Masters Priscilla - Nietypowa sprawa.pdf - M - TAKAJAQ

S/'9NV LX d

dS"J

PlISCILLP DlSTBHS

Nietypowa sprawa

------

PniStlLLO HlBSl!

Nietypowa sprawa

Przekład: AGNIESZKA KLONOWSKA

TORUŃ

Tytuł oryginału:

AND NONE SHALL SLEEP

Opracowanie graficzne: MAŁGORZATA WOJNOWSKA

Redaktor wydania: PAWEŁ MARSZAŁEK

Korekta:

MAGDALENA MARSZAŁEK

MIEJSKA BlflliSTEKA FUBŁKZNA

ZN. KLAS.

NR IN

Skład i łamanie:

KUP „BORGIS" Toruń, tel. (0-56) 654-82-04

ISBN 978-83-7470-116-7

Wydawnictwo „C&T" ul. Św. Józefa 79, 87-100 Toruń, tel./fax (0-56) 652-90-17.

Toruń 2008. Wydanie I.

Druk i oprawa: Wąbrzeskie Zakłady Graficzne Sp. z o.o. ul. Mickiewicza 15, 87-

200 Wąbrzeźno.

Prolog

Po raz pierwszy usłyszał to od matki. Bawił się wtedy w ogrodzie, gdzie

zastawiał pułapkę na małego drozda — niby nic wielkiego, zwyczajna, banalna

zabawa. Zajęty wysypywaniem ziaren w linię prowadzącą prosto do wnętrza

glinianego dzbanka, nawet nie zauważył, że stoi oparta o drzwi. Dopiero na

dźwięk jej głosu odwrócił głowę.

— Tony — zaczęła łagodnym, pełnym smutku tonem. — Czy ty naprawdę nie masz

litości?

Wtedy jeszcze nie rozumiał jej słów. Dopiero teraz, po dwudziestu latach,

potrafił odpowiedzieć na to pytanie.

Litość... Nigdy w życiu nie odczuwał czegoś podobnego, choć czasem targały nim

różne emocje —jak wtedy, gdy ptak uciekł i nie udało mu się go złapać.

Potrafił też odczuwać gniew.

I znał uczucie podniecenia, które towarzyszyło mu zawsze, gdy obmyślał swój

plan. To było niezwykle ekscytujące: rozsypać podstępnie ziarno i zwabić ptaka

prosto do pułapki. O tak, wabienie ofiar w ustronne miejsca zawsze budziło w nim

silne emocje.

A potem upajał się ich strachem. Uwielbiał patrzeć na ich przerażone twarze, gdy

wiedzieli już, że czeka ich niechybna śmierć. Czasem pozwalał im pomodlić się

ten ostatni raz, a silnie wierzących zachęcał nawet, by prosili Boga o

przebaczenie. Może to był właśnie przejaw litości.

Wiedział też, co to pogarda. Nauczył się tego w pracy.

Najbardziej gardził ludzką podłością. Do brudnej roboty to każdy chętnie cię

zatrudni, myślał, wydymając pogardliwie wargi, ale jak przychodzi do

wynagrodzenia, wtedy zaczyna się całkiem inna gadka. Widocznie jego pracodawcy

nie zdawali sobie sprawy, ile kunsztu i wytrwałości wymaga jego praca. Musiał

być zwinny, czujny i przebiegły

niczym lampart polujący na zebrę. Ale gdy przypomniał sobie swoje ostatnie

zlecenie, oczy zabłysły mu gniewem. — Jak można chcieć więcej za coś, co zabiera

zaledwie krótką chwilę? — dziwili się. Z trudem powstrzymywał się, by nie

wybuchnąć. — Krótką chwilę? Czy wy nic nie rozumiecie? Zaplanowanie takiej

roboty zajmuje mi ładnych parę dni. Trzeba obmyślić plan, wybrać czas i miejsce

— dodał surowym tonem, bo tak trzeba z klientami. — Macie do czynienia z

prawdziwym fachowcem.

Obserwowała go, jak rozdzierał kopertę, wyraźnie zaciekawiony.

— Co to, Jonathan? — spytała, zerkając na niego niespokojnie. — Jonathan? —

powtórzyła.

Siedział przy stole i wpatrywał się w kartkę papieru. Sama wręczyła mu ten list

w białej kopercie ze starannie wydrukowanym adresem. Odetchnęła z ulgą: całe

szczęście, że to nie kolejny rachunek. Uspokojona, podała mu kopertę, nie

pamiętając o przeszłości. Po chwili posmarowała masłem jeszcze jedną grzankę i

sięgnęła po słoiczek z dżemem, a gdy podniosła wzrok, ujrzała jego pobladłą

twarz.

— Jonathan? — powtórzyła.

Wyciągnął rękę z kartką papieru. Jego twarz wydała się nagle bardziej zmęczona,

wymizerowana i mocno zryta szarawymi bruzdami.

Zmieszana, sięgnęła po kartkę. — Znowu z policji? — spytała, ale on pokręcił

tylko głową i wsunął palce za kołnierz, jakby chciał rozluźnić jego ucisk.

Spokojnie założyła okulary i zerknęła na papier. Przeczytanie wiadomości zajęło

jej sekundę: na kartce widniało jedno krótkie, lakoniczne zdanie. Obróciła ją

raz, potem drugi i parsknęła śmiechem. — To chyba jakaś reklama. No cóż, trafili

pod zły adres.

Jonathan Selkirk przymknął powieki i po chwili ciężko je uniósł. Miał bardzo

jasne oczy. Żona obserwowała go, nie kryjąc zdziwienia.

— Ktoś sprytnie to sobie wymyślił — dodała, wyciągając rękę z kartką. — Ciekawe

tylko, po co.

— Coś ty powiedziała? — wyjąkał, wpatrując się w papier w jej dłoni. — Reklama?

— Na jego twarzy pojawiła się złość. — Aleś ty głu-

pia. Jaka to reklama, skoro nie ma tu żadnej nazwy firmy? — wysapał, wciągając

gwałtownie powietrze świszczącymi wdechami. — Komu przyszłoby do głowy rozsyłać

jakieś gówniane ulotki o testamencie, a w dodatku do mnie, prawnika? Zawsze

mówiłem, że nie masz ani krzty oleju w głowie. Nigdy w życiu nie widziałem tak

głupiej baby.

Ale jego żona zareagowała bardzo spokojnie. Zdjęła okulary, położyła je na stół.

— Nie musisz zaraz mnie obrażać, Jonathan — odparła niewzruszonym tonem. —

Ludzie mają dziś różne pomysły. Może to naprawdę reklama. — Zerknęła znów na

kartkę, uśmiechnęła się i odłożyła ją na stół. — Daj spokój, nie przejmuj się

tym. Najlepiej od razu wyrzuć to do śmieci.

Spojrzał na nią gniewnie. — Mówisz, że mam się nie przejmować, tak? — spytał.

Skinęła głową.

— Może i masz rację — odparł chrypliwie.

Zasiedli z powrotem do śniadania. Ona dokończyła grzankę, a on sączył powoli

herbatę. Po chwili jego wzrok znów padł na kartkę papieru.

— Słuchaj, przecież to nic innego, tylko pogróżki — wysapał, oddychając z

trudem. — Ktoś wyraźnie mi grozi... I nawet się domyślam, kto za tym stoi —

dodał.

Jego żona przeżuła grzankę. — A niby kto? — spytała po chwili.

— Sama się domyśl.

— A skąd mam wiedzieć? — zdziwiła się, pocierając palcem podbródek. Nic nie

odpowiedział, tylko patrzył na nią, poirytowany. — Och, naprawdę myślisz, że to

tamci? — zaśmiała się po chwili. — Teraz to ty jesteś niemądry, a w dodatku masz

jakąś obsesję. Przecież to było dawno temu, wszystko poszło już w niepamięć,

zostało wybaczone i zapomniane.

— Ha! — parsknął Jonathan, wykrzywiając usta. — Tylko głupcy są naiwni —

odparł. — Niektórych rzeczy się nie wybacza i nie zapomina, Sheila. Tacy jak oni

mają długą pamięć, a przy tym są cholernie sentymentalni — wysapał. — Lubią

używać takich frazesów jak „stare grzechy mają długie cienie" i inne podobne

bzdury.

Jego żona podniosła się z miejsca. — Nieprawda — skwitowała, a jej ciemne oczy

popatrzyły łagodnie. — Nie masz racji. Ci sentymentalni głupcy tylko zamącili ci

w głowie. Zaraz zmizerniałeś — dodała z uśmiechem. — Powinieneś uznać ten list

za zwykły kawał.

Jonathan spurpurowiał na twarzy. — Co? Też mi kawał! — wybuchną! i uderzył

otwartą dłonią w list. — To nie jest śmieszne, to przerażające — dodał, a twarz

wykrzywiła mu się z bólu.

Słysząc wibrujący turkot nadjeżdżającej z tyłu ciężarówki, inspektor Joanna

Piercy zjechała rowerem jak najbliżej krawężnika i pochyliła głowę do przodu,

czekając na silny podmuch. Ogłuszający łoskot silnika dudnił coraz bliżej i

nagle jadąc przed tym ogromnym pojazdem, Joanna poczuła się mała i bezbronna.

Ciężarówka nadciągała coraz szybciej, była tuż za nią, gotowa wyprzedzić rower i

już po chwili zrównała się z nim. Joanna zerknęła przez prawe ramię: jej wzrok

przykuły masywne koła, obracające się tak gwałtownie, jakby miały wytworzyć pole

magnetyczne. Pochyliła się nad kierownicą jeszcze niżej.

To, co wtedy nastąpiło, stało się nagle, szybko i bez ostrzeżenia. Jakaś

wystająca część ciężarówki uderzyła ją tak silnie, że Joanna straciła równowagę

i spadła z roweru na twarde podłoże. Usłyszała brzęk upadającego roweru. Poczuła

przeszywający ból w ręce. Przez chwilę leżała bez ruchu, dysząc ciężko, targana

bólem na całym ciele, szczególnie w ramieniu.

Leżała na poboczu, a ciężarówka popędziła naprzód, zostawiając za sobą chmurę

spalin. Joanna nie wierzyła własnym oczom.

— Ty draniu! — krzyknęła za kierowcą. — Co za cholerny dupek — wołała,

rozwścieczona, ale na próżno, bo kierowca ciężarówki nawet jej nie zauważył, nie

poczuł ani nie usłyszał uderzenia. Dojedzie sobie spokojnie na miejsce, nie

mając zielonego pojęcia, że kogoś potrącił, pomyślała Joanna. Rozejrzała się

dookoła — o tak wczesnej porze na drodze nie było ani żywego ducha. Żadnych

świadków, którzy mogliby zgłosić wypadek i złożyć zeznania, nikogo, kto mógłby

jej pomóc, wezwać karetkę, pozbierać rower. Joanna z trudem usiadła i popatrzyła

na siebie.

Spodenki kolarskie były całe podarte i zabłocone, nogi pokaleczone, głowa pękała

jej z bólu, a oczy zdawały się dziwnie napuchnięte i nagle droga stała się

niewyraźna i rozmazana. Joannie zrobiło się niedobrze i poczuła dreszcze.

Najbardziej ucierpiało prawe ramię. Cała ręka jej zdrętwiała, a nienaturalnie

wykrzywiony nadgarstek oznaczał złamanie. Joanna wiedziała, że potem, kiedy szok

minie, ból stanie się nie do zniesienia.

Usiłowała skupić wzrok na drodze, ale wciąż widziała niewyraźnie. Spojrzała na

rower — był zniszczony, miał powyginane koła i uszkodzoną kierownicę.

Wzięła głęboki oddech, usiłując powstrzymać łzy, po czym ukryła głowę w

ramionach. — Jasna cholera —jęknęła.

Próbowała się podnieść, ale wszystko wokół niej zawirowało jak na karuzeli —

była półprzytomna, skołowana, oślepiona, aż w końcu usiadła bezradnie na

poboczu. Miała mdłości i zawroty głowy. Wreszcie zatrzymał się przy niej jakiś

samochód i wysiadł z niego mężczyzna.

— Spadłaś z roweru, skarbie? — odezwał się. — Pewnie nieźle się potłukłaś, co?

Joanna powstrzymała się od ironicznej uwagi i pokręciła tylko głową, a po chwili

straciła przytomność.

Dobrze się czujesz, Jonathanie? — spytała.

Jego cera przybrała niezdrowo szary odcień. — Jasne, że nie — fuknął. — Znów mam

te cholerne bóle. Podaj mi tabletki, tylko szybko!

Zamknął oczy, jakby powieki mu ciążyły. Wiedział, że jest chory, że potrzebuje

ciszy, spokoju, miłego dotyku, troskliwej opieki. Z trudem łapał oddech. Gdyby

tak mógł uwolnić się od tej Sheili... Uśmiechnął się mimo bólu. Miał już nawet

pewien plan, ale... Znowu posmutniał i sięgnął po list. Napisano go na

komputerze, kartka A4, papier dobrej jakości. Nie było podpisu, daty ani adresu

nadawcy; zawierał tylko jedno zdanie, drukowanymi literami:

PANIE SELKIRK, NIECH PAN SPISZE TESTAMENT.

Usłyszała wycie syren i głosy jakichś ludzi. Pytali, czy ich słyszy. Nie

wiedziała, czy to jawa, czy sen.

— Jak pani na imię?

— Joanna — wyszeptała.

— W porządku, zaraz się panią zajmiemy — oznajmił czyjś pogodny głos, a inny

kilkakrotnie ją uspokajał.

Ocknęła się dopiero wtedy, gdy ktoś suchym, oficjalnym tonem spytał o jej

najbliższą rodzinę.

Powoli odzyskiwała czucie w ręce. Rzeczywiście, ból był okropny. Próbowała ją

unieść, ale była ciężka, bezwładna i nieruchoma. Popatrzyła na nią — ręka leżała

usztywniona ogromną, niebieską szyną.

Joanna uznała, że lepiej będzie zostawić ją w spokoju.

Jonathan włożył pod język przepisaną ilość tabletek, ale ból stopniowo narastał.

Kiedy jego żona zauważyła, że zsiniały mu wargi, postanowiła działać.

— Dzwonię po lekarza — oznajmiła stanowczo. — To mi nie wygląda na zwyczajny

atak.

Zerknął na nią spode łba. — Nie chcę tu widzieć tego konowała, Sheilo — rzucił.

— Oni nie potrafią nic innego, tylko faszerować lekami. — Chciał się podnieść,

ale silny ból sprawił, że natychmiast opadł na krzesło. — Sam sobie poradzę —

zaprotestował. — Nie musisz koło mnie skakać, nie jestem małym dzieckiem —

dodał, patrząc na nią gniewnie. Z trudem wciągał powietrze, oddychanie sprawiało

mu ból.

Pochyliła się nad nim. — Posłuchaj, Jonathan — odezwała się łagodnie. — Tym

razem to naprawdę może być zawał. Już wcześniej miewałeś ataki. To powinno być

dla ciebie ostrzeżeniem.

Podniósł na nią wzrok. W jego okrągłych, zimnych oczach czaił się strach.

— Jakim ostrzeżeniem? Co masz na myśli?

Uśmiechnęła się. — Twoją chorobę wieńcową, kochanie — odparła, patrząc mu z

bliska prosto w oczy, śmiało, bez mrugnięcia. — A niby co innego?

Jonathan Selkirk zerknął na list. — Chciałabyś tego, Sheila — skwitował. —

Ucieszyłabyś się, gdyby to był zawał, co?

Ale ona zignorowała tę uwagę, zajrzała do książki telefonicznej i wykręciła

numer do lekarza. Czekając, aż ktoś podniesie słuchawkę, odwróciła głowę i

spojrzała na męża z pobłażliwym uśmiechem. — Nie gadaj głupstw, Jonathanie —

powiedziała bardzo spokojnie, jak matka karcąca marudne dziecko. — Wiesz

przecież, że wcale bym tego nie chciała. — Następnie odezwała się do słuchawki:

— Dzień dobry, panie doktorze. Mówi Sheila Selkirk. Obawiam się, że mój mąż...

Reszta korespondencji leżała na stole nietknięta, jakby całkiem o niej

zapomnieli.

Sprawnie poruszające się sylwetki ludzi, oślepiający blask lamp, pieczenie

dezynfekowanych ran. Z białej butelki do jej ramienia sączył się jakiś

przezroczysty płyn, od którego było jej zimno. Zdrętwiał jej usztywniony kark.

Ktoś zdjął jej kask, ktoś inny nożycami rozcinał po-

darte szorty. Próbowała protestować, ale pielęgniarka orzekła, że inaczej się

nie da.

— Dam pani środek przeciwbólowy. — Poczuła ukłucie w nogę. Próbowała przełknąć

ślinę, ale miała sucho w ustach.

Przed oczami zamajaczyła jej wysoka postać mężczyzny w ciemnej marynarce.

Powiedział jej to, czego sama zdążyła już się domyślić — że ma złamaną rękę.

Dodał też, że konieczna będzie operacja. A potem Joanna znów zapadła w błogi

sen.

Lekarz popatrzył na Jonathana i od razu zadał mu całą serię pytań. — Czuje pan

bół?

Jonathan skinął głową.

— Gdzie? W ramieniu? Znów przytaknął ruchem głowy.

Lekarz wziął do ręki fiolkę z lekami. — A ile tabletek pan przyjął?

— Sześć.

— I nie pomogły panu?

— Nie.

— No cóż, w takim razie trzeba zabrać go do szpitala — oznajmił, zwracając się

do Sheili. — Prawdopodobnie miał zawał. — Rzucił jej oskarżycielskie spojrzenie.

— Nerwy, stres, przepracowanie... Ostrzegałem panią — dodał, po czym podniósł

słuchawkę, by wezwać karetkę.

Sheila Selkirk była wyraźnie podenerwowana. — Tylko nie do szpitala, panie

doktorze — zaoponowała.

Lekarz przysłonił dłonią słuchawkę. — Nie ma innego wyjścia, pani Selkirk —

odparł. — Mąż musi odpocząć. W żadnym wypadku nie wolno mu teraz się denerwować.

— Błagam, tylko nie do szpitala — odezwał się Jonathan.

— Zabierzemy więc pana do naszego ośrodka zdrowia — postanowił lekarz. — Tam

się panem zajmą.

Tym razem oboje byli zadowoleni.

Na jej łóżku przysiadła jakaś postać w białym fartuchu. Joanna otworzyła jedno

oko. — Matthew? — szepnęła.

Patrzył na nią z tak troskliwą miną, że poczuła w żołądku dziwny ucisk. Posłał

jej smutny uśmiech, pochylił się i pocałował ją w czoło.

— Jo — odezwał się. — Ale napędziłaś mi stracha.

— Przepraszam. — Zamknęła oczy i odpłynęła.

Tak rzadko widywała Matthew w białym fartuchu. W pracy nosił zwykle zielony

kitel chirurgiczny, w którym przypominał raczej ogrodnika... Zapadła w sen,

czując jego dotyk na zdrowej ręce.

Piętro niżej leżał Jonathan Selkirk, który próbował się uwolnić od towarzystwa

własnej żony.

— Nie musisz tu siedzieć. Pielęgniarki się mną zajmą — rzekł, przyglądając się

jej, jak pakuje jego rzeczy do małej walizki.

— Zabiorę je do domu, kochanie.

— Naprawdę nie musisz tu siedzieć — powtórzył. — Idź już i zostaw mnie w

spokoju, proszę cię — dodał, poirytowany.

— Dobrze, zaraz sobie pójdę. — Popatrzyła na niego dziwnie, obrażonym wzrokiem.

— Wtedy odpoczniesz sobie ode mnie. Wpadnę jeszcze dziś wieczorem zobaczyć, jak

się czujesz. No, to na razie — rzuciła z uśmiechem. — Muszę jeszcze coś

załatwić. Zadzwonię do biura i powiem im, co się stało.

— Nie trzeba, sam to zrobię.

Pochyliła się nad nim. — Pamiętaj, co powiedział lekarz: nie wolno ci się

denerwować.

Wieczorem znów przyszła, tym razem na dłużej. Krzątała się po sali, przyglądając

się urządzeniom, do których go podłączono. — Ciekawe, do czego służą —

zastanawiała się. — Po co to wszystko? — Zerknęła na butelkę z przezroczystym

płynem, skąd plastikowa rurka prowadziła prosto do jego ramienia.

Jej mąż spojrzał niechętnie na monitor. — Nie zasnę przy tym, jeśli to będzie

pikać mi nad uchem przez całą noc.

Sheila Selkirk zaczęła manipulować przy przyciskach. — Dopóki nie włączy się

alarm, to nie masz się co martwić.

Po chwili aparat wydał głośny, wysoki dźwięk i natychmiast pojawiła się

pielęgniarka. Popatrzyła na Jonathana, nacisnęła jakiś guzik, by wyłączyć alarm,

i zmierzyła Sheilę Selkirk surowym spojrzeniem. — Proszę niczego nie dotykać —

nakazała. — Aparatura jest nastawiona.

Sheila odprowadziła ją wzrokiem. — To wszystko służy chyba do ratowania życia —

podsumowała.

Po twarzy Jonathana przebiegł grymas bólu i przerażenia. Przeszkadzała mu

obecność żony, jej nerwowe ruchy, jej dotyk.

Wreszcie zebrała się do wyjścia. Pocałowała go lekko w policzek. — Dobranoc,

kochanie — rzuciła. — Do zobaczenia później.

Dopiero gdy wyszła i zamknęła za sobą drzwi, nagle uświadomił sobie, że Sheila

zabrała mu ubranie i zostawiła tylko piżamę, kapcie i szlafrok. Poczuł się

uwięziony. Brzęczykiem wezwał pielęgniarkę i poprosił o telefon, ale ta

spojrzała na niego niepewnie i mruknęła pod nosem, że powinien raczej odpocząć.

— Niech pani przyniesie telefon! — warknął, ale pielęgniarka wyszła i został

zupełnie sam.

Tymczasem na korytarzu Sheila Selkirk rozmawiała z inną z pielęgniarek.

— To zawał, prawda? — pytała uparcie. — Lekarz sam mówił, że to zawał — dodała,

zaciskając palce na swej czarnej, płóciennej torbie.

Pielęgniarka patrzyła na nią, zdziwiona. — Tak, ale to jeszcze nic pewnego —

odparła. — Wyniki będą dopiero jutro.

— Jutro? — Sheila Selkirk pokiwała głową.

Pielęgniarka położyła jej dłoń na ramieniu. — Musimy mieć pewność — uspokoiła

ją. — Proszę się nie martwić.

Twarz Sheili przybrała surowy wyraz. — Wcale się nie martwię — rzuciła.

Masters Priscilla - Nietypowa sprawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: