Christie Agatha - Zabójstwo Rogera Ackroyda.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Agatha Christie

Zabójstwo Rogera Ackroyda

Tytuł oryginału: The Murder of Roger Ackroyd

Przełożył Jan Zakrzewski

Rozdział pierwszy

Doktor Sheppard przy śniadaniu

Pani Ferrars zmarła w czwartek, w nocy z szesnastego na siedemnasty września. Po mnie posłano

w piątek, siedemnastego, o godzinie ósmej rano. Nic już nie mogłem poradzie. Pani Ferrars nie żyła

od kiłku godzin.

Do domu wróciłem parę minut po dziewiątej i własnym kluczem otworzyłem drzwi z zamka.

Świadomie zwlekałem dość długo w przedpokoju, wieszając kapelusz i lekki płaszcz, który

roztropność kazała mi włożyć przed wyjściem w chłodny, jesienny poranek. Prawdę powiedziawszy,

byłem wytrącony z równowagi i zaniepokojony. Nie mam zamiaru twierdzić, że w owej chwili już

przewidywałem rozwój wypadków następnych tygodni. Ani mi to przez myśl nie przeszło.

Prawdopodobnie jednak instynkt ostrzegał mnie przed niezwykłymi wydarzeniami, jakie miały

nastąpić.

Ze stołowego, dokąd wchodziło się z hallu w lewo, dobiegało mnie szczękanie filiżanek i suchy,

urywany kaszel mojej siostry Karoliny.

— Czy to ty, James?! — zawołała.

Zbędne pytanie, gdyż nikt inny nie mógł przyjść. Prawdę powiedziawszy, właśnie z powodu

Karoliny tak się ociągałem. Mottem ichneumonów, jak powiada Kipling, jest hasło: „Idź i węsz”.

Jeśli Karolina kiedykolwiek przyjmie herb, powinien nim być właśnie ichneumon, stojący na tylnych

łapach. Z motta można by opuścić nawet pierwszą część, Karolina bowiem potrafi wywęszyć

wszystko bez chodzenia, siedząc skromniutko w domu. Nie wiem, jak jej się to udaje, ale tak jest.

Podejrzewam, iż służące i chłopcy od sklepikarzy tworzą jej służbę wywiadowczą. Kiedy Karolina

wychodzi z domu, to nie po to, by zbierać plotki, ale by je rozsiewać. I jest w tym zdumiewająco

wprawna.

Ostatnia z jej wyżej wymienionych cech była właśnie przyczyną mojego niepokoju. Wiedziałem, że

cokolwiek powiem Karolinie o śmierci pani Ferrars, stanie się to publiczną tajemnicą całego

miasteczka w ciągu półtorej godziny. Jako lekarz muszę pamiętać o zachowywaniu dyskrecji. Dlatego

też przyjąłem zasadę nieinformowania mojej siostry właściwie o niczym. Ona i tak dowiaduje się o

wszystkim, ale ja mam spokojne sumienie, że nie ode mnie.

Minął już rok od śmierci męża pani Ferrars i Karolina twierdzi uparcie — bez najmniejszych ku

temu podstaw — że żona go otruła.

Pogardliwie traktuje moją niezmienną odpowiedź, że pan Ferrars zmarł na wrzód żołądka i w

wyniku chronicznego nadużywania napojów wyskokowych. Objawy śmierci z powodu, pęknięcia

wrzodu i otrucia arszenikiem są, i z tym się zgadzam, dosyć podobne, ale w tym wypadku Karolina

opiera swoje oskarżenie na czymś zupełnie innym.

— Wystarczy tylko spojrzeć na panią Ferrars — słyszałem wielokrotnie.

Pani Ferrars, osoba nie pierwszej młodości, była jednak przystojną kobietą, a stroje, choć

skromne, leżały na niej świetnie. Wiele kobiet ubiera się w Paryżu i to wcale nie musi być powodem

trucia mężów.

Kiedy tak stałem niezdecydowany w hallu i wszystkie te myśli przebiegały mi przez głowę,

usłyszałem ponownie głos Karoliny, tym razem zabarwiony ostrzejszą nutą:

— Cóż ty tam robisz, James? Dlaczego nie usiądziesz do śniadania?

— Już idę, moja droga — powiedziałem pośpiesznie. — Wieszałem płaszcz.

— Przez ten czas mógłbyś powiesić z pół tuzina płaszczy! — Karolina miała rację. Mógłbym.

Wszedłem do jadalni, jak zwykle cmoknąłem Karolinę w policzek i zasiadłem do jajek na bekonie.

Bekon był już nieco zimny.

— Wezwano cię dziś wcześnie — zauważyła Karolina.

— Aha — odparłem. — Do King’s Paddock. Pani Ferrars…

— Wiem — powiedziała.

— Skąd wiesz? — zapytałem.

— Powiedziała mi Annie.

Annie jest pokojówką. Miła dziewczyna, ale straszna gaduła.

Nastąpiła chwalą ciszy. W dalszym ciągu jadłem jajka na bekonie. Koniuszek nosa mojej siostry,

długi i cienki, drgał lekko, co zdarza się zawsze, kiedy Karolina jest czegoś ciekawa albo czymś

podniecona.

— No i co? — spytała.

— Źle. Nic już nie mogłem poradzić. Zmarła we śnie.

— Wiem — powiedziała po raz drugi Karolina. Tym razem już mnie to rozzłościło.

— Nie możesz wiedzieć! — warknąłem. — Ja sam nic nie wiedziałem, póki tam nie poszedłem. I

do chwili obecnej nie wspominałem o tym żywej duszy. Jeśli ci to powiedziała Annie, jest chyba

jasnowidząca.

— Nie Annie, tylko mleczarz. Usłyszał od kucharki Ferrarsów.

Jak już mówiłem, Karolina nie musi wychodzić z domu, by o wszystkim wiedzieć. Siedzi w kuchni

i wiadomości same do niej przychodzą.

— Na co umarła? Atak serca? — pytała dalej.

— A co, mleczarz ci nie powiedział? — rzuciłem zjadliwie. Zjadliwość jest bezcelowa w

stosunku do Karoliny.

Przyjmuje ją ona poważnie i poważnie odpowiada.

— Nie wiedział — wyjaśniła.

Wcześniej czy później Karolina i tak by się dowiedziała. Tym razem nie sprawiało mi różnicy, że

dowie się ode mnie.

— Wzięła nadmierną dawkę weronalu. Ostatnio zażywała go na bezsenność. Po prostu się omyliła.

Pewnie…

— Bzdura! — odparła natychmiast Karolina. — Ona naumyślnie zażyła tyle. Nie przekonasz mnie.

Jakie to dziwne, że kiedy człowiek nosi w sercu jakąś własną tajemną teorię, do której właściwie

nie chce się przyznać, a usłyszy ją z ust kogoś innego, z pasją jej zaprzecza. Dlatego też i ja

wybuchnąłem oburzony:

— Znowu zaczynasz! — krzyknąłem. — Wyciągasz bezsensowne wnioski bez najmniejszych ku

temu podstaw! Po cóż pani Ferrars miałaby popełnić samobójstwo? Wdowa, jeszcze dość młoda, w

świetnej sytuacji materialnej, ciesząca się dobrym zdrowiem, bez żadnych kłopotów. Absurd!

— Wcale nie. Chyba i ty zauważyłeś, jak ona się przez te ostatnie pół roku zmieniła. Wyglądała

okropnie, jakby ją zmora trapiła. I sam przed chwilą przyznałeś, że źle sypiała.

— A więc jakaż jest twoja diagnoza? — spytałem cierpko. — Pewno nieszczęśliwca miłość?

Karolina potrząsnęła głową.

— Wyrzuty sumienia — powiedziała z satysfakcją.

— Wyrzuty sumienia?

— Tak. Nie chciałeś mi nigdy wierzyć, kiedy ci mówiłam, że otruła męża. Teraz jestem tego

bardziej pewna niż kiedykolwiek.

— To trochę nielogiczne — zaoponowałem. — Jeśli kobieta potrafi popełnić morderstwo, to

starcza jej chyba zimnej krwi, by cieszyć się owocami zbrodni, i nie ulega tak sentymentalnym

słabościom jak żal za grzechy.

Karolina znowu potrząsnęła głową.

— Prawdopodobnie są takie kobiety, ale pani Ferrars do nich nie należała. Była kłębkiem

nerwów. Jakiś przemożny impuls kazał jej uwolnić się od męża, bo nie była istotą zdolną cierpieć

zbyt długo. A nie ulega chyba wątpliwości, że żona takiego człowieka jak Ashley Ferrars musiała

wiele cierpieć…

Skinąłem głową.

— Ale od tego czasu prześladowało ją wspomnienie popełnionej zbrodni. Bardzo jej współczuję.

Nie przypominałem sobie, aby za życia pani Ferrars Karolina kiedykolwiek jej współczuła. Teraz,

kiedy pani Ferrars znalazła się tam, gdzie prawdopodobnie nie nosi się paryskich modeli, moja

siostra była gotowa pławić się w tak subtelnych uczuciach jak litość i zrozumienie.

Odparłem stanowczo, że podobne domysły są bzdurne. Sprzeciwiałem się im tym bardziej, że w

głębi duszy zgadzałem się co najmniej z ich częścią. Ale czyż mogłem się zgodzić, by Karolina

dochodziła prawdy jedynie metodą natchnionego zgadywania? Nie miałem zamiaru tego pochwalać.

Rozgada wszystko po całym miasteczku, a ludzie będą myśleli, że czyni to na podstawie lekarskiej

diagnozy brata. Życie jest ciężkie!

— Bzdura! — powtórzyła Karolina w odpowiedzi na moje protesty. — Zobaczysz! Stawiam

dziesięć do jednego, że pani Ferrars pozostawiła list, w którym wszystko wyznaje.

— Nie zostawiła żadnego listu — odparłem ostro, nie dostrzegając pułapki, w jaką wpadam.

— Oo! — wykrzyknęła Karolina. — A więc dowiadywałeś się? Wiesz, James, wydaje mi się, że

w głębi duszy myślisz to samo co ja. Jesteś stary krętacz.

— Zawsze trzeba brać pod uwagę możliwość samobójstwa — odparłem ostrożnie.

— Czy będzie dochodzenie sądowe?

— Może będzie. To zależy. Jeśli stwierdzę, że jestem całkowicie przekonany, iż zażycie

nadmiernej dawki weronalu nastąpiło przypadkowo, być może obejdzie się bez dochodzenia.

— A czy jesteś całkowicie przekonany? — spytała przebiegle.

Wstałem od stołu bez słowa.

Christie Agatha - Zabójstwo Rogera Ackroyda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: