jak więc zostaliście ochrzczeni.pdf

JAK WIĘC ZOSTALIŚCIE

OCHRZCZENI?

zy zastanawiałeś się kiedyś nad tym pytaniem? Możliwe, że nie ma to dla Ciebie

większego znaczenia. Przeszłość, epizod z okresu niemowlęctwa, którego i tak nie

możesz pamiętać z wiadomych przyczyn. Ponad 90% Polaków w pierwszych

miesiącach swojego życia brało bierny udział w tym sfałszowanym przez ludzi, ale

jakże ważnym dla naszego zbawienia sakramencie. Gdy dorastali i zakładali swoje

rodziny, podobnie jak ich ojcowie i dziadowie, oni sami chrzcili swoje pociechy posłuszni

„nauce kościoła".

Skąd się wzięła ta praktyka, której oprawie nadaje się tak ogromną wagę, a

jednocześnie zupełnie ignoruje się jej duchowe znaczenie?

Większość ludzi uważa, że ten rodzaj chrztu przekazany nam został przez Pana Jezusa

Chrystusa i Apostołów. Niestety nie ma on nic wspólnego z praktyką pierwszego Kościoła

chrześcijańskiego.

Pan Jezus przypisywał tej czynności ogromną wagę, mającą moc decydowania o życiu, albo

śmierci. Jednak nie miał On na myśli niezależnego od ich woli chrztu niemowląt.

„Kto uwierzy (1) i przyjmie chrzest (2) będzie zbawiony, a kto nie uwierzy,

będzie potępiony." (Mk. 16,16)

Jezus nie brał pod uwagę możliwości chrztu bez świadomej wiary. Chrzest jest

wynikiem wiary i jest z nią nierozerwalnie związany. W pierwszym wieku

chrześcijaństwa chrztu udzielano tylko świadomie wierzącym osobom, które upamiętały

się, (tzn. odwróciły się od grzechów).

WIARA MUSI POPRZEDZAĆ CHRZEST!

Tytuł niniejszego traktatu pochodzi z Nowego Testamentu, z Dziejów Apostolskich 19,3.

Apostoł Paweł w swojej podróży misyjnej spotkał w Efezie uczniów wyznających wiarę w

Jezusa. Ich zachowanie wskazywało jednak na pewne braki. I to wzbudzało wątpliwości,

co do prawdziwości ich chrześcijaństwa.

Kiedy przyjrzymy się stylowi życia dzisiejszych chrześcijan w naszym kraju, podobnie

możemy stwierdzić, że coś tutaj nie jest w porządku.

Wszyscy mówią, że wierzą, wszyscy są ochrzczeni, chodzą (mniej lub bardziej

regularnie) do kościoła i ukończyli edukację religijną (katechezę), ale mimo tego

wszystkiego większość ludzi nie zna nauki Jezusa Chrystusa i nie żyje według niej.

Pan Jezus powiedział: „Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe

drzewo rodzić dobrych owoców."

Spójrzmy więc teraz na reakcję Apostoła Pawła: „...obszedł Paweł wyżynne okolice

i przyszedł do Efezu, a spotkawszy niektórych uczniów, rzekł do nich: Czy

otrzymaliście Ducha Świętego, gdy uwierzyliście? A oni mu na to: Nawet nie

słyszeliśmy, że jest Duch Święty. Tedy rzekł: Jak więc zostaliście ochrzczeni? A

oni rzekli: Chrztem Janowym. Paweł zaś rzekł: Jan chrzcił chrztem

upamiętania i mówił ludowi, żeby uwierzyli w tego, który przyjdzie po nim, to

jest w Jezusa. A gdy to usłyszeli, zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa. A gdy

Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami i

prorokowali." (Dz. 19,1-6)

A Ty drogi przyjacielu, czy otrzymałeś Ducha Świętego, gdy uwierzyłeś?

Ileż osób musiałoby szczerze odpowiedzieć: Niewiele wiem o Duchu Świętym, nie znam Go

i nie wiem czy Go mam. Jeżeli nie wiesz czy Go masz, to z pewnością Go nie masz. Myślę,

że w naszych czasach jeszcze wielu nie słyszało o Duchu Świętym, a już na pewno o tym,

że można Go otrzymać.

I w owym czasie, podobny stan rzeczy spowodował, iż u Apostoła Pawła zrodziło się

pytanie: - Jak więc zostaliście ochrzczeni?

To, że w ogóle zostali ochrzczeni nie satysfakcjonowało Apostoła Pawła.

I dzisiaj, to że byłeś ochrzczony nie satysfakcjonuje Boga - jeżeli nie stało się to w

połączeniu ze szczerą i świadomą wiarą.

Możesz powiedzieć:

- Ale ja wierzę, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem!

Otóż uczniowie, o których czytaliśmy, również posiadali wiarę, ale nie była to pełna

wiara. Zbawcza wiara polega na zaufaniu osobie Boga i posłuszeństwie, a nie na

zaakceptowaniu dogmatów czy tradycji danego kościoła.

Chrześcijaństwo to przede wszystkim relacja, osobista więź z osobą Pana Jezusa

Chrystusa, a nie życie w zgodzie z własnym sumieniem czy koncentrowanie się na

przestrzeganiu i wypełnianiu obrzędów kościelnych. Gdy uczniowie w Efezie uświadomili

sobie, że chrzest, który przyjęli nie był tym ustanowionym przez Zbawiciela chrztem

chrześcijańskim, bez chwili wahania dali się ochrzcić. Bowiem Chrzest Janowy, który

przyjęli wcześniej, był wyrazem ich upamiętania i wyznania grzechu - miał on zupełnie

inne znaczenie niż Chrzest w Imię Jezusa i nie był wystarczający do zbawienia. Samo

użycie wody, wraz z pewną formułką słowną zawierającą imię Jezusa, nie czyni chrztu

skutecznym, ale wiara i wezwanie Jego imienia przez tego, który chrzci i tego, który jest

chrzczony.

(Przeczytaj: Dz. 22,16)

Dopiero gdy Paweł wyłożył istotę misji Jezusa, a oni zrozumieli przesłanie Ewangelii i

przyjęli je - dostąpili ponownego chrztu.

Drogi przyjacielu, jeżeli zostałeś ochrzczony jako niemowlę - pomyśl:

W świetle tego, co przeczytałeś, czego wyrazem był Twój chrzest?

- Wyrazem Twojej wiary?

- Wyrazem wiary rodziców?

- Wyrazem posłuszeństwa tradycji?

SKĄD SIĘ WZIĄŁ CHRZEST NIEMOWLĄT ?

Wartym podkreślenia jest fakt, że w Piśmie Świętym nie ma żadnego wyraźnego

przykładu na chrzest dzieci, ani też wskazań, by miano to czynić w przyszłości.

Pierwsze historyczne wzmianki na ten temat pochodzą z drugiego wieku. W czwartym i

piątym wieku chrzest niemowląt stał się powszechną praktyką i... tak już to pozostało

przez następne tysiąc lat. W okresie tym istniały jednak grupy chrześcijan, które

wierne nauce Pisma Świętego chrzciły jedynie świadomie wierzących ludzi, ale byli oni za

to prześladowani, topieni i paleni na stosach.

Znany angielski teolog, David Pawson, podaje trzy powody praktykowania chrztu

niemowląt:

Po pierwsze: W okresie tym (IV-V w.) Kościół powrócił do pewnych starotestamentowych

sposobów myślenia. Wkrótce po nadaniu chrześcijanom prawa do wznoszenia własnych

budowli, pojawili się: kapłani, ołtarze, szaty liturgiczne, kadzidło i inne „świątynne"

akcesoria. Prawdopodobnie potrzebne stało się też stworzenie zastępczego obrzędu dla

ceremonii obrzezania - chrztu niemowląt.

Chrześcijaństwo stało się najpierw powszechną, a następnie oficjalną

religią w Cesarstwie Rzymskim. Zaczęła zacierać się różnica pomiędzy państwem, a

kościołem. Obywatelstwo w jednym i członkostwo w drugim stały się jednym i tym

samym. Nowonarodzone dziecko należało więc do jednego i drugiego.

Po trzecie: Zaczęto wierzyć, że chrzest oczyszcza od „grzechu pierworodnego"

(odziedziczonego po Adamie), a nie od konkretnych grzechów popełnionych przez tych,

którzy go przyjmowali. Ponieważ niemowlęta, w myśl tej teorii, rodziły się obarczone

grzechem pierworodnym, trafiłyby do piekła, gdyby nie zostały ochrzczone. Ta dość ostra

nauka została później zmodyfikowana; nieochrzczone dzieci miały trafić nie do piekła,

lecz do „limbus infantum", ciągle jednak nie mogły być pochowane w „poświęconej”

ziemi.

Dopiero protestujący reformatorzy szesnastowieczni mieli odwagę odwrócić się od

ustanowień Kościoła Rzymskiego na rzecz autorytetu Pisma Świętego i odrzucili

wiele tradycji, które nie znajdywały potwierdzenia w nauce Jezusa Chrystusa i

Apostołów. To, co reformatorzy głosili o chrzcie, wraz z upływem czasu, inni bardziej

radykalni chrześcijanie zaczęli praktykować (głównie anabaptyści). I tak do dnia

dzisiejszego chrzest dorosłych - świadomie wierzących -jest powszechną praktyką w

krajach, gdzie głoszona jest pełna prawda Ewangelii.

Zgodnie z nowotestamentową praktyką chrztu wierzących, także dzisiaj

ludzie są zanurzani w rzekach, morzach i basenach. Dzieje się to w

różnych krajach i klimatach na całym świecie z częstotliwością ponad

pięćdziesiąt na minutę, trzy tysiące na godzinę i około siedemdziesiąt tysięcy

dziennie!

DLACZEGO W TEN SPOSÓB ?

• Dlatego, że Pan Jezus - Głowa Kościoła, tak nakazał: „... bo tak godzi się

nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe".(Mt. 3,15)

On sam został ochrzczony przez zanurzenie (nie pokropienie) w dojrzałym wieku,

mając około 30 lat.

Greckie słowo użyte w oryginale na określenie chrztu to „BAPTIZEIN", co znaczy

dosłownie: zanurzyć, włożyć do wody, zamoczyć. Używano tego słowa mówiąc np. o

tonącym statku, zanurzaniu kubka w naczyniu z winem, zamaczaniu materiału w

zbiorniku z farbą.

Po drugie

Mówienie o chrzcie „przez pokropienie" ma tyle sensu w greckim oryginale, co

„rysowanie kwadratowego koła", czy też „smażenie śniegu".

W Ewangelii Jana czytamy: „...Jan także chrzcił w Ainon blisko Salim, bo

tam było dużo wody” (Jan 3,23). Gdyby więc chrzest mógł być praktykowany

przez pokropienie wodą - jaki sens miałoby szukanie miejsca, w którym było dużo

wody?

• Dlatego, że wszyscy potrzebujemy odpuszczenia grzechów!

„Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa

Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych".(Dz.2,38)

Może jesteś zdziwiony tym, co przeczytałeś w odniesieniu do chrztu, ale właśnie takie

znaczenie przypisywał aktowi chrztu Apostoł Piotr. Jak widzimy z tej wypowiedzi chrzest

miał moc odpuszczania grzechów dopiero wówczas, gdy poprzedzała go osobista wiara i

upamiętanie. Jeszcze lepiej widać to w dosłownym tłumaczeniu z greckiego oryginału:

„Zmieńcie myślenie i niech da się zanurzyć każdy z was w imieniu Jezusa

Pomazańca ku uwolnieniu od grzechów waszych i weźmiecie darowiznę Świętego

Ducha".

Pierwsi chrześcijanie byli dokładnie pouczeni jak dokonuje się odpuszczenie grzechów,

nikomu nawet nie przyszło na myśl, że może stać się to „automatycznie”, niezależnie od

woli, przez samo „magiczne” zanurzenie.

Każdy musiał spełnić podstawowy warunek - uwierzyć

w moc odkupieńczej ofiary Jezusa

Chrystusa na krzyżu.

Klasyczny przykład biblijnego chrztu opisany jest w Dziejach Apostolskich:

„A Filip otworzył swoje usta i zwiastował mu dobrą nowinę o Jezusie,

począwszy od tego ustępu Pisma. A gdy tak jechali drogą, przybyli nad jakąś

wodę, a eunuch rzekł: Oto woda; cóż stoi na przeszkodzie, abym został

ochrzczony? Filip zaś odpowiedział mu: Jeśli wierzysz z całego serca, możesz. A

odpowiadając rzekł: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. I kazał

zatrzymać wóz, zeszli obaj: Filip i eunuch do wody, i ochrzcił go". (Dz. 8,35-38)

Bóg posłał ewangelistę Filipa na pustynię, aby wyłożył drogę zbawienia poszukującemu

prawdy Etiopczykowi. Z kontekstu wynika, że Etiopczyk był wierzącym w Boga

człowiekiem, który pielgrzymował do Jerozolimy, aby się modlić. Zanim jednak został

ochrzczony przez Filipa, musiały być spełnione dwa podstawowe i niezbędne warunki:

1. Musiał usłyszeć dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie.

2. Musiał uwierzyć z całego serca, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym.

Rodzi się zatem pytanie:

CZY NIEMOWLĘ MOŻE BYĆ OCHRZCZONE?

Myślę, że każdy człowiek wolny od uprzedzeń, otwarty na prawdę i logicznie myślący,

musi przyznać, że niemowlę nie może spełnić żadnego z wyżej wymienionych

warunków. Rzeczą oczywistą jest to, że niemowlę nie może posiadać osobistej wiary w

odkupieńczą ofiarę Jezusa jako Syna Bożego, a więc, co za tym idzie, jego chrzest nie ma

żadnej mocy odpuszczenia grzechów.

Poza tym w Biblii czytamy, że chrzest był praktykowany dla odpuszczenia grzechów (l.

mn.), a nie grzechu (l. poj.). Bóg byłby niesprawiedliwy, gdyby miał karać niewinne

niemowlęta za grzech Adama.

Biblia mówi: „Każdy z nas za samego siebie zda sprawę Bogu." (Rzym. 14,12)

Jeśli mówimy już o grzechu „pierworodnym", powinniśmy zastanowić się, co

dziedziczymy? - Grzech Adama, czy grzeszną naturę Adama?

Pismo Święte naucza, że przez upadek jednego człowieka śmierć przyszła na cały

rodzaj ludzki - straciliśmy dostęp do Drzewa Żywota, natura ludzka zmieniła się na

grzeszną, co sprowadziło potępienie na wszystkich ludzi (czytaj: Rzym. 5,12-19).

Odziedziczyliśmy więc nie grzech Adama, lecz grzeszną naturę. Żadne dziecko nie

może odpowiadać za grzech Adama. Jest to sprzeczne z nauką Biblii!

Pan Jezus powiedział: „Do dzieci należy Królestwo Niebios." (Mt. 19,14) Nigdy

też nie warunkował tej obietnicy chrztem. Dlatego „nauka o grzechu pierworodnym"

nie ma żadnego uzasadnienia biblijnego. Nigdzie w całym Piśmie Świętym nie

znajdziemy takiego sformułowania. Chrzest dla odpuszczenia takiego „grzechu"

miałby tyle sensu, co pranie nowej, czystej koszuli.

JAKIE JEST ZNACZENIE CHRZTU?

1. Pogrzeb starej, grzesznej natury.

2. Utożsamienie się z Chrystusem.

3. Odpuszczenie grzechów i przyjęcie usprawiedliwienia.

4. Zawarcie przymierza z Bogiem.

5. Zamknięcie starego i rozpoczęcie nowego etapu życia.

6. Publiczne wyrażenie swojej wiary.

Apostoł Paweł wyjaśnia znaczenie chrztu w Liście do Rzymian rozdział 6, wersety 3 i

„Czy nie wiecie, że my wszyscy ochrzczeni (z gr. zanurzeni) w Chrystusa

Jezusa, w śmierć Jego zostaliśmy ochrzczeni. Pogrzebani tedy jesteśmy wraz

z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z

martwych dla chwały Ojca, tak i my nowe życie prowadzili".

Zanurzenie do wody podczas chrztu jest fizycznym odwzorowaniem tego, co

autentycznie dokonuje się w świecie duchowym - zanurzenia w śmierć Jezusa, w

odkupieńczą, jednorazową i wystarczającą ofiarę Jezusa Chrystusa na krzyżu. To tak,

jak byś wraz z Jezusem został przybity do krzyża i w tym momencie ponosił karę za

swoje grzechy. Jakże cudowna zamiana; Bóg swojego Syna posłał na krzyż i On cierpiał

męki za Twoje grzechy płacąc najwyższą cenę, a teraz Ty przez wiarę w Niego możesz

poddać się zanurzeniu w akcie chrztu otrzymując całkowite odpuszczenie grzechów.

Chrzest jest wyrazem naszej wiary i posłuszeństwa Chrystusowi

oraz przyjęciem Bożego usprawiedliwienia.

Chrzest był praktykowany dla zidentyfikowania się z Chrystusem i oddzielenia się od

starego sposobu życia. „Abyśmy nowe życie prowadzili" (Rzym. 6,4). W

dosłownym tłumaczeniu: „zaczęli chodzić w nowości życia". Aby chodzić w

„nowości życia" trzeba najpierw mieć stare życie (chodzić w starym stylu życia). I tutaj

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: