116. Rafferty Carin - Moje wspaniałe dziecko.pdf - zachomikowane - dotadota

C ARIN R AFFERTY

MOJE WSPANIAŁE

DZIECKO

ROZDZIAŁ 1

Alex Harte wszedł do garażu Eriki Stewart, gdzie miał na

nią zaczekać. Kobieta, która wskazała mu to miejsce, nazwała

je studiem pani Stewart. Rozejrzał się i wprost nie mógł

uwierzyć własnym oczom. Pomieszczenie robiło niesamowite

wrażenie. Na wszystkich ścianach porozwieszane były obrazy,

przedstawiające koszmarne, złośliwe potwory wszelkiej

maści. Alex pomyślał, że gdyby do tego dodać ciemne zasłony

i trochę pajęczyn, można by przed wejściem pobierać opłatę

za wstęp jak do gabinetu grozy.

Skrzywił się z niesmakiem, lecz podszedł bliżej do

jednego z malowideł. Był to plakat podpisany: „Szatani i

potępienie". Unoszący się nad ni to ludzkimi, ni to

zwierzęcymi resztkami diabeł był tak odrażający, że nawet

dorosły mężczyzna nie powiesiłby czegoś podobnego w

swojej sypialni.

Alex wzdrygnął się i przeniósł wzrok na wiszący poniżej,

oprawiony w ramki wycięty z gazety artykuł pod tytułem:

„Kobieta - Monstrum znowu w akcji". Podkreślano w nim, że

właśnie ten przerażający plakat przyczynił się do kasowego

sukcesu filmu „Szatani i potępienie". Autor pisał dalej, że pani

Stewart, której prasa nadała czułe przezwisko Kobieta -

Monstrum, stała się najbardziej poszukiwaną w swej

dziedzinie artystką i miłośnicy horroru oczekują dalszych

owoców jej prowokacyjnej twórczości na okładkach książek i

plakatach filmowych.

Alex obejrzał się nagle, gdyż ku swemu zdumieniu

usłyszał cichy chichot. Młoda kobieta stała oparta o framugę

drzwi. Miała okrągłą twarz, okoloną krótko obciętymi,

kręconymi włosami. Jej piegowaty nos marszczył się, a

ciemne brwi drgały od nie ukrywanego już śmiechu. Alex

uświadomił sobie, że wpatrzony w osłupieniu w galerię

potworów rzeczywiście musiał wyglądać zabawnie.

Jego spojrzenie machinalnie przeniosło się na obcisłą,

bawełnianą koszulkę z nadrukiem: „Czy nastraszyłeś już

dzisiaj ukochaną osobę?", potem na dżinsowe szorty i parę

najwspanialszych nóg, jakie kiedykolwiek widział. Niechętnie

oderwał od nich wzrok, choć jeszcze zdążył zauważyć bose

stopy, połyskujące pomalowanymi na różowo paznokciami,

gdy usłyszał głos młodej kobiety.

- Moja gosposia powinna była pana ostrzec przed tymi

obrazami. Są trochę przerażające.

- Skromnie powiedziane - odparł, wpatrując się niepewnie

w szereg malowideł. - Czy pani gosposia straszy w ten sposób

wszystkich gości, czy rezerwuje te atrakcje jedynie dla

nieznośnych dyrektorów agencji reklamowych?

Erica uśmiechnęła się lekko. Lubiła ludzi zmierzających

prosto do celu, nawet jeśli byli naprzykrzającymi się

dyrektorami agencji reklamowych, nie przyjmującymi do

wiadomości, że ich oferta została odrzucona.

- Dla gości, którzy zjawiają się nie zapowiedzeni i nie

zaproszeni.

Dostrzegła błysk rozbawienia w piwnych oczach

mężczyzny, który skinął głową, jakby przyjmując wyzwanie.

A potem uśmiechnął się do niej i ona wstrzymała oddech.

Przed minutą wyglądał jak każdy, odnoszący sukcesy

biznesmen. Chociaż, trzeba przyznać, niezwykle przystojny.

W eleganckim, trzyczęściowym, szarym garniturze, starannie

ostrzyżony, wyglądał jakby zstąpił z okładki magazynu dla

panów. Lecz uśmiech pozbawił go całkowicie oficjalności.

Był to bowiem najbardziej zmysłowy z uśmiechów i kiedy

oczy Alexa przesuwały się po niej w taksujący, typowo męski

sposób, przez jej ciało przebiegł dreszcz.

- Syn wcale nie jest do pani podobny. Czar prysnął.

Poczuła gniew i miała ochotę powiedzieć coś

niegrzecznego, ale się powstrzymała. Pan Alex Harte nie

zamierzał nikogo obrazić, był po prostu niewinną ofiarą

machinacji jej matki, która w szaleńczym dążeniu do sławy

wytworzyła taką idiotyczną sytuację.

- Josh to wykapany ojciec. Proszę posłuchać, panie

Harte...

- Na imię mi Alex.

Erica w rozdrażnieniu odgarnęła włosy, a on obdarzył ją

znowu zniewalającym uśmiechem.

- Dobrze, a więc Alex...

- A czy ja mogę się zwracać do ciebie po imieniu?

Rzuciła mu gniewne spojrzenie, gdyż czuła, że

mężczyzna próbuje zbić ją z tropu. Chciała jak najszybciej

zakończyć tę rozmowę.

- Tak. Wróćmy do sprawy reklamy. Jak już mówiłam

wielokrotnie przez telefon, Josh nie wystąpi w tym programie.

Moja matka bez uzgodnienia ze mną przyprowadziła go na

próbne zdjęcia. Przykro mi, że tak się stało. Im szybciej

przyjmiesz do wiadomości, że mój syn nie weźmie w tym

udziału, tym będzie lepiej dla nas obojga.

Delikatna twarz Eriki wyrażała upór, a pełne, kształtne

usta - stanowczość. Lecz jej decyzja pozostawała w całkowitej

sprzeczności z zamiarami Alexa. Sześć miesięcy zabrało mu

wyszukanie chłopca, który by tak znakomicie nadawał się do

reklamy nowej kolekcji odzieży dziecięcej, nazwanej „Moje

wspaniałe dziecko". Jej producent był najlepszym klientem

agencji „Reklama Harte'a". Kolejna udana kampania

promocyjna pomogłaby wreszcie zająć Alexowi pierwsze

miejsce w branży. Nie zamierzał wypuścić z rąk takiej okazji.

Dlatego właśnie zdecydował się na wizytę u Eriki Stewart.

Gdyby nawet nie zdołał skusić jej pieniędzmi, mógł jeszcze

liczyć na swój osobisty urok. Był zdecydowany namówić ją

do kapitulacji.

Lecz czy męski wdzięk może podziałać na kobietę

noszącą przydomek Monstrum, która zarabia na życie

malowaniem przerażających potworów? Makabra, jaką

przedstawiała na płótnach, zupełnie nie pasowała do jej pełnej

werwy osobowości. Ten paradoks był zapewne kluczem do

rozwiązania problemu, który tak mu leżał na sercu.

- Myliłem się - powiedział cicho i prowokująco. - Josh ma

takie same rozkoszne usta jak ty.

Oszołomiona Erica popatrzyła na Alexa z

niedowierzaniem. Znowu się do niej uśmiechnął, a ona

uświadomiła sobie, że gapi się na niego z otwartymi ustami.

Zacisnęła czym prędzej wargi, lecz nawet gdy zagryzła je

zębami, nie pozbyła się uczucia, że przepływa przez nią

gorąca fala zmysłowości.

Dobry Boże, ten człowiek był jej wrogiem, jęknęła w

duchu. Wykorzystywał dzieci. Chciał zbić kapitał na jej synu.

A jeżeli nie przestanie się tak uśmiechać, ona spocznie uległa

u jego stóp.

Spojrzała na obraz, wiszący nad jego ramieniem. W samą

porę. To była pierwsza okładka książki, którą zaprojektowała

dwa lata temu, tuż po odejściu od Marka. Na swój prywatny

użytek nazwała tego pieniącego się ze wściekłości potwora

„portretem byłego męża". Wspomnienie burzliwego związku

małżeńskiego i myśl o walce, którą podjęła w związku ze

złożonym przez Marka w sądzie wnioskiem o przyznanie mu

prawa do opieki nad dzieckiem, sprowadziły ją z powrotem na

ziemię.

- Pochlebstwami niczego nie osiągniesz - oznajmiła

stanowczo, spoglądając na przystojną twarz mężczyzny. - Josh

nie wystąpi w twoim programie reklamowym.

- Dlaczego? - Alex nie miał zamiaru się poddać.

- Związki zawodowe od początku swego istnienia

walczyły przeciwko zatrudnianiu dzieci i ja zdecydowanie

116. Rafferty Carin - Moje wspaniałe dziecko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: