Ajahn Viradhammo - Rozmyślając o życiu Buddy.pdf - ● QVXY - Lary1918

Rozmyślając o życiu Buddhy

Ajahn Viradhammo

Namo Tassa Bhagavato Arahato Sammasambuddhasa

Buddhang,Dhammang. Sanghang Namassami

Dobry wieczór.

Pełnia księżyca w maju to Vesak – można by powiedzieć „Dzień Buddy”. Tego dnia w

większości społeczności buddyjskich świętuje się narodziny, oświecenie i ostateczne

odejście Gautama Buddy. W Birmie, Tajlandii czy Sri Lance, każde miasto czy wieś ma swoją

świątynię. W Bangkoku jest mnóstwo świątyń. W Tajlandii jest 250 tysięcy mnichów, więc

zawsze w święto Vesak wszyscy idą do świątyni czy klasztoru by świętować podczas

majowej pełni.

Ponieważ w Nowej Zelandii mnisi nie występują zbyt licznie, że tak powiem, więc to my

wędrujemy od świątyni do świątyni przez cały miesiąc świętując Vesak. W niedzielę

będziemy mieli tutaj taką uroczystość. Następnie, jak mi wiadomo, podobne uroczystości

będą miały miejsce w Hamilton, Auckland, (………..) – na północy wyspy. Dlatego właśnie

odnowiono namiot - jak widać jest w nim nowa łata. Parę miesięcy temu podczas ulewy

woda zebrała się w rogach i to miejsce rozdarło się pod wpływem ciężaru. Trzeba było je

naprawić.

Vesak sam w sobie – oficjalna część odbędzie się w sobotę rano - zaczniemy o dziesiątej.

Tym, którzy nie są zbytnio zaznajomieni z kulturą buddyjską trzeba powiedzieć, że

buddyzm to nie tylko medytacja. To nieco więcej niż obserwowanie oddechu. Dużo więcej.

Jedną z tych rzeczy jest to, że spotykamy się razem podczas takich uroczystych chwil. To

rodzaj wielkiego wspólnego obiadu - potluck. Każdy przynosi własne danie czy jakieś

jedzenie. Cała żywność jest ofiarowywana mnichom, ale potem dzielimy się nią wszyscy. Jest

ceremonia Przyjęcia Wskazań, śpiewy i krótka Mowa Dhammy. To takie zgromadzenie

klanu. Zebranie buddyjskiego „klanu”. Tego rodzaju uroczystości są naprawdę sympatyczne,

ciepłe i inspirujące w nieco inny sposób niż medytacja. Zapraszamy, więc wszystkich na

dziesiątą w niedzielę. To okazja dla dzieci – będzie dużo miejsca do biegania, dużo ciastek i

dobrej zabawy.

W tym miesiącu rozważamy niejako życie Buddy i jego nauki. Tu w świątyni mamy

niezwykle piękne wizerunki Buddów – te za mną, stojący Budda na podwórku a także wiele

przedstawień wokół świątyni. W każdej z tych małych chatek (kuti), w których mieszkamy

jest też niewielki ołtarzyk z wizerunkami. Ikonografia nie jest anatomiczna. Nie zawsze musi

być anatomicznie poprawna. U niektórych Buddów zobaczyć można taką wypukłość na

głowie jak ten gość tam. Niektórzy myślą, że to kapelusz, inni, że to sufi. W rzeczywistości

jest to ikonograficzny znak Oświecenia. Tajskie mają czasem taki płomień wznoszący się do

góry, chińskie małą wypukłość - są to, jak już powiedziałem, znaki ikonograficzne

wizerunków. Ideą tych przedstawień jest przypominanie i podnoszenie na duchu.

Sposób nauczania Buddy był bardzo pragmatyczny. Jedna rzecz, której często nauczał to

oczywiście rozwijanie umysłu. W rzeczywistości uczył, że człowiek jest zdolny do zmiany na

lepsze – nie musimy być jedynie ofiarami naszych nawyków i posiadamy potencjalne

możliwości rozwoju.

Jedną z tych rzeczy, czy też mocy, zdolności, których rozwijanie zalecał, jest wiara lub

przekonanie, ufność. W buddyzmie zaczyna się od wiary w Buddę, ale nie w rodzaju

doktrynalnego wyznania w rodzaju „Wierzę w jedynego Buddę”. Jest to raczej wiara, że jest

duchowa ścieżka, że jest Oświecenie, że ludzkie istoty mogą się rozwijać, że mamy tą

możliwość i potencjał. Bez tego rodzaju przekonania - wiary, pewności, że istnieje duchowa

ścieżka można oczywiście egzystować w świeckim społeczeństwie, ale cała sfera serca

będzie bardzo ograniczona. Nawet w psychologii mówi się, że jeśli nie ma takiego

duchowego celu to sama psychologia może się stać jedynie (dążeniem) by czuć się dobrze.

Oczywiście jest to w porządku, ale ścieżka duchowa ma duchowy cel. To, co Budda ogłosił to

stwierdzenie, że istnieje taka głęboka, duchowa możliwość, że istnieje ścieżka, sposób by to

zrobić, że są zasady moralne, techniki medytacyjne, duchowa społeczność. Uczył, że istnieją

analityczne zasady pomagające nam zrozumieć umysł, że są strategie poznawcze, których

możemy użyć by rozwinąć umysł – cała struktura nauk o tym. Można, więc to zrobić, jest

sposób i jest cel, jest - Oświecenie.

Sprawy te określa się mianem SADDA.

W buddyzmie umysł zaczyna od takiego przebłysku: ”Hmmm… ciekawe, co to był za gość

ten Budda? Albo ci wielcy nauczyciele…”. Jeśli chodzi o mnie mnóstwo wiary powstało we

mnie pod wpływem mojego nauczyciela Ajahn’a Chah, gdy widziałem jak żył i jak cudowna

może być ludzka istota na tak wiele sposobów. Naprawdę pomogło mi to w moim poczuciu

wiary i dojściu do przekonania, że jest taka głęboka zdolność serca.

Często zastanawiam się jak funkcjonują ludzie nie mający duchowej wiary. Osoby

posiadające wyobrażenie, że należy być szczęśliwym próbują być szczęśliwymi, ale często

nie wiedzą jak radzić sobie z konfliktem na drodze wewnętrznego rozwoju. Tymczasem

jednym z głównych wyznaczników podejścia buddyjskiego jest spostrzeżenie że konflikty,

których doświadczamy jako ludzkie istoty, te wewnętrzne perturbacje, straty, życiowe

poniżenia, które się nam przydarzają mogą mieć swoją funkcję w procesie duchowego

rozwoju. Ludzie niekoniecznie używają ich w ten sposób, ale mogą one taką rolę pełnić.

Ich (duchowa) funkcja polega na tym, że dostarczają nam okazji do głębszego zrozumienia

siebie. Dzieje się tak ponieważ kiedykolwiek ma miejsce konflikt albo jakikolwiek rodzaj

wewnętrznego wzburzenia, pomieszania czy cierpienia zawsze zmusza to nas jakoś do

przyjrzenia się życiu. Sprawia to, że zaczynamy pytać sami siebie - ”Czego ja tu nie

rozumiem? Dlaczego nie mogę po prostu płynąć lekko w danej sytuacji? Dlaczego pojawia

się ten konflikt?” To wtedy ma miejsce ten rodzaj wewnętrznej uczciwości, wewnętrznego

zapytywania pochodzącego z przekonania, że jest coś, czego się trzeba nauczyć - ”Czy ta

trudność, jaką teraz doświadczam, to coś we mnie czy to sytuacja społeczna, czy może jakieś

prawa, których doświadczam?” Może to mieć głębokie znaczenie dla wewnętrznego

rozwoju.

Każdy z nas już to dostrzegł. Mieliśmy jakieś tragiczne sytuacje i było to bolesne, ale

jednocześnie budujące. Widzieliśmy również ludzi, którzy doświadczali czegoś tragicznego,

ale zaprzeczali temu, próbując się jakoś rozproszyć lub też obwiniać. Tracili wtedy tą okazję

i żyli dalej historią swojego bólu zamiast rozwiązać to jakoś i przez to przejść.

Przekonanie i wiara pogłębiają się w miarę praktyki. Na początku jest to takie kiwanie głową

– „Zgoda, tak, to wydaje się w porządku, sensowne”. Później jednak, gdy trzeba wykonać

pracę musimy przyjąć odpowiedzialność za nasze wewnętrzne konflikty czy cokolwiek by to

nie było. Nasze przekonanie przekształca się wtedy bardziej w ufność. Czasami mówimy, że

adept buddyzmu jest poza wiarą, że zdobył ufność. Ta ufność to z kolei prawdziwe

rozumienie własnych plusów i minusów, tego jak rozwijać ścieżkę, medytować, przekonanie

co do moralności.

Mój nauczyciel Ajahn Sumedho powiedział raz, że bardziej się boi popełnienia morderstwa

niż bycia zamordowanym – innymi słowy uświadomił sobie, że karmiczne konsekwencje

popełnienia czegoś są nie do opisania, że byłyby niewyobrażalne. Chodzi tu (też) o

przekonanie co do moralności. Nie jest to jedynie „życie w sposób etyczny”, ponieważ

wszyscy w społeczności tak postępują bojąc się być złapanym czy ze strachu, czasem ze

względów religijnych. Religie często zastraszają ludzi by ci zachowywali się odpowiednio.

Oczywiście, jeśli ktoś ma szczególnie przestępczą naturę jest to jakaś strategia. Zapewne

lepsze to niż okradanie banków, strzelanie ludziom w kolano czy coś w tym rodzaju.

Prawdziwa wiara czy przekonanie oczywiście powinno być poza strachem. Jeśli działam ze

strachu to nie jestem prawdziwie wolny. Dobre życie, czyli wolne od wstydu, żalu i tym

podobnych rzeczy, może mieć miejsce wtedy gdy zobaczymy jak może być piękne. SADDHA

albo wiara jest więc mocą, rodzajem zdolności, czymś, co możemy rozwijać i wzmacniać.

Przechodzimy od czegoś w rodzaju wstępnej wiary do głębokiego przekonania.

To właśnie jest SADDHA – wiara.

Miesiąc Vesak jest okazją by czytać o życiu Buddy.

To bardzo prosta, ale jednocześnie niesamowita historia (śmiech). Tak się jakoś złożyło, że

udało nam się zdobyć posiadłość w zachodnim Sussex, w tak zwanym „zagłębiu starzejących

się bogaczy”. Wszyscy sąsiedzi naokoło to jacyś admirałowie, byli generałowie, pułkownicy -

wyższe sfery. Miejsce do gry w polo księcia Karola jest jakieś osiem kilometrów stamtąd a tu

nagle mnisi buddyjscy – żebracy! Koło tego klasztoru w Chithurst jest piękny stary pałac.

Mieszka tam (pewna) pani, która jest słynną angielska aktorką. Zostaliśmy kiedyś

zaproszeni na herbatkę. Miała niedawno zrobiony lifting (śmiech publiczności). Piliśmy

więc tą herbatkę a tu ta jej młoda twarz (miała wtedy jakieś 60 – 65 lat). Twarz wyglądała na

30 a ręce na 60 lat! (śmiech publiczności). Niesamowite! Ale do rzeczy. Jej mąż już nie żył.

Nazywał się Robert Bolt. Zrobił „Doktora Żywago” i coś tam jeszcze. Zdobył kilka Oskarów.

Pokazywała nam te Oskary. Było to imponujące. Zrobił też „Życie Buddy”- sztukę

telewizyjną o takim tytule. Kiedy zapytano go w trakcie jak sobie radzi, odpowiedział – „Jest

trudna bo Budda był dobrym facetem, który się jeszcze poprawił!” (śmiech).

To naprawdę inspirująca historia - życie Buddy. Większość tych historii obrosło

naleciałościami kulturowymi i różnymi magicznymi dodatkami, ale podstawowy przekaz

jest niezwykle budujący – istota, która wyrzeka się całej władzy, osiąga Oświecenie i dzieli

się nim przez 45 lat. To naprawdę doskonałe życie. Czytanie o życiu Buddy jest naprawdę

dobre. Nie po to by zostać jakimś „buddystą” czy też zdobyć jakiś stopień w sensie

akademickim. Chodzi o to ( by robić to) jako osoba duchowa. Bynajmniej też nie po to by

zaprzeczać innym tradycjom, ale po to by przeczytać coś inspirującego, uwznioślającego, by

wzbudzić w sobie wiarę w to. Jeśli jest wiara to aspirujemy do tego.

Jeśli wypełnieni jesteśmy wiarą to nasze aspiracje są silniejsze, wkładamy w to więcej

wysiłku, jesteśmy bardziej uczciwi i pilni, mniej niedbali jak mi się wydaje. Dlatego

rozbudzanie wiary jest ważne. Musimy to robić często. W klasztorze jest wiele wizerunków

temu służących . Kiedy widzisz wizerunek Buddy nie patrz na niego jak na dzieło sztuki,

okiem krytyka – „Nie podoba mi się ta patyna na tym stojącym Buddzie”. Jeśli patrzysz tak

to postępujesz w sposób świecki postrzegając dzieło sztuki, które rdzewieje. Jeśli jednak

patrzysz i zastanawiasz się, co też to może znaczyć, co wyraża, to widzisz, że przekazuje

Oświecenie, ścieżkę, współczucie, czystość – tego rodzaju wartości. Tak samo, jeśli chodzi o

stupę, ten pomnik na wzgórzu. Jest to właściwie relikwiarz. Pochodzi od idei kurhanów

starożytnych kultur. Ludzie budowali takie kopce grzebalne wielkim jednostkom. Poprzez

wieki kopce te przekształcane były artystycznie w zależności od miejscowej kultury i

dlatego mamy tak wiele form. Ta akurat to styl birmański. Zazwyczaj zawierają one prochy

oświeconej istoty lub Buddy. Jest to też symbol Buddy i Oświecenia – idea ostrza

wznoszącego się ku niebu.

Ideą sztuki religijnej jest przywracanie człowieka jemu samemu. Przedmiot powinien

sprowadzić cię do tego, ku czemu aspirujesz. W sztuce świeckiej dominuje postawa bycia

krytycznym albo posiadania danego przedmiotu sztuki. Sztuka religijna nie musi być

ikonograficzna. Może to być jakikolwiek przedmiot religijny, ale powinna to być rzecz, która

przywiedzie cię do uczucia wyciszenia i do tego, ku czemu aspirujesz. Sztuka posiada taką

funkcję.

Mamy, więc wiarę – SADDHA, której rozwijanie zalecał Budda. Inna taka zdolność lub moc to

VIRIYA.

Jest to właściwie sprawa rozwoju, coś, nad czym możemy pracować całe życie. VIRIYA –

energia lub wytrwałość. Cała idea buddyjskiej ścieżki wymaga witalności. Nie pojawia się po

prostu poprzez „uwierzenie”. Nie polega to na tym, że wierzę w jakiś rodzaj katechizmu –

„Wierzę w jedynego Buddę, Dharmę i Sanghę i… Viradhammo”.(śmiech) Nic z tych rzeczy!

To nie takie proste. Chciałbym by tak było, żeby zależało to jedynie od jakiegoś wyznania

wiary. Wymaga to jednak wiele pracy wewnętrznej a to z kolei wytrwałości. Potrzeba

witalności i energii, i trzeba się tego ciągle trzymać. To właśnie nazywamy VIRIYA.

Każdy z nas stanął już przed różnymi wyzwaniami, które przytrafiają się nam, ludzkim

istotom. Sytuacja rodzinna, w pracy, nasza własna konstytucja emocjonalna, choroba

fizyczna. Jest mnóstwo spraw, z którymi musimy się zmierzyć jako ludzkie istoty. Musimy

oczywiście radzić sobie z nimi na poziomie społecznym, ale rzeczy, z którymi się spotykamy

w życiu wywołują jednocześnie rodzaj tego, co nazywamy vipakka kamma albo „historyczne

nawyki”. Nazywamy to też karmicznym rezultatem. Przeżywając własne życie muszę się w

nie angażować w sensie społecznym, ale w sensie duchowym moje zaangażowanie w życie

nieustannie wywołuje najróżniejsze rodzaje pozytywnych i negatywnych możliwości.

Czasami jestem chłodny i pogodzony z życiem a czasami strasznie zmartwiony, walczę z

czymś.

Wybaczcie proszę, ale… rozmawiałem ostatnio z kimś o… menopauzie. Pewien doktor

Ajahn Viradhammo - Rozmyślając o życiu Buddy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: