James Leo Herlihy - Nocny kowboj.pdf - ebooki po polsku (2) - Lary1918

Nie ma błogosławieństwa dla samotnych.

Pismo święte nie mówi, że są błogosławieni.

pan O'Daniel

CZĘŚĆ PIERWSZA

W nowych kowbojskich butach Joe Buck miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i

inaczej patrzył na życie. Kiedy wychodził z domu towarowego w Houston, jego ciało

przeszło jakiś przełom: poczuł w lędźwiach siłę, której istnienia nie podejrzewał, a dzięki

której inaczej zaczął odbierać świat. Nowe mięśnie grały teraz w jego pośladkach, w jego

nogach. Czuł, że zupełnie inaczej kroczy po chodniku. Świat leżał tam, w dole, on zaś był

hen — wysoko, na szczycie, zaś przestrzenią między nim a chodnikiem zawładnął

wspaniały, niezwykły samiec, on, Joe Buck. Był silny. Był szczęśliwy. Był gotów.

— Jestem gotów — powiedział sam do siebie i zamyślił się nad sensem własnych

słów.

Dobrze wiedział, że myślenie nie jest jego mocną stroną, ale ponieważ wiedział też,

że najlepiej mu się myśli patrząc w lustro, rozejrzał się za czymś, w czym mógłby

zobaczyć swoje odbicie. Przed nim była wystawa sklepowa. Stuk-puk, stuk-puk, stuk-

puk, stuk-puk, stukotały jego kroki po betonie, jakby mówiły: siła, siła, siła, siła, kiedy

tak szedł prosto na witrynę sklepową, z której wychodził mu naprzeciw nowy, choć

nieobcy mu osobnik, barczysty, zuchwały, opanowany i przystojny. „Jak mi Bóg miły!

Cieszę się, że jestem tobą — powiedział w myśli doswojego odbicia i dodał; — Hej, co to

za brednie? Do czego jesteś gotów?"

I wtedy przypomniał sobie.

Kiedy wrócił do „H telu", hotelu, który nie tylko nie miał nazwy, ale stracił też i „o"

na szyldzie, uświadomił sobie absurd tego, że ktoś tak interesujący, tak męski i tak

urodziwy mieszka w podobnej nędznej, bezimiennej budzie. Wbiegł na pierwsze piętro

przeskakując po dwa schodki naraz, wszedł do pokoju i natychmiast znikł w komórce na

ubrania, z której wyłonił się chwilę później z pokaźnym pakunkiem. Odwinął brązowy

papier i położył na łóżku nowiutką walizkę z końskiej skóry w biało-czarne łaty.

Splótł ręce na piersiach, cofnął się i przyglądał walizce, kiwając z zachwytem

głową. Jej piękno za każdym razem poruszało go do głębi. Czarne łaty były tak czarne,

James Leo Herlihy - Nocny kowboj.pdf