Eugeniusz Dębski
Najważniejszy dzień 111394 roku
O ósmej Rami uznała, że przyszła pora by zbudzić Barbara. Sączyła
ostrożnie w umysł cichutki szelest, cichszy od odgłosu upadku płatka
śniegu, potem podała szum nie głośniejszy niż dialog liści na drzewie.
Barbara nie budził się, wiec Rami zaszemrała niczym strumień omywający
kamienie na swym dnie, ale gdy i to nie poskutkowało, zadzwoniła
delikatnie. Rami bardzo kochała Barbara i za nic na świecie nie chciała
wyrządzić mu krzywdy. Wiedziała jednak, że zbyt długie, nazbyt delikatne
budzenie może przynieść wiecej szkód niż pożytku - Barbara obudzi się
rozdrażniony, sam nie wiedząc dlaczego i wyładuje się właśnie na niej.
Dzwoneczek w mózgu Barbara zadzwonił jeszcze raz, trochę głośniej i
Rami poczuła, że jej pan się budzi. Odczekała jeszcze chwilę i szepnęła:
- Dzień dobry. Obudziłeś się siódmego maja 111394 roku! - starała się
by jej emisja była utrzymana w normalnym tonie, broń Boże zbyt suchym, ale
też i nie przesłodzonym.
- Ehe! - pomyślał Barbara do Rami. - "Obudziłeś się!" - przedrzeźnił
ją. - A może ja w ogóle nie chciałem się budzić? Co? Bardzo dobrze mi się
spało.
- Masz dzisiaj do załatwienia kilka spraw - przypomniała uprzejmie
Rami. Pomyślała to lekko, bez specjalnego nacisku. Tak jak powinna
pomyśleć normalna, opiekuńcza, dobrze funkcjonująca żona. Szczególnie w
tak piękny majowy poranek.
- Pamiętam, pamiętam - pomyślał zrzędliwie Barbara. - Dawaj komunikat.
- Już. W czasie snu twój wzrost nie uległ, zmianie. Nadal mierzysz
197,3882 centymetra. Natomiast... - Rami postarała się, w jej emisji
zabrzmiała szczera radość- ...co do wagi, to jesteś cięższy o 11 gramów! W
sumie 54,7942 kilograma!
- Widzisz? - wrzasnął w myślach Barbara. - Odradzałaś mi tę mieszankę
betasolową i co!
- Tak - skwapliwie, pomyślała Rami. - Chyba nie miałam racji...
- Chyba! Nie zdarzyło się jeszcze, by moja żona przyznała się do błędu.
Może będę musiał dokonać w końcu zmiany? - pomyślał i choć Rami czuła, że
żartuje, lekki parazytowy prąd przebiegł przez jej obwód emocjonalny. -No?
Co jeszcze?
- Tętno, ciśnienie, oddech w jak najlepszym porządku. Jesteś absolutnie
zdrów i to mnie cieszy - nie wytrzymała i zakończyła przymilnie. - W
czasie snu zrobiłam ci poddźwiękowy masaż pleców. Tuż przed obudzeniem
przeprowadziłam wszelkie analizy. Wyniki są świetne.
- I to, oczywiście, twoja zasługa - drażnił się Barbara. -
Oczywiście, że nie. To przede wszystkim...
- Dobra, dobra! przerwał jej Barbara. - Wpadasz w myślotok. Daj...
e-e-e... czerwone ubranie. Albo nie! Najpierw gimnastyka. Leżał absolutnie
nieruchomo i czekał cierpliwie aż żona, ostrożnie posługując się
siłopolami, zdejmie z niego miękki otulik. Cały walec żony, przeźroczysty
od góry, gdzie nakrywał ciało Barbara, ciemnoszafirowy na dole,
zasłaniający całą aparaturę żony, zakołysał się. Najpierw tylko kilka
stopni wzdłuż osi podłużnej nogi w górę, głowa w dół, potem do tego dodała
Rami ruch kolisty obu swych końców. Powoli, by nie przesadzić, zwiększała
amplitudę kołysań, gotowa w każdej chwili, na każdy błysk niechętnej myśli
Barbara, przerwać ten monotonny kołysaniec, ale jej pan, otulony
siłopolami, widocznie wprawiony w dobry humor wiadomością o wadze,
milczał. Stopniowo zwalniała ruch wirowy, za to dodała delikatne drżenie
całego korpusu, a po chwili, wciąż nie odbierając niechęci, wzniosła się
pod sufit, opadła łagodnie do podłogi i wzniosła znowu. Kołysała Barbara
całą sobą, bujając się w pustym pokoju od jednego rogu do drugiego ani na
chwilę nie osłabiając uwagi. I gdy tylko Barbara zaczął myśleć wyhamowała
łagodnie.
- Wystarczy. Tylko ci pozwolić to od razu szalejesz. Nie myślę robić
kariery w cyrku - ale w jego myślach Rami nie wyczuwała prawdziwej złości.
- Daj czerwone ubranie i lustro. Epiepi w zeszłej kwadrze zapomniał
zajrzeć do lustra, a żona się zapętliła i całe pół dnia paradował z jedną
dłonią ku górze.
Odgadł prędzej niż poczuł, że Rami wciąga na niego ubranie, podniósł
zamknięte dotąd powieki i spojrzał na sufit. Cała płaszczyzna mrugnęła i
zmieniła się w lśniącą lustrzaną tafle. Obrzucił uważnym spojrzeniem
wydłużoną głowę bez jednego włoska, pozbawioną brwi płaską twarz z
cienkimi kreskami powiek, wąziutkie usta prawie bez warg, mocno
zaciśnięte. Od szyi w dół był ubrany w jednolicie karminową szatę. Leżała
nieskazitelnie, wszystkie fałdki wyrównane i obciągnięte, ręce tak jak się
nosi palce wyprostowane, dłonie leżące płasko, wierzchem do góry. Stopy
okrywały futrzane skarpety. Barbara obrzucił jeszcze jednym kontrolnym
spojrzeniem całą swą postać i pomyślał do Rami:
- Pokaż teraz siebie.
Natychmiast lustro zamieniło się w ekran, w którym zobaczył spód swojej
żony - dolną połowę walca w kolorze ciemnego szafiru.
- Zmień kolor na biały-westchnął w myślach nad głupotą żony. - Przecież
nie pasujemy do siebie, nie widzisz tego?
- Zawsze ty decydowałeś o kolorach, więc czekałam na ciebie...
pośpiesznie wyemitowała Rami, ale Barbara przerwał jej:
- I decyduję nadal. I nie bądź bezczelna; bo... - zawiesił myśl, by
sama odgadła rodzaj kary.
Odebrał jej spontaniczny przestrach i uspokoił się.
- Połącz mnie z żoną Martima - pomyślał i w tej samej sekundzie
pożałował swojej myśli. Rami wyczuła to, ale ponieważ nie wycofał
polecenia zrealizowała połączenie. Barbara usłyszał emisję cudzej żony:
- Dzień dobry. Jestem żoną Martima.
- Barbara. Chciałbym z nim porozmawiać - pomyślał i od razu usłyszał:
- Witam, witam! Co u ciebie?
- Nic szczególnego. Przytyłem trochę... - bąknął Barbara i nie mogąc
znaleźć żadnej neutralnej myśli wypalił:
- Chcę mieć z tobą dziecko!
Przez chwilę nic nie słyszał, widocznie tamten przełączył się na poziom
prywatny, niesłyszalny dla nikogo, prócz żony. Barbara zrobił to samo:
"Żeby się tylko zgodził".
- Przepraszam cię Barbara. Trochę mnie zaskoczyłeś tą propozycją... -
Martim myślał wolno, ostrożnie dobierając myśli.
- Wiesz, postawmy sprawę jasno - pomyślał zdeterminowany Barbara. -
Wiem, że w przyszłym tygodniu chcesz owulować. Bądź mężczyzną - powiedz
"tak" albo "nie" I Przecież się nie obrażę..
- To nie o to chodzi - Barbara miał wrażenie, że Marlim znowu odłączył
się na chwilę, pewnie, żeby zakląć. - Rzeczywiście mam zamiar mieć
dziecko. Nawet specjalnie się nie zastanawiałem z kim. Hm... Myślałeś nad
możliwością konfliktu?
- Oczywiście, ale sprawdziłem. Wszystko w porządku! Prawie ideał,
możemy mieć nadzwyczaj udane dziecko!
- Ta... Widzę, że się przygotowałeś do rozmowy - w myślach Martima
Barbara wyczuł lekki wyrzut. - A mnie bierzesz szturmem. I pewnie chcesz
mieć od razu odpowiedź, czuję to - Martim jakby się lekko uśmiechnął.
- Jeżeli ci zależy na czasie do namysłu...
- Nie-e-e... Już zdecydowałem. W czwartek będę w inseminarium, gdzie
koło czwartej oddam jajeczko. Przyjdź też i załatwimy sprawę od razu.
Urządza cię to?
- Jasne! Przyjdę punktualnie. I dziękuje, że się zdecydowałeś.
- Nie przesadzaj. Lubię cię, jesteśmy przyjaciółmi, więc nie ma
problemu.
- Znakomicie. Bardzo się cieszę... - Barbara chciał jeszcze jakoś
wyrazić swą wdzięczność, ale Martim mu przerwał:
Będziesz dzisiaj w Akademii?
Barbara wziął się w garść.
- A właściwie to po co?
- Dokładnie nie wiadomo. Karmen przechwala się, że to będzie wydarzenie
roku. Podobno od wieków nie zdarzyło się nic równie sensacyjnego. Może to
tylko gadanie, ale wiesz, on lubi zaskakiwać publiczność, tak jak z tą
brodą, którą sobie przeszczepił z jakiegoś zwierzęcia. I jeszcze twierdzi,
że kiedyś tam wszyscy mieli takie kłaki na twarzy, he...
- Pamiętam. A później go przelicytował ten... no... co przeszczepił
takie futro też na głowę...
- Adan! Tak? 0 nim mówisz? - Właśnie.
- Epiepi mówił, że Adan wybierą się na pokaz Karmen i zapowiada
zniszczenie szarlatana i pozera. Może być niezła awantura. Przyjdziesz?
- Jeśli tak, to pewnie, że przyjdę. To lepsze niż spektakle multiplaka.
O której początek?
- Karmen zaczyna za czterdzieści minut. Lubisz deszcz? Bo
zapowiadają... - zapytał Martim.
- Nie przeszkadza mi. Dopóki Rami jest szczelna mogę nawet nurkować -
zażartował Barbara.
- Szczelna żona to rzecz podstawowa. Nie mogę zapomnieć o biednym Yoe.
Fatalna sprawa... - myśli Martima były smutne i ciężkie.
- Potworne - przytaknął Barbara. - Tym bardziej że lekarze twierdzą, że
atmosferyczne powietrze nie jest podobno trujące. Łatwo mówić. Skąd miał
wiedzieć jak się takim czymś oddycha? Barbara poczuł, że Martim zaczyna
się złościć. Pospiesznie zmienił temat, zdenerwowanie tuż przed zmianą
cyklu i owulacją mogło być szkodliwe dla płodu.
- Więc spotkamy się w Akademii? - pomyślał szybko.
- Aha. Powiedz żonie, żeby dbała o ciebie - nadał Martim i odłączył
się.
- Słyszałaś? - pomyślał Barbara do Rami.
- Barbara! Nawet nie wiesz jak się cieszę! Będziesz miał na pewno
śliczne dziecko. Jesteś w znakomitej formie, nie wiem jak wytrzymam do
pobrania nasienia! - Rami skręcała się ze szczęścia.
- Chyba nie myślisz, że to ty będziesz pobierała nasienie? Tam ci dają
dużo pewniejsze urządzenia prychnął Barbara, ale nawet nie rozzłościł się
na Rami. - Połącz mnie z żoną Martima... Właśnie - jak ona ma na imię?
- Rikard.
- No, powiedz Rikard, że wkładam szatę godową. Może Martim też włoży?
Szybko, ubierz mnie!
Czekał niecierpliwie aż Rami zakończy zdejmowanie niedawno włożonego
ubrania i naciągnie inne, białozłote.
- Lustro! - zażądał gdy Rami zameldowała o zakończonej manipulacji.
Obejrzał nową szatę z satysfakcją.
- Ech! Piękny dzień - pomyślał tym razem do siebie. Rami posłusznie nie
zareagowała. - Wychodzimy. Możesz się nie spieszyć, zrobimy mały spacerek.
Kieruj się do Akademii, mamy pół godziny. Lecimy pod kątem trzydzieści
stopni! - zakończył zuchwale.
- Barbara, nie szalej! Zawsze trzymałeś się piętnastu, przecież
świetnie wszystko widać...
- Nie-e-e... To przechodzi wszelkie pojęcie! Jeszcze raz tak się
zachowasz i zmieniam żonę, a z ciebie każe zrobić młynek do glonów!
Doigrasz się.
Rami zamilkła. Posłusznie przechyliła się tak, że Barbara leżał teraz
pod kątem trzydziestu stopni i mógł spokojnie patrzeć przed siebie.
Wylecieli z mieszkania przez okno i ukazali się około dwustu metrów nad
poziomem ulicy. Rami szybko zbadała najbliższe otoczenie i, nie widząc
niebezpieczeństwa, opadła na poziom zerowy. Zgrabnie wsunęła się w gesty
tłum żon. Mieniły się wszystkimi barwami tęczy, leciały z różnymi
prędkościami, przyspieszały i zwalniały, odskakiwały w bok, wplątywały się
w ciżbę, pochylone pod różnymi kątami, niektóre z zaciemnionymi kloszami.
Barbara, niespodziewanie dla siebie, z wielką przyjemnością patrzył na ten
pełen gracji taniec, kazał nawet Rami skręcać lekko na boki, by nie gubić
szczegółów i oglądać wszystko w całości.
- Za trzy minuty deszcz - chłodno zameldowała Rami.
- Zostajemy na ulicy. Nic mi nie bodzie, tylko śledź temperaturę, żebym
się nie przeziębił.
Po chwili pierwsze krople deszczu rozbiły się na przezroczystym kloszu
nad ciałem Barbara. Z początku czuł się nieswojo, tym bardziej że ulica
wyraźnie opustoszała - w zasięgu wzroku pozostało pięć sylwetek.
- Barbara - usłyszał emisje Rami. - Otrzymałeś pięćset siedemdziesiąt
osiem pozdrowień i życzeń od przechodniów, dziękowałam wszystkim sama.
Myślę, że nie jesteś zły?
- Skądże! Zdążymy do Akademii?
- Oczywiście, już dolatujemy - Rami wzniosła się wyżej, najpierw na
poziom mieszkalny, potem jeszcze wyżej i w końcu wolno wleciała do budynku
Akademii. Nie odnalazła w gęstym tłumie Martima, byli natomiast inni
znajomi Barbara, wiec kilka minut do rozpoczęcia prezentacji Karmena
minęło szybko i przyjemnie. Martim wpadł do sali tuż przed przewodniczącym
sesji Samuilem, wsunął się w tłum i zawisł obok Barbara. Miał na sobie
taką samą szatę. Barbara przełączył się na poziom prywatny i kazał obniżyć
temperaturę o pół stopnia i włączyć się w poziom ogólnosłuchowy. Nad żoną
Samuila rozbłysło żółte światło.
- Szanowni zebrani! - usłyszeli myśl przewodniczącego. - Witam
serdecznie na dzisiejszej prezentacji. Tradycyjnie zacznę od - choć uważam
to za zbędne - przypomnienia, że codziennie najwybitniejsze umysły naszej
epoki prezentują swe odkrycia i dokonania. Dzisiejszy pokaz jest tyleż
ciekawy, co kontrowersyjny. Prezenterem jest Karmen, szeroko znany obecnym
z wielu czasem szokujących odkryć. Jest to umysł niezależny, odważny i
nieszablonowy. Nie wszystkim podobają się jego pomysły, ale na pewno
pobudzają one do dyskusji i myślenia. Dzisiaj Karmen ma nadzieje obalić
kilka pokutujących jakoby wśród nas złudzeń co do pewnych pojęć, zjawisk i
zachowań. Nie moją rzeczą jest ocena pokazu, wiec nie będę już zabierał
Wam cennego czasu. Kończę tradycyjną również prośbą o niezakłócanie emisji
prezentera. Życzę przyjemnego odbioru oraz zdrowia również dla Waszych
żon, albowiem, jak powiada starożytna myśl: Jeżeli żony będą zdrowe to i
my będziemy zdrowi... Karmen!
Żona Samuila z gracją spłynęła z estrady, na jej miejsce wpadła żona
Karmen. Nim zdążyła wyhamować rozjarzył się nad nią żółty blask.
- Drodzy zebrani!- pomyślał Karmen, a słuchacze odebrali jego myśl za
pośrednictwem żon. Jego żona przechyliła się prawie do pionu. Była to
niezbyt nowa sztuczka, wielu cyrkowców potrafiło otoczyć się siłopolami i
trwać tak choćby i godzinę. - Nie waham się nazwać dzisiejszy dzień
najważniejszym dniem naszego 111 394 roku! Jest to bowiem dzień, w którym
człowiekowi zostaną przywrócone zdolności, o które nawet siebie nie
podejrzewał, które, w najlepszym razie, uważano za bezpowrotnie utracone.
Moje badania wykazały niezbicie, że nie wszystka jeszcze człowiek
osiągnął, wiele rzeczy jeszcze może dokonać, co za chwile zobaczycie. Oto
mój syn Azechiel.
Obok żony Karmen pojawiła się inna, nieco mniejsza, a szybkość z jaką
stanęła w pionie zachwyciła nawet wybrednych koneserów sztuki cyrkowej.
- Szanowni zebrani. Osiem lat temu dokonałem błyskawicznej zmiany cyklu
i zapłodniłem własne jajo. Nie jest to rzecz niezwykła, choć rzadka. Ja
zrobiłem to dlatego, że chciałem mieć swoje wyłącznie dziecko, które
mógłbym poddać eksperymentom i ćwiczeniom, na jakie, być może, drugi
rodzic by nie pozwolił. Azechiela, od pierwszych nieomal godzin życia
poddałem surowemu treningowi wyniki za chwile pokaże. Jak wiecie jestem
zwolennikiem grzebania w przeszłości, gdzie, moim zdaniem, kryje się wiele
tajemnic zagubionych na poszczególnych etapach rozwoju homo sapiens. W
wielu, zbyt wielu legendach i przekazach, by mogło to być przypadkiem,
pojawia się obraz człowieka inny od dzisiejszego. I dlatego tu jestem -
zrobił wyraźną przerwę w myślach. - Chyba wszyscy wiecie, że teoretycznie
możemy oddychać sami, bez pośrednictwa żon, ale nikt dotychczas tego nie
robił z prostej przyczyny - nie wiemy jak. To znaczy wy nie wiecie! A to
bardzo proste - wystarczy otworzyć usta, o ile możecie, i wciągać
powietrze bezpośrednio do płuc. Nie jest to niestety łatwe, trzeba
opanować sterowanie całą masą mięśni. Azechiel to umie - odwrócił się do
syna.
Zebrani zobaczyli nagle jak opada cześć żony na wysokości twarzy
Azechiela, jak chłopak rozchyla bezwargie usta. Barbara poczuł, że
napięcie w sali wzrosło tak, że można by je zmierzyć za pomocą chociażby
wiatraczka.
- To nie wszystko. Za sprawą prawie tych samych mięśni można spowodować
proces odwrotny, to znaczy wypuszczanie powietrza z płuc i można otrzymać
przy tym bardzo ciekawy efekt akustyczny. Proszę nakazać swym żonom - kto
chce, oczywiście rozchylić siłopolem szczeliny uszne i przekazywać dźwięk
bezpośrednio z sali. Gotowe? - znowu przerwał na chwile. Barbara, sam nie
wiedząc dlaczego kazał Rami wykonać zalecenie Karmen, choć dotyk siłopola
nie był w tym przypadku przyjemny. Azechiel, proszę.
Chłopak, nie zamykając ust, wytrzeszczył oczy i nagle wszyscy, którzy
usłuchali Karmen, usłyszeli:
- Ha-e-wi-i-tam... pa-a-nstwa-ła...
Widocznie spora cześć widzów odebrała to powitanie, bo szum jaki
buchnął ze wszystkich żon nie dał się żadną miarą sprowadzić do
rozsądnych, pojedynczych myśli. Rami czując, że nie zdoła uchronić Barbara
przed zgiełkiem wyszła po prostu z poziomu ogólnosłuchowego.
- Boże... Rami! Czy ja nie majaczę? - wydusił z siebie Barbara. Czy on
naprawdę to, - szukał w myślach odpowiedniego słowa, ale nie znalazł -
...zrobił?
- Tak - przyznała Rami. - Barbara, sądzę, że powinniśmy stąd pójść.
Jesteś w szoku nie możesz ryzykować...
- Zamknij się! - ryknął Barbara. - I włączaj ogólnosłuchowy! Zgiełk i
szum ucichł prawie zupełnie, widocznie widzowie bali się stracić coś z
myśli Karmen.
- Tak, to nie omam. To fakt - usłyszeli jego triumfujące myśli. Wszyscy
albo prawie wszyscy, tak możemy zrobić, po dłuższym lub krótszym treningu.
Przysięgam. W ten sposób moglibyśmy w znacznym stopniu uniezależnić się od
naszych własnych żon! Przy okazji... - Karmen zmienił nieco ton myśli -
...trafiłem na bardzo ciekawy materiał związany z genezą żon właśnie i mam
nadzieje już w niedługim czasie podzielić się z wami tą ciekawostką. Ale
wracajmy do Azechiela. To, co nam pokazał to tylko ułamek jego możliwości.
Żeby was nie przemęczać nie będę dawkował rewelacji i pokażemy od razu to,
co wydaje się mi najważniejszym moim i syna dokonaniem. Azechiel!
Chłopiec, wciąż w pozycji pionowej, poruszył nogą, lewą, i przestawił
ją przed siebie potem zrobił to samo z nogą prawą i wyszedł z żony! Stał
lekko zgięty na lewą stronę, wstrząsany nieznacznymi rytmicznymi
drgawkami, ale stał sam, bez pomocy żony i siłopól. Potężny ryk setek
myśli ogłuszył Barbara, choć sam wrzeszczał, nie zdając sobie z tego
sprawy. Oszołomiona Rami dopiero po dłuższej chwili wyłączyła się z
ogólnosłuchowego poziomu i zaaplikowała środki uśmierzające i silentidy.
Kilkadziesiąt żon pośpiesznie wyniosło ludzi z sali i reanimowało poza
murami Akademii. Minęło jeszcze kilkanaście minut zanim pozostałe żony
zdołały przywrócić ludzi do jako takiego stanu. Przez cały ten czas Karmen
w żonie i Azechiel samodzielnie stali nieruchomo sycąc oczy efektem.
A gdy zapadła wreszcie cisza, gdzieś z końca sali dobiegła wszystkich
myśl-pytanie:
- To piękne sztuczki, tylko po co one ludziom?
I w tej ciszy, jeszcze głębszej niż przedtem, po dłuższej chwili,
zabrzmiała odpowiedź Karmem
- Tego jeszcze nie wiem.
gosiadabrowska