Fakty i Mity 30-2002.pdf

Polska mniejsza o 1000 hektarów

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 30 (125) 26 lipca – 1 sierpnia 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Środkowej o powierzchni 312 685

kilometrów kwadratowych – tak

uczą się dzieci w szkołach. STOP! Czas

zweryfikować szkolne podręczniki,

bowiem – według bardzo ostrożnych

wyliczeń – przynajmniej 10 PROCENT

RDZENNIE POLSKIEJ ZIEMI

PRZESZŁO POD JURYSDYKCJĘ

PAŃSTWA WATYKAŃSKIEGO.

Przedstawiamy kolejny akt kościelnego

rozbioru Polski. Tym razem historia

dzieje się w Zabrzu.

Str. 10 i 11

Katolickie miłosierdzie

Microsoft daje...

Na warszawskim Stadio-

nie Dziesięciolecia pan Ko-

walski kupuje komputerowy

program Windows za 15 pro-

cent jego wartości. I to jest

wielkie przestępstwo, za któ-

re może on trafić do więzie-

nia. Tuż obok, na plebanii,

ksiądz Kowalski nabywa ten

sam produkt Microsoftu z...

95-procentowym (!) opustem,

i tu już mowy o przestępstwie

nie ma. To się teraz nazywa

„świetny interes”.

W skrajnie faszystow-

skich szkołach NSDAP w la-

tach trzydziestych tworzono

rasę nadludzi. Bardzo mło-

dy kandydat na nadczłowie-

ka miał np. za zadanie wy-

dłubać oczy wyhodowanemu

przez siebie kotkowi lub sie-

kierą odciąć łeb ulubione-

mu psu. Jeśli myślicie, że od

tych strasznych czasów wie-

le się zmieniło, to jesteście

w błędzie.

Str. 8 i 9

Str. 7

P olska to kraj w Europie

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 30 (125) 26 VII – 1 VIII 2002 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

WSTYD I HAŃBA, TOWARZYSZE, CZYLI –

Co się odwlecze...

Ponad cztery miesiące temu komitet założycielski Anty-

klerykalnej Partii Postępu RACJA złożył w Sądzie Okręgowym

w Warszawie, VII Wydziale Cywilnym i Rejestrowym (al. So-

lidarności 127, tel. 0-prefiks-22/620-37-33) ponad 6 tysięcy

deklaracji członkowskich wraz z kompletem dokumentów nie-

zbędnych do rejestracji partii. Wszystko było wcześniej skru-

pulatnie przejrzane przez wytrawnego mecenasa Cellera

z Łodzi. Na tym kończy się ślad po naszym wniosku. 6 ty-

sięcy najbardziej aktywnych z aktywnych Czytelników „FiM”

czeka i traci cierpliwość. Przed nami wybory samorządowe

w październiku. Ludzie palą się do działania. Ba, oni oczywi-

ście już działają, ale samo powstanie w naszym klerykalnym

kraju partii antyklerykalnej – z pewnością dodałoby im skrzy-

deł. Nie ma partii – nie można zbierać składek na cele sta-

tutowe i kampanię wyborczą. Dzwonią więc do redakcji, przy-

syłają listy i pytają: co z partią? kiedy rejestracja? Członko-

wie RACJI to ludzie czynu, a sama partia nie po to powsta-

je, żeby grzać kanapy. Nie będziemy czekać z założonymi rę-

kami. Na spotkaniu zarządów komitetów wojewódzkich

26 lipca zaproponuję następującą strategię: jeśli po rozmo-

wie w sądzie, na którą komitet założycielski jest zaproszony

8.08, nie nastąpi rejestracja w ciągu dwóch tygodni – zor-

ganizujemy pikietę pod sądem, Sejmem i chyba jeszcze gdzieś...

Oprócz Kościoła jest bowiem siła, której bardzo zależy na tym,

żeby nasza partia nie zaistniała w wyborach samorządowych.

To się nie uda, bo nasi kandydaci – zamiast z listy partyjnej

– i tak wystartują z list komitetów obywatelskich. Liczy się

jednak fakt, fakt powstania nowej formacji politycznej, ma-

jącej na starcie więcej członków niż Platforma Obywatelska

czy PiS – druga i czwarta siła parlamentarna w kraju! Ce-

lowe opóźnianie rejestracji APPR jest sprawą ewidentną.

Kto dokładnie macza w tym swoje brudne paluchy – wkrót-

ce opiszemy. A teraz, póki nas jeszcze do końca szlag nie

trafił, rozważmy na zimno całą sytuację.

Partie polityczne – zbiorowiska ideowców i karierowiczów,

siedliska korupcji – należą do najważniejszych elementów de-

mokracji parlamentarnej. Dla antyklerykałów, którzy chcą prze-

mienić oblicze tej ziemi, też niestety nie ma innej drogi.

W wielu krajach procedura rejestracji partii jest maksymalnie

uproszczona (Węgry, Rumunia, a nawet Rosja). A w Polsce?

W roku 1990, na fali zachłystywania się wolnością,

kontraktowy Sejm przyjął bardzo liberalną ustawę

o partiach politycznych. Zakładała ona przede wszyst-

kim prowadzenie ewidencji partii. Oznaczało to, że

sąd, któremu powierzono prowadzenie owego reje-

stru, może wyłącznie przyjąć do wiadomości, iż

grupa ludzi chce działać w partii mającej swoją na-

zwę, program i władze.

Tak było do roku 1995. Wtedy to odezwał się Try-

bunał Konstytucyjny pod wodzą profesora Andrzeja

Zolla. Trybunał musiał wykazać, że jest potrzebny, do-

konał więc wykładni ustawy o partiach politycznych.

Nałożył na zgłaszających obowiązek dostarczania sta-

tutu, a sądowi nakazał jego uważną lekturę. Chodziło zwłasz-

cza o niedopuszczenie do organizowania się grup antyspo-

łecznych, faszystowskich itp.

W roku 1997 postanowiono jeszcze bardziej ograniczyć

swawolę tworzenia partii, będących już wówczas przykryw-

ką do różnych interesów połączonych z upodobaniami, np.

oglądaniem wideo czy piciem piwa. Lewicowy parlament

ustalił, iż partia nie zostanie zarejestrowana, jeżeli nie znaj-

dzie tysiąca obywateli, którzy złożą na deklaracjach swoje au-

tografy. Jednak, aby osłodzić nieco ten ból – w imię demo-

kracji – posłowie zobowiązali sąd do niezwłocznego doko-

nywania wpisu . Nie określono jednak ściśle tego terminu.

W przypadku stowarzyszeń wynosi on maksymalnie 3 mie-

siące. Zwyczajowo dotyczy to również partii.

Nasi Czytelnicy, póki co, nie są jeszcze pozbawieni w Ka-

tolandzie praw publicznych, postanowili więc się zrzeszyć,

co zresztą zapewnia im konstytucja. Zebraliśmy deklaracje,

zamiast tysiąca – sześć tysięcy. Antyklerykalna Partia Postę-

pu RACJA złożyła wszystkie papiery 25 marca 2002 r. Sąd

w kwietniu zażądał uzupełnienia naszego wniosku o kilka punk-

tów (dupereli) – takie jego prawo. W statutach wielu partii,

działających od lat, do dziś są takie uchybienia, jakie nam

POLSKA/USA Prezydent Kwaśniewski jest zachwycony wizy-

tą za wielką wodą, choć poza deklaracjami o wzajemnej przy-

jaźni i poklepywaniem – nic się na razie nie stało, a jak nie ku-

pimy od jankesów F16, może się spieprzyć na dobre. Od teraz

jednak „drzwi pałacu prezydenckiego w Warszawie są otwarte

dla wszystkich amerykańskich przedsiębiorców, którzy uważa-

ją, że nie są w Polsce właściwie traktowani”.

Oby tylko dla „źle traktowanych” obywateli polskich, którzy ze

swoich podatków płacą pensję panu prezydentowi, pałacowe

drzwi nie zostały zamknięte.

wytknięto na dzień dobry. Sądowi nie chodzi, przynajmniej

oficjalnie, o nazwę: antyklerykalna. Polecenie sądu jest świę-

te, więc natychmiast je wykonaliśmy. Od maja Sąd Okręgo-

wy w Warszawie milczał jak zaklęty. W końcu, po setkach

naszych telefonów, zaproszono nas (również telefonicznie!)

na – uwaga! – „rozmowę w sprawie wpisu do ewidencji”.

Tknięci złym przeczuciem, a dokładnie opinią prawnika, zaję-

liśmy się lekturą kodeksu postępowania cywilnego i... nie

znaleźliśmy „rozmowy” jako sposobu podejmowania przez sąd

decyzji. Jest wymiana korespondencji, rozprawa rejestrowa,

ale nie „rozmowa”!

Najciekawsze jest jednak to, że – jak wynika z informa-

cji, które uzyskaliśmy w Ministerstwie Sprawiedliwości – Sąd

Rejestrowy dokonywał wpisu do ewidencji partii przeciętnie

w ciągu miesiąca i dwudziestu dni od złożenia wniosku.

W przypadku Platformy Obywatelskiej, gdzie o wpis wystę-

powały dwa podmioty o takiej samie nazwie, czas ten uległ

rekordowemu wydłużeniu do 90 dni. Ministerstwu Sprawie-

dliwości i sędziom (wszystkim!) przypominamy (gdyż chyba

w natłoku spraw zapomnieli), że Polska ratyfikowała europej-

ską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych

wolności. Przewiduje ona, iż każdy ma prawo do rozpatrze-

nia jego sprawy przez sąd w rozsądnym terminie. Jednak do

określenia, co znaczy roz-

sądny termin, potrzeba

jeszcze rozsądnych ludzi.

W Polsce – jak wynika

z analizy orzecznictwa Eu-

ropejskiego Trybunału Praw

Człowieka – nagminnie łamie

się to prawo, co kosztuje nas, po-

datników, niemałe pieniądze, jakie wy-

płacamy w formie odszkodowań dla po-

szkodowanych.

Ale do rzeczy. O co chodzi? Chodzi

o następną,

DUKLA/TYLAWA Krakowski Instytut Ekspertyz Sądowych po-

twierdził wiarygodność zeznań dzieci z Tylawy, które były mo-

lestowane przez miejscowego proboszcza. Podważono tym sa-

mym opinię biegłej, która stwierdziła, że dzieci kłamały.

Sprawa jest wałkowana przez media i sądy tylko dlatego, że na-

pisała o niej „Wyborcza”. Chcecie 30 podobnych przypadków?

Służymy archiwum „FiM”!

KANADA Spotkanie z Papą nie jest przełomowe i rekordowe

jak zwykle. Z przewidywanych 750 tys. młodych ludzi do To-

ronto na Światowe Dni Młodzieży przybyło około 300 tys. piel-

grzymów. Po kieszeni dostanie kanadyjski Krk, bo już poniósł

koszty wynajmu obiektów i sprzętu. Mówi się nawet o 25 mln

dolarów strat. Tymczasem – pod naciskiem kanadyjskich kato-

lików – premier Jean Chretien zdecydował się jednak na ofi-

cjalne przywitanie JPII na lotnisku w Toronto.

Jak to pan premier szybko się uczy!

Chrześcijańskie organizacje broniące praw człowieka zorgani-

zowały alternatywne, antypapieskie obchody w jednym z ko-

ściołów anglikańskich w Toronto. Kanadyjskie i amerykańskie

stowarzyszenia osób wykorzystywanych seksualnie przez du-

chownych domagają się możliwości spotkania z papieżem.

Papież już dokonał przełomu, zauważając problem, a plemię

niewierne oczekuje cudu?!

USA Daleko idącej reformy Krk domagają się amerykańscy ka-

tolicy, którzy powołali w tym celu organizację „Głos Wierne-

go”. Wśród członków są działacze rad parafialnych oraz ofia-

ry napastowania seksualnego duchownych, a także katolicy

z kilku państw europejskich. Organizacja chce, by parafianie

mogli współdecydować o wyborze proboszczów i biskupów.

Będzie też apelować do papieża o odsuwanie księży pedofilów

od pracy w parafiach, zgodnie z decyzją episkopatu USA.

JPII na pewno przebaczy „Głosowi Wiernego”...

Zbankrutowała firma telekomunikacyjna WorldCom. Była to

plajta wszech czasów. Akcje firmy wartej 100 mld dolarów

w ciągu kilku tygodni spadły z 64 dolarów do 9 centów.

Amerykanie powinni uczyć się od Watykanu, który przetrwał już

niejedną bessę na giełdzie ludzkiej naiwności.

NIEMCY Mnożą się przypadki przestępstw seksualnych kapłanów

rzymskokatolickich. Afery objęły już wszystkie niemieckie die-

cezje. W Osnabrueck w Dolnej Saksonii skazano na 2 lata wię-

zienia księdza, który molestował 14 chłopców, a w Darmstadt,

Dortmundzie i Moguncji oskarżono następnych duchownych.

Papież mówił tylko o „amerykańskim problemie” – czyżby się

pomylił?!!

Kobiety wyświęcone na księży wystosowały protest do papieża,

sprzeciwiając się szantażowaniu ich ekskomuniką przez kard.

Ratzingera. Demonstrowały też przed arcybiskupstwem w Mo-

nachium. Na przyszły rok zapowiedziano już święcenia następnych

6 kobiet i czterech mężczyzn, w tym jednego małżeństwa.

Kobiety zapewne zostaną wyklęte – w końcu nie dopuściły się

jakiejś „błahostki” w rodzaju gwałtu na nieletnich, aby były

traktowane ulgowo...

WIELKA BRYTANIA Brytyjczycy są w szoku. Lekarz rodzinny

z Manchesteru, Harold Shipman, zabił nie 15, lecz 215 pacjen-

tów. Doktorek mordował głównie starsze i chore kobiety. Wstrzy-

kiwał im heroinę w trakcie wizyty domowej. Zabijał od począt-

ku swej lekarskiej praktyki, czyli przez 23 lata. Jest przykład-

nym mężem i ojcem czwórki dzieci.

Podobno wziął sobie do serca gadki o przeludnieniu na świecie...

zorganizowaną, bezczelną akcję topienia przeciwnika – w pań-

stwie o demokratycznym podobno ustroju. Z naszych ustaleń

wynika, że jest to – jeśli nie wspólna, to z całą pewnością

prowadzona równocześnie akcja Kościoła oraz SLD. Hierarcho-

wie Krk chcą choćby o kilka miesięcy, choćby do wyjazdu pa-

pieża, odwlec swoją wielką porażkę, czyli fakt powstania we

własnym mateczniku tak silnej partii antyklerykalnej. Papa mógł-

by tego po prostu nie przeżyć. My to rozumiemy i szanujemy

zarówno zdrowie papieża, jak i wolę siły przewodniej narodu.

Ale zakulisowe działania decydentów SLD to już świństwo na

miarę oszukania przez tę proklerykalną klikę milionów własnych

wyborców. Nie jest żadną tajemnicą, iż każdego dnia z Soju-

szu odchodzą dziesiątki jego członków. Wielu najbardziej ide-

owych przechodzi do APPR. Ten proces narasta i będzie nara-

stał. Trzeba więc, korzystając z posiadanej władzy i instrumen-

tów, rzucić przeciwnikowi kłody pod nogi: utrudnić rejestrację,

stworzyć wrażenie, iż to my – SLD, a przynajmniej jakaś na-

sza odnoga, zajmie się klerykalizacją, aborcją itd. Trzeba też

było koniecznie zmienić ordynację wyborczą, aby „jakaś RA-

CJA” nie zabrała głosów nam, wielkiemu Sojuszowi.

No to, towarzysze, zobaczymy. Mądrzy ludzie już się na

was poznali.

IRLANDIA PÓŁNOCNA Prowadząca przez trzydzieści lat krwa-

wą kampanię terrorystyczną Irlandzka Armia Republikańska

(IRA) przeprosiła za ofiary wśród ludności cywilnej. W zaska-

kującym oświadczeniu katoliccy terroryści przeprosili także ro-

dziny ofiar, oferując „szczere wyrazy współczucia”.

Szczera, katolicka spowiedź wymaga zadośćuczynienia. Tymcza-

sem IRA... nawet nie postanowiła poprawy.

ROSJA Na wniosek ministerstwa prasy sąd moskiewski wydał

decyzję o wstrzymaniu wydawania gazety „Russkije Wiedomo-

sti” publikującej materiały o charakterze ekstremistycznym,

nacjonalistycznym i antysemickim.

Czyżby rosyjskojęzyczna mutacja „Naszego Dziennika"?

UKRAINA Przedstawiciel Ukraińskiego Kościoła Prawosławne-

go Patriarchatu Moskiewskiego, ksiądz Aleksander Abramow,

zaprotestował przeciwko erygowaniu nowych diecezji rzymsko-

katolickich na Ukrainie (papież powołał do istnienia dwie ko-

lejne na początku maja) oraz przekazywaniu Krk ziemi i ma-

jątków państwowych.

Ale mają Ukraińcy farta, jeszcze trochę i będą żyli jak w Polsce.

JONASZ

Nr 30 (125) 26 VII – 1 VIII 2002 r.

GORĄCY TEMAT

niem pan Tadeusz żąda

od Urzędu Skarbowego

w Suwałkach zwrotu nadpłaconego

podatku, czyli – bagatela – pół mi-

liona złotych. Tadeusza G., właści-

ciela hurtowni kosmetyków „Juve-

na”, Centralne Biuro Śledcze

zatrzymało pod koniec ubiegłego ro-

ku. Zarzuty banalne: fałszowanie fak-

tur, wyłudzenie zwrotu podatku VAT

za towar, który w istocie nigdy nie

z nich obdarowało Krk sumkami

po 21 tys. PLN.

To tylko jeden z przykładów

„darczynnej” rywalizacji małżeństwa

G. W sumie oboje „dali na tacę”

okrągły milionik – na taką bowiem

kwotę opiewają pokwitowania od

księży. Darowizny owe wielce zdzi-

wiły prokuraturę i policję, bo ów-

czesny całkowity dochód rodzinnej

firmy „Juvena” był nieporównanie

niższy. – A może – zastanawiał się

Kupowali samochody, jeden z nich

odwiedzał regularnie białostockie

agencje towarzyskie, drugi grał

w karty, trzeci lubił dużo zjeść i jesz-

cze więcej wypić... itd.

Dług wdzięczności, jaki suwal-

scy księża mają wobec Tadeusza G.,

jest ogromny. Z drugiej strony, dzię-

ki księżowskiej opiece (chociaż nie

tylko), przez całe lata hurtownia ko-

smetyków „Juvena” nie była kontro-

lowana przez fiskusa. Jeżeli bowiem

wpłynęłyby do suwalskiej skarbówki

dużo wcześniej, tak jak się należy.

Wielebny J. Zawadzki z maleń-

kiej parafii Najświętszego Serca Pana

Jezusa dostał pół nowej bańki, to jest

5 mld starych złotych. Po obejściu

parafii jakoś tego nie widać. W koń-

cu za pół miliarda można w Suwał-

kach zacząć budowę drugiego Wawe-

lu. Słynni z przewalania bankowej for-

sy salezjanie dostali od Tadeusza G.

– wstyd powiedzieć – zaledwie 350 tys.

– Kiedy otrzymaliśmy rozkaz

– mówi jeden z policjantów biorących

udział w akcji – sądziliśmy, że to ja-

kaś prowokacja albo co. Tego jesz-

cze nie było: robić rewizję na kilku

plebaniach i przesłuchiwać księży!

Efekt śledztwa, choć całkowicie

utajniony, jest jednak dla katolickich

duszpasterzy i ich darczyńcy bardzo

zły. Red. Helena Wysocka z „Ku-

riera Porannego”, która w Suwał-

kach mieszka i ma doskonałą w opi-

sywanej materii orientację, napisa-

ła: „W wyjaśnieniach księży pojawiły

się stwierdzenia: »pewne środki«, »dość

duże pieniądze«, »trochę«. Żaden

z proboszczów nie prowadził szcze-

gółowych rozliczeń finansowych” .

(„KP” z 19 VII br.) Jednocześnie

jeden z członków rady parafialnej od

Serca Jezusa, czyli od wielebnego

Zawadzkiego, powiedział, że nic im

nie wiadomo o jakiejkolwiek daro-

wiźnie. No to gdzie jest 5 miliardów

starych złotych, księże proboszczu?

Nasz informator z suwalskiego

Urzędu Skarbowego mówi, że ca-

ła sprawa z darowiznami miała być

rodzajem balonu próbnego, wysła-

nego przez Tadeusza G. i zaprzy-

jaźnionych klechów. Gdyby ten pa-

tent się sprawdził, podobnych kwi-

tów na sumy rzekomych darowizn

można by było wyprodukować wię-

cej. Przecież nie o jeden milion

złotych tutaj idzie. – Tadeusz G. nie

grał w drobne – mówi jeden z po-

licjantów zaangażowanych w śledz-

two. – To czubek góry lodowej.

Próbny balon aeronautów prze-

kręciarzy za bardzo się, niestety, roz-

dmuchał i zerwał z uwięzi. Jak i gdzie

doleci? Sprawę będziemy bacznie śle-

dzić.

Najzwyklejszy cud

Klęcząc pod krucyfiksem w celi aresztu, Tadeusz G.

doznał olśnienia. Przypomniał sobie mianowicie

po dwóch latach, że podarował klechom okrągły

milionik złotych. Takie nagłe iluminacje są coraz

częstsze w kołach zbliżonych do rodzimego Kościoła

rzymskokatolickiego. Ot, najzwyklejsze cuda po prostu.

Tadeusz G. zatrudnił w firmie świe-

żo emerytowanego naczelnika urzę-

du skarbowego, to zapewne nie dla

jego finansowych talentów.

Przez całe lata niewielkie Suwał-

ki pełnym głosem mówiły o małych

obrotach, ale za to horrendalnych

zyskach hurtowni „Juvena”. Ten głos

jakoś jednak nie docierał ani do

organów ścigania, ani do skarbów-

ki. W normalnym kraju – co tam?

– jeszcze piętnaście lat temu, w zgni-

łym PRL-u – sam fakt wybudowa-

nia luksusowej rezydencji nad Wi-

grami postawiłby na nogi wszystkie

służby. W Suwałkach fakt ten prze-

szedł niezauważony.

Tymczasem suwalscy proboszczo-

wie – dzisiaj ostro atakowani przez

media – zamykają się na plebaniach

i nie chcą rozmawiać. Nic dziwnego.

Wszystko wskazuje na to, że zaświad-

czenia o darowiznach podpisywali

dopiero teraz, na prośbę zwolnio-

nego z aresztu Tadeusza G. Gdyby

było inaczej, poświadczenia darowizn

zł. Zgłoszone w suwalskim urzędzie

skarbowym kwity darowizn wymienia-

ją jeszcze proboszcza ze wsi Pawłów-

ka, którego G. obdarował sumą 70 tys.

zł, i wielebnego Gwiazdowskiego

z parafii św. Aleksandra, który zado-

wolił się 100 tys. zł.

Nikt się jednak w Suwałkach nie

spodziewał, że policja i prokuratura

zareagują w sposób niegodny urzęd-

nika państwowego Trzeciej Klerykal-

nej. Proszę sobie otóż wyobrazić, że

– to brzmi jak bajka – na plebaniach

wymienionych proboszczów... doko-

nano przeszukania. Policja szukała

albo pieniędzy, albo dowodów ich wy-

datkowania. Oficjalnie obdarowanych

proboszczów przesłuchano i pytano

bezczelnie, co zrobili z forsą – jeśli ona

w ogóle była? Zdenerwowani sutan-

nowcy przebąkiwać coś zaczęli, że

utrzymywali finansowo biedne para-

fie na Białorusi. – A gdzie zgłoszenia

celne na wywóz z Polski pieniędzy?

– czepiali się bezbożni funkcjonariu-

sze sami własną odwagą zdumieni.

istniał lub nie był wyeksportowany

za wschodnią granicę. Według do-

tychczasowych ustaleń, G. ciachnął

budżet państwa na około miliona zło-

tych. Z nieoficjalnych przecieków

wiadomo jednak, że szmalu było ciut

więcej. Jak dużo więcej – nie wia-

domo, wiadomo tylko, że z działal-

ności małej hurtowni Tadeusz G. wy-

stawił sobie przepyszną rezydencję

nad jeziorem Wigry, tuż obok klasz-

toru Kamedułów...

Aresztowany G. nie posiedział

długo. Najpierw był atak serca, póź-

niej nagle wykryty tętniak mózgu. Ad-

wokaci Tadeusza G. proponowali su-

walskiemu sądowi kaucję w wysoko-

ści 200 tys. złotych. „A po jasną cho-

lerę aż tyle?” – zdziwił się sąd i uznał,

że jest to suma nazbyt wygórowana,

bo wystarczy stówa. Ten symptoma-

tyczny incydent o układach w Suwał-

kach mówi więcej niż spekulacje lo-

kalnej prasy na temat powiązań bo-

gatego biznesmena z lokalnymi eli-

tami i wszechmocnym klerem.

Czy są to spekulacje wyssane

z palca? Chyba nie, jeśli przyjmie

się do wiadomości, że aresztowane-

mu nie odebrano telefonu komór-

kowego, a i żoneczkę wpuszczano

mu do celi, kiedy chciał – może

w celach erotycznych, a może w spra-

wie dyspozycji dotyczących „czysz-

czenia” ksiąg firmy. Kto to wie...

Wiadomo natomiast ponad

wszelką wątpliwość, że małżonko-

wie G. wprost prześcigali się (przy-

najmniej w antydatowanych kwitach)

w obdarowywaniu Kościoła rzym-

skokatolickiego. Prześledźmy to na

niektórych pokwitowaniach.

11 września Roku Pańskiego

2000 pani Walentyna G. miała ka-

prys podarować jednemu z pro-

boszczów 40 tys. PLN. „Wstyd da-

wać wielebnemu takie gówniane

pieniądze”, zdenerwował się mąż

Tadeusz i tego samego dnia (sic!)

dorzucił od siebie 45 tysiaków.

Walentyna zawyła z urażonej du-

my i już 2 października pobiegła

do plebana z kwotą 35 tys. zło-

tych. „Nie ze mną takie numery”

– uśmiechnął się dobrodusznie Ta-

dek i przebił żonkę sumką 48 ty-

sięcy darowizny. 2 grudnia oboje

małżonkowie pogodzili się i każde

prokurator – G. kupili od wieleb-

nych stosowne oświadczenia za – po-

wiedzmy – 10 procent wartości uwi-

docznionych na nich sum. Wszak ta-

kie „FiM” pisały już o podobnych

przekrętach, np. w numerze 28/2002.

– Tadeusz dawał proboszczom

sporo pieniędzy i to nie jest tak, że

oni nagle, dzisiaj, wystawili lewe

zaświadczenia o darowiznach, żeby

ratować mu skórę – opowiada jeden

z księży z obdarowanej parafii. – Tyl-

ko że Tadek nigdy nie brał od nich

żadnych pokwitowań. Miał olbrzy-

mie pieniądze i prowadził beztro-

ski sposób życia. Inna rzecz, że pro-

boszczowie wcale nie wykorzystywa-

li tych pieniędzy na cele parafialne.

JANUSZ WRUBEL

MarS

Nowy mesjasz?

– Moja zasada mówi: będę kochał życie po-

nad wszystko, życie jest wartością największą.

Wiele jest idei oraz wartości na świecie, z któ-

rymi należy żyć, ale nie ma żadnej, za którą na-

leżałoby życie poświęcić. Istniejemy pomiędzy

dwoma czasami nieistnienia. Między czasem, kie-

dy jeszcze się nie urodziliśmy, i czasem, kiedy

już nie żyjemy. Czas życia jest

naszym niebem, rajem, szczę-

ściem, miłością i wszystkim, co

jest najpiękniejsze.

– Obchodzi Pan w swojej

religii cztery święta w roku.

Jakie to święta?

– Te święta to główny ka-

non mojej religii, a więc: Świę-

to Życia, Święto Miłości, Świę-

to Dobra i Dobroci oraz Świę-

to Przodków. Moja doktryna re-

ligijna jest w pełni wolna, nie-

zależna od niczego i od nikogo.

Każdy może wziąć udział w mo-

ich świętach, niezależnie od swo-

jego wyznania i światopoglądu. Organizuję je we

własnej warszawskiej pracowni malarskiej, bo

Religia Życia jest moim osobistym wyznaniem,

a moje rozważania filozoficzne są dla wszystkich.

Nie obchodzę żadnych innych świąt, natomiast

uczestniczę we wszystkich świętach każdego

wyznania, jeśli przedstawiciele danej religii mnie

na nie zaproszą. Chciałbym życzyć wszystkim

czytelnikom „Faktów i Mitów” – tym, którzy wie-

rzą, i tym, którzy chcą w cokolwiek wierzyć lub

chcą być wierni temu, w co wierzą – wszelkiej

radości życia.

Rozmowa ze Stefanem Królem, doktorem nauk humanistycznych,

malarzem, twórcą Religii Życia skupiającej wąskie grono zwolenników.

– Dlaczego stworzył Pan własną religię?

– Poszukując odpowiedzi na dręczące mnie

pytania metafizyczne, nie znalazłem swojego

miejsca w żadnej ze znanych mi religii świato-

wych. Zacząłem poszukiwać rozwiązań, idąc wła-

sną drogą filozoficznych rozmyślań. Wszystkie

religie bardzo cenię i uważam, że wszystkie są

równe. Jeżeli człowiek wyznaje jakąś wiarę i czu-

je się w niej szczęśliwy, to jest ona dla niego

wspaniałą siłą, która pomaga w życiu.

– Czym dla Pana jest religia?

– Sprawą osobistą. Jest też zjawiskiem histo-

rycznym, zmiennym. W świecie starożytnej kul-

tury dominowały religie Egipcjan, Greków i Rzy-

mian oraz inne, o których dowiadujemy się już

tylko z książek. Religie są wytworem ludzkiego

umysłu, dążeniem do rozwiązania tajemnic ist-

nienia świata i życia, splotem idei i ideałów, stop-

niem w rozwoju myśli filozoficznych, metafi-

zycznych odczuć i potrzeb, a zarazem prawem

i normami moralnymi.

– Jaka jest Pana religia?

– Jest to Religia Życia. Główna jej idea

mieści się w czterech świętach, które obcho-

dzę. Jeśli chodzi o stosunek do drugiego czło-

wieka, to opiera się ona na zasadach: „Będę

kochał siebie samego oraz drugiego miłością

jego” i „Nie czyń drugiemu tego, co jemu

jest niemiłe”.

– „Jemu jest nie-

miłe”, a nie „tobie”?

Odwrotnie niż w Bi-

blii?

– Tak, odwrotnie.

Cokolwiek dobrego

chcemy uczynić, to

musimy tak postępo-

wać, żeby drugiemu

człowiekowi było to

miłe, a nie tylko nam!

Czyli uczyń wszystko,

aby ktoś był szczęśli-

wy, a nie – w twoim

mniemaniu szczęśliwy.

Drugą zasadą mojej religii jest stosunek do ży-

cia, które uznaję za jedyny cel istnienia. Ponad

życie nie mam żadnego innego. Życie jest je-

dynym dobrem. Poza „jestem i żyję” nie ma

innego. Wszystko, co mam, jest rezultatem ży-

cia; przede wszystkim mam siebie, życie i cały

świat. Kto się nie narodził i nie żyje, ten nic

nie ma. Nie ma doczesnych rozkoszy, a także

metafizycznych wyobrażeń i uniesień. Ten, kto

życie zakończył, nic mieć nie będzie. Kocham

życie, mimo bólu, tragedii, łez i wszystkich

nieszczęść, jakie mnie spotykają.

– Obcy jest Pana religii heroizm, odda-

wanie życia za idee lub wartości materialne.

Rozmawiała

KATARZYNA SZELOCH

Fot. Autor

W związku ze swoim olśnie-

Nr 30 (125) 26 VII – 1 VIII 2002 r.

GŁASKANIE JEŻA

Panie Pogorzelski... gorę!

Piewca zbrodni

to, tłumacząc na język

potoczny, ktoś, kto

zbrodni przyklaskuje,

kto zbrodnię nazywa

wartością, ideą godną

naśladowania. Innymi

słowy, to również

zbrodniarz. Może

nawet gorszy niż inni

zbrodniarze.

czyli niejako w niej uczestniczyli,

pochwalali ją i oswajali. A czymże

według Pogorzelskiego jest zbrod-

nia? To oczywiste...

Zbrodnia równa się so-

cjalizm, Polska Ludo-

wa, „O Nowej to Hu-

cie piosenka” itp. de-

mony.

Czy Pogorzelski

jest idiotą, czy łajda-

kiem? Oto pytanie

godne Szekspira (no-

tabene, wstrętnego

plagiatora). O Pola-

kach idiotach pisał

Piłsudski (wredny so-

cjalista zresztą), ma-

jąc być może na my-

śli typy pogorzelsko-

podobne.

Moim jednak

skromnym zdaniem,

Pogorzelskiego para-

doksalnie ratuje mia-

no idioty. Semantycz-

nie rzecz ujmując, jest

ono nieskończenie

bardziej delikatne niż

określenie „łajdak”.

Zachowując resztki

wiary w człowieka, po-

zostanę więc – może trochę z lito-

ści – przy określeniu „idiota”.

Wszak tylko idiota nie zauważa,

że grzechy młodości dotyczą nie

tylko oplutych przezeń luminarzy

polskiej literatury. Nawet święci

pańscy (w których i tak nie wie-

rzę) potrafili być w młodości ło-

buzami, ba... nawet zbrodniarza-

mi ( św. Paweł, św. Augustyn )

i dopiero później wstąpili na dro-

gę cnoty, a z niej na ołtarze. Je-

dynie idiota może utrzymywać, że

nic a nic nie słyszał o pokoleniu

„pryszczatych”, którzy uwierzyli na

chwilę w nowy porządek i nowy

ład. I wcale to nie jest specjalność

polska akurat. Nawet nie przede

wszystkim. Od grzechu miłości do

poglądów lewicowych (nawet le-

wackich) nie byli wszak wolni wiel-

cy pisarze amerykańscy, angiel-

scy, niemieccy, francuscy. Nie bę-

dę wymieniał nazwisk, bo wszak

idiota zapewne nie słyszał nigdy

o Sartrze, Hemingwayu, Millerze,

Orwellu i wielu innych.

A w Polsce? A w Polsce obok

wielkich pisarzy, których bezpar-

donowo obsobacza Pogorzelski,

działało i wielu innych „pryszcza-

tych”. Ci są dziś pieszczoszkami

Kościoła, tworzą na klęczkach, więc

lepiej ich tamtą, niegdysiejszą po-

stawę przemilczeć. Że co? Że pi-

szę nieprawdę, Pogorzelski? Słu-

żę do poduszki np. lekturą pt. „Bu-

raczana symfonia”. Wiecie, Pogo-

rzelski, kto to napisał? Jak nie wie-

cie, to się douczcie, skoro już ma-

cie ambicję pisać w gazetach.

A ja, Pogorzelski, wiem, kto pi-

sał w latach 1947–1955 produkcyj-

niaki, kto był lektorem „Polskiej Kro-

niki Filmowej” w czasach „procesów

odpryskowych” i kto wreszcie

grywał dzielnych oficerów milicji

obywatelskiej demaskujących ku-

łaków i inne „szwarccharaktery”

się nazywali ci pisarze i ci akto-

rzy. Wiem, ale nie powiem, bo to

dziś nie ma żadnego znaczenia. To

są teraz niejednokrot-

nie naprawdę wielcy

twórcy polskiej kultu-

ry, choć... ich obecna

pozycja „na kolanach”

niespecjalnie mi odpo-

wiada.

A wracając do

tamtych, oplutych

przez Pogorzelskiego...

Tak się składa, że idio-

ta (już ustaliliśmy, że

nie łajdak) stworzył li-

stę „piewców zbrod-

ni”, która zadziwiają-

co pokrywa się z listą

moich ukochanych

twórców. To właśnie ci

„piewcy" uczyli mnie

piękna literackiego ję-

zyka, fajerwerków me-

tafor, dokładności

agogiki wiersza i pro-

zy. Na początku tej

drogi była „Kaczka

dziwaczka” i „Baśń

o stalowym jeżu” (oj,

miał kłopoty z władzą

Brzechwa po napisa-

niu tego dziełka), a na końcu jest

cudowna, zjawiskowa Wisława

Szymborska z jej – choćby – „Uto-

pią”. Po drodze byli Tuwim („Po-

emat sentymantalny”) i zatrzyma-

ny przez cenzurę „Bal w Operze”

oraz Gałczyński, o którego poezji

nie mogę myśleć bez wzruszenia

(„Niobe”). Że o Kapuścińskim

(„Cesarz”) i Słonimskim („Cmen-

tarz warszawski”) już nie wspomnę.

A co z Pogorzelskimi? Nic! Po-

gorzelscy to takie signum tempo-

ris – każdych czasów. Kiedyś nosi-

li mundurki ZMP i wyrzucali

Agnieszkę Osiecką z wydziału

dziennikarstwa UW za to, że mia-

ła w domu biały telefon (napraw-

dę!), dziś odziani w strój sutanno-

podobny gotowi są znów służyć „je-

dynie słusznej prawdzie”. Bo „je-

dynie słuszna prawda” ma to do

siebie, że jest nieśmiertelna. Na

szczęście wielka literatura też.

MAREK SZENBORN

PS Mam jeszcze mały quiz dla

Pogorzelskiego. No bo jak już cyto-

wać, to wszystkich i pełną garścią.

A dlaczego nie? Kto pisał tak: „III

Rzesza podjęła tytaniczną próbę

realizacji wielkiej idei, która ma przy-

nieść odrodzenie ludzkości. Trudno

nie przyznać słuszności twierdze-

niom Hitlera (...) jest On twórcą

nowej, genialnej taktyki”. Jakby Po-

gorzelski przypadkiem nie wiedział,

kto jest autorem tych słów, to ja Po-

gorzelskiemu pomogę. To cytat

z przedwojennego „Ateneum Ka-

płańskiego” Stefana Wyszyńskiego .

Tego samego...

Mam nadzieję, że za to, co Pan

napisał – Panie Pogorzelski – bę-

dzie Pan się smażył w piekle. A na

razie to ja gorę, Panie Pogorzelski.

Ze wstydu!

Łotry różnorakiej maści stara-

ją się bowiem swoje łotrostwo ukryć

przed światem, zakamuflować. Apo-

logeci zbrodni przeciwnie: ze zbrod-

ni czynią cnotę, a z cnoty głupotę

lub wręcz godny pogardy idiotyzm.

Przez czynności te obrzydłe stają

się piewcy zbrodni natchnieniem

dla zbrodniarzy faktycznych i po-

winni odpowiadać za współudział.

Czy to możliwe, że w ogóle ta-

cy ludzie istnieją? Możliwe jak naj-

bardziej – przynajmniej zdaniem

nieocenionego „Naszego Dzien-

nika”, a ściślej jego publicysty

– niejakiego Dariusza Pogorzel-

skiego. Jak nazywają się więc owi

„piewcy zbrodni”, czyli wynaturzo-

ne indywidua godne największej

pogardy Polaków katolików, przy-

łapani i opisani przez Pogorzelskie-

go? Ktoś, kto ma słabe nerwy, nie-

chaj natychmiast przerwie czytanie

tego felietonu, bo padną tu za chwi-

lę nazwiska straszne, podłe, zbrod-

nicze, a postacie kryjące się za ni-

mi mogą przyśnić się w nocy i spra-

wić, że obudzicie się z krzykiem,

zlani zimnym potem.

UWAGA, UWAGA! Rozpoczy-

nam ich wymienianie: Wisława

Szymborska, Tadeusz Różewicz,

Ryszard Kapuściński, Wiktor

Woroszylski, Julian Tuwim,

Konstanty Ildefons Gałczyński,

Antoni Słonimski, Mieczysław

Jastrun, Stanisław Jerzy Lec,

Adam Ważyk, Jan Brzechwa

(tak, tak, to ten od „Kaczki dzi-

waczki”).

Matko święta! – zakrzyknie ten

i ów – toć to najwięksi z najwięk-

szych, milowe kamienie polskiej li-

teratury. „Kamienie?! – zawyje na

to Pogorzelski – chyba u szyi pol-

skiej, światłej, postępowej kultury ka-

tolickiej! Kultury, która wydała księ-

dza Benedykta Chmielowskiego

z jego »Nowymi Atenami« i Karola

Wojtyłę ze zjawiskowym i nośnym in-

telektualnie „Bratem naszego Boga”

(że już o sklepie pewnego jubilera nie

wspomnę).

Jakie ma argumenty Pogorzel-

ski na dowód nędzy moralnej Szym-

borskiej, Kapuścińskiego, Różewi-

cza i spółki? Ważkie ma argumen-

ty, młodzieńcze ma argumenty, ba

– nawet historyczne ma argumen-

ty. Bierze oto naszdziennikowy pu-

blicysta na warsztat wczesne wier-

sze wyżej wymienionych i wycho-

dzi mu, że opiewali oni zbrodnię,

Zastępca redaktora naczelnego „FiM” ramię w ramię

z Tuwimem – „piewcą zbrodni”. Zaiste, diaboliczna para

(w filmach radzieckich grał ich

np. z upodobaniem Włodzimierz

Wysocki i nie chciałbym być w skó-

rze kogoś, kto dziś w Rosji, np.

w samo południe, w centrum Mo-

skwy nazwałby tego wielkiego bar-

da „piewcą zbrodni”). Wiem, jak

ją się jak ta panna, któ-

ra i chciałaby, i boi się.

Najpierw poparli wejście Pol-

ski do Unii Europejskiej, ale

gdy z Brukseli nadeszła nie-

dawno wieść o rezolucji Par-

lamentu Europejskiego na te-

mat aborcji, środków antykon-

cepcyjnych i edukacji seksual-

nej, stanęli dęba.

– przy całkowitym braku takiej edu-

kacji – zachodzenie nastolatek

w ciążę jest plagą.

Wszystkie statystyki jedno-

znacznie wskazują, że tam, gdzie

jest najlepszy dostęp do środków

antykoncepcyjnych i edukacji sek-

sualnej, liczba aborcji jest najmniej-

sza. Ale czy biskupom naprawdę

chodzi o zmniejszenie ilości abor-

zaś cały czas pilnują, by ten strach

utrzymać. Są niczym kapłani z „Fa-

raona” Bolesława Prusa , których

siła zależała od przekonania lu-

du, iż posiadają moc daną od bo-

ga. Prawo antyaborcyjne w Polsce,

zresztą powszechnie łamane, dziś

służy głównie jako „logo” potęgi

Krk w Polsce, znak jego wpływów

(a wpływy to pieniądze). Dramat

w tym, że jego

utrzymywanie od-

bywa się tak

ogromnym kosztem

społecznym. Ale

kto przemówi bi-

skupom do zakutych, choć na swój

sposób cwanych łbów? Kto nakło-

ni ich, by wreszcie stali się obywa-

telami baczącymi na dobro publicz-

ne i przestali zachowywać jak oku-

panci? Wygląda niestety na to, że

raczej nie Leszek Miller i SLD.

A przecież, skoro Miller tak bar-

dzo pragnie wprowadzić kraj do

UE, to powinien wsłuchiwać się

bardziej w głos płynący stamtąd

niż w pomruki i gromy z Episko-

patu. Kiedy Miller i ta nasza nie-

szczęsna pseudolewica zechcą to

zrozumieć? Kiedy pojmą, że po-

parcie watykańskich biskupów dla

naszego wejścia do Unii to ofia-

rowywanie Niderlandów i sprzeda-

wanie Kolumny Zygmunta?

KRZYSZTOF LUBCZYŃSKI

Za i przeciw

Ech, ci nasi bi-

skupi to idealiści!

Oni chyba myślą, że

Unia to dobra cio-

cia, która spełni

wszystkie nasze oczekiwania, a nie

nałoży żadnych wędzideł i nie po-

stawi żadnych wymagań. Myślą też

chyba, że ładując sporą kasę do Pol-

ski, Unia będzie jednocześnie do-

pieszczać wszystkie biskupie rosz-

czenia i przyklaskiwać na dłuższą

metę konserwowaniu wszystkich

durnot, które oni pragnęliby utrzy-

mać nad Wisłą. Gdyby – zamiast

wsłuchiwać się wyłącznie we własny

głos – zechcieli wysłuchać np. pani

Anne van Lackner , inicjatorki re-

zolucji, to dowiedzieliby się, że

w Amsterdamie jest cztery razy

mniej ciąż nastolatek niż w Londy-

nie, a to dlatego, iż w Holandii jest

o wiele lepsza edukacja seksualna

niż w Wielkiej Brytanii. O Polsce

nawet nie ma co mówić, bo u nas

cji? Im to zwisa! Co im tam ja-

kieś ciąże dziewczynek! Co im tam

zdrowie i los tysięcy kobiet! Dla

nich najważniejsze jest utrzymanie

władztwa nad polskim prawem

i obyczajem, bo to im daje poczu-

cie siły i przekłada się na kon-

kretne korzyści polityczne i eko-

nomiczne. Bo jeśli politycy boją się

kleru na tyle, że wstrzymują się

przed zmianą niemądrego prawa,

to znaczy, że skłonni są świadczyć

na rzecz Kościoła także rozmaite

inne serwituty. To logiczne. Zatem,

jak pisał Szekspir, w tym szaleń-

stwie jest metoda.

Za PRL było takie powiedze-

nie: „Czy się leży, czy się stoi, par-

tia płaci, bo się boi”. Biskupom

władza płaci, bo ich się boi. Oni

B iskupi polscy zachowu-

Nr 30 (125) 26 VII – 1 VIII 2002 r.

NA KLĘCZKACH

BICZOWANIE

ZA SEKS

socjaldemokratów i Zielonych usta-

wę zaskarżyły chadeckie rządy kil-

ku landów powołując się na arty-

kuł o ochronie rodziny. Tymcza-

sem w ciągu roku funkcjonowania

ustawy takie związki zawarło już

4 tys. par. Z ostrą krytyką decyzji

Trybunału wystąpił niemiecki Ko-

ściół katolicki nazywając orzecze-

nie „dramatycznym odejściem spo-

łeczeństwa od prawdziwych warto-

ści” i postawieniem na głowie do-

tychczasowych zasad prawnych. Za

słuszne likwidowanie dyskrymina-

cji uznał natomiast decyzję Trybu-

nału Kościół Ewangelicki w Niem-

czech, zgadzając się, że pary tej sa-

mej płci powinny mieć podstawo-

we zabezpieczenia prawne. P. S .

akcesoria religijne. Gwoździem

programu mają być buty w kolo-

rze kremowym od szewca Żmii, te-

go samego, który sprawił niegdyś

Wojtyle ulubione kamaszki w jak-

że męskim kolorze... pomidoro-

wym.

Na karę chłosty skazano ośmiu

członków piłkarskiej reprezentacji

Iranu. W ten sposób sportowcy

zapłacili za seksualne uciechy, któ-

rych doznawali w nielegalnych przy-

bytkach miłości w Teheranie. Poli-

cja zidentyfikowała ich na filmach

wideo znalezionych w zlikwidowa-

nych domach publicznych. Jakby

tego było mało, piłkarze musieli za-

płacić jeszcze grzywnę.

ratowania gospodarki przez wice-

premiera, który – jak sam stwier-

dził – jest przygotowany do dzia-

łań antykryzysowych. Dziennikarze

uznali, że gazeta wpisuje się na li-

stę upadających przedsiębiorstw

i może zabiegać o rządową pomoc.

W liście otwartym do wicepremie-

ra napisali: „Ponieważ sami znaleź-

liśmy się w niezwykłej sytuacji – nasz

wydawca nie wypłacił nam wynagro-

dzeń za kwiecień, maj i czerwiec, fir-

ma stoi na skraju bankructwa, a nasz

dowcipny właściciel – spółka 4Me-

dia nabywa kolejne tytuły prasowe,

dynamicznie poszerzając obszar nę-

dzy i rozpaczy – może w Pana pa-

kiecie znajdzie się jakieś rozwiąza-

nie dla nas” . Dziennikarze – jak za-

znaczyli – będą wdzięczni za „wszel-

kie sugestie” Kołodki.

DOBRY INTERES

A.C.

SLD-owskie władze Inowrocła-

wia nie mają głowy do interesów

(albo wręcz przeciwnie...). Od to-

ruńskiej firmy JBM skasowały po-

nad 3 lata temu około 1,3 mln zł

za hektarową działkę w atrakcyj-

nym punkcie miasta, tuż przy ru-

chliwej trasie Bydgoszcz-Poznań.

Trzy miesiące po tej „udanej” trans-

akcji firma JBM sprzedała grunt

za niemal dwukrotnie wyższą ce-

nę. Żeby było śmieszniej, ostatecz-

ny nabywca działki, właściciel sie-

ci marketów „Albert”, wcale nie

przepłacił. Grunt wart był bowiem

2,3 mln zł, co potwierdził rzeczo-

znawca. Szkoda, że o tym „nie wie-

dział” inny rzeczoznawca, który ka-

zał miastu sprzedać działkę za po-

łowę jej rzeczywistej wartości.

Transakcją zajmie się teraz Naj-

wyższa Izba Kontroli.

UŚWIĘCI

PRZEZ SPOŻYCIE

P. S .

Sprzedawcom katolickich świe-

cidełek z papieżem, dla których już

zaczęły się żniwa, pozazdrościli za-

konnicy. Salwatorianie wydali ko-

miks o życiu Karola Wojtyły oraz

multimedialny przewodnik po sank-

tuarium w krakowskich Łagiewni-

kach, zawierający też poświęconą

życiu św. Faustyny grę komputero-

wą dla dzieci. Ale pewnie wszyst-

kich przebiją cystersi ze Szczyrzy-

ca, którzy z wielką pompą wpro-

wadzają na rynek... „papieską” wo-

dę mineralną. Nowego gatunku wo-

dy prosto z klasztornych źródeł ma

zakosztować jako pierwszy sam Pa-

pa, zaś aktem tym uświęci całe źró-

dło. Woda świeżo święcona będzie

serwowana podczas wszystkich pa-

pieskich posiłków w krakowskiej

kurii. Sukces murowany, bo piel-

grzymi nie tkną zapewne żadnego

innego napoju. Gorsza nie chce być

znana z telewizyjnych „Wiadomo-

ści” świecka jeszcze Katarzyna

Kolenda-Zaleska , która planuje

własny hit rynkowy – książkową re-

lację z pielgrzymki.

PAPIEŻ

W TRUSKAWKACH

Przy okazji wizyty w Kanadzie

JPII znalazł czas na kilkudnio-

wy odpoczynek na Truskawkowej

Wyspie na jeziorze niedaleko To-

ronto. 18-hektarowa wysepka ma

kształt truskawki, czemu zawdzię-

cza nazwę. Owoce te tam co

prawda nie rosną, ale ojcowie ba-

zylianie, którzy ugoszczą papie-

ża, zapowiadają, że poczęstują go

marmoladą truskawkową własnej

roboty. Ponadto bazylianie wy-

najęli Polkę, która zapowiada, że

przygotuje papieżowi to co pol-

skie i najlepsze, m.in. bekon, jaj-

ka, gołąbki i kurczaka. Po tak ob-

fitym posiłku JPII nabierze sił do

odprawienia drogi krzyżowej, któ-

rej stacje zbudowano w okolicy

pobliskich kościołów. Bezpieczeń-

stwa Jego Świątobliwości będzie

strzec Kanadyjska Żandarmeria

Królewska. Poza tym wokół wy-

spy na wodzie i powietrzu wyzna-

czono specjalną strefę bezpie-

czeństwa.

POŻEGNANIE

Z ROZSĄDKIEM

P. S .

Solidny i wiarygodny niegdyś

dziennik „Rzeczpospolita” duchem

redakcyjnych komentarzy zaczyna

coraz częściej przypominać Rydzy-

kowy „Nasz Dziennik” (może

otrzymał taką pokutę po Paetzu ?).

Maciej Rybiński w felietonie pod

tytułem „Pożegnanie z rodziną”

skomentował decyzję o uznaniu

przez niemiecki Trybunał Konsty-

tucyjny związków homoseksual-

nych. Wbrew faktom napisał, że

związki takie są w niektórych kra-

jach uprzywilejowane, choć w rze-

czywistości tu i ówdzie są zaledwie

częściowo zrównane w prawach

z parami heteroseksualnymi. „Na-

stępnym krokiem może być uznanie

homoseksualizmu za lepszą formę

zaspokajania popędu” – roztacza

homofobiczno-apokaliptyczną wi-

zję Rybiński, po czym przechodzi

do finału godnego samego Rydzy-

ka – „Panowie, miejmy się na bacz-

ności – wtedy (homoseksualizm) bę-

dzie już przymusowy”. Cóż, czasem

nie sposób oprzeć się wrażeniu,

że skrajny odchył na prawo jest nie

tyle wyborem światopoglądowym,

co raczej przykrą przypadłością

umysłu.

ZAKAZANE MODŁY

R.Kr.

RADNY PEDOFIL

Kościelni tracą monopol.

O molestowanie seksualne nielet-

niej podejrzany jest SLD-owski

radny sejmiku zachodniopomor-

skiego, członek rady powiatu

w Świdwinie, 26-letni Tomasz Z.

Matka poszkodowanej, która zło-

żyła zawiadomienie o przestęp-

stwie, twierdzi, że dziewczynka

– kuzynka radnego – była przezeń

molestowana od 13 roku życia. Po-

twierdza to dzisiaj poszkodowa-

na 17-latka. Prokurator uznał jej

zeznania za wiarygodne, gotowy

jest akt oskarżenia.

P. S .

Arcybiskup chilijskiej archidie-

cezji La Serena – Manuel Donoso

(na zdjęciu) sprzeciwił się budo-

wie meczetu w sąsiedztwie Krzyża

Trzeciego Tysiąclecia wznoszone-

go obecnie na górze El Vigía. Zda-

niem hierarchy, w tym rejonie bę-

dą się odbywać różne uroczystości

chrześcijańskie i byłoby zaskaku-

jące, gdyby stanął tam meczet.

„Mogą się tam odbywać koncerty,

występy artystyczne, konferencje

i spotkania, ale nie wszystko” – pod-

kreślił. Taniec brzucha tak, a mo-

dły innowierców nie?

PTASIE MLECZKO

LEPSZE NIŻ KOŚCIÓŁ

P.Ka.

W plebiscycie miesięcznika „Bu-

sinessman Magazine” na najmoc-

niejszą polską markę – czyli firmę,

instytucję, logo lub wyrób wzbudza-

jący największe zaufanie – zwycię-

żyła... Polska jako taka i jej naród

reprezentowane przez prezydenta

RP Aleksandra Kwaśniewskiego .

Na kolejnych miejscach znalazły się

m.in: Wedel, delicje szampańskie,

ptasie mleczko itd. Kościół rzym-

skokatolicki, za którego „wizerunek

rynkowy” odpowiada prymas Józef

Glemp – znalazł się na... 21 miej-

scu. Tuż przed TVP, frugo i mie-

szanką teatralną, ale daleko za pta-

sim mleczkiem. Badanie zrealizo-

wał instytut SMG KRC na repre-

zentatywnej próbie ludności Polski

wśród 2500 respondentów w wie-

ku 18–69 lat.

POWRÓT

DO KORZENI?

P.Ka.

Meksykańscy biskupi stwierdzi-

li, że kanonizacja i beatyfikacja

trzech Indian, której ma tam do-

konać papież podczas swej lipco-

wej wizyty, pomoże Meksykowi

wrócić do korzeni. Ciekawe, o ja-

kich korzeniach myśleli biskupi?

No chyba że chrześcijańskich, czy-

li bardzo świeżej daty, skoro do-

dali, iż zadbać należy również

o prawa należne pierwotnym miesz-

kańcom kraju. Przypomnieć tu wy-

pada, że pierwotne kultury Mek-

syku, Majów i Azteków, są starsze

niż chrześcijaństwo i zostały znisz-

czone przez katolickich Hiszpanów.

Przy okazji biskupi podsumowali

swój dotychczasowy stosunek do

„tubylców”, przyznając, że „nad-

szedł czas, by ich traktować jako

podmiot praw” . Doczekaliśmy się

tego w XXI wieku! Gdyby ktoś nie

wiedział, jak do tej pory Kościół

traktował rdzenną ludność, wyja-

śnili to sami biskupi: jako „przed-

miot naszej hojności i łaskawości” .

P. S .

WYGRAJ

SPOTKANIE Z JPII

„Super Tydzień Chełmski”

(wspólnie z radiem Bon Ton) po-

stanowił skusić swoich czytelników

„na Ojca Świętego”, czyli zafun-

dować im wyjazd na spotkanie

z Janem Pawłem II . Wystarczy,

że zainteresowani wypełnią dru-

kowaną w kilku kolejnych wyda-

niach gazety kartę zgłoszeniową

(im więcej kuponów, tym większe

szanse), na której wpiszą swoje da-

ne i przynależność do parafii (nie-

stety o klauzuli wyrażającej zgo-

dę na wykorzystanie danych re-

dakcja zapomniała). A spośród

wszystkich zgłoszeń dostarczonych

do redakcji wylosowanych zosta-

nie 20 szczęśliwców, którzy wraz

z jedną osobą towarzyszącą 18

sierpnia pojadą gratis na mszę

z udziałem papieża na krakowskich

Błoniach. Teraz chełmskie media

na pewno dostaną błogosławień-

stwo lokalnego kleru.

A.C.

P. S .

PAPAKAMASZKI

OSTATNIA WOLA

Nieomal zapomniani Skaldo-

wie przypomną się śpiewając pa-

pieżowi w sanktuarium Łagiewnic-

kim. Przygotowuje się także licz-

ne prezenty dla Papy: szaty litur-

giczne (kilkanaście kompletów)

oraz rozmaite złocone i srebrne

Mieszkańcy olsztyńskich Daj-

tek są przerażeni wizją cmentarza

pod swoimi oknami. Wszystko

przez ostatnią wolę proboszcza

tamtejszej parafii Matki Bożej Ró-

żańcowej, który przed śmiercią za-

życzył sobie, by pochować go przy

kościele. To pierwszy w powojen-

nej historii Olsztyna taki pochó-

wek duchownego. Aby ostatniej

woli księdza stało się zadość, trze-

ba dokonać... zmiany w planie za-

gospodarowania przestrzennego

miasta, o co do prezydenta Olsz-

tyna natychmiast wystąpiły wła-

dze kościelne. Chcą, by teren wo-

kół nowo wybudowanego kościoła

na Dajtkach stał się cmentarzem

wyznaniowym. Olsztyński sanepid

nie widzi żadnych przeszkód, by

koło domów powstawały groby. Lu-

dzie są innego zdania, ale kogo to

obchodzi? Bo na pewno nie Ko-

ściół.

P. K a .

A.K.

KOŁODKO

URATUJE ŻYCIE?

PAN Z PANEM,

PANI Z PANIĄ

Prawicowy dziennik „Życie”

prosi lewicowego Kołodkę o po-

moc. Pozbawieni pensji pracowni-

cy mają nadzieję na superplan

P. S .

Małżeństwa homoseksualne

nie są sprzeczne z konstytucją

– uznał niemiecki Trybunał Kon-

stytucyjny. Przeforsowaną przez

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: