Tom Clancy 10 - Niedźwiedź i smok.pdf - Cykl z Jackiem Ryanem - user2024

TOM CLANCY

NIEDŹWIEDŹ I SMOK

(THE BEAR AND THE DRAGON)

Tłumaczyli:

Andrzej Zieliński i Andrzej Kamieński

Wydanie oryginalne: 2000

Wydanie polskie: 2003

PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze, pomogli mi przyjaciele:

Roland z Kolorado, dzięki za lekcje angielskiego – niech się dzieciaki dobrze sprawują;

Harry, chłopak z innego świata, dzięki za niespodziewane informacje;

John G., moja brama do świata technologii;

Charles, doskonały nauczyciel i równie dobry żołnierz.

Historia ciepło wypowiada się o mądrych,

ale podziwia dzielnych.

Edmund Morris

Prolog

Biały Mercedes

Wszyscy jak zwykle śpieszyli się do pracy i transformacja od marksizmu-leninizmu do

chaotycznego kapitalizmu niewiele tu zmieniła – no, może teraz było trochę gorzej. Po

szerokich ulicach Moskwy trudniej się teraz jeździło, bo prawie każdy mógł tu mieć

samochód, a milicjanci nie pilnowali już środkowych pasów ruchu na szerokich prospektach,

żeby członkowie Biura Politycznego i Komitetu Centralnego mogli korzystać z tych swoich

prywatnych dróg, jak niegdyś carscy książęta w swoich trojkach. Teraz były to pasy do skrętu

w lewo i dla tych w ZIŁ-ach, i tych w prywatnych samochodach. W przypadku Siergieja

Nikołajewicza Gołowki był to biały Mercedes 600, wielka limuzyna klasy S, z dwunastoma

cylindrami niemieckiej mocy pod maską. Niewiele było takich samochodów w Moskwie;

prawdę mówiąc, jego Mercedes był ekstrawagancją, której powinien był się wstydzić... ale się

nie wstydził. Może i nie było już w tym mieście nomenklatury, ale stanowisko wciąż wiązało

się z przywilejami, a on był przewodniczącym SWR 1 .

Jego mieszkanie też było wielkie, na najwyższym piętrze wieżowca przy Kutuzowskim

Prospekcie. Był to dość nowy budynek, całkiem nieźle wykończony i wyposażony, aż po

niemiecki sprzęt gospodarstwa domowego, który to luksus od dawna przysługiwał wysokim

przedstawicielom władz.

Nie prowadził sam. Miał od tego zwalistego Anatolija, byłego oficera Specnazu, który

nosił pistolet pod kurtką i który prowadził Mercedesa ostro, agresywnie, a przy tym

pielęgnował go z wielką pieczołowitością. Szyby w oknach były pokryte warstwą ciemnego

Służba Wniesznoj Razwiedki - wywiad rosyjski (przyp. tłum.)

plastiku, uniemożliwiającą przypadkowym gapiom zajrzenie do środka i były to okna grube,

wykonane z poliwęglanowej żywicy i obliczone na zatrzymanie wszystkiego, aż po pocisk

kalibru 12,7 mm, a przynajmniej tak szesnaście miesięcy temu zapewniał Gołowkę

przedstawiciel handlowy koncernu. Opancerzenie sprawiało, że samochód był o prawie tonę

cięższy od normalnego Mercedesa 600S, ale na silniku i zawieszeniu zdawało się to nie

wywierać większego wrażenia. To rosyjskie ulice miały w końcu zniszczyć ten samochód.

Układanie równej nawierzchni było sztuką, której jego kraj jeszcze nie opanował, pomyślał

Gołowko, przewracając strony swej porannej gazety. Była to amerykańska „International

Herald Tribune”, jak zwykle dobre źródło informacji, jako że wydawały ją wspólnie „The

Washington Post” i „The New York Times”, dwie z najlepszych służb wywiadowczych na

świecie, choć trochę zbyt aroganckie, jak na gust profesjonalistów, takich jak Siergiej

Nikołajewicz i jego ludzie.

Wstąpił do wywiadu, kiedy ta służba znana była jeszcze jako KGB, Komitet

Bezpieczeństwa Państwowego. Uważał, że była to najlepsza tego rodzaju organizacja, jaką

kiedykolwiek widział świat, nawet jeśli ostatecznie uległa rozpadowi. Gołowko westchnął.

Gdyby Związek Radziecki nie upadł na początku lat 90., jako przewodniczący byłby teraz

pełnoprawnym członkiem Biura Politycznego, miałby prawdziwą władzę w jednym z dwóch

supermocarstw, byłby człowiekiem, pod którego wzrokiem drżeliby najsilniejsi, ale... Nie, co

to ma za sens? – spytał się w myślach. To wszystko było iluzją, dziwną u kogoś, dla kogo

powinna się liczyć tylko obiektywna prawda. Ta odwieczna, okrutna dychotomia. KGB

zawsze zabiegał o sprawdzone fakty, ale potem informował o nich ludzi zaślepionych

mrzonkami, a ci naginali prawdę na potrzeby swoich mrzonek. A kiedy prawda wyszła w

końcu na jaw, mrzonki nagle wyparowały jak obłoczek pary na wietrze i rzeczywistość

wdarła się jak powodziowa fala z rzeki, na której wiosną puściły lody. I wtedy ci wspaniali

towarzysze z Biura Politycznego, którzy poświęcili życie w pogoni za mrzonką, przekonali

się, że ich teorie były ledwie cieniutkimi trzcinami, podczas gdy rzeczywistość machała

sierpem i bynajmniej nie robiła tego w interesie komunizmu.

Ale z Gołowką było inaczej. Jako specjalista od faktów, mógł nadal uprawiać swą

profesję, ponieważ rząd wciąż ich potrzebował. Jego władza była teraz nawet większa niż

kiedyś, ponieważ – dobrze znając otaczający świat i wiedząc tak wiele o niejednej z jego

ważniejszych osobistości – jak nikt inny mógł doradzać swemu prezydentowi; miał więc coś

do powiedzenia w sprawach polityki zagranicznej, obrony i w sprawach wewnętrznych. Te

ostatnie były teraz najtrudniejsze, nie to, co kiedyś. Były też teraz najbardziej niebezpieczne.

Dziwne. Kiedyś wystarczyło wypowiedzieć (częściej krzyknąć) słowa „Służba

Bezpieczeństwa!”, a obywatele radzieccy zamierali w pół kroku, bo KGB budził największą

grozę spośród wszystkich instytucji poprzedniego reżimu, dysponując władzą, o której

Sicherheitsdienst 2 Reinhardta Heydricha mogła tylko marzyć, władzą, pozwalającą

Służba bezpieczeństwa w hitlerowskich Niemczech (przyp. tłum.)

aresztować, uwięzić i zabić kogo tylko chciano, bez konieczności tłumaczenia się

komukolwiek. Ale to także należało już do przeszłości. Teraz KGB był podzielony i część

zajmująca się bezpieczeństwem wewnętrznym była cieniem dawnej siebie, podczas gdy SWR

– kiedyś Pierwszy Zarząd Główny – wciąż zbierała informacje, choć nie miała już tej potęgi,

jaka wiązała się z egzekwowaniem woli – niekoniecznie prawa – komunistycznego reżimu.

Ale i tak mój obecny zakres obowiązków wciąż jest ogromny, pomyślał Gołowko, składając

gazetę.

Byli zaledwie o kilometr od placu Dzierżyńskiego. Ten plac też nie był już taki, jak

kiedyś. Zniknął pomnik Żelaznego Feliksa. Kiedyś na sam jego widok ciarki przechodziły po

plecach tym, którzy wiedzieli, kim był człowiek, którego pomnik z brązu stał samotnie na

placu, ale dziś i to było już tylko wyblakłym wspomnieniem. Za to budynek, przed którym

kiedyś stał ten pomnik, nie zmienił się. Mieściła się w nim kiedyś reprezentacyjna siedziba

towarzystwa ubezpieczeniowego Rossija, a potem był znany jako Łubianka – przerażająca

nazwa nawet w przerażającym kraju, rządzonym przez Józefa Wissarionowicza Stalina – z

piwnicami pełnymi cel i pomieszczeń, w których prowadzono przesłuchania. Większość tych

funkcji przeniesiono z biegiem lat do Lefortowa, więzienia na wschodzie Moskwy, w miarę

jak rozrastała się biurokracja KGB – podobnie jak wszystkie biurokracje – wypełniając

ogromny budynek niczym nadymający się balon, zajmując każdy pokój i każdy kąt, aż

sekretarki i archiwiści zajęli (przebudowane) pomieszczenia, w których kiedyś Kamieniew i

Ordżonikidze byli torturowani na oczach Jagody i Berii. Ale Gołowko nie wierzył w duchy.

Cóż, rozpoczynał się nowy dzień. Narada sztabu o 8.45, a potem rutynowe odprawy i

dyskusje, obiad o 14.15 i, przy odrobinie szczęścia, będzie już z powrotem w samochodzie, w

drodze do domu parę minut po szóstej, żeby przebrać się na przyjęcie w ambasadzie

francuskiej. Cieszył się już na jedzenie i wino, chociaż nie na konwersację.

Jego uwagę zwrócił inny samochód. Był bliźniakiem jego własnego wozu, wielki

Mercedes klasy S, tak samo biały, z szybami tak samo przyciemnionymi amerykańskim

plastikiem. Jechał dość szybko w ten słoneczny poranek. Anatolij zwolnił i ustawił się za

wywrotką, jedną z tysięcy tych wielkich, brzydkich ciężarówek, wszechobecnych na ulicach

Moskwy, jakby były tu dominującą formą życia. Ta przed nimi miała skrzynię wyładowaną

narzędziami, a nie ziemią. Sto metrów dalej inna ciężarówka jechała powoli, jakby kierowca

nie był pewien, czy jedzie właściwą trasą. Gołowko przeciągnął się na siedzeniu. Nie bardzo

mógł zobaczyć, co dzieje się na ulicy przed ciężarówką. Tęsknił już do pierwszej filiżanki

cejlońskiej herbaty na swoim biurku, w tym samym gabinecie, w którym kiedyś Beria...

...ta ciężarówka dalej z przodu. Na skrzyni ładunkowej leżał jakiś mężczyzna. Teraz

wstał, a w rękach trzymał...

– Anatolij! – powiedział Gołowko ostrym tonem, ale jego kierowca nie mógł zobaczyć,

co dzieje się przed ciężarówką, za którą jechali.

Tom Clancy 10 - Niedźwiedź i smok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: