Jan Brzechwa-Podróż w beczce(1).pdf

Jan Brzechwa

PODRÓŻE PANA KLEKSA

PODRÓŻ W BECZCE

O świcie kapitan ustawił marynarzy w dwuszereg i zameldował o tym panu

Kleksowi.

- Ma pan teraz bardzo ładne myśli, kapitanie - zauważył pan Kleks zaglądając do

swego aparatu.

Skoro podróżnicy opuścili rządową dziuplę, znaleźli się od razu przed szpalerem

dzieci, które każdemu wręczyły po bukiecie kwiatów. Droga do pałacu, gdzie stały

świdrowce, również usłana była kwiatami. Nadmakaron i Ważna Chochla powitali

gości, zamiatając ziemię brodami.

Jakież było przerażenie pana Kleksa, gdy okazało się, że ze świdrowców zostały

tylko mizerne szczątki, które tu i ówdzie poniewierały się w trawie. Miało się

wrażenie, że przez plac przeszedł huragan, który zmiażdżył kabiny, pogruchotał

silniki i wszystko obrócił w perzynę.

- Co to znaczy? - zawołał pan Kleks prychając z gniewu. - Kto ośmielił się zniszczyć

nasze samoloty?

- Wybacz - wymamrotał Nadmakaron. - To nasze dzieci... Nie mają żadnych

zabawek, a w świdrowcach tyle było różnych kółek, kółeczek i sprężynek... Biedne

dziatki nie mogły widocznie oprzeć się pokusie i rozebrały wszystko na kawałki...

Nie powinieneś gniewać się na nie za tę niewinną psotę. Nie przypuszczały, że

świdrowce będą wam jeszcze potrzebne. Teraz mają mnóstwo drobiazgów do

zabawy... Spójrz, czy to nie wzruszający widok?

Pan Kleks przypomniał sobie, że już poprzedniego dnia zauważył w rękach dzieci

równe metalowe przedmioty, co mu nasunęło pewne wątpliwości o najeździe

Metalofagów na Parzybrocję. Teraz ze zgrozą spoglądał na pogięte tłoki, na

połamane tryby, na pokrzywione stery i przekładnie, na pokręcone płaty

aluminiowej blachy, z których dzieci na skwerach budowały sobie domki.

- Jesteśmy zgubieni! - jęknął kapitan.

Bajdoci podnieśli rozpaczliwy lament. Marynarz Ambo rzucił się między dzieci i już

miał zacząć je okładać swoją bajdoliną, kiedy pan Kleks gwizdnął rozkazująco na

palcach.

- Proszę zachować spokój! - rzekł dobitnie. - Trzymać się mnie! Wiem, co należy

robić!

Wśród Bajdotów zapanowała cisza.

Nadmakaron stał z wyciągniętą prawą ręką, a palcami lewej przebierał frędzle swojej

makaronowej brody.

Pan Kleks zwrócił się do niego:

- Spotkało nas wielkie nieszczęście. Straciliśmy nasze świdrowce. Nie gniewamy się

na dzieci, bo nie wiedziały, że wyrządzają nam niepowetowaną szkodę. Niemniej

jednak musimy ruszyć w dalszą drogę . Liczymy na waszą pomoc. Dajcie nam statek

albo jakąś dużą łódź, abyśmy mogli jeszcze dzisiaj stąd odpłynąć.

Członkowie Ważnej Chochli pokiwali głowami i udali się na naradę. Nadmakaron

drapał się w nos i rozmyślał. Po chwili przywołał makaronowych dostojników i

długo półgłosem coś im perswadował. Wreszcie zwrócił się do pana Kleksa:

- Czcigodny panie, postanowiliśmy, oddać do waszej dyspozycji nasz najcenniejszy

budynek, naszą rządową dziuplę. Wprawdzie bardziej przypomina ona beczkę niż

okręt, ale zbudowana jest solidnie i można na niej popłynąć nawet na koniec świata.

Za godzinę dostarczymy ją na brzeg. Idźcie nad morze i czekajcie na nas.

Pan Kleks ze łzami w oczach uścisnął Nadmakarona i opanowując wzruszenie,

powiedział:

- Jesteście prawdziwie szlachetnym i wspaniałomyślnym narodem. Cieszymy się, że

dostarczyliśmy waszym dzieciom rozrywki i zabawy. Niech im nasze świdrowce

pójdą na zdrowie!

- Niech żyje pan Kleks! - zawołał z uniesieniem Nadmakaron.

A dzieci zaczęły skandować chórem:

- Gluk-glil-gle-gluk-glis! - i tłumnie odprowadziły podróżników na sam brzeg morza.

Niebawem w oddali rozległo się głuche dudnienie i na ukwieconym wzgórzu

ukazała się olbrzymia beczka. Toczyło ją czterdziestu czterech Parzybrodów, a za

nimi gromada dziewcząt niosła na tacach talerze z zupą szczawiową.

Z zachowaniem największej ostrożności beczkę spuszczono na wodę.

Po zjedzeniu zupy kapitan wydał komendę:

- Załoga na stanowiska!

Wkrótce zjawił się Nadmakaron i Ważna Chochla, a za nimi kilku tragarzy, którzy

przywieźli na taczkach zwoje lin wysmarowanych obficie żywicą.

Liny te ze szczytu beczki zarzucano do wody. Po chwili wynurzyło się stado

rekinów. Żarłocznie wpiły się zębami w liny. Po czym nie mogły się już od nich

uwolnić, bowiem gęsta żywica zlepiła im szczęki na podobieństwo ciągutek.

- To jest mój wynalazek - oświadczył z dumą Nadmakaron. - Rekiny będą was

holowały. A oto żerdź, która zastąpi wam ster.

Pan Kleks serdecznie pożegnał Parzybrodów, wdrapał się na szczyt beczki i wysunął

żerdź naprzód, pod same nosy, rekinów. Gdy załoga mocno przytwierdziła do

beczki jeden koniec żerdzi, wtedy do drugiego jej końca przywiązał się marynarz

Ambo sznurami, które kołysały go jak huśtawka.

Na widok tak smakowitego kąska rekiny szarpnęły pociągając liny i równocześnie

przywiązaną do nich beczkę, Im szybciej goniły upragniony żer, tym chyżej ślizgał

się po falach niezwykły statek. Załoga zeszła na dno beczki, a tylko pan Kleks stał na

wierzchu i spoglądał w stronę lądu.

"Znowu ruszam w drogę bez atramentu - myślał ze smutkiem. - Ale nie tracę nadziei.

O, nie!"

Tak, tak moi drodzy. Wielcy ludzie nigdy nie tracą nadziei.

Rekiny gnały przed siebie jak opętane, wściekle bijąc ogonami o wodę. Statek

oddalał się coraz bardziej od brzegów Parzybrocji. Na wzgórzu widniała jeszcze

przez pewien czas wysoka sylwetka Nadmakarona, ale niebawem i ona zniknęła z

oczu, a wąski skrawek ziemi zasnuła mgła.

Przez pierwsze dwa dni żegluga odbywała się nader sprawnie. Pogoda sprzyjała, a

pomyślna wieja popychała nawę zgodnie z przewidzianym kursem. Ambo kołysał

się na końcu żerdzi i podsycał żarłoczność rekinów, które nie szczędząc wysiłku

pruły fale i niosły statek z szybkością dwunastu supełków na godzinę. Pan Kleks

zagłębiał się w samoczynną mapę, stojąc na rękach. Obliczał odległości.

Równocześnie raz po raz wymachiwał w górze nogami, wskazując w ten sposób

właściwy kierunek żeglugi. Kapitan odpowiednio przesuwał żerdź w prawo lub w

lewo i w ten sposób sterował statkiem. Załoga miała jednak bardzo kwaśne miny.

Parzybrodzi zaopatrzyli bowiem statek w dwa zbiorniki zupy szczawiowej i ten

jednostajny posiłek przyprawiał marynarzy o mdłości. Toteż pan Kleks musiał co

pewien czas odrywać się od mapy i podnosić Bajdotów na duchu.

- Co za zupa! - wołał głaszcząc się po brzuchu. - Pyszności! Nigdy nie jadłem nic

równie smacznego. Trzeba być skończonym durniem, żeby nie delektować się tak

wybornym smakiem. Bodajbym do końca życia jadał taką zupę!

Po takich słowach oblizywał się wysuwając język niemal do połowy brody, po czym

pałaszował dla przykładu czubaty talerz zupy.

Tymczasem rekiny, pozbawione żeru, zaczęły stopniowo słabnąć. Po dwóch dniach

mogły zdobyć się już tylko na pojedyncze zrywy. Resztkami sił wyskakiwały nad

powierzchnię wody w nadziei, że zdołają wreszcie pochwycić Amba. Żarłocznie

szczerzyły zęby, po czym z pluskiem opadały na fale.

Trzeciego dnia o świcie, kiedy pan Kleks drzemał jeszcze w hamaku, pogwizdując

przez sen marsza krasnoludków, na dno statku zbiegł przerażony kapitan i zawołał:

- Wszyscy na stanowiska! Statek w niebezpieczeństwie!

Pan Kleks, nie przestając mruczeć i pogwizdywać, odbił się nogami od hamaka i dał

susa na pokład. Natychmiast otoczyła go wystraszona załoga. Dął straszliwy wicher.

Broda pana Kleksa rozwiewała się jak postrzępiony żagiel. Oszalałe z głodu rekiny

dostały kręćka i goniąc za własnymi ogonami, wprawiały statek w ruch wirowy.

Wśród huku zawiei parzybrodzka beczka kręciła się na wzburzonych falach jak

karuzela.

Załogę ogarnęła panika. Jeden z marynarzy zdjął buty i rzucił je w spienione nurty.

Inni odrywali guziki od marynarskich bluz i ciskali je rekinom w oczy. Wzmogło to

wściekłość wygłodniałych bestii do tego stopnia, że wparły się łbami w lewy bok

statku i usiłowały go wywrócić. Sytuacja stawała się rozpaczliwa.

Wtedy to właśnie rozległ się potężny głos pana Kleksa:

- Zachować spokój! Kto nie zastosuje się do moich rozkazów, zostanie wyrzucony za

burtę! Jestem z wami i potrafię was ocalić! Wszyscy na stanowiska!

Marynarze natychmiast opanowali trwogę. Nawet Ambo przestał szczękać zębami.

- Kapitanie! - grzmiał dalej głos pana Kleksa. - Zarządzam wylanie do morza całego

zapasu zupy szczawiowej!

Niezwłocznie na rozkaz kapitana ośmiu rosłych Bajdotów skoczyło w głąb statku. Po

chwili zupa z obu zbiorników spływała z burt na wzburzoną wodę. Zgęstniałe fale

opadły. Rekiny poczuły w pyskach smakowitą strawę i uspokoiły się. Pożywna zupa

szczawiowa sączyła się im przez zaciśnięte zęby do wygłodniałych żołądków.

Pan Kleks jedną ręką uchwycił się żerdzi i na wydętym przez wiatr surducie unosił

się nad wodą jak balon, badając sytuację. Po powrocie na pokład rzekł do kapitana:

- Na rekiny nie możemy już dłużej liczyć. Wszystkie zapadły na szczękościsk,

owrzodzenie żołądków, zanik nerek i puchlinę wodną. Zajrzałem im w oczy. Na

dnie oka każda z nich ma wypisaną swoją chorobę. Długo nie pociągną. Gdy dostaną

drgawek, zatopią nam statek. Zupa nie przywróci im sił ani zdrowia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: