Kempczynski Pawel - Requiem dla Europy.pdf - maria_

P AWEŁ

K EMPCZYŃSKI

R EQUIEM

DLA E UROPY

2007

Historię zagubionego w rzeczywistości pilota

dedykuję Ojcu,

który kiedyś widział prawdziwą przestrzeń

oraz wojnę światów.

Autor

Widziałem rano tańczących derwiszów. Mieli szeroko

rozłożone ramiona – podobni do wielkich żurawi. Wirujące

suknie wizjonerów zakreślały kręgi, a natchnione ekstazą,

nieobecne twarze przebłyskiwały w regularnych mgnieniach.

Stopami lekko dotykali bruku, ale byli tam – wysoko w

nieskończonej przestrzeni. Białe oczy tancerzy wzrokiem

Boga oglądały początek i kres słońc i planet. Ognisty świt

wszechświata i jego śmierć w spazmach aktu samozagłady.

Byli tak daleko, że ich dusze odcisnęły ślady stóp na samej

krawędzi poznania.

Ja także kiedyś oglądałem bezkres – chcę tam być jeszcze

raz. Obok nogi od krzesła stoi wypełniona do połowy butelka

taniej przydziałowej wódki. Biorę ją do ręki. Krztusząc się,

wypijam resztę, a puste szkło zmienia się w tysiąc

migotliwych gwiazd wytryskujących z odrapanej ściany.

Rozkładam ramiona – wznoszę się, odchylając głowę.

Tańczę, układając kroki do przypomnianego rytmu, na

podobieństwo porwanych transem nomadów

nieskończoności. Mój pokój zmienia się w zasysający

wszystko, rozmazany lej. Stare tapety – okno, stare tapety –

okno. Świat zlewa się w burożółte pasma, niczym farba w

toczącym się słoiku. Gdzie jest błękit? Nie ma nieba. Lej

zasysa mnie w dół, jak ptaka złapanego w wir cyklonu.

Potykam się raz i drugi, przewracam krzesło, padam. Nie

podnoszę się. Może teraz przygarnie mnie nicość i zamknie

nad głową swoje czarne, bezpieczne sklepienie.

Budzi mnie ciepły dotyk rozlewający się po nagiej

skórze. Pokój zalany jest światłem przeciekającym pomiędzy

listewkami żaluzji. Złoty smok, stojący na dachu pagody na

wprost mojego okna, wypluwa z rozwartej brodatej paszczy

białe, rozdygotane słońce. To ranek, kolejny bezlitosny znak,

że jeszcze żyję. Serce Wielkiego Berlina dudni już

jednostajnym rytmem, tocząc arteriami ulic kolorową krew.

Jej krwinki to Afrykanie, Azjaci, Arabowie, Hindusi i

wszystkie plemiona umierającego, przeludnionego do

ostatniego metra globu.

Są jeszcze tubylcy. Niczym szczep skazanych na zagładę

bakterii, przemykają, kryjąc się w zaułkach żył miasta. Coraz

mniej liczni, coraz bardziej martwi.

Siadam na rozlatującej się ze starości, wytartej kanapie,

obejmując głowę rękoma. Kiwam się w przód i w tył – tyle

mogę zrobić, by ratować mój miniony świat. Mogę zrobić coś

jeszcze, ale to później – jeszcze nie teraz. Może wieczorem?

Kołyszę się w monotonnym, jednostajnym rytmie z nadzieją,

że to kołysanie pozwoli mi jeszcze raz zasnąć i wrócić choć

na chwilę tam, gdzie śmieją się bliscy.

Jestem Hubert Jugenmann. Tak się nazywam. To w tej

chwili cały dorobek mojego czterdziestoletniego życia.

Miałem ukochaną kobietę, ale odeszła. Miałem pracę, dla

której żyłem, miałem oddanych kumpli. Nie zostało mi nic

oprócz gorzkich dni w samotności i kliszy wspomnień.

Byłem kiedyś pilotem, bardzo dobrym pilotem. Jeszcze

czasem łudzę się, że usiądę znowu za sterami i dotknę

błękitnego nieba. Jak kiedyś. Teraz siedzę, obejmując głowę

Kempczynski Pawel - Requiem dla Europy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: