Jan Brzechwa-Nadmakaron(1).pdf

Jan Brzechwa

PODRÓŻE PANA KLEKSA

NADMAKARON

Zapadła szybka podzwrotnikowa noc. Pan Kleks po raz ostatni spojrzał na mapę,

sprawdził położenie gwiazd i obliczył w pamięci ich wzajemne odległości.

- 67.254.386.957.100.356 - powiedział półgłosem. - Zgadza się. Podzielmy to przez

odległość od ziemi. Otrzymamy liczbę 21.375.162. Uwzględniając kąt nachylenia,

wyciągnijmy właściwy pierwiastek. Daje to 8724. Odejmijmy teraz ilość przebytych

mil. Pozostaje 129. Zgadza się.

Istotnie, w dole ukazały się światła, które wyglądały z oddali jak rozrzucone na

znacznej przestrzeni ogniska.

Pan Kleks przyczesał palcami potarganą brodę, obciągnął surdut i przemówił

uroczyście do mikrofonu:

- Panowie... Dokładnie za siedem minut nastąpi lądowanie... Po opuszczeniu

świdrowców proszę trzymać się mnie... Kapitanie, widzę pańskie myśli... Nie jestem

starym durniem, za jakiego pan mnie uważa... Przeciwnie, jestem dość mądry na to,

aby wybaczyć panu małoduszność niegodną Bajdoty... Honor przede wszystkim...

Honor, panowie... Wyłączam się...

W odbiornikach rozległy się trzaski, a następnie urywane słowa kapitana, których

nikt jednak nie słuchał, bo oto świdrowiec pana Kleksa ruszył pionowo do

ładowania. Równocześnie zapłonęło trzynaście czerwonych sygnałów

ostrzegawczych i trzynaście świdrowców w jednominutowych odstępach dotknęło

ziemi.

Dokoła zalegały ciemności, rozświetlane jedynie błyskami dogasających ognisk.

Podróżnicy otoczyli pana Kleksa i przyglądali się z niepokojem dziwacznym

domostwom, przypominającym dziuple. Na próżno jednak szukali wzrokiem

jakichkolwiek żywych istot. Miasto wyglądało jak wymarłe.

Pan Kleks stanął swoim zwyczajem na jednej nodze, przyłożył do ust obie dłonie

zwinięte w trąbkę i odegrał na nich marsza ołowianych żołnierzy.

Jakby na umówiony znak, ze wszystkich dziupli zaczęli wyskakiwać wspaniale

zbudowani brodaci mężczyźni, o nagich muskularnych torsach, przyodziani w

spódnice z kolorowego płótna.

Większość z nich pobiegła rozniecać dogasające ogniska, natomiast siedmiu

najdostojniejszych brodaczy zbliżyło się do pana Kleksa i po kolei złożyli mu głęboki

ukłon. Następnie uklękli na ziemi i trzykrotnie zamietli ją brodami.

Pan Kleks uczynił to samo, gdyż on jeden spośród wszystkich podróżników posiadał

brodę.

Po tych wstępnych oznakach czci Parzybrodzi ustawili się w rząd i jeden z nich

przemówił wyrzucając z siebie gardłowe i nosowe dźwięki, przypominające

gulgotanie indyka:

- Gluw-gli-glut-gla-glim-gly-gliw-gla-glus.

Żaden z Bajdotów nic z tego oczywiście nie rozumiał. Tymczasem pan Kleks płynnie

odpowiedział po parzybrodzku:

- Glin-gla-gluw-gliz-gla-gluj-gle-glim.

Po czym dodał zwracając się do Bajdotów:

- Dlaczego macie takie zdziwione miny? Czyżby to i pana dziwiło, kapitanie?

Przecież każdy kiep zrozumie, że język parzybrodzki jest niesłychanie łatwy. Trzeba

mieć tylko odrobinę oleju w głowie, kapitanie, aby móc się nim posługiwać. Po

prostu w każdej sylabie uwzględnia się tylko ostatnią literę. Gilr-glo-gluz-glu-glim-

gli-gle-glic-gli-gle?

Parzybrodzi był to naród raczej pierwotny. Mimo ogromnej siły fizycznej odznaczali

się łagodnością i niezwykle ujmującym sposobem bycia. Domy swoje budowali z

ciosanego drzewa, w kształcie wieżyczek, do których prowadziło jedno okrągłe

wejście, nad nim zaś widniały dwa lub trzy otwory zastępujące okna. Ulice

przecinały się prostopadle, tworząc regularną szachownicę. Przed każdym domem

na paleniskach z cegieł stały niskie gliniane kotły.

Wszyscy Parzybrodzi mieli długie brody w różnych kolorach. Tylko dostojnicy,

którzy witali naszych podróżników, wyróżniali się brodami o barwie kremowej, przy

czym zarost ich przypominał raczej zwoje makaronu niż normalne owłosienie.

Podchodzili oni kolejno do pana Kleksa, przyglądali się jego brodzie i ze

znawstwem, jak handlarze sukna, gnietli ją w palcach.

Dostojnicy o makaronowym zaroście stanowili Ważną Chochlę, czyli rząd

Parzybrocji. Najstarszy spośród nich, noszący imię Glaz-glu-glip-gla, piastował

godność Nadmakarona, co odpowiadało godności Wielkiego Bajarza w Bajdocji.

Nadmakaron ujął pana Kleksa pod ramię i zaprowadził podróżników do dziupli

rządowej. Była to wielka sala, gdzie pośrodku stał ogromny stół, a pod ścianami

wisiały liczne hamaki uplecione z kolorowych sznurów. Płonące na ulicy ogniska

rzucały przez okna migotliwe światło. Po chwili urodziwe Parzybrodki wniosły na

tacach dymiące talerze zupy z makaronem i zapraszały gości do jedzenia

uprzejmym: "glip-glor-glo-glis-gli-glim-gly". Pan Kleks oraz Bajdoci zasiedli do stołu

i z wielkim apetytem spałaszowali po trzy talerze smakowitej zupy. Innych potraw

nie znano w tym kraju.

Po wieczerzy pan Kleks, który zdołał już świetnie opanować miejscowy język,

zawołał po parzybrodzku:

Szanowny Nadmakaronie i wy, członkowie Ważnej Chochli! Cieszymy się

niezmiernie, że przybyliśmy do waszego kraju, o którym tak wiele słyszeliśmy.

Dziękujemy za okazaną nam gościnność, której nie zamierzamy nadużywać. Mam

nadzieję, że aczkolwiek nie jesteśmy sąsiadami, stosunki sąsiedzkie pomiędzy

Bajdocją i Parzybrocją ułożą się jak najpomyślniej. Glow-gli-glow-gla-glut! Co w

naszym języku brzmi "Wiwat".

- Wiwat! - zawołali chórem Bajdoci.

Nadmakaron wstał, pogładził się po brodzie i rzekł:

- Jesteśmy wprawdzie ludem raczej pierwotnym, nie znamy zdobyczy nowoczesnej

techniki, nie znamy sztucznego światła, rur wodociągowych ani kanalizacji, słowem,

tych wszystkich urządzeń, których główną właściwością jest to, że nieustannie się

psują. Jednakże mimo takiego zacofania wiemy wszystko, co wiedzieć warto.

Słyszeliśmy też o tobie, czcigodny doktorze filozofii, chemii oraz medycyny. Imię

sławnego uczonego Ambrożego Kleksa znane jest u nas tak samo, jak imię

niezapomnianego założyciela Parzybrocji - Zupeusza Mruka, który był pradziadkiem

obecnego Wielkiego Bajarza Bajdocji. Przed wielu, wielu laty dzielny ten żeglarz

wylądował tu z grupą rozbitków, a my wszyscy jesteśmy ich potomkami. Zupeusz

Mruk stworzył nasz język, stworzył nasze budownictwo i zaszczepił nam życiodajne

brody, o których dowiecie się jutro. A teraz udajcie się na spoczynek, bo

niewątpliwie jesteście strudzeni długotrwałą podróżą. Glud-glo-glib-glur-gla-glin-

glo-glic.

- Dobranoc - odpowiedzieli chórem Bajdoci, którzy nauczyli się już rozumieć język

Parzybrodów.

Gdy gościnni gospodarze opuścili salę, pan Kleks podrapał się znacząco w głowę i

stojąc na jednej nodze powiedział:

- Podróże kształcą. Ale bajki kształcą w stopniu znacznie większym. Wszystko to, co

mówił Nadmakaron, Wielki Bajarz wymyślił o wiele wcześniej, a doktor Paj-Chi-Wo

opowiadał mi pięćdziesiąt lat temu. Chodźmy spać. Dobranoc, kapitanie. Dobranoc,

marynarze.

Po tych słowach zdjął surdut, wyciągnął się na hamaku i zasnął, pomrukując od

czasu do czasu jak kot.

Bajdoci poszli za jego przykładem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: