MacLean Alistair - Santoryn.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

ALISTAIR MACLEAN

Santoryn

Przełożył Ziemowit Andrzejewski

Głośnik na mostku fregaty “Ariadne” z trzaskiem obudził się do życia, dwakroć

zabrzmiał dzwonek, a potem rozległ się spokojny, modulowany, precyzyjny i

niewątpliwie należący do Irlandczyka głos O'Rourke'a. O'Rourke, powszechnie

określany mianem meteorologa, był jednak kimś zupełnie innym.

–Właśnie złapałem dziwnego klienta. Odległość czterdzieści mil, namiar 222.

Talbot wcisnął przycisk mikrofonu.

–Niebiosa nad naszymi głowami, chief, roją się od dziwnych klientów. Nad tym

rejonem Morza Egejskiego przecina się przynajmniej sześć korytarzy lotniczych.

Samoloty NATO zaś, jak wie pan zapewne najlepiej z nas, kręcą się tu wszędzie.

Myśliwce bombardujące i pościgowce z cholernej Szóstej Floty tędy lecą, kędy gna je

wiatr. Moim zdaniem w połowie przypadków są kompletnie zagubione.

–Ba! Ale ten chłoptyś wygląda naprawdę bardzo, bardzo dziwnie. – Głos

O'Rourke'a, który wydawał się nieporuszony niezbyt pochlebną wzmianką o Szóstej

Flocie, skąd był czasowo oddelegowany, brzmiał zwykłym spokojem. – Żadna z

transegejskich linii lotniczych nie korzysta z korytarza powietrznego, którym leci ten

samolot. Na moim monitorze nie widzę w tym sektorze żadnych maszyn natowskich.

I Amerykanie by nas uprzedzili. Bardzo dobrze wychowane towarzystwo, kapitanie.

To znaczy ci z Szóstej Floty.

–Zgoda, zgoda.

Talbot był świadom, że Szósta Flota uprzedziłaby go o obecności w pobliżu

“Ariadne” któregoś ze swoich samolotów, czyniąc to zresztą nie tyle z uprzejmości,

ile z powodu wymagań regulaminowych. Fakt ten O'Rourke pojmował równie dobrze

jak on. O'Rourke jednak był żarliwym patriotą swej macierzystej floty. – To wszystko,

co pan ma na temat tego chłopaczka?

–Nie. Jeszcze dwie rzeczy. Ten samolot zdąża po kursie z południowego zachodu

na północny wschód. Nie dysponuję żadnymi informacjami o jakimkolwiek samolocie,

który mógłby lecieć takim kursem. Po wtóre, jestem zupełnie pewien, że to wielka

maszyna. Powinniśmy ją zobaczyć za jakieś cztery minuty – jej kurs prostopadle

przecina się z naszym.

–Czy rozmiar jest tak ważny, chief? Wszędzie mnóstwo wielkich maszyn.

–Lecz nie na czterdziestu trzech tysiącach stóp, ten zaś leci na takiej właśnie

wysokości. Zdolny jest do tego tylko concorde, a wiemy, że nie ma tu żadnego. To

musi być maszyna bojowa.

–Niewiadomego pochodzenia. Bandyta? Zupełnie możliwe. Niech ją pan ma na oku.

Talbot rozejrzał się i uchwycił spojrzenie swego zastępcy, komandora-porucznika

Van Geldera. Van Gelder – niewysoki, bardzo rozrośnięty, mocno opalony i

płowowłosy – zdawał się dostrzegać w życiu źródło nieustającej uciechy. Przybliżając

się do kapitana, też miał na twarzy uśmiech.

–Zrobione, sir. Luneta i fotka do pańskiego albumu rodzinnego?

–Właśnie. Dziękuję.

“Ariadne” była wyposażona w niezwykłą i – dla profana – wręcz przytłaczającą

mnogość urządzeń nasłuchujących i podpatrujących; pod tym względem nie mógł z

nią zapewne konkurować jakikolwiek inny okręt będący w użyciu. Jednym z owych

instrumentów było coś, co Van Gelder określił mianem lunety. Chodziło w istocie o

skonstruowaną przez Francuzów kombinację teleskopu z aparatem fotograficznym,

urządzenie z rodzaju takich, jakie wykorzystuje się na satelitach szpiegowskich i

jakie są w idealnych warunkach atmosferycznych zdolne zlokalizować i

sfotografować z wysokości dwustu pięćdziesięciu mil biały talerz. Ogniskowa

teleskopu miała niemal nieograniczony zakres regulacji; w tym przypadku Van Gelder

użyje prawdopodobnie rozdzielczości jeden do stu, czego efektem optycznym będzie

pozorne sprowadzenie intruza – jeśli w rzeczy samej był to intruz – na wysokość

czterystu stóp. Na bezchmurnym lipcowym niebie Cykladów nie przedstawiało to

najmniejszego problemu.

Ledwie Van Gelder zszedł z mostka, gdy ocknął się kolejny głośnik; powtórzony

podwójny brzęczyk zaanonsował, że chce mówić kabina radiowa. Sternik, starszy

marynarz Harlison, pochylił się i dźgnął odpowiedni przycisk.

–Mam SOS. Sądzę, powtarzam: sądzę, że pozycja statku na południe od Thery. Nic

więcej. Duże zakłócenia. Z całą pewnością amator. Powtarza tylko: “Mayday,

Mayday, Mayday”. – Dyżurny radiooperator Myers zdawał się być poirytowany:

każdy radiooperator – mówił ton jego głosu – powinien być równie profesjonalny i

sprawny jak on. – Ale poczekajcie minutkę. – Nastąpiła pauza, potem znów odezwał

się Myers: – Powiada, że tonie. Cztery razy powtórzył, że tonie.

–I to wszystko? – zapytał Talbot.

–To wszystko, sir. Zniknął z eteru.

–Wobec tego prowadź nasłuch na częstotliwości alarmowej 090 albo w pobliżu. Nie

MacLean Alistair - Santoryn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: