ZARZĄD PROPAGANDY
GŁÓWNEGO ZARZĄDU POLITYCZNEGO WP
Warszawa, wrzesień 1964
ETYKA RELIGIJNA A ETYKA ŚWIECKA
Postępowanie każdego normalnego człowieka jest uwarunkowane jego poglądami na życie, światopoglądem i wpływami otoczenia — tym co nazywamy opinią. Wiemy z praktyki, że na postępowanie każdego z żołnierzy mają w warunkach życia wojskowego wpływ nie tylko regulaminy, zarządzenia i rozkazy przełożonych ale i opinie kolegów, przykład starszych, własne przekonania.
Jeśli nasze przekonania, przekonania i opinie rodziny i środowiska, w którym żyjemy, są zgodne z interesami społeczeństwa, z polityką władzy ludowej — to nie będziemy przeżywali konfliktów natury ideologicznej, konfliktów sumienia, postępowanie nasze będzie konsekwentne, a udział w budownictwie nowego życia aktywny i znaczny.
Przez długie setki lat, interesy i przekonania ludzi pracy, a w okresie niewoli i okupacji interesy, przekonania i poglądy całego narodu odbiegały, różniły się, czy wręcz były przeciwstawne, od tych — którymi kierowały się istniejące władze państwowe. Dopiero dziś w Polsce Ludowej istnieje pełna zgodność między tym co uznajemy za etyczne (tj. słuszne, zgodne z naszymi przekonaniami) a zadaniami i celami jakie stawia przed nami państwo, władza ludowa, partia.
Skoro mówimy o etyce religijnej i etyce świeckiej winniśmy — po tym wprowadzeniu — wyjaśnić sobie znaczenie tego pojęcia (tj. etyki), jego rodowód i różnice pomiędzy etyką religijną a etyką świecką.
Etyką, w znaczeniu tym, jakiego będziemy używać w niniejszej pogadance, nazywamy ogół norm moralnych, a więc obowiązki, nakazy lub zakazy istniejące w środowisku ludzkim. Są to normy powszechnie obowiązujące lub specyficzne dla danego środowiska. Wiadomo np., że każdy zdrowy, normalny człowiek, winien pracować i nie być ciężarem dla innych ludzi. Negatywnie oceniamy np. młodych, zdrowych ludzi będących na utrzymaniu rodziców, „wylegujących się” całymi dniami. Wprawdzie jest takich niewiele, ale nie o problem nam tu chodzi, lecz o jego ilustrację. Podobnie opinia żołnierska ocenia żołnierzy, którzy, jak się to potocznie mówi „wymigują” się od swych obowiązków zrzucając je na barki innych.
Negatywnie oceniamy więc ludzi uchylających się od wykonywania swych obowiązków zawodowych, przyjętych zobowiązań wobec rodziny, społeczeństwa i grupy społecznej do której przynależą. Postępowanie takie określamy jako nieetyczne. Tak oceniamy np. brakoroba, kłamcę, dwulicowca itp.
Jesteśmy pełni uznania dla tych tysięcy młodych ludzi o wysokim...
M.Konieczny