beniowski_darmowe-ebookicom.pdf

Juliusz Słowacki

Beniowski

Spis treści

PIEŚŃ I.......................................................................................................................................... 3

PIEŚŃ II....................................................................................................................................... 43

PIEŚŃ III...................................................................................................................................... 81

PIEŚŃ IV.....................................................................................................................................119

PIEŚŃ V......................................................................................................................................147

PIEŚŃ I

Za panowania króla Stanisława

Mieszkał ubogi szlachcic na Podolu;

Wysoko potem go wyniosła sława;

Szczęścia miał mało w życiu, więcej bolu;

Albowiem była to epoka krwawa

I kraj był cały na rumaku, w polu;

Łany, ogrody leżały odłogiem,

Zaraza stała u domu za progiem.

Maurycy Kaźmierz Zbigniew miał z ochrzczenia

Imiona; rodne nazwisko Beniowski.

Tajemniczą miał gwiazdę przeznaczenia,

Co go broniła jako częstochowski

Szkaplerz – od dżumy, głodu, od płomienia

I od wszystkich plag – prócz śmierci i troski;

Bo w życiu swoim namartwił się bardzo,

A umarł, choć był z tych, co śmiercią gardzą.

Młodość miał bardzo piękną, niespokojną.

Ach! taką tylko młodość nazwać piękną,

Która zaburzy pierś jeszcze niezbrojną,

Od której nerwy w człowieku nie zmiękną,

Ale się staną niby harfą strojną

I bite pieśnią zapału, nie pękną.

Przez całą młodość pan Beniowski bujnie

Za trzech ludzi czuł – a więc żył potrójnie.

Wioseczkę małą miał – ale dziedziczną,

Dwadzieścia miał lat – był u siebie panem.

Spraszał do domu szlachtę okoliczną,

Fortunka jego ciągle ciekła dzbanem.

Miał nadto proces i sprawę graniczną;

A prędzej sprawę wygrałby z szatanem

Niż z ową psiarnią wtenczas palestrantów:

Słowem, że przyszło do długów i fantów.

Pozbył się naprzód klinów i futorów.

Potem i konie wyprzedał z uprzężą –

Nie znano wtedy jeszcze w Polsce szorów,

O które żony dziś mężów ciemiężą

Pozbył się potem swoich białozorów,

Regentowi dał charty, w rękę księżą

Ostatnie grosze dwa za ojca duszę

I na ornaty dwa ojca kontusze.

Z tych majątkowych ostatnich konwulsji

Nie zyskał, jedno wyrok przeciw sobie;

Wyrok, w którym rzecz była o ekspulsji.

Mało o to dbał (tracąc na chudobie,

Dzisiaj są ludzie młodzi stokroć czulsi),

Lecz pan Beniowski rzekł: "Ja sam zarobię

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: