Uczyć lepiej - nr 4 (2005).pdf - Uczyć lepiej - Renstan

DWUMIESIĘCZNIK Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu

MARZEC

KWIECIEŃ

2005

4 (32)

W numerze

Wychowywać

dla wspólnego

dobra

ISSN 1641-5825

WYCHOWUJEMY DZIECI ?

„Pierwszym

i zasadniczym

zadaniem kultury (...)

jest wychowanie. W wychowaniu

bowiem chodzi właśnie o to, ażeby

człowiek stawał się coraz bardziej

człowiekiem - o to, ażeby bardziej

był a nie tylko miał.”

Jan Paweł II (*1920 †2005)

Wychowanie dzieci

to w rzeczywistości twórcza praca

kształtująca naszych następców.

Ph. Callaway

i nie jest tak ważne, jak wiedza. Z tym my-

śleniem stoi w sprzeczności obecne rozumie-

nie roli nauczyciela. Obowiązująca od kilku

lat Podstawa programowa czyni nauczycieli

odpowiedzialnymi za realizację trzech celów

edukacji: wiedzy, umiejętności i wychowania.

I określa te cele jako równoważne. To ozna-

cza, że każdy, kto myśli o swojej przyszłości

w zawodzie nauczyciela powinien mieć świa-

domość, że czas dydaktyki się kończy. Zaczy-

na się czas pomagania w dorastaniu i dojrze-

waniu. Taka jawi się przyszłość szkoły.

Podczas jednego ze szkoleń zapytałam na-

uczycieli: Do czego wychowujemy dzieci? Na

tak zadane pytanie stworzyli długą listę, któ-

ra uświadomiła wszystkim, że pragniemy wy-

chować dzieci do odpowiedzialności, szacun-

ku do innych i siebie, uczciwości, prawdy,

wrażliwości, realnej oceny siebie, samodziel-

ności, zaradności, otwartości, radzenia sobie

w sytuacjach trudnych, empatii… Sądzę, że

w programach wychowawczych szkół moż-

na by znaleźć podobne cele. Wszyscy je zna-

my, prawda?

Ale czy właśnie takie są nasze dzieci?

Dlaczego nie? Jak to zmienić?

Wspomniana lista pokazała również, że

wychowanie to proces bardzo złożony i dłu-

gotrwały. Bo przecież potrzeba ogromnej ilo-

ści różnych sytuacji, aby nauczyć dziecko od-

powiedzialności czy wrażliwości. Sytuacji

dostosowanych do jego rozwoju, w których

stworzy mu się możliwość doświadczania, jak

również sytuacji, w których będzie mógł ob-

serwować wychowujących go dorosłych.

Uczeniu umiejętności i kształtowaniu po-

staw nie służy akcyjność i spektakularne dzia-

łania, potrzebna jest pozytywistyczna pra-

ca u podstaw, oparta na szacunku do dziecka

i konsekwencji w stawianiu granic, która nie

jest medialna, raczej nie otrzymuje się za nią

medali i nagród, ale z punktu widzenia dziec-

ka jest najkorzystniejsza dla jego przyszłości.

Tak „na głowę” to wiemy, do czego chce-

my wychowywać, ale jeśli chodzi o prakty-

kę, to różnie bywa... Ponieważ najczęściej do

dzieci mówimy (a nie działamy), uczą się wy-

obrażeń o wartościach, które głosimy, nato-

Czy temat przewodni numeru wydaje się

Państwu przestarzały? Pachnący socjalistycz-

ną nowomową? Czy w szkole XXI wieku mo-

żemy mówić o czymś takim, jak wychowanie

dla wspólnego dobra? Aby to zrozumieć, do-

brze jest zastanowić się nad tym, czym jest

„wspólne dobro” i jaki ma być człowiek wy-

chowany dla wspólnego dobra.

Wspólne dobro jest osadzeniem w rze-

czywistości z perspektywą na przyszłość. Po-

zytywistycznym działaniem we współpracy

z ludźmi na rzecz szeroko rozumianego roz-

woju. Mówiąc w dużym skrócie, człowiek

wychowany w takim duchu ma świadomość,

że żyje i wie, że nie funkcjonuje w próżni. To

znaczy, że ma własny system wartości, poczu-

cie sensu życia. Posiada takie kompetencje

społeczne, które pozwalają mu konfrontować

się z rzeczywistością w sposób konstruktyw-

ny. Nie tylko radzi sobie z zadaniami, ale po-

siada również wrażliwość pozwalającą na em-

patię, jest tolerancyjny, otwarty na drugiego

człowieka. To człowiek spełniony, szczęśli-

wy.

miast przekonania o wartościach można prze-

kazać tylko poprzez własne realne życie. Jeśli

jest tak, że co innego mówimy, a co innego

pokazujemy swoim działaniem, to tworzymy

ludzi, którzy również deklarują coś innego niż

robią. To znaczy, że osoby, które mają poważ-

ne kłopoty z komunikowaniem się, nawiązy-

waniem konstruktywnych relacji - uczą tego

innych. Oznacza to też, że za brak efektów nie

obwiniają siebie, ale uczących się. Warto cza-

sem zastanowić się czy - aby być skutecznym

- nie należy dokonać najpierw zmian w sobie.

Zawód nauczyciela wymaga wielkiej od-

powiedzialności, ponieważ jest on mode-

lem dla dziecka. Uczniowie obserwują Mo-

del w działaniu. Nauczyciel nie jest robotem,

który włącza się podczas lekcji i wyłącza poza

nimi. Działa nie tylko poprzez swoją wiedzę,

ale i swe zaangażowanie. Ważne jest, czy dba

o atmosferę, czy przyzwala na zjawiska w ro-

dzaju absencji czy agresji. Czy angażuje swój

wolny czas w działalność na rzecz uczniów

oraz środowiska – choćby poprzez samorząd

uczniowski czy coraz popularniejszy wolonta-

riat młodzieżowy. Szerzej będą o tym mówiły

artykuły w środku numeru. One powiedzą, jak

zmieniać istniejący stan rzeczy, jak wychowy-

wać dla wspólnego dobra. Zachęcam do prze-

czytania i napisania do mnie, jeśli chcieliby-

ście je Państwo skomentować.

Nie można zapomnieć o tym, co wiemy

o przyszłości, która czeka naszych uczniów.

Przygotowując ich na to, by poradzili sobie

w teraźniejszości, nie zawsze im pomagamy.

Oni wejdą w życie zawodowe za kilka, kil-

kanaście lat. Jakie umiejętności będą im po-

trzebne? Jaki sprzęt będą musieli wtedy obsłu-

giwać? Jakie wzory obliczać? Wiedza szybko

się rozszerza, coraz trudniej jest określić ka-

non uznany za informacje niezbędne do ży-

cia w społeczeństwie przyszłości. To samo

jest z umiejętnościami. Dlatego coraz częściej

mówi się o tym, że uczeń wychodząc ze szko-

ły powinien wynieść umiejętność uczenia się,

wiarę we własne siły, pasję...

Jeszcze niedawno ciążyło szkole myślenie,

że nauczyciel jest głównie dydaktykiem, że

wychowanie odbywa się obok, mimochodem

Gdy spotykam dziecko, budzi

ono we mnie dwa uczucia:

czułość do tego kim ono jest,

oraz szacunek do tego, kim

może zostać w przyszłości.

L. Pasteur

Jadwiga Lewandowska

jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl

redaktor wydania

D O CZEGO

INFORMACJE

Uprzejmie informujemy Dy-

rektorów wszystkich typów szkół,

że prowadzimy szkolenia dla rad

pedagogicznych pt.:

B EZPIECZNA

SZKOŁA

Ośrodek Doskonalenia Nauczy-

cieli organizuje ostatnią w tym

roku szkolnym edycję kursu do-

skonalącego w ramach projektu:

„W YKORZYSTANIE WYNIKÓW

SPRAWDZIANÓW I EGZAMINÓW

DO PODNOSZENIA JAKOŚCI

PRACY SZKOŁY ”

W dniu 21 kwietnia 2005 roku o godz.

17:00 w Ośrodku Doskonalenia Nauczy-

cieli w Poznaniu , al. Niepodległości 34, od-

będzie się wykład na temat: „Nauczyciel –

sytuacja prawna związana z wykonywaniem

zawodu, uczeń – prawa i odpowiedzialność

prawna” , który poprowadzi dr Piotr Górec-

ki – Sędzia Sądu Rejonowego w Poznaniu .

W IELKOPOLSKA TO MY!

WCZORAJ , DZIŚ , JUTRO

Celem kursu jest zaprezentowanie moż-

liwości wspólnego działania szkół i ODN

w ramach projektu oraz kształcenie umie-

jętności organizowania zajęć interdyscypli-

narnych i wzbogacanie własnego warszta-

tu pracy.

Celem szkolenia jest pokazanie spójno-

ści kształcenia od szkoły podstawowej po-

przez gimnazjum do szkoły ponadgim-

nazjalnej, zwrócenie uwagi na zależności

między pracą szkolną a wynikami egzami-

nów zewnętrznych, pokazanie egzaminów

zewnętrznych jako elementu budującego ja-

kość pracy szkoły i uświadomienie koniecz-

ności stosowania szerokiego, holistycznego

modelu kształcenia na wszystkich pozio-

mach edukacji szkolnej.

W dniu 28 kwietnia 2005 roku, rów-

nież o godz. 17:00, pracownicy Wydziału

Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji

w Poznaniu przedstawią założenia i realiza-

cję Wielkopolskiego Programu „Bezpiecz-

na szkoła” .

Termin:

5 maja (czwartek)

godz. 14:30 –19:30

Cena:

20 zł

Chętnych nauczycieli serdecznie zaprasza-

my do udziału w zajęciach i zgłoszenie swej

obecności telefonicznie pod numer 858 47 00

lub 858 47 33 lub elektronicznie na adres:

jadwiga.lewandowska@odn.poznan.pl .

Zajęcia w ramach projektu będą konty-

nuowane w roku szkolnym 2005/2006. Prze-

widziane są między innymi warsztaty przy-

gotowujące zespoły nauczycieli z tej samej

szkoły do opracowania „Procedur” uwzględ-

niających realia swojej placówki i zgodne

z obowiązującymi aktami prawnymi.

Zgłoszenia do piątku 30 kwietnia do godz.

13.00 na druku z Informatora lub po-

branego ze strony www.odn.poznan.pl .

Zgłoszenie można przesłać faksem:

852 33 29 lub pocztą elektroniczną na

adres kierownika kursu:

iwona.wysocka@odn.poznan.pl

Szkolenie może być przeprowadzone

w formie krótszej – wykładu ilustrowanego

foliogramami i prezentacją multimedialną

lub poszerzonej o krótkie warsztaty.

Zamówienie na realizację szkolenia na-

leży złożyć u pani Ewy Superczyńskiej

(tel. 858 47 35, e-mail:

ewa.superczynska@odn.poznan.pl )

Informacje o projekcie można znaleźć na

stronie internetowej www.odn.poznan.pl

w dziale: projekty ODN .

Dwumiesięcznik Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu

R EDAKCJA

REDAKTOR NACZELNY

Aleksandra Gołębiewska

SEKRETARZ REDAKCJI

Joanna Ciechanowska-Barnuś

REDAKTOR WYDANIA

Jadwiga Lewandowska

A DRES REDAKCJI

Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli

al. Niepodległości 34

61-714 Poznań

tel.: (0 61) 858 47 00

fax: (0 61) 852 33 29

e-mail: uczyclepiej@odn.poznan.pl

http: www.odn.poznan.pl

K OREKTA

Krystyna Klimontowicz,

Monika Maślanka

O PRACOWANIE KOMPUTEROWE

Paweł Gołębiewski

e-mail: pawel.golebiewski@odn.poznan.pl

D RU Zakład Poligraiczny A. Frąckowiak

ul. Unii Lubelskiej 3

61-249 Poznań

tel./fax: (0 61) 874 82 13

e-mail: afdruk@icpnet.pl

R EKLAMY I OGŁOSZENIA

Opłata za 1 cm 2 tekstu reklamowego wynosi 2 zł,

za całą stronę - 600 zł, pół strony - 300 zł,

ćwiartkę strony 200 zł + VAT.

N ASI AUTORZY

Anna Bentyn,

pedagog, wychowawca świetlicy

w Gimnazjum nr 2 w Gnieźnie, doradca

metodyczny ODN w Poznaniu;

Maria Borys,

pedagog w Zespole Szkół Gimnazjum

i Liceum w Trzemesznie;

Iwona Gajda-Dąbek,

nauczyciel w Zespole Szkół

w Biezdrowie;

Aleksandra Gołębiewska,

biolog, dyrektor ODN w Poznaniu;

Małgorzata Jaskólska-Klaus,

psycholog, trener rekomendowany przez

Polskie Towarzystwo Psychologiczne;

Jadwiga Lewandowska,

pedagog, nauczyciel konsultant

ODN w Poznaniu;

Anna Pawlicka,

pracownik socjalny

w Domu Dziecka w Gnieźnie;

Ewelina Urbaniak,

nauczyciel kształcenia zintegrowanego

w Szkole Podstawowej nr 12

w Gnieźnie, doradca metodyczny;

Ewa Wawrzyniak,

polonista, specjalista w zakresie

informacji naukowej i bibliotekarstwa

szkolnego, nauczyciel konsultant

ODN w Poznaniu;

Marlena Webner,

pedagog w Szkole Podstawowej nr 3

w Witkowie;

Redakcja zastrzega sobie prawo adiustacji i skracania tekstów oraz zmiany tytułów.

Materiałów niezamówionych nie zwracamy. Za treść płatnych ogłoszeń nie odpowiadamy.

MARZEC

KWIECIEŃ

2005

INFORMACJE

N A STRONACH

WWW . ODN . POZNAN . PL

ma inscenizacjami w języku angielskim. Do

każdej z nich razem z uczniami oraz z pomo-

cą ich rodziców, wyszukiwali potrzebne re-

kwizyty, przygotowywali dekoracje i stroje

dla wykonawców.

Autorka przedstawia 3 scenariusze lekcji

języka angielskiego.

ny w środowisku przyrodniczym, które

można dostrzec podczas spacerów, wycie-

czek, zabaw. Poznawanie przyrody leśnej

przez przedszkolaków pod kierunkiem na-

uczyciela może być zakończone zabawami

utrwalającymi wiadomości o leśnych miesz-

kańcach. Odpowiednio dobrane zabawy, za-

gadki, opowiadania będą miały na celu dal-

sze rozbudzanie ciekawości przyrodniczej.

Zaproponowanie wychowankom takiej for-

my zabawy będzie dalszym uzupełnieniem

wiedzy, odpowiedzią na wiele nurtujących

pytań. Współdziałanie w zespole będzie

zaś momentem do integrowania się grupy,

wspólnego mobilizowania do rozwiązywania

podanych problemów, a dobrze przygotowa-

na rywalizacja będzie aktywizować wszyst-

kich uczestników zabawy.

„Z WARSZTATU PRACY NAUCZYCIELA ”

1. Alicja Wachowiak: Wykorzysta-

nie przedstawienia na lekcji ję-

zyka angielskiego w szkole pod-

stawowej.

Szukając metod pozwalających na

wzrost zaangażowania uczniów podczas

lekcji, uatrakcyjnienia zajęć oraz zachęce-

nia uczniów do nauki języka angielskiego,

autorka postanowiła wykorzystać przedsta-

wienia, które przygotowała wraz z uczniami

klasy VI w ramach prowadzonego przez sie-

bie kółka teatralnego. W ciągu roku szkolne-

go pracowała wspólnie z uczniami nad kilko-

2. Danuta Marek, Ewa Wojta:

Przyrodnicze zabawy przedszko-

laków: „Wiem wszystko o lesie”.

„ Nie wystarczy wiedzieć, trzeba tak-

że wiedzę stosować. Nie wystarczy

chcieć, trzeba także czynić”

Goethe

Przyroda od wieków zachwyca człowie-

ka nie tylko dorosłego, ale i małego przed-

szkolaka. Każda pora roku obituje w zmia-

Opr. Krystyna Klimontowicz

MARZEC

KWIECIEŃ

2005

WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA

S POSOBY NAGRADZANIA

WOLONTARIUSZY

1.Uśmiechaj się.

2.Umieść w widocznym miejscu skrzynkę

na sugestie i opinie wolontariuszy.

3.Zaproponuj sok, herbatę itp.

4.Zwróć koszty związane z realizacją

zadania.

5.Zainteresuj się jego raportem

(sprawozdaniem) z realizacji zadania.

6.Wyślij życzenia okolicznościowe.

7.Postaraj się o ulgi i rabaty dla

wolontariuszy.

8.Pomyśl o odznakach i innych

symbolach.

9.Zapewnij napój i coś słodkiego

w wolnych chwilach.

10.Zaplanuj coroczną imprezę

okolicznościową dla wolontariuszy.

11.Zaproś na ważne spotkanie czy

konferencję.

12.Weź pod uwagę osobiste potrzeby

i problemy wolontariusza.

13.Bądź uprzejmy.

14.Powierz mu odpowiedzialność za

konkretne zadania.

15.Wyeksponuj w ważnym miejscu listę

honorowych wolontariuszy.

16.Szanuj ich życzenia i pragnienia.

17.Zaproponuj nieformalne spotkanie.

18.Nieustannie zapewniaj im wyzwania

i zadania do realizacji.

19.Wyślij rodzinie wolontariusza kartkę

z życzeniami na święta.

20.Zapewniaj pomoc i opiekę w trudnych

sytuacjach.

21.Nie zapominaj o zwrocie „Dzień dobry”.

22.Witaj go imieniem i nazwiskiem (tak

jak lubi).

23.Zapewnij mu przeszkolenie przed

rozpoczęciem pracy.

24.Wręcz nagrodę, odznakę, dyplom...

25.Dokładnie wyjaśnij szczegóły związane

z realizacją zadania.

26.Nakłoń dyrekcję do poznania się

z wolontariuszem.

27.Zorganizuj spotkanie poświęcone

omówieniu doświadczeń zdobytych

w trakcie realizacji zadania.

28.Powierzaj mu coraz to nowe,

odpowiedzialne zadania.

29.Pozwól wolontariuszowi na

uczestnictwo w planowaniu

harmonogramu jego pracy.

W OLONTARIAT MŁODZIEŻOWY OCZAMI OPIEKUNÓW

Nie ma nic gorszego nad

udawanie dobroci. Udawanie

dobroci odstręcza bardziej

niż otwarte zło.

od księdza), robiłyśmy przedstawienia dla

dzieci z domu dziecka, organizowaliśmy

zbiórki na paczki dla najuboższych, sprze-

daż bombek i kartek świątecznych z prze-

znaczeniem na zakupy do tych paczek.

Było trochę pomocy w nauce. Dzieci mają

wiele nowych pomysłów. Mówią o pomocy

dla zwierząt ze schroniska. Chcą włączyć

się w działalność na rzecz dzieci z terenu

naszej szkoły. Jest pomysł uruchomienia

takiej świetlicy, w której słabsi uczniowie

mogliby odrobić lekcje, przygotowywane

byłyby turnieje, zabawy, gry dla tych dzie-

ci. Co z tego nam wyjdzie – czas pokaże.

Marlena Webner

► Na co dzień pomagają w nauce młodszym

uczniom w Świetlicy Socjoterapeutycznej.

Pomagają w prowadzeniu imprez w świe-

tlicy, w organizowaniu festynów gminnych.

Mają naprawdę ciekawe pomysły. Mniej-

sza różnica wiekowa powoduje, że dobrze

docierają, łatwo rozumieją gusty dzieci.

W ostatnim roku skupiliśmy się na zara-

bianiu pieniędzy na pomoc dzieciom z ro-

dzin ubogich – w kilku szkołach uczniowie

występowali z przygotowanym przez siebie

przedstawieniem „Balladyny”, prowadzi-

liśmy też sprzedaż gofrów, które okazały

się wielką atrakcją dla dzieci. Tak uzbie-

rane kwoty przeznaczane były na przybory

szkolne dla potrzebujących uczniów szkół,

w których młodzież występowała.

Maria Borys

► To zależy od tego, co jest potrzebne

w środowisku. Mamy tę dobrą (choć orga-

nizacyjnie kłopotliwą) sytuację, że do nas

zgłaszają się nie tylko wolontariusze, ale

i instytucje czy osoby, które ich potrzebują.

Jeśli ktoś chce działać – na pewno mu znaj-

dziemy coś, co go zainteresuje.

Anna Pawlicka

Lew Tołstoj

tym, czy zaopiekować się grupą wo-

lontariuszy w Twojej szkole, przeczy-

taj poniższe wypowiedzi. Są to releksje

osób, które podjęły takie działania i zdo-

były już pewne doświadczenia. Każda

z nich pracuje w różnym typie placówki

(szkoła podstawowa, gimnazjum i liceum,

centrum wolontariatu). Ich przemyśle-

nia ujęte są w cztery obszary tematyczne.

Serdecznie zapraszam również do lektury

znajdujących się obok Sposobów nagra-

dzania wolontariuszy . Oba te materiały

pokazują pracę opiekuna od strony orga-

nizacyjnej. Mam nadzieję, że pomogą one

w podjęciu świadomej decyzji dotyczącej

pracy z wolontariuszami młodzieżowymi.

1. R EKRUTACJA , CZYLI

SKĄD WZIĄĆ CHĘTNYCH

► Założyłyśmy, że bierzemy uczniów z 5 i 6

klasy. Spotkałyśmy się z SU, na ogólnym

zebraniu i poinformowałyśmy, że powstaje

koło, chętnych zapraszamy... i przyszli.

Marlena Webner

► To już 4 rok mojej pracy z wolontariu-

szami z liceum i gimnazjum. Rozpoczyna-

łam tak, że miałam zajęcia z klasami, na

których opowiadałam o roli wolontariusza

i sami się zgłaszali – bez problemów. Nie-

którzy przychodzili systematycznie, inni

sporadycznie, jak kto mógł.

Maria Borys

► W Centrum nie mamy z tym problemu.

Ludzie się garną. Po prostu się garną. I to

niezależnie od wieku. Myślę, że jest tak,

ponieważ Centrum działa od 2003 roku

i myślę, że ma dobrą opinię w środowisku.

Anna Pawlicka

3. Z YSKI , CZYLI CO ONI Z TEGO MAJĄ

► Na koniec roku szkolnego nasi wolonta-

riusze robili plakat, na którym umieszcza-

li m.in. to, co sami zyskali. My im nie pod-

powiadałyśmy, zrobili to sami. I byłyśmy

zdziwione, że tak dużo dostrzegli tych swo-

ich „zysków”.

2. D ZIAŁALNOŚĆ ,

CZYLI CZYM ICH ZAJĄĆ

► Działamy drugi rok dopiero... Na począt-

ku ustaliłyśmy, że interesuje nas niepeł-

nosprawność oraz osoby chore, samotne.

Co robiliśmy? Odwiedzaliśmy osoby cho-

re i niedołężne w DPS i naszej paraii (lista

Marlena Webner

► Na pewno czują się bardzo dowartościo-

wani w swojej szkole i wszędzie, gdzie

występowali. Myślę, że zwiększyła się ich

wrażliwość oraz przedsiębiorczość. Robią

to, co lubią, czują, że są potrzebni.

Maria Borys

(dokończenie na stronie 5)

MARZEC

KWIECIEŃ

2005

J eżeli zastanawiasz się właśnie nad

WYCHOWYWAĆ DLA WSPÓLNEGO DOBRA

(dokończenie ze strony 4)

► Dbamy o naszych wolontariuszy. Oferu-

jemy im różne formy doceniania. Myślę,

że warto wspomnieć o szkoleniach (także

– dających kwaliikacje), w których mogą

wziąć udział za darmo, albo za symbolicz-

ną opłatą.

S POSOBY NAGRADZANIA WOLONTARIUSZY ( CIĄG DALSZY )

30.Szanuj ograniczenia i wrażliwe cechy

wolontariusza.

31.Umożliwiaj rozwój wolontariuszowi

w zakresie działań, które wykonuje.

32.Stymuluj jego rozwój w dziedzinach

wykraczających poza jego obowiązki.

33.Informuj media o nowych pracach

wolontariuszy.

34.Pytaj odbiorców usług o wolontariusza

i jego działania.

35.Mów „Do widzenia” na pożegnanie.

36.Dbaj o miłą atmosferę wokół

wolontariusza i jego działań.

37.Miej czas na rozmowę

z wolontariuszem.

38.Broń go przed osobami nieżyczliwymi.

39.Dobrze zaplanuj prace wolontariusza.

40.Informuj dyrekcję o osiągnięciach

wolontariusza.

41.Zaplanuj rzetelnie i dokładnie

wszystkie prace dla wolontariusza.

42.Polecaj osobę wolontariusza

przyszłemu potencjalnemu

pracodawcy.

43.Zaoferuj mu rolę osoby wspierającej

i wspomagającej innych w działaniu.

44.Pisz do niego listy pochwalne

i podziękowania.

45.Zaproś do uczestnictwa w spotkaniach

poświęconych planowaniu przyszłości.

46.Zaskakuj go miłymi drobnymi

niespodziankami i upominkami.

47.Nagłaśniaj jego wybitne projekty

i osiągnięcia.

48.Wykorzystaj go jako konsultanta

w różnych dziedzinach.

49.Typuj jego osobę do nagród

przewidzianych dla wolontariuszy.

50.Nie zapominaj o obchodach „Dnia

wolontariusza” (5 grudnia).

51.Starannie dobieraj pracę dla

wolontariusza.

52.Chwal go przed jego przyjaciółmi.

53.Dbaj o przekazanie mu wszystkich

niezbędnych informacji dotyczących

specyiki danej pracy.

54.Umożliwiaj mu korzystanie z urządzeń

i narzędzi.

55.Kończąc i wychodząc z pracy mów „do

widzenia”.

56.Bądź realistą – nie oczekuj cudów.

57.Akceptuj indywidualność

wolontariusza.

58.Zapewnij możliwość rozmów na temat

pracy i oceny wolontariuszy.

59.Określ wiek grupy wolontariuszy

i odbiorców ich usług.

60.Dysponuj pełnymi danymi na temat

wolontariusza.

61.Wysyłaj mu zabawne karty

z życzeniami bez specjalnej okazji.

62.Organizuj okazyjne imprezy dla

wolontariuszy.

63.Zachęcaj odbiorców pracy

wolontariusza do dziękowania mu za

wykonaną pracę.

64.Wykorzystaj prasę do informowania

o pracy wolontariuszy.

65.Zorganizuj i propaguj akcje

„wolontariusz miesiąca”.

66.Zapewnij wolontariuszowi

ubezpieczenie.

67.Wyślij listy pochwalne o nim do

znanych osób w mieście.

68.W czasie nieobecności wolontariusza

kontaktuj się z nim i mów jak bardzo

wam go brakuje.

69.Chwal go przed sponsorami.

70.Ułatwiaj wolontariuszowi jego osobisty

rozwój i poczucie przynależności do

szkoły.

71.Dostrzegaj różnice pomiędzy grupą

wolontariuszy a ich indywidualnymi

potrzebami.

72.Zapewniaj bezpieczne warunki pracy

dla wolontariuszy.

73.Bądź elastyczny – postępuj stosownie

do okoliczności.

74.Przyznawaj okolicznościowe nagrody

za szczególne osiągnięcia.

75.Bądź zaznajomiony ze szczegółami

zadań, które ma wykonać

wolontariusz.

76.Przeprowadzaj spotkania

w środowisku, w którym ma pracować

wolontariusz.

77.Pomyśl o rozrywkach dla

wolontariusza, np. teatr, kino...

78.Zaproponuj udział w festynach i innych

imprezach okolicznościowych.

79.Organizuj pikniki, wycieczki.

80.Nie zapomnij o zwrocie „DZIĘKUJĘ”.

Anna Pawlicka

4. O RGANIZACJA PRACY ,

CZYLI JAK TO POPROWADZIĆ

► Pracujemy z naszymi wolontariuszami.

Przez 2 lata przewinęło się przez taką dzia-

łalność około 30 uczniów. Przygotowuje-

my ich na to, co mogą zobaczyć, z czym się

spotkać. Skontaktowałyśmy się z probosz-

czem, siostrą-katechetką. Umawiamy się

z konkretnymi placówkami. Jest nas 3 opie-

kunów, gdy każdy bierze 2-3 osoby do sa-

mochodu, to nam wystarczy. Takie wyjazdy

robimy raz na 2-3 tygodnie, więc nie są dla

nas, jako opiekunów, bardzo męczące. Je-

dziemy zawsze z symbolicznymi prezenci-

kami zrobionymi przez dzieci, ale napraw-

dę ważne jest, żeby przygotować dzieciaki

na to, co mogą zobaczyć, jak zrozumieć,

jak się zachować...

Marlena Webner

► To bardzo ważne, żeby przygotować ich

do pracy z dziećmi. Czułam, że im tego

brakuje. Widziałam jak zniechęcają się

i przestają przychodzić te, które pozwoliły

sobie na spoufalenie się z dziećmi. Trzeba

też bardzo uważać, ponieważ to jest ważny

wiek rozwojowy – taki czas na budowanie

siebie, trzeba im dać coś z siebie. Poza tym

im liczniejsza jest grupa wolontariuszy, tym

ważniejsza staje się również ich integracja.

Maria Borys

► W Centrum każdy wolontariusz wypeł-

nia ankietę, w której wpisuje, co chciałby

robić i ile czasu jest gotów poświęcić na

swoją działalność. To pomaga. Myślę, że

bez względu na wiek wolontariuszy, każdy

z nich lubi, gdy ich czas jest szanowany. To

znaczy, że trzeba wszystko dobrze zgrać za-

nim zaczną działać...

Anna Pawlicka

Marlena Webner , Szkoła Podstawowa nr 3

w Witkowie – jedna z opiekunek Szkolne-

go Koła Caritas

Maria Borys , Zespół Szkół Gimnazjum i Li-

ceum w Trzemesznie – opiekunka Mło-

dzieżowego Wolontariatu, a obecnie

Szkolnego Koła Caritas

Anna Pawlicka , Centrum Wolontariatu CA-

RITAS w Gnieźnie

opr. Anna Bentyn

Na podstawie „101 ways to give recognition to vo-

lunteers” by Vern Lake, Volunteer Services Con-

sultant, Minesota Departament of Public Welfare

opr. Anna Bentyn

MARZEC

KWIECIEŃ

2005

Uczyć lepiej - nr 4 (2005).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: