Collins Nancy A. - Tuzin czarnych róż.pdf - Inne - damian_lewandowski

NANCY A. COLLINS

TUZIN CZARNYCH RÓŻ

Przełożył Robert P. Lipski

Dla mego męża, Joego Christa.

Na zawsze, na wieki.

OD AUTORKI

Powieść ta stanowi rodzaj pomostu pomiędzy światem Sonji Blue a Światem

Mroku, stąd w treści mogą pojawić się pewne nieścisłości i odstępstwa wynikające z

przebiegu wydarzeń zachodzących w każdym z tych światów. Starałam się, aby

połączenie to było możliwie najlepsze. Niniejsza historia rozgrywa się po wypadkach

opisanych w Paint it Black . W tym miejscu pragnę uchylić kapelusza przed takimi

obrazami filmowymi, jak: Straż przyboczna , Za garść dolarów, Świt żywych trupów i

Wojownicy .

UMARŁE MIASTO

Spory procent osób, które spotykamy na ulicach, to ludzie puści w

środku, a zatem ludzie, którzy są już martwi. Szczęściem dla nas nie

dostrzegamy tego i nie zdajemy sobie z tego sprawy. Gdybyśmy

wiedzieli, jak wielu ludzi jest de facto martwych i ilu z nich sprawuje

władzę nad naszym życiem, ze zgrozy postradalibyśmy zmysły.

Georgij Gurdżijew

Wierzę w dzieci,

wierzę w życie,

lecz musiałbym być chyba

głuchy, głupi i ślepy,

by nie dostrzegać

toczącej się walki.

Obliczy śmierci, obliczy śmierci,

obliczy śmierci dokoła mnie.

temat miłosny z Obliczy śmierci 4

ROZDZIAŁ 1

Miasto zostało założone ponad dwieście sześćdziesiąt lat temu, przez tych,

którzy umknęli przed nietolerancją szerzącą się w ich ojczyznach. Leży u ujścia rzeki,

o rzut kamieniem od rozległej zatoki, która jako pierwsza powitała osadników

przybyłych do tego dziwnego, nowego świata. Bliskość wody ukształtowała jego

przyszłość, podobnie jak otoczenie wpływa na rozwój dziecka.

Od samego początku los miasta złączony był z okrętami i z tymi, którzy na

nich pływali. Gdy nadeszła Rewolucja, było ono już dobrze prosperującym portem

morskim ze stocznią. Na nabrzeżach kwitł wszelkiego rodzaju handel, zarówno

legalny, jak i czarnorynkowy. Kompanie przewozowe znajdujące się na nabrzeżach

eksportowały do Europy tytoń, mąkę, indygo oraz ryby, przyjmując w zamian brudny,

ludzki towar ze Złotego Wybrzeża i znacznie odleglejszych zakątków świata.

W następnych latach losy miasta w jeszcze większym stopniu związały się z

morzem i okolicznymi rzekami, które od czasu do czasu wylewały i groziły mu

pochłonięciem. Czas płynął. Statków nie budowano już w całości z drewna, powstały

zatem stalownie i rafinerie naftowe, by można było tworzyć okręty bojowe i

frachtowce, wynalazki epoki parowej.

Jak wszystkie miasta portowe, to również było na początku przystanią dla

wszelkiej maści wyrzutków i typów spod ciemnej gwiazdy, w miarę upływu lat

jednak stało się ono bardziej cywilizowane i kosmopolityczne. Nabierając dojrzałości,

wyrobiło w sobie znacznie bardziej wyrafinowany gust w kwestii przyjemności,

narodziły się w nim gmachy oper, muzeów i amfiteatrów. Zbudowano także pierwszą

uczelnię, a wkrótce kolejne budowle uniwersyteckie. Po lepszych okresach

przychodziły gorsze, lecz i one z czasem przemijały. Były pożary i powodzie, recesje

i inflacje, lecz miasto za każdym razem odżywało, tak jak ciało ludzkie dochodzi do

siebie po dłuższej bądź krótszej chorobie.

Symbiotyczne pasożyty uważające miasto za swoje pieniły się w najlepsze,

płodząc gwiazdy sportu, chirurgów, dziennikarzy, filozofów, polityków i poetów.

Koła postępu, przemysłu i biznesu obracały się synchronicznie, nie uszkadzając sobie

wzajemnie trybów. Było to miasto z przeszłością i przyszłością.

Aż nadeszła teraźniejszość.

Czterdzieści lat temu mieszkańcy wewnętrznego miasta zaczęli opuszczać

wytworne kamienice i apartamentowce stanowiące spuściznę po ich przodkach,

przenosząc się na zielone, przestronne przedmieścia. Niebawem pozostali w mieście

tylko ci, których nie było stać na przeprowadzkę. Gdy klasa pracująca ustąpiła pola

klasie zubożałej i zazwyczaj nie pracującej, miasto zaczęło popadać w ruinę.

Trzydzieści lat temu tryby kół postępu i przemysłu zaczęły się zazębiać, w

miarę jak postęp technologiczny zmniejszył znacznie zapotrzebowanie na najtańszą

nawet siłę roboczą. Stocznie zmechanizowano, podobnie jak rafinerie i stalownie.

Niewykwalifikowanym i niewykształconym proponowano coraz mniej stanowisk

pracy.

Dwadzieścia lat temu embargo na ropę naftową sprawiło, że cena za baryłkę

podskoczyła z dwóch na trzydzieści dwa dolary. Amerykanie, których nie było już

stać na utrzymanie rodzimych, pożerających paliwo jak smoki krążowników szos,

przerzucili się na znacznie bardziej ekonomiczne, tańsze w eksploatacji samochody

zagraniczne. Zapotrzebowanie na rodzimą stal drastycznie spadło. Koła postępu

przestały być smarowane i tryby zaczęły obracać się z coraz większym trudem, przy

każdym obrocie na wszystkie strony tryskały snopy iskier. Robotnicy portowi,

stoczniowcy, pracownicy rafinerii i odlewni stanęli przed całkiem realnym widmem

bezrobocia. Zwolnienia grupowe były na porządku dziennym. Nawet ludzie

wykształceni mieli trudności ze znalezieniem pracy, gdyż inflacja zrównała dyplomy

licencjackie do poziomu zwykłej matury. Całe kwartały dzielnic wyludniały się;

opustoszałe domy powoli obracały się w ruinę.

Piętnaście lat temu rząd federalny okroił wsparcie finansowe dla najuboższych

i bezrobotnych pozostających w miastach wewnętrznych. Innymi słowy miasto

pozbawione usług, zaniedbane i na wpół opustoszałe pozostawiono samemu sobie,

skazując je na powolny upadek. Niegdysiejsza ekonomia przemysłowa ustąpiła

miejsca gospodarce opartej na bazie usług. Absolwenci college'ów podejmowali się

każdego, nawet najmarniejszego zajęcia, sprzedając hamburgery i zmieniając pościel

w szpitalach, podczas gdy zubożali maklerzy giełdowi, bankierzy i handlarze

nieruchomości odwiedzali swymi beamerami i volvo miejskie slumsy po kolejną

porcję kokainy.

Przestępczość wzrastała w zastraszającym tempie. Wśród polityków szerzyła

się korupcja. Gangi pieniły się w najlepsze, a w miarę rozrastania się wszczynały

wojny o terytoria.

W którymś momencie, podczas zaciętych walk pomiędzy uzbrojonymi w

pistolety maszynowe członkami gangu, miastu zadano śmiertelny cios.

Miasta są żywymi istotami. Rodzą się i dorastają, dojrzewają i starzeją się.

Niekiedy nawet umierają. Miasta jednak, w przeciwieństwie do istot organicznych z

krwi i kości, tkanek i mięśni, nie wiedzą, że są martwe.

Symbionty, które krzątają się zawzięcie wewnątrz truchła, są zwykle bardzo

zdeterminowane, by zachować w nim pozory życia, na długo po tym, gdy

wykrwawiło się ono na amen.

Umarłe Miasto było największym z robaków żerującym na takim truchle.

Większość ludzi mieszkających w mieście nie zdaje sobie sprawy, że jest

pewien obszar, którego istnieniu zaprzeczają przedstawiciele lokalnych władz. Nie

znajdziecie go na żadnym planie miasta. Żaden wóz patrolowy, karetka czy wóz

strażacki nie zapuszcza się w ten zapomniany obszar rozciągający się nad rzeką. W

ciemnych uliczkach tej dzielnicy często rozbrzmiewa wołanie o pomoc, lecz rzadko

ktoś na nie odpowiada, i w gruncie rzeczy to jest całkiem zrozumiałe. Obszar ten

stanowi gnijące serce miasta, które niegdyś tętniło życiem. Czyż można sobie

wyobrazić miejsce, które lepiej nadawałoby się na kryjówkę dzieci nocy niż miasto

będące żywym trupem?

Nieznajoma wyszła z cienia na Ulicę Bez Nazwy. Zlustrowała wzrokiem stare

Collins Nancy A. - Tuzin czarnych róż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: