Antykatolicka wizja Polski mocarstwowej.pdf

Antykatolicka wizja Polski mocarstwowej

Data publikacji: 06-2-2011 @ 1:05 pm

Niedawna wizyta prezydenta USA w Polsce jest dobrym momentem na odniesienie się do głośnej dwa,

trzy lata temu książki Jerzego Friedmana „Następne 100 lat”. Zaznaczam z góry, że główne tezy tej

pracy nie wydają się dziś brzmieć realistycznie: Polska pod rządami śp. Prezydenta Lecha

Kaczyńskiego miała przynajmniej aspiracje do prowadzenia dynamicznej polityki zagranicznej, podczas

gdy odwaga osobista i górnolotność myśli jego następcy ogranicza się do niezapewniania prezydentom

państw ościennych parasoli podczas deszczu. Nic w Polsce AD 2011 nie wskazuje, abyśmy mieli stać

się lokalnem mocarstwem za zaledwie 20 – 30 lat i wynika to z nałożenia się na siebie kilku czynników:

zanikających instytucyj państwowych; rachitycznego sektora pozarządowego; petryfikacji sceny

politycznej w najgorszym możliwym układzie personalnym; rosnącego długu publicznego czy braku

wzrostu demograficznego.

Piszę o tem z iście bronisławowskim bólem i bez nadziei na rychłą poprawę obecnego stanu rzeczy. Dla

mnie, patrioty Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Xięstwa Litewskiego polskość jest antytezą

ciasnego, nacjonalistycznego myślenia ograniczonego do ziem piastowskich. Kocham Polskę

Jagiellonów, wielokulturową, wieloreligijną, wypełniającą misję cywilizacyjną względem Europy

Wschodniej. Metody naszych przodków były powolne, ale skuteczne; na tyle bezkrwawe, na ile można

na sposób pokojowy, kulturowy tworzyć imperium.

Niewątpliwą zaletą książki Friedmana było podniesienie tematu mocarstwowości Polski, co stało się po

raz pierwszy w historji niepodległego państwa polskiego, odrodzonego po 1989 r. Ale niemrawa była ta

debata. Rozmówcy przechodzili do porządku dziennego nad założeniem, że Amerykanie zainwestują

duże środki finansowe oraz nowoczesne technologje, by stworzyć nad Wisłą lokalne mocarstwo. Nie

wytykano Friedmanowi błędów rzeczowych i ewidentnej nieznajomości realiów Europy Środkowo-

Wschodniej, jak np. założenie o niemożliwości konfederacji krajów bałtyckich, Polski, Słowacji, Węgier i

Rumunii a z drugiej strony szkicowanie polsko – węgierskiej rywalizacji o Kijów. Amerykański politolog

najwyraźniej nie wiedział, że jeśli coś dobrego geopolitycznie się zdarzy dla Polski i Węgier w

najbliższej przyszłości, to będzie to wynikiem sojuszu narodów zaprzyjaźnionych ze sobą od tysiąca lat.

W dyskusji nad książki liczyła się raczej pozycja zawodowa autora – szefa wpływowej prywatnej agencji

wywiadu Stratfor.

Przejdźmy jednak do sedna niniejszego wpisu. Doświadczenia ostatnich kilku lat wskazują, że zmiana

osoby prezydenta USA nie zmodyfikowała w istotny sposób polityki zagranicznej Stanów. Jeśli można

mówić o jakiejkolwiek zmianie, to raczej polega ona na umocnieniu się tendencyj do prowadzenia

nieformalnych wojen oraz (co oczywiste w przypadku bardziej etatystycznej administracji) do

ograniczania swobód obywatelskich. Widoczna jest zatem konwergencja idej lub raczej braku idej u

osób formalnie rządzących krajem, tudzież ciągłość w realizacji idej wytyczanych przez osoby

nieformalnie rządzące Stanami Zjednoczonemi. Neokonserwatyzm ekipy Jerzego Busha jra przeniósł

się bezboleśnie do polityki Partji Demokratycznej, sam nie ulegając modyfikacjom. W kręgu prawicy był

zawsze „ideologicznym włóczęgą z ulicy”, jak to zgrabnie ujął Patryk Buchanan. Niczem więcej.

Poglądy Jerzego Friedmana pasują do szkoły neokońskiej, wliczając takie detale (?) jak żydowskie

pochodzenie i młodzieńczy flirt z marxizmem. Przeanalizujmy zatem, co pisze on o religji, Bogu,

chrześcijaństwie i islamie w omawianej książce. Otóż, niemal nic. Zagadnienia te są prawie nieobecne

w „Następnych 100 latach”. Szerzej Friedman opisuje je w jednym rozdziale książki pt. „Ludność,

komputery, wojny kulturowe”. Ale sposób, w jaki dotyka problemu, z pewnością nas nie zadowoli. W

szczególności, dokonuje on prostego, skrajnie prymitywnego podziału ludności świata na dwie

kategorie: tradycjonalistów i progresistów. W ten sposób, my tradycyjni katolicy, trafiamy do jednego

wora z fundamentalistami protestanckimi, ortodoksami żydowskimi i … Al Kaidą. Po drugiej stronie

barykady są zaś ludzie pragnący przewartościować dotychczasowe pojęcie rodziny, roli kobiet i

seksualizmu w życiu społecznem.

Friedman pisze o transformacji instytucjonalnej jako o pewniku. Dostrzega, że przez pewien czas

pozycja tradycjonalistów będzie relatywnie silna, bowiem dysponują oni wartościami, które motywują ich

do pewnych spójnych i uporządkowanych działań. Czemu przegrają? Bo technologje zmieniają życie

ludzkie, a obecne tendencje występujące w krajach wysoko rozwiniętych zostaną wsparte przez resztę

świata. Wszędzie obniży się przyrost demograficzny.

Słabość analiz Friedmana polega jednak w szczególności na analizowaniu geopolityki dla niej samej.

Demografja pozostaje jedynie zmienną: „zmniejszy się populacja w krajach wysoko rozwiniętych”. O ile

można mu wybaczyć, że nie analizuje odrodzenia chrześcijaństwa jako alternatywy (z uwagi na jej

niskie prawdopodobieństwo), to dziwne jest, że zupełnie nie docenia islamu jako religji odnoszącej

sukcesy w skali światowej. Tymczasem, w perspektywie przynajmniej 30 lat, można i należy rozważać

islamizację Europy Zachodniej oraz innych części świata. Wzrost znaczenia Turcji to jedno, a możliwość

powstania kalifatu Al – Paryż, to drugie. Nieobecność analiz odnoszących się do wpływów religij oraz

nieocenianie coraz bardziej degenerującej się kultury tzw. „Zachodu” to najpoważniejsze mojem

zdaniem braki metodologiczne pracy Friedmana.

Pozwolę sobie zaprezentować wnioski płynące z lektury „Następnych 100 lat”. Dokonam ich

samowolnego rozciągnięcia na ogół myśli neokonserwatywnej, stanowiącej podstawę obecnej polityki

amerykańskiej. Czemu? Właśnie z uwagi na wpływ Friedmana jako szefa agencji Stratfor na najwyższą

klasę polityczną USA.

1. Zdefiniowanie grup wrogów i sojuszników wskazuje, że władze USA postawione przez Friedmana

wśród promotorów przedefiniowania dotychczasowych wartości mogą w podobny sposób zacząć

zachowywać się względem różnych wrogich grup. Słowem, tak jak zrobiono z Al Kaidy głównego wroga

Zachodu, można nim za lat –naście czy –dziesiąt mianować ogół chrześcijan. Zgodnie z hasłem

Voltaire’a – „Nie ma tolerancji dla wrogów tolerancji”.

2. Należy poważnie zastanowić się, czy i na ile można traktować dziś jeszcze Stany Zjednoczone jako

kraj najsilniej chrześcijański na świecie. Płynące stąd wnioski mogą mieć też kluczowe znaczenie

geopolityczne, bowiem jeśli wczoraj szukaliśmy wsparcia w USA przeciw „masońskiej” UE, to dziś

możemy wiedzieć, że wsparcia tego nie uzyskalibyśmy. Ale oznacza to również, że jutro powinniśmy

szukać wsparcia gdzie indziej.

3. Powstaje też pytanie, czy i jak Stany Zjednoczone mogą zrzucić z siebie ideologję i kadry

neokonserwatystów? Z pewnością jest to możliwe na płaszczyźnie politycznej. Łatwo można wyobrazić

sobie zwycięstwo za rok prezydenckiego kandydata republikańskiego związanego z fundamentalizmem

protestanckim. Ale czy potrafiłby on rządzić obezwładniwszy wcześniej „deep state”, czyli aktualny układ

składający się z przedstawicieli finansjery, służb specjalnych, zarabiający mimo kryzysów wielkie

pieniądze dzięki wdrażaniu pomysłów neokońskich w życie?

4. Wszystko to wzmacnia tezę o nonsensowności ewentualnego sojuszu polsko – amerykańskiego jako

egzotycznej mrzonki. Jak widzimy bowiem, istnieją nie tylko dramatyczne różnice w sile potencjalnych

partnerów ale i sprzeczne interesy między nimi. Polska, chrześcijańska prawica nie ma prawa

znajdować się na służbie antychrysta.

5. O ile zdaję sobie sprawę, że powyższe wnioski mogą być przerysowane, to nie sądzę, bym zbłądził

co do ogólnej oceny aktualnej od ok. 20 lat polityki Stanów Zjednoczonych. Książka Jerzego Friedmana

może zaś być napisana, by stała się samospełniającą przepowiednią: opisując USA jako jedyne

mocarstwo światowe XXI wieku i kilka powstających, ewentualnych mocarstw lokalnych, istotnie

wzmocniła ona w tych krajach lobbies proamerykańskie, skłonne do wsparcia idej prezentowanych

przez Waszyngton.

Odpowiadając na końcu na słynne, leninowskie pytanie „Co robić?”, muszę wskazać na konieczność

rozmów o Polsce imperialnej. Jednak lektura książki Friedmana „Następne 100 lat” powinna nam

podpowiedzieć, kiedy Polska na pewno mocarstwem [ nie będzie ]: jeśli pozostanie trzecioplanowym

satelitą Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Krusejder

George Friedman – “Następne 100 Lat. Prognoza na XXI wiek”

Wydawca: AMF Plus Group, Warszawa 2009, stron 287

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: