Pigułki nieszczęścia.pdf

Pigułki nieszczęścia

W ubiegłym roku apteczny rynek farmaceutyczny w Polsce osiągnął rekordową wartość 21

mld zł. W liczbie spożytych opakowań leków zajęliśmy drugie, tuż po Francji miejsce w

Europie. Polacy coraz chętniej leczą się sami, łykając bez umiaru pastylki, które często

zagrażają ich zdrowiu, a nawet życiu.

Wśród osób uzależnionych od leków, w mojej klinice przeważają kobiety w wieku 35-50 lat.

Bardzo często pierwotną przyczyną nadużywania lekarstw były u nich różne zaburzenia

emocjonalne, nerwice wyniesione jeszcze z czasów dzieciństwa i wczesnej młodości, ale także

późniejsze - związane z problemami rodzinnymi, zawodowymi. Częstym objawem nerwicy są -

prawdziwe lub urojone - zaburzenia czynności różnych narządów wewnętrznych.

Pojawia się hipochondria - czyli nieuzasadniony lęk o własne zdrowie. Pomimo, że lekarze nie

stwierdzają żadnych zmian, pacjenci często wymuszają na nich podjęcie leczenia .

Nierozwiązane problemy życiowe rodzą konflikty wewnętrzne, prowadzą do rozchwiania

emocjonalnego i utrudniają codzienne funkcjonowanie. Prawidłowym działaniem byłaby wizyta u

psychologa lub psychiatry i podjęcie wspólnej pracy nad przywróceniem wewnętrznej równowagi.

W naszym kraju jednak przeważnie odbywa się to odwrotnie - najpierw leczymy się na własną rękę,

wspieramy różnymi specyfikami z reklam, potem szukamy wsparcia u lekarza rodzinnego, a gdy

wszystko zawodzi i uzależnienie zaczyna zbierać swoje żniwa - trafiamy do specjalisty.

Gdy boli dusza

Jedna z moich pacjentek zaczęła wspierać się farmakologicznie, gdy poroniła długo oczekiwaną

ciąże. Myślę, że gdyby wtedy znalazła wsparcie u męża, własnej matki i najbliższych, może nawet

u psychologa, nie doszłoby do dramatu. Tymczasem lekarz ogólny przepisał jej benzodiazepiny ,

które przyniosły chwilowe ukojenie bólu psychicznego. Jednak leki z tej grupy można zażywać

najwyżej przez kilka tygodni. Ok. 10 procent osób, które robią to dłużej, popada w silne

uzależnienie fizyczne i psychiczne . Moja pacjentka nabyła takiej tolerancji na działanie leku

przeciwlękowego, euforyzującego, że aby osiągnąć pożądany efekt, zamiast przepisanych trzech

tabletek dziennie brała po...25 ! To jest dawka śmiertelna dla zdrowego człowieka. Straciła

zainteresowanie domem, mężem, zerwała kontakty towarzyskie. Koncentrowała się głównie na

swoim zdrowiu i zdobywaniu lekarstw. Trafiła do naszego ośrodka z objawami przedawkowania

substancji psychoaktywnych, bo oczywiście, kiedy nie miała dostępu do przepisywanego leku,

szukała środków zastępczych. Miała silne zaburzenia świadomości, drgawki, brak kontaktu z

rzeczywistością. Na szczęście, okazała się pacjentką bardzo oczekującą naszej pomocy i gotową do

współpracy.

W odróżnieniu od innej, nieco starszej pani, którą małżonek - lekarz, przez kilkanaście lat próbował

leczyć z depresji .Niestety - objawowo, podając w zależności od jej samopoczucia inny lek. W tle

pojawiał się także alkohol - bo te uzależnienia często się krzyżują. Zmiany w psychice i w mózgu

kobiety były już niestety, nie do pokonania. Podkradała leki nawet innym chorym, próbowała ich

przekupić, była agresywna.

Wstydliwy problem

Częstym błędem najbliższej rodziny jest ochrona osoby uzależnionej. Problem jest dla nich

wstydliwy, więc kryją go w czterech ścianach domu, zamiast zdecydowanie odciąć chorego od

środków uzależniających i skłonić do podjęcia leczenia.

Dużą grupę pacjentów w naszej klinice stanowią ludzie młodzi, którzy w lekach i różnych środkach

psychotropowych szukali wzmocnienia. Poprawiali sobie nastrój, łagodzili kompleksy, dodawali

odwagi. Rodzice, zajęci głównie zapewnieniem bezpieczeństwa socjalnego rodzinie przegapili

moment, w którym można było w miarę szybko i skutecznie pomóc.

Kiedy do kliniki trafił 18 letni chłopak z urojeniami, zaburzeniami pamięci, jego opiekunowie

twierdzili, że popadł w uzależnienie od amfetaminy i marihuany na ostatnich wakacjach, które

spędził w USA.

W trakcie psychoterapii okazało się jednak, że młody człowiek podejmował eksperymenty z

różnymi substancjami już w wieku 15 lat. Zaczynał od wąchania kleju z kolegami i razem z nimi

zdobywał różne inne środki euforyzujące. Kiedy wracał do domu w zmienionym nastroju, rodzice

byli przekonani, że to "niewinne" piwko, może dwa... Jako lekarz zastanawiam się, czy była to

naiwność dorosłych czy podświadome wypieranie problemu...

Najważniejsze - nazwać chorobę

Dla lekomana jego najbliższym przyjacielem jest tabletka. Wszelkie działania rodziny, przyjaciół, a

nawet lekarza odbiera jako zamach na swoją wolność i zdrowie. Dlatego tak ważne jest, aby

uświadomić choremu siłę jego uzależnienia i czyhające niebezpieczeństwo.

Trzeba nauczyć jego i najbliższych, aby energię do życia czerpali z dnia codziennego, bez

chemicznej protezy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: