Judith McNaught - Dary losu - Cud.pdf - McNaught Judith - glinka7-1987

JUDITH MCNAUGHT

CUD

DARY LOSU

Świętemu Judzie,

patronowi spraw beznadziejnych

nad tą bardzo się napracowałeś

Dziękuję

Muzyka i gwar rozmów pozostawały w tyle i cichły, gdy Julianna Skeffington

zbiegała schodami z tarasu ogromnego pałacu, do którego niemal sześćset osób z towarzystwa

przybyło na bal kostiumowy TuŜ przed nią rozpościerały się ogrody oświetlone tysiącami

pochodni, pełne gości i uwijających się wokół słuŜących ubranych w odświętne liberie. Za

ogrodami majaczył labirynt z wysokich krzewów, idealne miejsce, by skryć się przed

ludzkimi oczami. I tam teŜ skierowała swe kroki Julianna.

Zgarnęła szerokie spódnice kostiumu Marii Antoniny i przeciskała się wśród tłumu,

spiesznie przemykając obok rycerzy w zbrojach, trefnisiów, rozbójników, rozmaitych postaci

ze sztuk Szekspira, niezliczonych królowych i księŜniczek, a takŜe wszelkiej maści zwierząt

zarówno dzikich, jak i domowych.

Po chwili zauwaŜyła szeroką ścieŜkę i wbiegła w nią szybko, zaraz jednak musiała

odskoczyć na bok, aby się nie zderzyć z rozłoŜystym „drzewem”, obwieszonym czerwonymi

jabłkami. Drzewo skłoniło się szarmancko Juliannie, jedną ze swoich „gałęzi” obejmując w

pasie damę przebraną za dojarkę i trzymającą nawet wiadro w dłoni.

Potem nie musiała juŜ zwalniać kroku aŜ do chwili, gdy znalazła się w centrum

ogrodów, gdzie obok dwóch rzymskich fontann ustawiono podium dla przygrywającej do

tańca orkiestry. Mamrocząc słowa przeprosin, przepchnęła się obok męŜczyzny przebranego

za czarnego kota, który właśnie szeptał coś do róŜowego ucha drobnej, szarej myszce.

„Kocur” długim, pełnym zachwytu spojrzeniem powiódł po dekolcie Julianny, a potem

śmiało spojrzał jej w oczy i mrugnął, by po chwili znów poświęcić całą uwagę uroczej

myszce o absurdalnie długich wąsach.

Oszołomiona wyuzdanym zachowaniem przybyłych, jakiego była świadkiem tego

wieczoru - szczególnie tu, w ogrodach - Julianna nerwowo odwróciła się przez ramię i

wówczas ujrzała matkę wychodzącą z sali balowej. Matka stanęła na stopniach tarasu,

trzymając pod ramię nieznanego Juliannie męŜczyznę i z wolna wodziła spojrzeniem po

ogrodach. Szukała oczami córki. Wiedziona instynktem psa myśliwskiego nieomylnie

spojrzała w jej stronę.

To wystarczyło, by Julianna niemal zerwała się do biegu. Przed wejściem do labiryntu

czekała ją jeszcze tylko jedna przeszkoda: duŜa grupa wyjątkowo rozochoconych męŜczyzn,

stojących pod drzewami i zaśmiewających się na całe gardło na widok fałszywego trefnisia,

który bezskutecznie starał się Ŝonglować jabłkami. Julianna nie chciała przechodzić tuŜ przed

nimi, bo wówczas znalazłaby się w polu widzenia matki, próbowała więc się przemknąć za

ich plecami.

- Przepraszam, panowie - powiedziała, wciskając się między drzewa a męskie plecy. -

Ale muszę przejść.

Zamiast szybko usunąć się z drogi - jak nakazywała zwykła uprzejmość - dwaj

męŜczyźni zerknęli przez ramię, po czym odwrócili się do niej przodem, n i e ustępując j e d n

a k miejsca, by mogła ich wyminąć.

- No, no, co my tu mamy? - rzucił jeden z nich bardzo chłopięcym i bełkotliwym

głosem, opierając się ręką o pień drzewa tuŜ na wysokości ramienia dziewczyny. Chwycił

pełny kielich, przyniesiony mu właśnie przez lokaja i wsunął w dłoń Julianny. - Coś na

pokrzepienie, madame?

W tym momencie Juliannę o wiele bardziej przeraŜała perspektywa spotkania z matką

niŜ drobna utarczka z pijanym młodym lordem, ledwo trzymającym się na nogach, którego

kompani na pewno powstrzymaliby od zuchwalszego zachowania niŜ to, jakie prezentował w

tej chwili. śeby więc nie wywoływać zamieszania, chwyciła kieliszek, zanurkowała pod

ramieniem natręta i szybko minęła pozostałych, kierując się spiesznie ku miejscu, do którego

zmierzała.

- Daj sobie spokój, Dickie - zdołała jeszcze usłyszeć. - Połowa tancerek z opery i cały

półświatek zebrał się tu dzisiejszego wieczoru. MoŜesz więc mieć niemal kaŜdą kobietę, która

wpadnie ci w oko. Ta najwyraźniej nie ma ochoty się zabawić.

Julianna przypomniała sobie, Ŝe elita towarzystwa nie pochwalała maskarad -

szczególnie jako rozrywki dla młodych, szlachetnie urodzonych panien. Po tym, co dzisiaj

zobaczyła, nie dziwiła się juŜ, dlaczego. Bezpiecznie ukryci pod kostiumami i maseczkami,

członkowie najlepszych rodzin zachowywali się jak... jak najzwyklejsze pospólstwo!

Julianna wpadła do labiryntu, skręciła w ścieŜkę po prawej stronie, pobiegła do

pierwszego zakrętu, który teŜ prowadził w prawo, po czym oparła się plecami o szorstkie

gałęzie krzewów. Wolną ręką starała się przygładzić warstwy koronek, którymi obszyto

spódnice i dekolt - na próŜno jednak. WciąŜ sterczały sztywno i swą bielą ostro odbijały od

mroku nocy.

Serce jej waliło - nie ze zmęczenia, lecz z emocji. Starała się wytrwać w idealnym

bezruchu i pilnie nasłuchiwała. Od ścieŜek ogrodu odgradzał ją jedynie pojedynczy szpaler

wysokich krzewów, ale była ukryta za zakrętem, więc nikt, kto stanąłby u wejścia do

labiryntu, nie mógł jej zobaczyć. Niewidzącymi oczami wpatrywała się w kieliszek, czując

jak ogarniają gniew z powodu własnej bezsilności, nie mogła bowiem nic zrobić, by zapobiec

kompromitującemu zachowaniu matki, która przemieniała Ŝycie Julianny w piekło.

Próbując uciec od ponurych myśli, uniosła kieliszek i powąchała jego zawartość. Silny

aromat trunku przyprawił ją o dreszcz. Przypomniał jej się zapach tego, co pijał papa. Nie

madery, którą się raczył od śniadania do kolacji, ale złocistego napoju, który pochłaniał

wieczorem -jak twierdził, w celach czysto leczniczych, by uspokoić nerwy.

A przecieŜ teraz nerwy Julianny takŜe były w opłakanym stanie. Ledwo o tym

pomyślała, usłyszała głos matki dobiegający zza liściastej ściany i serce zabiło jej jeszcze

mocniej.

-Julianno, kochanie, jesteś tam...? Przyszedł tu ze mną lord Makepeace, który wprost

marzy, by cię poznać...

Juliannie natychmiast stanął przed oczami upokarzający widok nieszczęsnego lorda

Makepeace'a - kimkolwiek był - ciągniętego na siłę ogrodowymi ścieŜkami przez jej upartą

matkę. W Ŝadnym razie nie miała ochoty na kolejne zawstydzające spotkanie z jakimś

niechętnym potencjalnym adoratorem, który miał nieszczęście wpaść w szpony lady

Skeffington. Wcisnęła się więc jeszcze głębiej w krzewy, aŜ gałęzie rozburzyły jej jasne loki,

godzinami misternie upinane przez pokojówkę.

KsięŜyc jak na zawołanie skrył się za chmurami i labirynt pogrąŜył się w gęstym

mroku.

Tymczasem zaledwie kilka kroków od Julianny, po drugiej stronie ściany z krzewów,

matka ciągnęła swój bezwstydnie kłamliwy monolog.

- Julianna to niezwykle ciekawa świata dziewczyna! - wykrzyknęła lady Skeffington,

lecz zamiast dumy i entuzjazmu w jej tonie pobrzmiewała frustracja. - Zapewne zapuściła się

w te ogrody, bo pociągały ją swą tajemniczością.

Dziewczyna odruchowo przetransponowała wygłaszane właśnie przez matkę

kłamstwa na jej rzeczywiste myśli: „Julianna jest samotnicą, którą siłą trzeba odciągać od

ksiąŜek i pisaniny. Zamiast wykorzystać tak wspaniały bal i poszukać odpowiedniego

kandydata na męŜa, chowa się po krzakach. JakŜe to w jej stylu!”.

- W tym sezonie była wprost rozchwytywana, zupełnie nie mogę zrozumieć, jakim

cudem jeszcze się nie spotkaliście. W rzeczy samej, musiałam nawet ograniczyć jej

towarzyskie zobowiązania do dziesięciu tygodniowo, by miała równieŜ czas na wypoczynek!

„Co tu mówić o tygodniu - Julianna w ciągu całego roku nie otrzymała dziesięciu

zaproszeń, ale muszę jakoś wytłumaczyć fakt, Ŝe wcześniej się nie spotkaliście. Przy

odrobinie szczęścia, uwierzysz w te bzdury!”.

Lord Makepeace nie był jednak aŜ tak naiwny.

- Doprawdy? - wymamrotał pełnym rezerwy głosem, w uprzejmy sposób

wyraŜającym irytację i zdumienie. - Jest raczej dziwną... ehm... niezwykłą młodą kobietą,

jeśli nie lubi spotkań towarzyskich.

- AleŜ nic podobnego! - zapewniła go spiesznie lady Skeffington. - Julianna wprost

uwielbia bale i wieczorki tańcujące.

„Julianna wolałaby raczej, Ŝeby jej wyrwać ząb”.

- Jestem pewna, Ŝe oboje natychmiast przypadlibyście sobie do gustu.

„Mam zamiar jak najszybciej wydać ją za mąŜ, dobry człowieku, a ty spełniasz

wszystkie wstępne warunki: jesteś kawalerem, pochodzisz z dobrej rodziny i masz

odpowiednią fortunę”.

- W Ŝadnym razie nie naleŜy do tych narzucających się kobiet, które tak często moŜna

spotkać w dzisiejszych czasach.

„Nawet palcem nie kiwnie, Ŝeby pokazać się od jak najlepszej strony”.

- Ma jednak przymioty, które nie mogą ujść uwagi Ŝadnego męŜczyzny

„I aby na pewno nie uszły, zmusiłam ją, by dzisiejszego wieczoru włoŜyła kostium

nadający się raczej dla szukającej przygód męŜatki niŜ dla osiemnastoletniej niewinnej

panny”.

- Nie szybko jednak przechodzi do konfidencji.

„Ma co prawda na sobie suknię z nieprzyzwoitym dekoltem, ale nawet nie próbuj

dotknąć czubka palców Julianny, zanim poprosisz ojej rękę”.

Lord Makepeace nagle tak bardzo zamarzył o wolności, Ŝe zdecydował się uchybić

dobrym manierom.

- Doprawdy, muszę juŜ wracać na salę, lady Skeffington. Jeśli się nie mylę, następny

taniec zarezerwowała dla mnie panna Topham.

Świadomość, Ŝe zwierzyna wymyka się jej z rąk - i to w objęcia najpopularniejszej

debiutantki sezonu - skłoniło matkę Julianny do wygłoszenia największego kłamstwa od

chwili, gdy została swatką córki.

- Rzeczywiście, czas wracać na bal! Nicholas du Ville we własnej osobie poprosił

Juliannę o następnego walca!

Lady Skeffington musiała podąŜać za oddalającym się lordem, bo ich głosy stawały

się coraz cichsze.

- Pan du Ville wielokrotnie wykazywał niezwykłe zainteresowanie naszą drogą

Judith McNaught - Dary losu - Cud.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: