A. Maclean Cyrk.pdf

Z chomika Valinor

Alistair MacLean

Cyrk

Przełożyli J. T. Mirkowicz i Blanka Kuczborska

Rozdział pierwszy

- Fawcett, ty farbowany lisie! - zawołał Pilgrim. - Gdybyś był prawdziwym

pułkownikiem, za to przebranie należałby ci się awans na generała. Wspaniale, mój drogi.

Wspaniale!

Pilgrim był prawnukiem angielskiego para, i to w każdym calu. Wymuskany ubiór i

nieco afektowany styl mowy sprawiały, że wszyscy mimo woli wypatrywali u niego monokla

i krawatu ekskluzywnej szkoły Eton. Jego nienagannie skrojone garnitury pochodziły z

Savile Row, koszule z domu Turnbull and Asser, a ukochaną parę dubeltówek kupił

oczywiście w firmie rusznikarskiej Purdeys na West End, płacąc bez zmrużenia oka cztery

tysiące dolarów. Jedynym odstępstwem były buty; ręcznej roboty, ale szyte w Rzymie.

Pilgrim byłby znakomitym odtwórcą Sherlocka Holmesa; każdy dobry reżyser powierzyłby

mu tę rolę z pełnym przekonaniem, i to rezygnując ze zdjęć próbnych.

Fawcett nie zareagował ani na pochwały, ani na dyskretną świetność ubioru

człowieka, którego miał przed sobą. Jego twarz rzadko zdradzała jakiekolwiek emocje -

może, dlatego, że była pulchna, pozbawiona zmarszczek i równie okrągła jak tarcza księżyca.

Wyglądał jak pączek w maśle, w dodatku ciut głupawy; dziesiątki przestępców marniejących

za kratami federalnych więzień często skarżyły się ze zrozumiałą goryczą, że wygląd

Fawcetta jest tak perfidnie zwodniczy, iż wręcz niemoralny. Spojrzenie niewielkich oczek

wyzierających spośród fałd tłuszczu przewędrowało po półkach wypełnionych oprawnymi w

skórę tomami i spoczęło na kominku, w którym płonęły sosnowe szczapy.

- Szkoda, że w CIA awanse ani nie następują tak szybko, ani nie są tak spektakularne

- powiedział, wzdychając smutno.

- Cóż ci tak spieszno, mój chłopcze? - Pilgrim był, co najmniej pięć lat młodszy od

Fawcetta. - Pamiętaj, że w naszym zawodzie awans oznacza wskakiwanie w buty umarlaka.

Spojrzał przelotnie, choć z wyraźną satysfakcją na swoje włoskie pantofle, po czym

przeniósł wzrok na dumną kolekcję baretek zdobiących pierś Fawcetta.

- Widzę, że nie żałowałeś sobie najwyższych odznaczeń - stwierdził.

- Uznałem, że pasują do stworzonej przeze mnie postaci.

- Rozumiem. A ten twój fenomen, Bruno. Jak na niego wpadłeś?

- Nie ja: Smithers. Odkrył go, kiedy byłem w Europie. Smithers to wielki amator

cyrku.

- Rozumiem. - Pilgrim najwyraźniej lubił to słowo. - Bruno. Naturalnie ma jakieś

nazwisko?

- Wildermann. Ale nigdy go nie używa; ani w życiu zawodowym, ani prywatnym.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Nie znam człowieka. Ale wątpię, żeby Smithers go o to pytał. Czy Pele,

Callas albo Liberace potrzebują się przedstawiać z imienia i nazwiska?

- Stawiasz go w jednym rzędzie z nimi?

- Mam poważne wątpliwości, czy ktokolwiek ze świata cyrku zdecydowałby się

postawić ich w jednym rzędzie z nim.

Pilgrim wziął do ręki kilka kartek.

- Zna język jak tubylec.

- Jest tubylcem.

- Reklamowany jako najlepszy na świecie ekwilibrysta. - Pilgrim nie dawał się zbić

łatwo z tropu. - Chłopiec na lotnym trapezie, coś w tym stylu?

- Tak. Ale przede wszystkim jest linoskoczkiem.

- Najlepszym na świecie?

- Wszyscy w branży żywią tę opinię.

- Oby się nie mylili, jeśli nasze informacje o Krau pokrywają się z prawdą. Widzę, że

uważa się też za mistrza w karate i judo.

- Wcale się nie uważa. To ja, a raczej Smithers uważa go za mistrza, a jak ci

wiadomo, Smithers jest ekspertem w tych sprawach. Obserwował go dziś rano, kiedy Bruno

ćwiczył w klubie Samuraj. Tamtejszy trener jest posiadaczem czarnego pasa; w judo to

najwyższy stopień wtajemniczenia. Kiedy skończyli, trener zmył się z maty jak ktoś, kto ma

ochotę od ręki złożyć wymówienie. Wprawdzie Smithers przyznaje, że nie widział Bruna

walczącego z żadnym karateką, ale twierdzi, że nie chciałby być świadkiem kolejnej jatki.

- Według tych akt, Bruno jest również magiem. - Pilgrim splótł ręce z miną Sherlocka

Holmesa.

- Dzielny Bruno. Ale co to właściwie znaczy?

- W jego wypadku chodzi o zjawiska z zakresu parapsychologii.

Pilgrim z trudem opanował grymas.

- Posługuje się parapsychologią, żeby nie spaść z liny?

- Też. Ale nie w tym rzecz. Niemal każdy artysta cyrkowy oprócz swojej specjalności

ma jakieś dodatkowe zajęcia. Niektórzy pracują po prostu jako siła robocza - ktoś musi

przenosić góry ekwipunku i sprzętów. Inni, między innymi Bruno, mają dodatkowe występy.

Obok, na placu, znajduje się coś w rodzaju lunaparku, gdzie przybywający do cyrku

widzowie mogą pozbyć się drobnych. Bruno występuje tam w niewielkim teatrzyku, takiej

składanej budzie. Czyta myśli, mówi ci imię twojego dziadka, podaje numery banknotów,

jakie masz w kieszeniach, albo zgaduje, co ktoś napisał lub narysował na kartce schowanej w

zalakowanej kopercie. I tak dalej.

- Nic nowego. Takie sztuczki umie robić pierwszy lepszy magik, byleby tylko miał

kilku umówionych gości na widowni.

- Możliwe, choć podobno Bruno potrafi wykonywać różne rzeczy, które nie mają

racjonalnego wytłumaczenia, i których żaden magik nie jest w stanie powtórzyć. Ale to, co

interesuje nas najbardziej, to fakt, że posiada idealnie fotograficzną pamięć. Wystarczy, że

kilka sekund popatrzy na rozłożoną gazetę, a będzie znał każde słowo i jego dokładne

położenie. Jeśli spytasz go, na przykład, o trzecie słowo w trzecim wierszu trzeciej szpalty po

prawej stronie, a on ci powie "kongres", możesz dać sobie rękę uciąć, że tym słowem jest

"kongres". Co więcej, potrafi to robić z tekstem napisanym w dowolnym języku - sam nie

musi go rozumieć.

- Muszę to zobaczyć. Zresztą, jeśli jest tak dobry jak mówisz, dlaczego nie występuje

wyłącznie na scenie? Przecież mógłby zbić fortunę jako magik i nie musiałby narażać życia

śmigając pod chmurami.

- Nie wiem. Choć z tego, co mówił Smithers wynika, że za te akrobacje też niezgorzej

mu płacą. Jest gwiazdą numer jeden w najlepszym cyrku na świecie. Ale domyślam się, że to

nie jest jedyny powód. Kieruje trzyosobową trupą akrobatów zwaną Orły Ciemności; bez

niego pozostali nie daliby sobie rady. Nie mają właściwości parapsychologicznych.

- Hm. W interesującej nas sprawie nie ma miejsca na przesadne sentymenty i nadmiar

lojalności.

- Zgadzam się, co do sentymentów. Ale co do lojalności, to cecha, na której powinno

nam zależeć. Zwłaszcza, gdy chodzi o lojalność wobec nas. Choć ta bynajmniej nie wyklucza

lojalności wobec braci. Młodszych braci.

- Rodzinna trupa?

- Myślałem, że wiesz.

Pilgrim potrząsnął głową.

- Orły Ciemności, powiadasz?

- Według Smithersa ta nazwa idealnie do nich pasuje. Wystarczy zobaczyć ich numer.

Może nie wzbijają się hen w niebo i nie śmigają pod chmurami jak to ująłeś przed chwilą, ale

też i nie człapią po ziemi. Kiedy trapez się dobrze rozhuśta, znajdują się dwadzieścia pięć

metrów nad areną? Czy spada się z dwudziestu pięciu metrów, czy z dwustu pięćdziesięciu,

szanse skręcenia karku i połamania dwustu iluś kości, z których składa się ludzki szkielet, są

mniej więcej takie same. Zwłaszcza, jeśli ma się zawiązane oczy i się nie wie, gdzie góra, a

gdzie dół.

- Chcesz powiedzieć?

- Mają na rękach, czarne, jedwabne rękawiczki. Ludziom wydaje się, że kryją się w

nich jakieś elektroniczne czujniki, które pomagają braciom odgadnąć, gdzie jest który trapez,

kiedy koziołkują między nimi w powietrzu. Może jakieś druty czy płytki, naładowane

ujemnie i dodatnio. Nic podobnego. Noszą te rękawiczki wyłącznie dla lepszej

przyczepności. Nie mają żadnego elektronicznego systemu wspomagania, a opaski, którymi

przewiązują oczy, są całkowicie nieprzejrzyste. Nigdy jednak nie zdarzyło im się chybić,

czego najlepszym dowodem jest to, że wciąż są w komplecie. Najmniejszy błąd, a byłoby o

jednego Orła mniej. Polegają na jakiejś formie postrzegania pozazmysłowego, cokolwiek to

znaczy. Tylko Bruno ma ten dar; dlatego on łapie braci.

- Muszę to zobaczyć na własne oczy. Występ maga również.

- Nic prostszego. Wstąpimy do jego budy przed spektaklem. - Fawcett spojrzał na

zegarek. - Właściwie możemy już ruszać.

- Czy pan Wrinfield spodziewa się nas?

Pilgrim bez słowa skinął głową. Jeden z kącików ust Fawcetta drgnął lekko, co mogło

znamionować uśmiech.

- Co z tobą, John? - spytał. - Każdy, kto idzie do cyrku, cieszy się jak dziecko. A ty

jakoś nie masz najszczęśliwszej miny.

- Dziwisz się? W tym cyrku pracują ludzie dwudziestu pięciu narodowości. Co

najmniej jedna trzecia pochodzi z Europy Wschodniej. Skąd mogę wiedzieć, czy nie natknę

się na kogoś, kto ma powody mnie nie lubić? I kto nosi w kieszeni moje zdjęcie? Co drugi z

nich może mieć moją fotografię!

- Taka jest cena sławy. Powinieneś się chyba przebrać. - Fawcett z satysfakcją

popatrzył na własny mundur. - Może za podpułkownika?

Ruszyli do centrum Waszyngtonu służbowym wozem bez oznakowań. Pilgrim i

Fawcett siedzieli z tyłu, a z przodu kierowca i trzeci pasażer, człowiek nijaki, nierzucający

się w oczy, łysawy, w przeciwdeszczowym płaszczu, o twarzy tak przeciętnej, że nikt nie był

w stanie jej zapamiętać.

- Pamiętajcie, Masters - zwrócił się do niego Pilgrim - że musicie pierwsi wskoczyć

na scenę.

- Pamiętam, proszę pana.

- Wybraliście sobie słowo?

- Tak. "Kanada”.

Zapadł już zmierzch; w oddali, poprzez mżawkę, dostrzegli ogromną, owalną

budowlę z wysoką kopułą na szczycie, ozdobioną setkami kolorowych świateł, które zapalały

się i gasły na przemian. Fawcett wydał polecenie kierowcy. Samochód zatrzymał się; Masters

wysiadł bez słowa, i ze zwiniętą gazetą w dłoni, wtopił się w tłum gromadzący się przed

cyrkiem. Miał dar do wtapiania się w tłumy. Samochód znów ruszył i stanął dopiero przy

samym wejściu do budowli. Pilgrim i Fawcett wysiedli i weszli do środka. Szeroki korytarz

prowadził wprost do głównego wejścia na widownię. Lata cyrkowych namiotów minęły

bezpowrotnie, przynajmniej w wypadku dużych cyrków. Występy odbywały się wyłącznie w

specjalnych budowlach albo w ogromnych halach mieszczących dziesięć tysięcy widzów,

często i więcej; cyrki takie jak ten, którego występ miał się wkrótce rozpocząć, musiały

sprzedawać, co najmniej siedem tysięcy biletów na każdy spektakl, żeby nie ponieść strat.

Na prawo od wejścia można było dojrzeć kulisy cyrku: lwy i tygrysy prychające w

klatkach, spętane słonie kuśtykające nerwowo, konie, kucyki, szympansy oraz kilku

żonglerów ćwiczących swoje sztuczki; wysokiej klasy żongler musi trenować równie często i

długo jak pianista koncertowy. W nozdrza uderzał zapach - charakterystyczny,

niezapomniany zapach cyrku. Z tyłu stały przenośne budy mieszczące biura, a za nimi rząd

przebieralni dla artystów. W rogu na wprost nich zaczynał się wybieg na arenę; zakręcał

lekko, żeby kulisy były jak najmniej widoczne dla osób oglądających spektakl. Z korytarza

wiodącego na lewo dobywała się muzyka; nie było to jednak żadne z nagrań Filharmonii

Nowojorskiej, a hałaśliwe, atonalne, blaszane dźwięki, które jedynie przy maksimum dobrej

woli można nazwać muzyką. W każdej innej sytuacji byłby to po prostu hałas nieznośny i

niebezpieczny dla uszu, albo, dlatego, że tak silnie kojarzył się wszystkim z jarmarcznymi

rozrywkami albo, dlatego, że faktycznie do nich pasował, wydawał się tu jak najbardziej na

miejscu.

Pilgrim i Fawcett przeszli przez jedne z kilku otwartych drzwi i znaleźli się na

zewnątrz, na placu mieszczącym towarzyszący cyrkowi lunapark. Chociaż sam plac był

niewielki, panował tu nie lada ruch. Od typowych wesołych miasteczek lunapark różniła

jedynie stojąca na uboczu spora budowla z płyt pilśniowych pomalowana w jaskrawe,

krzykliwe barwy. Nie zwracając uwagi na inne wątpliwe atrakcje, Pilgrim i Fawcett

skierowali się w jej stronę.

Nad wejściem biegł intrygujący napis: Wielki Mag.

Obaj mężczyźni zapłacili po dolarze, weszli do środka i stanęli dyskretnie z tyłu.

Zresztą powodowała nimi nie tylko dyskrecja; na ławach nie było ani jednego wolnego

miejsca. Sława wielkiego maga sprawiła, że salka pękała w szwach. Bruno Wildermann stał

na maleńkiej scenie. Wzrostu nieco tylko większego niż średni, i o ramionach zaledwie

nieznacznie szerszych od przeciętnych, nie wyglądał specjalnie imponująco – może, dlatego,

że całą sylwetkę, aż po kostki, spowijała mu obszerna, jaskrawa szata chińskiego mandaryna,

o sutych i potężnych rękawach. Pociągła, smagława twarz maga, widoczna pod szopą

czarnych włosów, sprawiała inteligentne, sympatyczne wrażenie, ale nie było w niej nic

wyjątkowego, nic, co by jakoś szczególnie przyciągało wzrok.

- Popatrz na te rękawy. Można w nich ukryć całe stado królików - szepnął Pilgrim.

Ale Bruno nie zamierzał zabawiać zebranych kuglarstwem. Jego występ w roli maga

ograniczał się wyłącznie do prezentowania zdolności z zakresu parapsychologii. Nie musiał

krzyczeć, żeby być dobrze słyszalnym; miał głęboki, donośny głos, z lekkim, obcym

akcentem, ale zbyt słabym, żeby dało się go zidentyfikować. Poprosił jedną z kobiet

obecnych na sali, żeby pomyślała o jakimś przedmiocie i szepnęła jego nazwę sąsiadowi. Po

czym bez namysłu wymienił przedmiot; kobieta i jej sąsiad potwierdzili.

- Umówieni - syknął Pilgrim.

Następnie Bruno poprosił, żeby na scenę weszło troje ochotników. Po chwili wahania

zgłosiły się trzy kobiety. Bruno posadził je przy stole, wręczył każdej kartkę papieru i

kopertę, powiedział, żeby narysowały jakiś prosty znak lub symbol i schowały do koperty.

Stanął do nich tyłem, przodem do widowni. Kiedy skończyły, wrócił do stołu i przez kilka

sekund patrzył na koperty, cały czas trzymając ręce za sobą.

- W pierwszej jest swastyka, w drugiej znak zapytania, w trzeciej kwadrat z

przekątnymi - oznajmił. - Proszę wyjąć kartki i pokazać widowni.

Kobiety spełniły jego życzenie. Wszystko się zgadzało: pierwsza podniosła kartkę ze

swastyką, druga ze znakiem zapytania, trzecia z kwadratem z przekątnymi.

Fawcett pochylił się do Pilgrima:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: