Morgan Raye - Chuligan.pdf - Morgan Raye - glinka7-1987

RAYE MORGAN

Chuligan

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Dam pracę. Małe ranczo na Hawajach potrzebuje

ochrony. Warunki do uzgodnienia. T. Taggert, Okręg

Kohala, The Big Island".

Mack po raz setny przeczytał wydarty z „Los An

geles Timesa" anons. Nawet nie przyszłoby mu do

głowy, że mógłby wrócić do domu, gdyby nie to

ogłoszenie. Właściwie żałował, że na nie trafił. Wes

tchnąwszy ciężko, wsunął kawałek gazety do kieszeni

spodni. Rozejrzał się dookoła. Ciekaw był, czy małe

lotnisko, na którym dwadzieścia lat temu uczył się

latać, bardzo się zmieniło. Wspomnienia, pomyślał.

Komu potrzebne są wspomnienia?

Joe Carman, właściciel lotniska, przyjął antyczny

samolot Macka jak każdy inny. Zgodził się wynająć

miejsce, zapisał dane pilota, ale go nie rozpoznał. Nawet

nazwisko Macka nie wzbudziło w nim żadnych wspo

mnień. Co prawda nie tylko nigdy nie byli przyjaciółmi, ale

Joe zwykle odpędzał Macka od siebie jak natrętną muchę.

Właściwie mógłby go pamiętać, ale nie pamiętał.

- Można tu u was wynająć jakiś samochód? - za

pytał Mack starego człowieka z obsługi lotniska.

- Nie - staruszek potrząsnął głową. - To małe

lotnisko. Nie ma tu niczego z tych cudów, jakie

widziałeś w dużych miastach, chłopcze.

Mack czekał. Ten człowiek musi mnie poznać,

myślał. Przecież to Bob Albright uczył mnie latania.

Jednak nie. Bob także nie rozpoznał dawnego ucznia.

Właściwie dlaczego ubzdurałem sobie, że Bob powinien

mnie pamiętać? pomyślał Mack. Kiedy mnie uczył,

miałem ze trzynaście lat, a teraz jestem dorosłym męż

czyzną. Włosy wprawdzie mam tak samo czarne jak

kiedyś, ale jestem nie ogolony. I jeszcze ta szrama na

policzku. Moja własna siostra by mnie nie poznała. Po

co ja tu właściwie przyjechałem? Powinienem się stąd

jak najszybciej zwijać. Najlepiej zaraz wskoczyć do

PBY i w drogę. Póki pogoda dobra i da się wystar

tować.

- Jadę do miasta. Mogę pana podrzucić.

Mack odwrócił się i zobaczył stojącą obok postać,

bardzo przypominającą małolata, jakim on sam był

przed dwudziestoma laty: takie same zaciekawione

oczy, taka sama usmolona czapka baseballowa i iden

tycznie zniszczony kombinezon. Mack nie miał żad

nych wątpliwości, że ta zabawna istota kręci się po

lotnisku i proponuje wszystkim swoją pomoc tylko po

to, żeby w nagrodę dostać jedną czy dwie bezpłatne

lekcje latania. Różnica między nimi polegała tylko na

tym, że ta tutaj osóbka była dziewczyną.

- Nie jadę do miasta. Podrzuć mnie tylko na ranczo

Taggertów.

- Nie wiem, gdzie to jest - dziewczyna pokręciła

głową.

- To małe ranczo. Naprawdę nie znasz Toma Tag-

gerta? A może... Może znasz jego żonę, Taylor Tag-

gert? - Mack zdobył się na postawienie tego trudnego

pytania. Kiedy stąd wyjeżdżał, Taylor nie była jeszcze

żoną Toma i w marzeniach Macka nigdy nią nie zo

stała.

- A tak. Chyba moja mama ją zna. Ale ja nie...

- Ich ranczo graniczy z ziemią Carlsona.

- Ach! - ucieszyła się dziewczyna. Wszyscy w oko

licy znali posiadłość Carlsona. - Przejeżdżam tamtędy.

Podrzucę pana. Niestety, mam tylko motocykl - uśmie-

chnęła się zawadiacko. - Musi pan siedzieć na tylnym

siodełku, bo ja nikomu nie pozwalam prowadzić.

Mack o mało nie wybuchnął śmiechem. W moim

wieku, z kontuzjowanąnogą (rok wcześniej miał awaryjne

lądowanie w boliwijskiej dżungli) nie powinno się jeździć

na motocyklu, pomyślał. Popatrzył w rozradowane oczy

dziewczyny i... nie powiedział tego głośno.

- Chyba jakoś to wytrzymam - zapewnił.

- Bomba! - Dziewczyna wyciągnęła do niego chu

dą rękę. - Nazywam się Lani Tanaka. Pozbieram tylko

swoje rzeczy i możemy jechać.

Mack patrzył w ślad za oddalającą się dziewczyną.

Była taka młoda i należała do tutejszej teraźniejszości.

On zaś czuł się bardzo staro i bez wątpienia stanowił

część przeszłości. Wszyscy zdążyli już o mnie zapo

mnieć, myślał. Taylor Taggert także mnie nie pozna.

Może lepiej od razu wyjechać? Po co mi to wszystko?

- Jest pan gotów? - Lani już była z powrotem.

- Nie. - Mack uśmiechnął się do niej. - Ale mimo to

jadę z tobą. - Przerzucił torbę przez ramię i poszedł za

dziewczyną. - Zaopiekuj się moim maleństwem - zawo

łał do mechanika w okularach. - Jutro tu przyjadę.

- To pan przyleciał na PBY? - zapytał zaciekawio

ny młody człowiek. - Niech się pan nie boi. Zajmę się

nim jak niemowlęciem.

- Serdeczne dzięki - ucieszył się Mack. Ten samo

lot był dla niego wszystkim. No, może nie całkiem. Ale

na pewno wszystkim, o co warto było się troszczyć.

Lani sprowadziła z parkingu swój motocykl. Macka

zatkało. Nie spodziewał się wprawdzie zobaczyć naj

nowszego modelu hondy, ale na coś tak starego i okro

pnego również nie był przygotowany.

- To mój pojazd - oświadczyła z dumą Lani.

- Co? Ten... - Mack popatrzył na rozpromienioną

buzię dziewczyny i zdusił cisnące mu się na usta słowo

„złom". Nie miał serca ranić tej miłej panienki.

- Wspaniała maszyna - pochwalił. - Bardzo fajna.

- Sama go doprowadziłam do stanu używalności.

Kopnęła starter. Mack musiał przyznać, że silnik

pracował bez zarzutu.

- No to ruszamy. - Lani odwróciła się do niego.

- Ruszamy - mruknął Mack.

Nie tak wyobrażał sobie swój przyjazd na ranczo

Taggertów. Teraz na pewno nie zrobi wrażenia na

Taylor. Wszystko, co spotkało Macka od chwili wylą

dowania na dobrze znanym lotnisku, dowodziło tylko

jednego: nie powinien był wracać do domu.

Uwagę Macka całkowicie zaprzątnęły zielone wzgó

rza, szemranie wiatru w gałęziach drzew, zapachy

i dźwięki, które tak dobrze pamiętał. Gdyby nie to,

Taylor nie miałaby szans powitać go w ten sposób. Był

w końcu doświadczonym policjantem i parę razy w ży

ciu miał do czynienia z naprawdę niebezpiecznymi

przestępcami. Tym razem jednak został znokautowany

przez piękno krajobrazu, przez rajski klimat i przez

własne uczucia, które owładnęły nim, kiedy został sam

na drodze prowadzącej do niedużego wiejskiego domu.

Po raz pierwszy od wielu lat pozwolił sobie na chwilę

zachwycenia się przeszłością, za którą bardzo tęsknił

i która nigdy już nie powróci. Poczuł słoną wilgoć pod

powiekami i wtedy go przyłapano.

- Nie ruszaj się, gnojku!

Mack usłyszał głos i w tej samej chwili poczuł lufę

strzelby z całej siły wbijającą mu się w plecy. Nie miał

pojęcia, jak to się mogło stać. Nie słyszał niczyich kroków.

Najwyraźniej straciłjuż instynkt samozachowawczy, który

ratował go dotąd z opresji.

- Przetrzelę cię na wylot, szmaciarzu.

- Poczekaj chwilę...

- Zamknij się! - Lufa przylgnęła do samego kręgo

słupa. - Masz iść prosto przed siebie, aż znajdziesz się

poza terenem mojego ranczo. Potem zadzwonię po

Morgan Raye - Chuligan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: