Hunter Jillian_Smok.pdf

JILLIAN HUNTER

Szkocja, 1662

Zdobycie księżniczki byłoby jego ostatnim pod

bojem.

Pirat zamierzał zagarnąć dla siebie tę kobietę tak

samo jak wszystkie inne łupy, które zdobywał do tej

pory - podstępem.

Ta metoda nigdy go jeszcze nie zawiodła. Pod fał

szywą hiszpańską banderą potrafił zmylić eskortę gale

onu i wykraść cenny ładunek bez jednego wystrzału.

Zawsze wolał walkę wręcz niż z użyciem broni, a teraz

w dodatku miał do czynienia z kobietą.

Niewinną kobietą. Przez całe życie chroniono ją

przed łajdakami jego pokroju. Przyzwyczajony do łat

wych zwycięstw, nie przypuszczał, że zdobycie jej

zajmie tak wiele czasu.

Wiedział z doświadczenia, że walka podjazdowa

może być niebezpieczną grą. Księżniczka miała być

jego osobistym zwycięstwem, lecz nie chciał jej zranić,

JILLIAN HUNTER

co niejednokrotnie zdarzało mu się w przeszłości. Zbyt

wiele miał już na sumieniu.

Chmury przesłoniły księżyc. Wiatr hulał po blankach

murów. Bryza rozwiewała mgłę spowijającą potężne

wieże zamku Dunmoral.

Z szerokiej piersi pirata wyrwało się głębokie wes

tchnienie. Był szalbierzem i czuł to teraz całym swoim

jestestwem.

Cztery potężne postacie uważnie mu się przyglądały.

Czekali na rozkazy. Czuli się równie niezręcznie jak on

na niebezpiecznych wodach społecznych konwenansów.

Nie znali reguł rządzących w tym świecie.

- Powinna już tu być - powiedział. - Dlaczego po

nią nie wyjechałem? Może się zgubiła. Nawet my

zgubiliśmy się tu za pierwszym razem. Tutejsze drogi

to istny labirynt.

- To przez rabusiów, Douglas... - odezwał się za

jego plecami kobiecy głos. - To wszystko przez nich.

Nie można było nic poradzić. Gdybyśmy przez cały

dzień nie ścigali bydła, wyjechalibyśmy po nią.

Twarz mu pociemniała, gdy sobie to przypomniał.

O świcie tego samego dnia banda rozbójników znowu

napadła na bezbronną wioskę Dunmoral. Uprowadzili

bydło, z którym mieszkańcy przetrwaliby zbliżającą się

surową zimę. Znieważyli młodą kobietę. Król nie mógł

sobie pozwolić na utrzymywanie wojska w tych odleg

łych górskich stronach, toteż wojny między klanami

i najazdy, zdarzające się tu od dwóch wieków, znowu

zaczęły pustoszyć okolicę.

Zamiast przygotowywać się na przyjęcie księżniczki,

SMOK

Douglas siedem godzin daremnie przeczesywał wzgórza

w poszukiwaniu skradzionego bydła.

Rabusie uciekli, przyrzekając rychły powrót. Ich

przywódca, Neacail z Glengaldy, bezskutecznie rosz

czący sobie prawa do własności zamku Dunmoral,

wypowiedział nowemu lordowi otwartą wojnę. Douglas

galopem wrócił do zamku, wściekły, że nie był w stanie

ani zapobiec, ani pomścić ataku.

Najwyższy z trzech pozostałych piratów zbliżył się

do niego. Był to prawdziwy olbrzym, oddany sługa

i prawa ręka Douglasa. Jeszcze miesiąc temu, gdy

dotarła do nich wieść o przybyciu księżniczki, był

pierwszym oficerem na pirackim statku „Zauroczenie".

Jednak gdy zamieszkali w zamku, Dainty, kornwalijski

gigant, wydawał się tak zagubiony w nowej sytuacji, że

Douglas nadał mu oficjalny tytuł kapitana.

- Możemy pojechać z Aidanem jej poszukać, sir -

powiedział Dainty.

Douglas zerknął na drugiego z piratów, który stał

obok wsparty o mur.

- To nie jest dobry pomysł - odpowiedział z prze

kąsem. - Na wasz widok każdy by się przeraził, a cóż

dopiero księżniczka. Poczekamy, aż Willie i Roy wrócą

z patrolu.

Aidan poruszył się, sięgając ręką do szpady. Szarpane

wiatrem włosy co chwila opadały mu na spiętą, ponurą

twarz. Douglas wiedział jednak, że gdzieś w głębi serca

tego młodego pirata kryje się dobroć.

- Rabusie wciąż tu są, sir.

- Wiem o tym. - Douglas przesunął wzrokiem po

JILLIAN HUNTER

wzgórzach ograniczających ziemie, które powierzono

jego opiece. - Sam pojadę po księżniczkę. Ktoś musi

tu zostać na wypadek jakichś kłopotów.

A kłopoty będą z pewnością. To po prostu wisiało

w powietrzu. Jego ludzie też to czuli. Douglas nigdy

nie spotkał pirata, który na milę nie wyczuwałby

awantury.

- A niech to wszyscy diabli... - powiedział cicho. -

A my spokojnie czekamy na rozwój wydarzeń... Piraci

przebrani za szlachetnych rycerzy. Dobry Boże, co też

strzeliło mi do głowy, że to się uda? Łatwiej byłoby

oswoić stado wilków.

Dainty potrząsnął łysą głową.

- Nie trzeba nas oswajać, sir. Nasze maniery nie są

wcale takie straszne.

- A jakże...! - skomentował sarkastycznie Douglas. -

Baldwin pluje w dłonie i wciera ślinę we włosy, żeby

błyszczały. Willie miażdży orzechy pod pachami. Roy

wciska do pustego oczodołu rozkwaszone winogrono,

żeby straszyć dzieciaki. - Umilkł i uśmiechnął się iro

nicznie. - A ty, Dainty, no cóż, któż nie padłby z wra

żenia, widząc, jak pochłaniasz sto osiem marynowanych

cebul za jednym zamachem, a potem czkasz jak armata?

Księżniczka z pewnością byłaby zachwycona takim

wyrafinowanym wyczynem.

- Sto dziesięć - sprostował Dainty, niezrażony sar

kazmem komentarza.

Douglas znów ciężko westchnął. W skupieniu zacisnął

usta. Zimny wiatr hulający na wieży strażniczej smagał

jego twarz, ostre rysy pozostawały jednak nieporuszone

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: