłem, Ŝe to poroniony pomysł. Och, nie

na zawsze, ale tylko chwilowo. Powiedziałem jej,

Ŝe musimy się ze wszystkim oswoić i nacieszyć

sobą. Dotąd nie mieliśmy na to czasu. śeby pójść

do głupiego kina, trzeba było fest główkować i

załatwiać kogoś do dziecka. Nie mogliśmy się

wybrać do miasta, do opery, dopóki Rita nie

zorganizowała jakiejś przyjaciółki, która

posiedziałaby z dziećmi; moja mamusia nie

chciała mieć z nami nic wspólnego. Denny za

wcześnie przyszedł na świat, rozumie pan?

Matka uwaŜała Ritę za wycierucha i zwykłą

ulicznicę. Zresztą mianem ulicznicy określała

wszystkie dziewczęta. CzyŜ to nie komedia?

Kiedyś odbyła ze mną powaŜną rozmowę:

opowiedziała o chorobach, które mi groŜą, jeśli

będę zadawał się z kur... z prostytutką.

Oświadczyła, Ŝe jeśli mój ku... penis zacznie

któregoś dnia piec i będzie piekł nazajutrz, to

wszystko jasne. Nie pojawiła się nawet na

naszym ślubie.

Billings zabębnił palcami po klatce piersiowej.

- Ginekolog sprzedał Ricie spiralę. To

zabezpieczy, oświadczył. WłoŜył jej to w... w to

miejsce i juŜ. W razie czego nie dojdzie do

zapłodnienia jaja, oświadczył, a ona nawet nie

będzie czuła, Ŝe to ma. - Billings popatrzył w

sufit i uśmiechnął się ponuro. - Nikt nie będzie

czuł, Ŝe coś tam jest. No i po dziewięciu

miesiącach skończyło się porodem. Do bani.

- śadna metoda antykoncepcji nie jest pewna na

sto procent - odezwał się Harper. - Pigułki dają

tylko dziewięćdziesiąt osiem procent pewności.

Spirala moŜe się przemieścić podczas jakiegoś

skurczu, podczas mocniejszej miesiączki, a

nawet, w wyjątkowych przypadkach przy

oddawaniu moczu.

- Jasne. Albo kobieta moŜe ją sama wyciągnąć.

- To teŜ moŜliwe.

- Co działo się dalej? Robiła na drutach małe

ubranka, śpiewała pod prysznicem i jak wariatka

zajadała się piklami. Siadała mi na kolanach i

twierdziła, Ŝe taka była widać wola boska.

Pszczoły pierdoły.

- Dziecko przyszło na świat pod koniec tego

samego roku, kiedy umarła Shril?

- Zgadza się. Chłopiec. Nazwała go Andrew

Lester Billings. Początkowo nie chciałem mieć z

tym wszystkim nic wspólnego. UwaŜałem, Ŝe

skoro spieprzyła sprawę, niech sama sobie radzi.

Wiem, jak to brzmi, ale niech pan nie zapomina,

Ŝe przeszedłem juŜ swoje.

Szybko jednak zmieniłem stosunek do

Andy'ego. Ostatecznie było to jedyne dziecko do

mnie podobne. Denny przypominał matkę, a Shril

nikogo z nas; moŜe trochę moją babcię Ann. Ale

Andy... skóra zdarta ze mnie.

Kiedy wracałem z pracy, potrafiłem godzinami

się z nim bawić. Siedząc w kojcu, chwytał mój

palec i śmiał się albo gaworzył. Uwierzy pan,

dzieciak miał tylko dziewięć tygodni, a juŜ śmiał

się do swego taty.

Pewnego wieczoru kupiłem w sklepie

samochodzik-zabawkę i powiesiłem mu nad

łóŜkiem. Ja! Ja, który uwaŜałem, Ŝe dziecko nie

doceni zabawki tak długo, dopóki nie będzie na

tyle duŜe, Ŝeby za nią podziękować. Ale kupiłem.

Kupiłem mu tę głupią zabawkę i natychmiast

uświadomiłem sobie, Ŝe nikogo i niczego nie

kochałem na świecie bardziej niŜ tego brzdąca.

Akurat podłapałem bardzo dobrą robotę.

Sprzedawałem sprzęt wiertniczy w firmie Cluett

and Sons. Powodziło nam się bardzo dobrze,

więc kiedy Andy miał roczek, przenieśliśmy się

do Waterbury; ze starym miejscem wiązało się

zbyt wiele złych wspomnień.

- I zbyt wiele szaf.

- Następny rok był najlepszy w naszym Ŝyciu.

Oddałbym prawą rękę, Ŝeby tylko wróciły tamte

dni. Och, naturalnie, wojna w Wietnamie ciągle

trwała, po ulicach snuli się na golasa hipisi, a

czarnuchy darły ryje, ale nas to nie dotyczyło.

Mieszkaliśmy w miłej okolicy na cichej uliczce.

Byliśmy szczęśliwi - podsumował prosto. Raz

zapytałem Ritę, czy nie dręczy jej jakiś niepokój.

Wie pan do trzech razy sztuka i te rzeczy.

Odparła, Ŝe nie. Oświadczyła, Ŝe Andy jest kimś

szczególnym. Powiedziała, Ŝe Bóg osobiście

roztacza nad nim opiekę.

King Stephen - Czarny Lud.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: