Bohdan Szucki ps.Artur - Wspomnienia partyzanta NSZ.pdf - Polska Podziemna - wsodula

Bohdan Szucki - Wspomnienia partyzanta NSZ

Strona 1

BOHDANSZUCKI „ARTUR”

Wspomnieniapartyzanta NSZ

Spistreści

Wstęp

Na ratunek

Na potrzeby wojska

Mogiły i broń

Zmiana okupantów

Jak to na wojence ładnie

O NSZ

Wstęp

Wydarzenia historyczne przedstawia się między innymi na podstawie zachowanych dokumentów lub innych

wytworów materialnych. Wśród przekazów pisemnych, pozwalających poznać wydarzenia z przeszłości,

pierwszorzędną rolę odgrywają różnego rodzaju spisane kroniki i pamiętniki. Źródła te powstają zazwyczaj w

czasie trwania opisywanych zdarzeń lub niedługo potem. Wartość tych zapisów jest jeszcze większa, jeżeli

dotyczy faktów bezpośrednio obserwowanych przez autora, natomiast wszelkie komentarze i uogólnienia

mogą fałszować prawdziwy obraz wydarzeń.

Drugim źródłem poznawczym są różnego rodzaju relacje i zapisy o charakterze wspomnieniowym. Źródła te

w wielu wypadkach są bardzo wartościowe i przydatne, ale muszą być szczególnie weryfikowane,

sprawdzane i porównywane z innymi relacjami. Na ograniczoną wiarygodność tych relacji wpływa kilka

czynników, a najbardziej - świadome fałszowanie faktów lub ich przywłaszczanie po to, by osiągnąć

określony cel, np. korzyści osobiste, czy wypełniać nakaz lub rozkaz wydany przez osoby albo instytucje

nadrzędne. Chodzi tu zwykle o uwiarygodnienie lub wytłumaczenie postępowania całych ugrupowań lub

wyróżniających się jednostek.

W okresie powojennym celem pisania takich "wspomnień" było udowodnienie lub uwiarygodnienie z góry

założonej tezy, np. o "wysługiwaniu się kapitalistom" organizacji wchodzących w skład Polskiego Państwa

Podziemnego, które według tych tez były "antyludowe", a więc wrogie. W tworzeniu owych tekstów celowali

komunistyczni działacze wywodzący się zazwyczaj ze struktur PPR i GL-AL, a później - PZPR. Kreowano

"bohaterów", zohydzano przeciwników, przywłaszczano sobie ich osiągnięcia.

To zjawisko jest krańcową patologią - w PRL szeroko rozpowszechnioną. Przypomnienie, że istnieją takie

"wspomnienia" ma na celu zwrócenie uwagi na potrzebę ostrożnego i krytycznego traktowania literatury

wspomnieniowej jako źródła historycznego.

Jest rzeczą zrozumiałą, wynikającą z niektórych nie najlepszych cech człowieka, że piszący wspomnienia

ulega pokusie dowartościowania się czy uwypuklenia własnych dokonań, co nie jest aż tak naganne, jeśli te

dokonania są prawdziwe. Największą wartością wspomnień jest rejestrowanie wydarzeń, czasami drobnych,

ale pozwalających poznać i zrozumieć poczynania tych, którzy - w nich uczestnicząc - tworzyli historię.

Bardzo ważną rzeczą jest oddanie

ówczesnej atmosfery,

sposobu myślenia,

przedstawienie

zachowań

jednostek lub grup tworzących większą czy mniejszą społeczność.

Pozytywów uzasadniających

pisanie

nawet

drobnych

wspomnień jest

znacznie

więcej.

Dlatego

stale

apelelujemy - piszmy, rejestrujmy wspomnienia.

Jest tylko jedno niebezpieczeństwo. Pamięć jest zawodna. Ale jeżeli unikamy trybu kategorycznego, jeżeli

opisywane fakty zweryfikujemy w rozmowach z innymi uczestnikami, jest duże prawdopodobieństwo

powstania obiektywnej relacji. Przy tym trzeba ciągle pamiętać o zachowaniu krytycznego stosunku do

istniejących źródeł i własnej pamięci.

http://it.home.pl/nsz/nsz/texts/wpnsz.htm

2013-03-29 14:22:33

Bohdan Szucki - Wspomnienia partyzanta NSZ

Strona 2

Są różne sposoby relacjonowania własnych przeżyć z ostatniej wojny. Większość opublikowanych

wspomnień ma układ chronologiczny. Autor poświęca zazwyczaj trochę miejsca wydarzeniom sprzed wojny.

Dalej opisuje wybuch wojny, okupację, życie i działalność na okupowanym terenie, wycofywanie się

Niemców, przejście frontu, okupację sowiecką, a później czasy PRL (są to najczęściej przeżycia więzienne).

Literatura wspomnieniowa wyraźnie dzieli się na tę dotyczącą okupacji niemieckiej, która trwała od września

1939 do lata 1944 lub zimy 1945 r., oraz na wspomnienia tych, którzy znaleźli się po 17 września 1939 r. pod

okupacją sowiecką (tzw. pierwsi bolszewicy), a od 22 czerwca 1941 r. do lata 1944 pod okupacją niemiecką,

a następnie znowu pod okupacją sowiecką (tzw. drudzy bolszewicy).

Jeżeli kiedyś napiszę obszerne wspomnienia, to na pewno nie będą to wspomnienia zanotowane w układzie

chronologicznym.

* * *

W czasie pół wieku trwającej dominacji a właściwie okupacji sowieckiej na terenach na wschód od Łaby,

propaganda komunistyczna starała się udowodnić i wpoić dorastającym kolejnym pokoleniom przekonanie,

że jedynie Związek Sowiecki uratował Europę (a nawet świat) od dominacji systemu hitlerowskiego, a

później utrzymywał równowagę chroniącą "klasę robotniczą miast i wsi" przed "wyzyskiem

kapitalistycznym" i wprowadził "jedynie słuszny" system "komunistycznej sprawiedliwości społecznej" pod

przewodnictwem sowieckiej Rosji i jej genialnego wodza, "przyjaciela narodów", towarzysza Stalina -

którego z czasem zastąpili kolejni pierwsi sekretarze KPZR i odpowiedni dygnitarze partyjni w krajach

podporządkowanych. Ta propaganda obejmowała wszystkie dziedziny życia.

Naturalnie okres II wojny światowej był okresem bardzo ważnym z różnych względów i dlatego starano się

go szczególnie eksponować, zwłaszcza w literaturze i w tak zwanych opracowaniach historycznych.

Opisywano i utrwalano w zbiorowej świadomości zmitologizowane czy nawet zmyślone wydarzenia i

życiorysy. "Relacje świadków historii" zazwyczaj spisywali dyspozycyjni osobnicy parający się zawodowo

pisarstwem. W ten sposób w czasie okupacji sowieckiej powstało pokaźne i różnorakie piśmiennictwo

traktujące o wydarzeniach wojennych. Uzupełniały je filmy, audycje radiowe, a później telewizyjne, sztuki

teatralne, malarstwo, rzeźba, muzyka i inne wytwory kultury tamtego okresu.

Gdy została, może nie zlikwidowana, ale ograniczona brutalna interwencja wszechwładnej cenzury, zaczęły

powstawać opracowania przedstawiające okres wojny z pozycji przeciwników komunizmu i Sowietów.

Jednak w dalszym ciągu kręgi te praktycznie nie mają dostępu do telewizji, radia czy filmu. Dlatego istotną

rolę w przedstawianiu czasów wojny - w sposób odbiegający od "jedynie słusznego" dotąd punktu widzenia -

odgrywa słowo pisane, bowiem wydawcy są bardziej niezależni, w przeciwieństwie do innych instytucji

kulturalnych, które zazwyczaj są opanowane przez starą "nomenklaturę".

Znając realia wojny, a szczególnie wojny konspiracyjnej, po wnikliwym, spokojnym przestudiowaniu

literatury wspomnieniowej pisanej z pozycji organizacji niepodległościowych - a więc innych niż

komunistycznych - doszedłem do wniosku, że duża część tej literatury pisana była, i jest nadal tworzona,

według schematów pojęciowych (zwykle bezwiednie przejętych) stworzonych i narzuconych przez

propagandzistów sowieckich. Dotyczy to głównie takich pojęć i tematów jak: odległe i bezpośrednie cele

wojenne, definicja wroga, strategia i taktyka wojny partyzanckiej w polskich realiach, pojęcie zdrady, pojęcie

sojusznika

czy

unikanie

uświadomienia

sobie

obowiązującego

stanu

prawnego,

wynikającego

podstawowych aktów prawa II Rzeczypospolitej.

Wyjaśnienie powyższych pojęć ma podstawowe znaczenie dla piszących wspomnienia, gdyż może ich

uchronić przed dobrze skrytymi sidłami propagandy komunistycznej, a czytelnikowi - który zna okres wojny

jedynie z istniejącej literatury dotyczącej tego okresu i filmów sensacyjno-szpiegowskich - może pomóc

zrozumieć sens i motywy, leżące u podstaw prowadzenia zbrojnych walk o niepodległość, oraz spostrzec i

zrozumieć zasadnicze

różnice

między

ugrupowaniami

niepodległościowymi

ugrupowaniami

komunistycznymi, tworzonymi i sterowanymi przez Sowiety.

Zasygnalizowane wyżej zagadnienia mogłyby być tematem oddzielnego - a jakże potrzebnego - opracowania

lub specjalistycznej konferencji naukowej. Trzeba również zauważyć, iż w istniejących już monografiach i

artykułach wiele tych zagadnień zostało poruszonych i zdefiniowanych. Są one jednak rozproszone, a brakuje

zwartego i wyczerpującego opracowania na ów temat.

* * *

Zabierając się do spisywania wspomnień z okresu wojny, w której uczestniczyłem jako żołnierz Narodowych

Sił Zbrojnych, zacząłem się zastanawiać, które wydarzenia należałoby opisać. Zaraz nasuwały się kolejne

pytania. Dlaczego właśnie te, a nie inne? Jakie przyjąć kryteria selekcji, jaką kolejność? Które są ważne,

które mniej znaczące? Które wydarzenia są charakterystyczne dla opisywanego okresu?

Kiedyś, w ramach "godziny wspomnień", zrobiłem sobie katalog wydarzeń, w których uczestniczyłem, i - jak

http://it.home.pl/nsz/nsz/texts/wpnsz.htm

2013-03-29 14:22:33

Bohdan Szucki - Wspomnienia partyzanta NSZ

Strona 3

mi się wydaje - wartych zanotowania. Nazbierało się tego około trzydziestu pozycji. Czy wystarczy mi czasu i

sił, aby to zrealizować? Zobaczymy.

Oddział "Cichego" (w pierwszym rzędzie, w berecie). Lubelszczyzna, 1943 r.

Gdyby poświęcić tylko jedną stronę druku na opisanie jednego dnia lub nocy z okresu, w którym przypadło

nam czynnie uczestniczyć w działaniach na rzecz zachowania niepodległości, powstałyby księgi liczące dwa-

trzy tysiące stron. Takie księgi mogliby napisać tylko ci, którzy nie zginęli wcześniej na wszystkich frontach

wojny, w katowniach i obozach niemieckich, w sowieckich łagrach i na nieludzkiej ziemi - której symbolem

stał się Las Katyński - czy w piwnicach komunistycznego Urzędu Bezpieczeństwa.

Ten okres był bezpośrednim następstwem wydarzeń, które rozpoczęły się 1 i 17 września 1939 r. Tak

naprawdę to trudno powiedzieć, kiedy ów okres się zakończył. A może trwa on jeszcze? Choć, naturalnie,

cele i metody działania - tak jednej, jak i drugiej strony - zmieniały się w ciągu lat.

Po tych rozważaniach teoretycznych przejdźmy teraz do konkretów.

Na ratunek

Opracowania historyczne z natury rzeczy podają zasadnicze fakty, komentując je lub rozwijając w zależności

od założonego przez autora stopnia uogólnienia czy szczegółowości wywodu (relacji).

Marcin Zaborski w opracowaniu Okręg Lubelski Narodowych Sił Zbrojnych 1942-1944 , opublikowanym w

pierwszym tomie "Biblioteczki Szczerbca" [1] , pisze:

Na początku lutego 1944 r. doszło [w Lublinie - B.S.] do bardzo poważnej wsypy na

szczeblu KO, tzw. wsypy żmigrodzkiej. Aresztowani zostali wtedy dwaj oficerowie:

wpływowy członek komendy okręgu kpt. Lubiński "Franek Lubelski" oraz łącznik

pomiędzy KO a KG, por. Franciszek Balik "Franek Warszawski". Dokładne

okoliczności aresztowania kpt. Lubińskiego nie są znane, natomiast wiadomo, że por.

Balika aresztowano w Lublinie na stacji kolejowej, bezpośrednio po jego przyjeździe

z Warszawy. Kpt. Lubiński mieszkał w Lublinie przy ul. Żmigród 8 na pierwszym

piętrze, natomiast na drugim piętrze mieszkał wraz z rodziną inny członek KO, por.

Antoni Góralczyk "Konrad". Aresztowanie kpt. Lubińskiego spowodowało

konieczność ewakuowania osób mieszkających na drugim piętrze, gdzie był jeden z

lokali KO. Rodzina Góralczyków natomiast przeniosła się na Sławinek, skąd

przewiózł ich wozem konnym do Wilkołaza kpr. pchor. Bohdan Szucki "Artur".

Natomiast majątek ruchomy KO, m.in. archiwum, wywiózł osobiście komendant

okręgu mjr Broniewski [późniejszy dowódca NSZ gen. "Bogucki" - B.S.], w

przebraniu stangreta swojego własnego powozu [2] . Krótko potem w lokalu na drugim

piętrze Niemcy przeprowadzili aresztowania grupy młodzieży z Szarych Szeregów

(było to mieszkanie sublokatorskie) i szwagierki por. Góralczyka, Wacławy Kisiel.

http://it.home.pl/nsz/nsz/texts/wpnsz.htm

2013-03-29 14:22:33

Bohdan Szucki - Wspomnienia partyzanta NSZ

Strona 4

Kpt. Lubińskiego i por. Balika osadzono w gmachu gestapo na Uniwersyteckiej i na

Zamku, po czym obu zakatowano w śledztwie 16 lutego 1944 roku. Nikogo nie wydali

[3] .

Jest to sucha, krótka relacja ze zdarzeń, jakie rozegrały się na początku 1944 r. w Lublinie. Dekonspiracja

lokalu przy ul. Żmigród, aresztowania, drakońskie przesłuchania, męczeńska śmierć, ewakuacja ocalonych.

Każdy z tych

wątków

zawiera

olbrzymi

ładunek

przeżyć osobistych

uczestników

tych

wydarzeń,

dokładniejszy ich opis może stanowić materiał do sensacyjnej książki lub scenariusza filmowego.

Los tak zrządził, że stałem się jednym z uczestników tych dramatycznych wydarzeń. Mimo że upłynęło 58

lat, pamiętam bardzo dobrze te kilkadziesiąt godzin, w czasie których wypełniłem rozkaz wywiezienia z

Lublina rodziny por. "Konrada". Zadanie niezbyt skomplikowane, ale zaskakujące, nieprzewidziane sytuacje

i sceneria zimowej nocy zachowały się mocno w mej pamięci. A przecież wcześniej i później wypadło mi

uczestniczyć w bardziej dramatycznych zdarzeniach, wymagających szybkich decyzji, zachowania zimnej

krwi, pewnej dozy odwagi i determinacji. Może i do tych zdarzeń kiedyś powrócę w swoich wspomnieniach.

Nie chciałbym tylko, by w nich pobrzmiewały nutki "bohaterszczyzny". Wydaje mi się, że zjawisko

kreowania,

zazwyczaj

zresztą przez

osoby

drugie,

czynów i

postaw

(grup

lub

jednostek)

potocznie

nazywanych bohaterskimi, następuje zwykle post factum .

Byłem w różnych ekstremalnych sytuacjach i wiem na pewno, że nigdy nie miałem świadomości

uczestniczenia w czymś bohaterskim. W takich chwilach najczęstszą myślą było po prostu "nie daj się

zabić", prócz tego odczuwało się - nazwijmy to - zawziętość, a największym wysiłkiem było pokonanie

strachu. Bać się trzeba, ale należy uczucie strachu racjonalnie pokonywać. To tak, jak z bólem. Organizm

pozbawiony odczuwania bólu wcześniej czy później zginie w bardzo banalnej sytuacji.

Ale wróćmy do wspomnień. Marcin Zaborski krótko relacjonuje: przewiózł ich [rodzinę por. "Konrada"]

wozem konnym [lepiej - zaprzęgiem] do Wilkołaza kpr. pchor. Bohdan Szucki "Artur" . Nic szczególnego, ale

jak to się odbyło?

Kwaterowaliśmy w Bystrzycy koło Zakrzówka. Zima była dosyć śnieżna, mróz niezbyt wielki. Po śniadaniu

podoficer służbowy odnalazł mnie na kwaterze i oznajmił, że mam pilnie zameldować się u dowódcy

(kpt. "Cichy" - Wacław Piotrowski). Dowiedziałem się, że mam wieczorem zameldować się u

kpt. "Niebieskiego" (Józef Jagielski, "Ryszard Karcz") w jego kwaterze we młynie w Wilkołazie. Przedtem

mam zgłosić się do "Ciotki Ludy", u której była dobrze znana mi skrzynka kontaktowa.

Ciotunia - tak nazywaliśmy panią Ludwikę von Kleist - była wielką patriotką, bez reszty zaangażowaną w

pracę konspiracyjną. Cały jej dom był tylko temu podporządkowany przez całą okupację niemiecką. Dla niej

czynna wojna skończyła się dopiero, gdy nasze oddziały rozwiązały się. Sama przeczekała pierwsze represje

komunistyczne gdzieś w Krakowskiem i wróciła do domu pod koniec 1945 r. Była to kobieta niezwykła.

Niezamężna, nosiła niemieckie arystokratyczne nazwisko (linia kurlandzka), ale zawsze podkreślała, że jej

matką była Kuncewiczówna, a szczególnym kultem obdarzała św. Jozafata (Jana Kuncewicza), który był jej

antenatem. Wiem, że moim obowiązkiem jest zachowanie pamięci o Ciotuni i uchronienie jej od

zapomnienia. Przez Jej dom przewinęły się setki ludzi, od prostych żołnierzy do generałów i znaczących

polityków. Ale to już inna historia.

http://it.home.pl/nsz/nsz/texts/wpnsz.htm

2013-03-29 14:22:33

Bohdan Szucki - Wspomnienia partyzanta NSZ

Strona 5

Ludwika von Kleist w Obrokach koło Wilkołaza w czasie żniw w 1942 r. - fot. Bohdan Szucki

Zajeżdżam więc późnym popołudniem znanymi dobrze drogami pod gościnny, bezpieczny dom pod lasem.

Konia rozkulbaczam w stajni i nasypuję do żłobu obroku z zawsze przygotowanego zapasu. W domu miła

niespodzianka. Nie będę musiał iść piechotą kilka kilometrów, bowiem "Niebieski" czeka na mnie przy

herbacie. Otrzymuję nie rozkaz, ale propozycję wyjazdu jeszcze dziś saniami do Lublina. Stamtąd mam

zabrać trzy osoby i przywieźć je bocznymi drogami do "Ciotki Ludy". W charakterze furmana i ochrony ma

jechać ze mną dobrze znany mi Edzio Poleszak ps. "Piwosz". Mogę odmówić, gdyż misja jest dość

ryzykowna, chociaż na pierwszy rzut oka dosyć prosta. Przed podjęciem decyzji chcę porozmawiać z

"Piwoszem". Uzgadniamy, że jedziemy. On odpowiada za zaprzęg i drogę aż do wyjazdu na szosę jak

najbliżej Lublina. Ja obejmuję ogólne dowództwo (z powrotem będzie pięć osób) i będę znał hasła i punkty

kontaktowe, z którymi zaznajomi mnie kpt. "Niebieski". Uzgadniamy, że mimo zakazu bierzemy broń krótką

i granaty. Edzio ma nagana i trochę zapasowej amunicji oraz granat zaczepny, ja - nagana i visa z zapasowym

magazynkiem oraz granat obronny. Środek lokomocji to para wypoczętych koni, ciągnących bose (nie

podkute) sanie wymoszczone słomą z dwoma siedzeniami ze snopków przykrytych derkami. Sanie

zaopatrzone są w przepisową tabliczkę informacyjną, z której wynika, że pochodzą z sąsiedniego folwarku

Obroki, a ich właścicielem jest p. Teleżyński.

Oficjalnie jesteśmy zatrudnieni w folwarku, mamy kenkarty wystawione przez urząd gminy w Wilkołazie na

fikcyjne nazwiska. Wieziemy worek ziemniaków i jakieś warzywa oraz duży koszyk jaj zabezpieczonych

plewami. Gdyby doszło do jakichś przesłuchań ze strony Niemców, to wtajemniczeni pracownicy i właściciel

folwarku mają zeznawać, że konie i sanie siłą zabrali jacyś uzbrojeni ludzie. W drodze powrotnej nie można

dopuścić do żadnego legitymowania, gdyż przewożeni pasażerowie mogą już być poszukiwani.

Broń cichaczem ukrywamy w przednim siedzeniu. Po późnej kolacji Ciotunia żegna nas krzyżem świętym i

wyruszamy. Edzio powozi, ja siedzę tyłem do kierunku jazdy. Konie czują, że wodze trzyma w ręku furman,

który zna swój fach. Jedziemy na razie znanymi nam drogami, w miarę możliwości omijając wioski i inne

zabudowania. Wiemy, że w majątku Kłodnica kwaterują Niemcy, a w Niedrzwicy jest obóz (koszary)

"junaków" przebudowujących tor kolejowy - z silną, uzbrojoną załogą, składającą się głównie z

tzw. czarnych (nazwa od koloru mundurów). Kadrę dowódczą stanowili Niemcy, natomiast żołnierze

rekrutowali się przeważnie z byłych jeńców armii sowieckiej. Głównie byli to Ukraińcy i Azjaci, popularnie

nazywani Kałmukami. Formacje te miały bardzo złą sławę.

Przed wyjazdem przestudiowaliśmy z "Niebieskim" dokładnie mapę. Były dwa newralgiczne punkty.

Pierwszy - to przekroczenie linii kolejowej łączącej Lublin z Dęblinem, drugi - to sam wjazd w granice

miasta, którego ulice zapewne nie mają pokrywy śnieżnej, tak jak i bezśnieżna jest szosa dojazdowa. Trzeba

będzie również przejeżdżać obok koszar, a więc jest duże prawdopodobieństwo spotkania patroli

niemieckich. Te problemy będziemy musieli rozwiązać sami, w zależności od zaistniałych okoliczności. Dla

nas, "ludzi z lasu", miasto było obcym, groźnym środowiskiem. Nikt z nas nie znał zbyt dobrze Lublina.

Naszkicowaliśmy uproszczony plan dojazdów. Musiałem zapamiętać adres, wygląd domu, charakterystyczne

elementy otoczenia, hasło rozpoznawcze itp. Nie można było mieć przy sobie żadnych szkiców i notatek. Jak

dobrze to wszystko zapamiętałem, niech świadczy fakt, że dokładnie po 50 latach trafiłem tam bezbłędnie,

mimo że otoczenie znaczenie się zmieniło. (Mój syn Piotr zrobił mi zdjęcie na tle domu, do którego miałem

trafić, w scenerii prószącego śniegu, tak jak przed pięćdziesięciu laty).

Ale na razie jedziemy dosyć raźno, choć czasu mamy dużo. W Lublinie chcemy być rano, ale nie za

wcześnie. Może będzie więcej pojazdów zdążających do miasta. Edzio pilnuje drogi i obserwuje przedpole,

ja - prawą stronę i tył. Często jedziemy na przełaj. Nad ranem dostrzegam myszkującego lisa, następnie

drugiego. Proponuję spróbować zbliżyć się do nich na strzał z dubeltówki, tak jak na polowaniu z podjazdu.

Pierwszy lis nie daje się podjechać bliżej niż na 100 m, ale drugiego mijamy na 30 kroków. W ten sposób w

czasie wojny zapolowałem na lisy. W swoich wspomnieniach łowieckich to polowanie, mimo że nie padł

żaden strzał, zaliczam do najbardziej udanych.

Przez tor kolejowy przejeżdżamy zupełnie bezpiecznie gdzieś między Motyczem a Konopnicą. Wstaje dzień.

Nie można robić wrażenia, że się ukrywamy, że unikamy spotkania z ludźmi. Droga też staje się bardzo

trudna. Coraz więcej zabudowań, płoty, różne krzyżujące się drogi. Decyzja - jedziemy w kierunku szosy

łączącej Kraśnik z Lublinem. Tak, jak spodziewaliśmy się, jest bardzo mało śniegu. Dobrze, że płozy są nie

okute. Powoli posuwamy się poboczem. Chwila nieprzyjemnego napięcia - dojeżdżamy do terenu koszar.

Widać kręcących się żołnierzy i wartowników. Boże, jak są blisko. A u nas w lesie ile trzeba się natrudzić,

aby mieć ich na taki dystans. Nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiego widoku. Nikt nie zwraca na nas uwagi i

spokojnie skręcamy w szosę warszawską. Jedziemy w kierunku Sławinka. Współczesnemu czytelnikowi

trzeba przypomnieć, że w ówczesnym Lublinie koszary były daleko za miastem, a tam, gdzie dziś biegnie

aleja Tysiąclecia, ciągnął się pas łąk, miejscami podmokłych i ze stawami, a wzdłuż szosy warszawskiej stały

nieliczne parterowe domy otoczone ogrodami.

Instrukcję adresową i hasła pamiętam. Za skrzyżowaniem zjeżdżamy w dół, pilnie obserwując lewą stronę

drogi. Jest uliczka, przy której z lewej strony stoi, szczytem do niej, długi, drewniany parterowy budynek,

przypominający raczej halę jakiegoś warsztatu. Natomiast z drugiej strony uliczki, na wzgórzu znajduje się

http://it.home.pl/nsz/nsz/texts/wpnsz.htm

2013-03-29 14:22:33

Bohdan Szucki ps.Artur - Wspomnienia partyzanta NSZ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: