Koontz Dean - Zwierciadło zbrodni.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Dean R. Koontz

Zwierciadło Zbrodni

Mr Murder

Przekład Jan Kabat

Wydanie oryginalne: 1993

Wydanie polskie: 1995

Część pierwsza

Święty Mikołaj i jego zły brat bliźniak

Dziwna i szara zima tego roku.

Mokry wiatr powiew Zagłady niesie,

poranne niebiosa już toną w mroku,

sunąc kocim krokiem do północy.

KSIĘGA WSZELKICH SMUTKÓW

Życie jest bezlitosną komedią. Na tym właśnie polega jego tragizm.

JEDEN MARTWY BISKUP, MARTIN

STILLWATER

Księga pierwsza

Pragnę...

Przechylając się do tyłu w wygodnym skórzanym fotelu biurowym, huśtając się łagodnie, trzymając

w prawej dłoni mały magnetofon kasetowy i dyktując list do swego wydawcy w Nowym Jorku,

Martin Stillwater uświadomił sobie nagle, że powtarza sennym szeptem to jedno słowo.

...pragnę... pragnę... pragnę...

Zmarszczył brwi i wyłączył kasetę.

Jego myśli przypominały rozpędzony pociąg, który zjechał ze stukotem kół na bocznicę i wreszcie

przystanął. Nie mógł sobie przypomnieć, co miał zamiar powiedzieć.

Czego pragnął?

Wielki dom nie był po prostu cichy, zdawał się martwy. Paige zabrała dzieciaki na lunch i sobotni

poranek w kinie.

Ale owa cisza, nie skażona dziecięcymi głosami, nie była jedynie pewnym określonym stanem.

Miała swoją własną substancję. Wyczuwało się ją w powietrzu.

Przyłożył rękę do karku. Jego dłoń była chłodna i wilgotna. Wstrząsnął nim dreszcz.

Za oknami jesienny dzień był tak cichy jak wnętrze domu, jakby ewakuowano wszystkich

mieszkańców południowej Kalifornii. Szerokie okiennice przy jedynym z okien gabinetu na

pierwszym piętrze były uchylone. Słoneczny blask prześlizgiwał się ukośnie między nachylonymi pod

kątem listwami, znacząc sofę i dywan wąskimi, czerwono-złotymi paskami, połyskującymi jak futro

lisa; najbliższa jasna wstążka opasywała narożnik biurka w kształcie podkowy.

Pragnę...

Instynkt mu podpowiedział, że zaledwie przed chwilą wydarzyło się coś ważnego, coś

niewidocznego gołym okiem, co dostrzegł tylko podświadomie.

Obrócił się na krześle i rozejrzał po pokoju. Oprócz pasemek miedzianego blasku słonecznego,

przeplatanego cieniami rzucanymi przez listwy żaluzji, jedyne światło płynęło z małej lampki na

biurku, której klosz zrobiono z różnokolorowego szkła. Był sam.

Być może cisza wydawała się nienaturalnie głęboka tylko dlatego, że zwykle w domu było gwarno

i hałaśliwie, zwłaszcza teraz, kiedy zaczęły się przedświąteczne ferie. Tęsknił za dzieciakami.

Żałował, że nie poszedł z nimi do kina.

Pragnę...

W tym jednym słowie brzmiało niezwykłe napięcie i tęsknota.

Teraz ogarnęło go złowróżbne przeczucie, przejmująca świadomość nadchodzącego

niebezpieczeństwa. Ostrzegawczy lęk, który przeżywali bohaterowie jego powieści, i który zawsze

starał się opisać bez uciekania się do wyświechtanych frazesów.

Tak naprawdę nie doświadczył niczego podobnego już od lat, od czasu, gdy Charlotte była

poważnie chora i doktor podejrzewał raka. Przez cały ten dzień w szpitalu, gdy jego małą

dziewczynkę wożono na wózku z jednego laboratorium do drugiego, przez bezsenną noc, a potem

przez te wszystkie dni poprzedzające chwilę, gdy lekarze odważyli się postawić diagnozę, Marty czuł

się tak, jakby prześladował go złośliwy duch, którego obecność odbierała tlen, utrudniając

oddychanie, poruszanie się, nadzieję. Jak się okazało, jego córce nie zagrażało nadnaturalne zło czy

śmiertelna choroba. Problem sprowadzał się do całkowicie uleczalnego schorzenia krwi. W ciągu

trzech miesięcy Charlotte wyzdrowiała.

Ale on wciąż pamiętał tamten lęk.

Znów tkwił w jego lodowatym uścisku, choć nie wiedział dlaczego. Charlotte i Emily były

zdrowymi, towarzyskimi dzieciakami. On i Paige byli ze sobą szczęśliwi, absurdalnie szczęśliwi,

jeśli wziąć pod uwagę to, ile małżeństw znajomych trzydziestokilkulatków było rozwiedzionych, żyło

w separacji, czy też oszukiwało się nawzajem. Pod względem finansowym byli zabezpieczeni ponad

najśmielsze oczekiwania.

A jednak Marty wiedział, że dzieje się coś złego.

Odłożył magnetofon, podszedł do okna i pchnął okiennice. Bezlistny platan rzucał ostre, wydłużone

cienie na nieduże, boczne podwórko. Za powyginanymi konarami drzewa widniały bladożółte,

tynkowane ściany sąsiedniego domu, które zdawały się pochłaniać słoneczny blask; złote i brunatne

refleksy malowały szyby w oknach; miejsce było ciche, pozornie spokojne.

Po prawej stronie widział fragment ulicy. Domy naprzeciwko, w stylu śródziemnomorskim, były

otynkowanymi budynkami o dachach z glinianych płytek, złoconymi teraz przez popołudniowe słońce

i ozdobionymi cieniem rzucanym przez liście królewskich palm. Ta spokojna, urozmaicona i

starannie zagospodarowana okolica, a właściwie całe miasteczko Mission Viejo, wydawała się

spokojną przystanią, wolną od chaosu, który rządził resztą świata.

Zamknął okiennice, zagradzając dostęp słońcu.

Niebezpieczeństwo istniało tylko w jego umyśle i było owocem tej samej żywej wyobraźni, która

uczyniła go poczytnym autorem kryminałów.

Jednak jego serce biło szybciej.

Marty wyszedł z gabinetu na korytarz pierwszego piętra. Doszedł do szczytu schodów. Stał

nieruchomo jak słupek balustrady, na którym teraz opierał dłoń.

Nie bardzo wiedział, na co czeka. Ciche skrzypienie drzwi? Skradające się kroki? Ukradkowe

szelesty, trzaski i przytłumione stuki?

Stopniowo, gdy nie usłyszał niczego podejrzanego, a oszalałe serce uspokoiło się nieco, poczucie

nadchodzącej katastrofy zaczęło słabnąć. Niepokój przerodził się w zwyczajną niepewność.

– Kto tam? – spytał tylko po to, by zakłócić ciszę.

Dźwięk jego głosu rozproszył złowieszczy nastrój. Pusty dom. Żadnej tajemniczej złośliwej siły.

Wrócił do gabinetu, który znajdował się przy końcu korytarza, i usadowił się w skórzanym fotelu

za biurkiem. W półmroku pokoju cztery kąty zdawały się cofać bardziej, niż pozwalały na to ściany –

jak we śnie.

Ponieważ głównym motywem na kloszu lampy były owoce, ochronna szyba na biurku odbijała

świetliste owale i krążki czerwieni, brązu, zieleni, żółci i błękitu. Części metalowe i plastikowe

magnetofonu odbijały także jasną mozaikę klosza, połyskując jak ozdobione klejnotami. Sięgając po

magnetofon Marty zauważył, że jego dłoń pokrywa grudkowata, opalizująca i wielobarwna skóra

egzotycznej jaszczurki.

Zawahał się, obserwując fałszywe łuski na swojej dłoni i widmowe klejnoty na obudowie

magnetofonu. Prawdziwe życie przeplatało się z ułudą, jak w każdej wymyślonej opowieści.

Cofnął taśmę, trwało to sekundę lub dwie, szukając kilku ostatnich słów nie dokończonego listu do

Koontz Dean - Zwierciadło zbrodni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: