Dzieje Zakonu.rtf

Dzieje Zakonu

Kiedy Templariusze zyskali już niezależność, problemem stało się organizowanie środków na swą bieżąca działalność. Jako "Obrońcy Kościoła" zostali w zwolnieni z dziesięcin, a nawet w 1155 roku papież Hadrian IV pozwolił im pobierać ją z podległych terenów, ale za zgodą miejscowych biskupów.

W 1146 roku święty Bernard w Vezelay ogłosił II Krucjatę. Na hasło "podjęcia krzyża" odpowiedzieli cesarz Niemiec Konrad III i król Francji Ludwik VII. Templariusze ze swej strony wystawili 130 rycerzy pod wodzą Mistrza Francji Everarda des Barres. Obie armie krzyżowe szły oddzielnie i z tego powodu pod Doryleum armia cesarza została rozbita, poległo blisko 90% rycerzy. Druga krucjata praktycznie nie doprowadziła do niczego, ujawniła tylko duże rozbieżności pomiędzy celami Krzyżowców. Ludwik VII pragnął odbić Edessę, książę Antiochii Aleppo, a król Baldwin III Askalon. Zdecydowano się na kompromis i zaatakowano Damaszek. Oblężenie zakończyło się klęską i krucjata rozpadła się.

W 1149 roku Ludwik VII odpłynął do Francji w towarzystwie Everarda des Barres Mistrza Templariuszy (już nie Francji). W rok później zrzekł się urzędu i przeszedł do klasztoru Clairvaux.

Młody król Jerozolimy Baldwin III w 1152 roku koronował się na króla, ufortyfikował Gazę. Następnie przekazał ja w opiekę Templariuszom, którzy bardzo szybko zostali zaatakowani przez Egipcjan, ale odparli ich. Król Baldwin w 1153 roku postanowił zdobyć Askalon, w trakcie oblężenia zginął czwarty Mistrz Templariuszy Bernard de Tremlay wraz z czterdziestoma braćmi.

Rywalizacja pomiędzy Templariuszami, a Joanitami po raz pierwszy dała o sobie znać przy okazji wyprawy egipskiej nowego króla Jerozolimy Amalryka I. Niechęć Templariuszy do wyprawy król powetował sobie sprzyjającym gruntem u Szpitalników. Klęska pod Kairem została oczywiście przypisana Templariuszom. Odmowa udziału w wyprawie egipskiej uświadomiła Amalrykowi, że powinien zagwarantować sobie wpływ na wybór wielkiego mistrza. W 1169 roku zmarł mistrz Bernard de Blancefort i nie przypadkiem jego dwaj następcy wywodzili się z otoczenia króla. Pierwszy z nich Filip z Nablusu był jedynym spośród wielkich mistrzów, który urodził się w Ziemi Świętej, pochodził ze szlachty Królestwa Jerozolimskiego. Filip zapisał się bardzo chlubnie w królewskich wyprawach do Egiptu i jest bardzo możliwym, że Templariusze widzieli w nim zapowiedź kolejnych wypraw w ten rejon, co jak wiadomo miało miejsce. Wiadomo jest również, że w trakcie wyboru wśród Kapituły nie było jednomyślności, świadczy o tym fakt poprzedni mistrz zmarł 2 stycznia, a Filipa wybrano w sierpniu.

Filip jednak na początku 1171 roku zrzeka się godności zakonnych i zostaje królewskim posłem w Konstantynopolu i umiera tam 3 kwietnia 1171 roku.

Następnym mistrzem został Odon de Saint-Amand i ingerencja króla w jego wybór jest już oczywista, gdyż jeszcze dwa lata wcześniej Odon nie był nawet członkiem zakonu(sic!).

Kolejnym mistrzem był Arnold de La Tour (Torroga), doświadczony zakonnik, który od 1167 roku był mistrzem Hiszpanii i Prowansji. W 1184 roku wyruszył do Europy wraz z Patriarchą Herakliuszem i mistrzem Joanitów Rogerem de Les Moulins, zmarł 30 września 1184 roku w Weronie, w trakcie podróży.

Gerard de Ridefort był Flamandczykiem lub anglonormanem, do Ziemi Świętej został wysłany w 1179 roku, w 1183 roku był już Seneszalem, a po śmierci mistrza Arnolda de La Tour wybrano Gerarda wielkim mistrzem na początku 1185 roku. W następnym roku de Ridefort pomógł królowej Sybilli i Gwidonowi de Lusingnan w "zamachu stanu", który doprowadził do ich koronacji. Mistrz Templariuszy "przekonał" mistrza Szpitalników, do wydania kluczy od skarbca, gdzie przechowywano insygnia władzy. Okres jego kierowania zakonem, to okres największych zwycięstw Saladyna, który już w 1186 roku zaczął zbierać armię żeby najechać Królestwo Jerozolimskie i w odpowiedzi na to działanie król Gwidon ogłosił mobilizację, wzywając pod broń wszystkich zdrowych mężczyzn. Zebrali się oni w Akkce, a 2 lipca 1187 roku rozlokowano się w zaopatrzonym w wodę rejonie Seforis. Rajmund z Trypolisu radził, aby pozostać i bronić się Seforis, gdyż siły Saladyna są zbyt wielkie. Jednakże Gerard de Ridefort przekonał króla żeby iśc na Tyberiadę, i w ten sposób doprowadził do bitwy 4 lipca w Rogach Hittinu. Chrześcijanie ponieśli w tej bitwie sromotną klęskę. Co ciekawe bez szwanku z bitwy wyszli Ibelinowie. Jako, że ktoś musiał winę za klęskę i upadek królestwa, Ibelinowe próbowali obwinić Gwidona de Lusignan i Gerarda de Ridefort. Dziś dla nas (szczególnie po obejrzeniu filmu "Królestwo niebieskie") klęska pod Hittinem jest oczywista, ale w ich czasach wynik bitwy wcale nie był z góry przesądzony. W oczach mistrza Gerarda de Ridefort "rozwaga" Rajmunda z Trypolisu i Ibelinów była zdradą (sic!). Ponadto w działaniach Gerarda de Ridefort widać konsekwencję, której podłożem jest francuski kodeks rycerski nakazujący gardzenie wszelkim kompromisem z muzułmanami.

Zwycięstwo Saladyna opd Hittinem wywołało panikę, Akka poddała się w tydzień później, a w październiku padła Jerozolima. Jedynym portem w królestwie Jerozolimskim w rękach krzyżowców był Tyr, uratowany przypadkowo przez przybycie floty pod dowództwem niemieckiego krzyżowca Konrada de Montserrat.

Po klęsce pod Hittinem kierowanie zakonem objął tymczasowo wielki komandor Terencjusz, gdyż był jedynym spośród wyższych zakonników, któremu udało się ujść z życiem z bitwy lub nie dostać się do niewoli(sic!).

We wrześniu 1187 roku w zamian za zamek w Gazie Saladyn wypuścił mistrza Gerarda de Ridefort, sytuacja bardzo wyjątkowa i szczególna, Templariuszom nie wolno było wykupywać z niewoli współbraci(sic!). Latem 1188 roku król Gwidon de Lusignan odzyskał wolność, szybko potrzebował jakiegoś sukcesu i wyprawił się oblegać Akkę. Kampania ta ze względu na pośpiech była wyjątkowo źle przygotowana, Gerad de Ridefot przypłacił to życiem ginąc w walce 4 października 1189 roku.

Europa na klęskę pod Hittinem odpowiedziała wyprawą krzyżową. W 1190 roku w Azji Mniejszej w drodze do Ziemi Świętej umarł jeden z krzyżowców cesarz Fryderyk Barbarossa, ale 12 lipca 1191 roku połączone armie króla Francji Filipa II i króla Anglii Ryszarda Lwie Serce zdobyły Akkę. Trzy tygodnie później Filip wrócił do Francji. Ryszard został w Ziemi Świętej i we wrześniu rozbił Saladyna pod Arsuf. Król Anglii w tej krucjacie bardzo korzystał z pomocy Templariuszy, jego zaufanie wzrosło do nich jeszcze bardziej, kiedy kolejnym mistrzem został Robert de Sable, jeden z wasali Ryszarda. W czerwcu Templariusze kupują od Ryszarda za 100.000 bizantów wyspę Cypr, odsprzedają go w maju 1192 roku Gwidonowi de Lusignan, późniejszemu królowi Cypru. Templariusze eskortowali Ryszarda Lwie Serce w październiku 1192 roku do Anglii, podobno król jechał przebrany za rycerza zakonnego, żeby zmylić wrogów.

Robert de Sable zmarł 8 września 1192 lub 1193 roku, jego następca Gilbert Erail był wcześniej wielkim komandorem Jerozolimy, a później mistrzem Prowansji i Hiszpanii i mistrzem krajów zamorskich. 5 marca 1198 roku w Domu Templariuszy w Akce zawiązał się zakon Krzyżaków (Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie).

 

http://www.templariusze.info/readarticle.php?article_id=15