Jan Brzechwa-Sen o siedmiu krasnoludkach.pdf

Jan Brzechwa

AKADEMIA PANA KLEKSA

SEN O SIEDMIU SZKLANKACH

Dzień pierwszego września obfitował w wydarzenia o niezwykłej doniosłości. Była

to niedziela i każdy z nas mógł robić, co mu się tylko podobało. Artur uczył swego

tresowanego królika rachować, Alfred wycinał fujarki, Anastazy strzelał z łuku,

jeden z Antonich, klęcząc nad wielkim mrowiskiem, obserwował życie mrówek,

Albert zbierał kasztany i żołędzie, ja zaś bawiłem się moimi guzikami i układałem z

nich rozmaite figury i postacie.

Pan Kleks był nie w humorze. W ogóle stracił humor od czasu owej kłótni z Filipem.

Nie przypuszczałem, że Filip może być kimś ważnym w życiu pana Kleksa i że ten

fryzjer i dostawca piegów ma prawo podnosić na niego głos i trzaskać drzwiami. Pan

Kleks nie mylił się, że Filip chyba zwariował. Jednak w Akademii od tego dnia coś się

zmieniło. Pan Kleks przygarbił się nieco, chodził zamyślony i po całych dniach zajęty

był reperowaniem swojej powiększającej pompki. Coraz częściej podczas wykładów

wyręczał się Mateuszem, w kuchni przez roztargnienie przypalał potrawy i malował

je na nieodpowiednie kolory, a na każdy odgłos dzwonka przy bramie podbiegał do

okna i nerwowo szarpał brwi.

Gdy owego dnia, który opisuję, ułożyłem z moich guzików pięknego zająca. pan

Kleks nachylił się nade mną i posypał ułożoną figurę brązowym proszkiem. Zając

nagle poruszył się, pobiegł w kierunku drzwi i uciekł unosząc z sobą moje guziki.

Panu Kleksowi spodobał się widać bardzo ten żart, gdyż zaczął się głośno śmiać,

natychmiast jednak posmutniał na nowo i rzekł:

- Cóż z tego, że znam się na kolorowych proszkach, na farbach i na szkiełkach, kiedy

nie mogę sobie poradzić z tym nieznośnym Filipem. Przeczuwam, że będę miał przez

niego mnóstwo zgryzot i przykrości. Po prostu uwziął się na mnie.

Zdziwiły mnie słowa pana Kleksa, gdyż nie wyobrażałem sobie, aby taki wielki

człowiek nie mógł sobie z kimkolwiek poradzić.

Pan Kleks, zgadując moje myśli, przybliżył się do mnie i dalej mówił szeptem:

- Tobie jednemu mogę to wyznać, bo jesteś moim najlepszym uczniem. Filip domaga

się, abym przyjął do Akademii dwóch jego synów. Powymyślał dla nich nowe

imiona, które zaczynają się na literę A, i grozi mi, że w razie ich nieprzyjęcia odbierze

nam wszystkie piegi. W dodatku ostatnio zwariował, robi mi na złość i nie przestaje

się śmiać. Zobaczysz, że ta historia bardzo żałośnie się skończy.

Po tych słowach wyjął z kieszeni garść guzików, rzucił je na podłogę tak zręcznie, że

same ułożyły się w figurę mego zająca, i wyszedł z pokoju kurcząc się i podskakując

na jednej nodze.

Ta rozmowa tak mnie zaintrygowała, że postanowiłem odszukać Mateusza i

wypytać go o szczegóły dotyczące stosunków pana Kleksa z Filipem.

Mateusz spędzał zazwyczaj niedziele w bajce o słowiku i róży, dokąd latał na naukę

słowiczego śpiewu. Udałem się więc do parku w nadziei, że dostrzegę go w chwili,

gdy będzie wracał do Akademii.

W parku uderzyło mnie jakieś osobliwe poruszenie i szelesty. Pożółkłe już nieco

podszycie parku wrzało, krzaki chwiały się, trawa się kołysała, nie ulegało

wątpliwości, że strumień niewidzialnych istot przesuwa się spodem parku, omijając

drogi i ścieżki.

Pobiegłem w kierunku owego ruchu i kiedy zbliżyłem się do stawu, zrozumiałem, co

zaszło. Cała woda była spuszczona, ryby trzepotały się rozpaczliwie na suchym dnie,

a nieprzejrzane szeregi żab i raków wyruszyły w świat w poszukiwaniu jakiejś

nowej, odpowiedniej siedziby.

Towarzyszyłem im przez pewien czas, podziwiając zwłaszcza żaby, które w

zgodnych podskokach, nie robiąc sobie nic z mojej obecności, zdążały za

przewodniczką. Kiedy podszedłem do niej, aby się przyjrzeć, zobaczyłem, że ma

złotą koronę na głowie, i domyśliłem się od razu, że to Królewna Żabka, którą już

niegdyś widziałem.

- Poznaję cię, chłopcze, byłeś niedawno w mojej bajce i zachowałam o tobie miłe

wspomnienie. Czy widzisz, co się stało? Pan Kleks z niewiadomych powodów zabrał

całą wodę ze stawu, pozostawiając wszystkie żaby, ryby i raki na pastwę losu.

Postanowiłam nieść im ratunek i dlatego opuściłam mój podziemny pałac. Chociaż

jestem z innej bajki, ale żaba łatwiej zrozumie żabę niż pana Kleksa. Nic też

dziwnego, że moje rodaczki z waszego stawu poszły za mną.

- A dokąd je prowadzisz, Królewno Żabko? - zapytałem wzruszony jej słowami.

- Nie jestem jeszcze całkiem zdecydowana - odrzekła. - Mogę zaprowadzić je do

jeziora z bajki o zaklętym jeziorze albo do stawu z bajki o zielonej wodnicy.

- My chcemy do stawu! - zarechotały chórem żaby. Skakały przy tym tak wysoko, że

pochód ich przypominał żabi cyrk, jeśli taki gdziekolwiek istnieje.

Raki wędrowały w milczeniu w pewnym odstępie.

Nie wydawały żadnych dźwięków, z trudem tylko powłóczyły kleszczami. Była ich

nieprzebrana wprost ilość, niemal tyleż co żab, a może nawet jeszcze więcej. Niektóre

spośród nich, zapewne z wysiłku i ze zmęczenia, porobiły się zupełnie czerwone,

jakby je kto polał wrzątkiem.

Nie mogłem oderwać oczu od tego widoku, przypomniałem sobie jednak o

nieszczęśliwych rybach, pozostawionych bez wody, przeprosiłem więc Królewnę

Żabkę i chciałem już odejść, lecz zatrzymał mnie jej błagalny głos:

- Adasiu, zaczekaj jeszcze! Czy pamiętasz, jak podczas twej bytności w moim pałacu

pozwoliłam ci zabrać ze skrzyni złoty kluczyk? Bez niego nie będę się teraz mogła

dostać ani do bajki o zaklętym jeziorze, ani do bajki o zielonej wodnicy, a przecież

tylko w bajce może się znaleźć miejsce dla moich żab i raków. Byłam już w wielkim

kłopocie z tego powodu, ale skoro los zesłał mi ciebie, błagam cię, zwróć mi złoty

kluczyk, a ocalisz wszystkie stworzenia, które tu widzisz.

- Kluczyk? - rzekłem. - Kluczyk? Ależ tak, oczywiście, chętnie ci go zwrócę,

królewno. Nie pamiętam tylko, gdzie go schowałem. Zdaje się, że zabrał go pan

Kleks. Poczekaj chwilę, zaraz do ciebie wrócę.

Nie wiedziałem, do czego wpierw mam się zabrać. Żal mi było żab, które słabły już

wskutek braku wody, ale bardziej jeszcze niepokoiłem się o ryby. Pobiegłem co sił do

Akademii, zebrałem kilku chłopców, którzy nawinęli mi się po drodze,

opowiedziałem im o tym, co zaszło, i namówiłem ich, aby zajęli się losem ryb.

Pana Kleksa żaden z nich nie widział, zacząłem go tedy szukać po całej Akademii.

Nie mogąc go znaleźć ani na dole, ani w jego pokoju, wpadłem do szpitala chorych

sprzętów.

Rozejrzałem się po sali. Tak. Pan Kleks był tam, ale to, co robił, przechodziło po

prostu ludzkie wyobrażenie. Nie większy od Tomcia Palucha, wisiał uczepiony

rękami i nogami u wahadła zegara i huśtał się na nim jak na huśtawce, powtarzając

raz po raz głośno:

- Tik-tak, tik-tak, tik-tak.

W tej samej chwili zegar zaczął wydzwaniać godzinę i pan Kleks zawtórował mu

dźwięcznym basem:

- Bim-bam-bom.

Na mój widok przerwał huśtanie, zeskoczył na podłogę, rozkurczył się, rozprostował

i jakby na poczekaniu urósł.

- Zawsze musicie mi przeszkadzać! - rzekł rozdrażnionym głosem. - O co chodzi?

Przecież widzisz, że uczę zegar mówić.

Natychmiast jednak opanował się i rzekł uprzejmie, jak zazwyczaj:

- Przykro mi, Adasiu, że robisz takie zdziwione oczy. Ach, to wszystko wina tego

podłego Filipa. Chce mnie po prostu zniszczyć. Wszystko się we mnie psuje i coraz

trudniej zachować mi normalny wzrost. Dosłownie maleję z dnia na dzień. A teraz

mam nowe zmartwienie: płomyki świec zaczęły mnie tak parzyć od pewnego czasu,

że dzisiaj musiałem powyrzucać je z kieszeni i zalać wodą ze stawu. Fatalne to

wszystko, fatalne! Nie opowiadaj tego nikomu, bo stracę do ciebie zaufanie. Czego

sobie życzysz ode mnie? Po co przyszedłeś?

Opowiedziałem panu Kleksowi, jak żałosne w swych skutkach było spuszczenie

stawu, powiadomiłem go o wymarszu żab i raków i poprosiłem wydanie mi złotego

kluczyka, który - jak domyślałem się - schował w bezdennych kieszeniach swych

spodni.

Pan Kleks sposępniał.

- Szkoda, wielka szkoda! - rzekł po chwili. - Żaby nie będą nam więcej układały

swoich wierszyków. Ale nie miałem przecież innego wyjścia. Musiałem ugasić

płomyki świec, w przeciwnym bowiem razie cała Akademia poszłaby z dymem.

Potrzebna mi jest koniecznie ogniotrwała kieszeń. A co się stanie z rybami? Może

uda mi się wymyślić jakiś ratunek dla nich... Aha, prawda! Chciałeś abym ci oddał

kluczyk... Zaraz...

Mówiąc to, pan Kleks zaczął skrupulatnie przeszukiwać kieszenie.

- Muszę ci wyznać - zauważył szeptem - że mam jeszcze jedną zgryzotę. Od czasu

kłopotów z Filipem pozarastała mi większość moich kieszeni. Nie mogę już wcale do

nich się dostać. Ale kluczyk szczęśliwie znalazłem. Masz, zanieś go Królewnie Żabce,

pozdrów ją ode mnie i przeproś za spuszczenie stawu.

Po tych słowach pan Kleks uczepił się znowu wahadła i jął się bujać na nim,

powtarzając za każdym odchyleniem:

- Tik-tak, tik-tak, tik-tak.

Pobiegłem z kluczykiem do parku i złożyłem go u stóp Królewny Żabki.

- Jestem ci niezmiernie wdzięczna - rzekła królewna. - Biorę ten kluczyk, ale nie sądź,

że będziesz pokrzywdzony. W zamian za to otrzymasz ode mnie Żabkę Podajłapkę.

Będzie ci ona pomocna we wszystkich sprawach, które przedsięweźmiesz.

Po tych słowach królewna powiedziała kilka słów po żabiemu i po chwili z tłumu

otaczających ją żab wyskoczyła żabka nie większa od muchy. Miała barwę

jasnozieloną i lśniła, jakby była pokryta emalią.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: