Adamowicz Damian - Demiurg.pdf - Adamowicz Damian(2) - przemo1-1971

Damian Adamowicz

DEMIURG

Nazwa kursu : Demiurg. Poziom zaawansowany.

Zeszyt ĆwiczeŃ (semestr I).

Ćwiczenie 15/3. Zadanie : Skok.

(...) No to postawiłem gostka nad przepaścią. Nawet ładna mi wyszła, jak nigdy. Naga, granitowa skała,

krawędź, a potem sto metrów w dół. Cudo. No więc mówię mu:

- Skacz.

- Dlaczego ?

A to mnie zaskoczył. W pierwszej chwili mnie zatkało.

- No... Po to tu jesteś. Więc skacz - dodałem zniecierpliwiony.

- Dobrze - przyznał mi łagodnie rację. - Ale dlaczego?

Ech, najwyraźniej wyszedłem z wprawy.

- Musisz mieć powód? - zapytałem z nadzieją w głosie (że nie, rzecz jasna)

- Aha - odparł poważnie.

Hm, dobra, czemu nie. Zmieniłem trochę wystrój - dodałem parę mew i morską kipiel tam, gdzie

dotychczas były suche ostrza skał. Zapachniało solą. Wiała lekka bryza.

- Patrz - pokazałem palcem na horyzont. - Widzisz ten żagiel ? - Skinął głową. -

Tam odpływa twoja ukochana, no, tego, dziewczyna - dodałem, widząc niezrozumienie w jego oczach. -

Zostawiła cię dla innego, po co żyć, więc skaczesz - dokończyłem z satysfakcją.

- Mogę pomyśleć? - zapytał. Jak rany, ale cymbał. Trzeba było już wtedy zacząć wszystko od nowa, ale mi

się oczywiście nie chciało.

- Dobra, myśl. - Powiedziałem. I postawiłem sobie krzesło. Co sobie będę nogi nadwyrężał, nie? Po paru

minutach zamieniłem krzesło na fotel. Miękki i głęboki. Dodałem stolik z filiżanką herbaty. Herbata była

gorzka jak piołun, więc ją z miejsca wylałem, i zrobiłem puszkę coli. Prawie mi wyszła. To znaczy smak

był właściwy, tylko kolor, ehm, zielony. Ale wypiłem. A ten baran jak stał tak stoi. Tylko wiatr mu

grzywkę rozwiewa.

- Czego nie skaczesz?

- Przecież ja ją kocham. I ona na pewno też mnie kocha. Więc w jakim celu mam skakać ?

Straciłem cierpliwość. Cóż, widocznie trzeba mu pomóc. Drobne zmiany molekularne w składzie krawędzi

urwiska i już chłoptaś leciał. Ja, oczywiście, zadowolony, już miałem uzupełniać sprawozdanie, kiedy

nieopatrznie podszedłem do krawędzi. Patrzę, a ten palant, ten bez-mózg, ten idiota, ten imbecyl, ten

kretyn głupi, ten.. ten... uch... zaczepił się jakieś dziesięć metrów niżej o jakiś pier...ehm, krzaczek.

Myślałem, że mnie krew zaleje. Prawie wyłem.

- Spadasz, czy nie !?

- Jak widzisz, raczej nie - ten jego spokój był chyba najgorszy. Zmieniłem scenerię na chybił trafił i ze

zdziwieniem stwierdziłem, że to jest lepsze od urwiska. Dokładniejsze. Najwyraźniej mój mózg (który

mam, w przeciwieństwie od tego skoczka od siedmiu boleści) działa wydajniej w sytuacjach silnego

zdenerwowanie. W każdym bądź razie pacan stał sobie teraz, lekko się chwiejąc, na wąskim murku

otaczającym dach nawet wysokiego wieżowca. Chyba. Mniejsza z tym. Widok w dół był naprawdę

zachwycający. Ludzie jak mrówki, chodzą, krzyczą, samochody sobie jeżdżą, a co najważniejsze, nic, na

drodze w dół, nie wystawało ze ściany budynku.

- No to leć - powiedziałem i lekko klepnąłem w ramię chłoptasia. Przestraszył się i jak oparzony odskoczył.

Tyle, że nie w tą stronę, co należało. Nawet nie krzyczał, tylko spadał jak kamień. Mlask i już był na dole.

Szczęście, że na nikogo nie spadł. Dookoła ciała zgromadził się już wianuszek ciekawskich gapiów.

Moment - pomyślałem. Przecież on miał spaść sam (!), z własnej, nieprzymuszonej woli. Zamrugałem

oczami i już stał z powrotem na murku. Pamiętając niedawne doświadczenie starałem się nie wykonywać

gwałtownych ruchów.

- Ehm, jak się namyślisz, to skacz - powiedziałem przyjaźnie. Po chwili przypatrywałem mu się z poziomu

gruntu.

Wyglądał jak trochę większa czarna kropka na szczycie wieżowca. Dobra, niech on sobie duma, my się

pójdziemy zabawić. Otworzyłem kino i poszedłem oglądać (he, he) film. Western konkretnie. Ale ludziska

mieli miny, kiedy nagle zginął ich ulubieniec, dobry szeryf, jedyny sprawiedliwy. I tak na końcu przyszli

Indianie i wyrównali. Całkiem dobry był ten film. Wyszedłem na ulicę i patrzę na dach. Nie ma go.

Skoczył! - ucieszyłem się. A gdzie zamieszanie, karetka, prasa, policja? Na skraju chodnika stała

kwiaciarka.

- Babciu, nie widzieliście, żeby tu ktoś rzucał się z wieżowca ? - zapytałem.

- Nie, gdzie tam.

- A tam - pokazałem na dach - nie było nikogo ?

- Tam? - zamyśliła się. - A było tam coś, ale to jakiś wielki ptak musiał być, bo posiedział, posiedział,

rozłożył skrzydła i poleciał.

Takie buty - pomyślałem. Ktoś mi bruździ w mojej własnej pracowni. Znienacka zmieniłem krajobraz.

Teraz otaczała mnie miła i pusta pustynia. Kwiaciarka miała być kaktusem, wiecie, takim wysokim.

Tymczasem przede mną stała całkiem niczego sobie beduinka. Beduinka? Wyłączyłem sprzęt. No tak. To

wredne babsko, ledwo co po magisterce, niedouczone.

- Co pani tu robi? - zapytałem. Zaczęła coś kręcić. Wyrzuciłem ją z sali, a ta ciągle buczała o jakichś

nieetycznych metodach, o złym doborze programu i jeszcze jakieś podobne bzdety. Głupie babsko. Nie po

to robiłem tą asystenturę, żeby teraz mi tu ktoś przychodził i "poprawiał". Zdenerwowany podparłem

klamkę jakimś ciężkim statywem i wróciłem do pracy. Zmajstrowałem jakąś dziewczynę, może z nią

pójdzie lepiej.

Wsadziłem dziewczątko do kamiennej wieży i udaję, że ją chcę pocałować.

- Chodź tu do mnie, przecież cię nie skrzywdzę - zaćwierkałem.

A ta popatrzyła na mnie, jak nie wrzasnęła i... skoczyła. Wąskie okienko było, a ta raz dwa się przecisnęła i

poleciała.

No nareszcie. Trzeba to będzie uwzględnić przy dawaniu tego ćwiczenia studentom.

Że podmiot ma być bezwzględnie osobnikiem męskim. Niech nie mają za łatwo (...)

Adamowicz Damian - Demiurg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: