MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf - Alistair Maclean - frezjan

Alistair Maclean

Bezkresne morze

Alistair MacLean o odpowiedzialnoĻci pisarza i korzyĻciach

pþynĢcych z sukcesu ........................213

áDlLEAS"

Trzy godziny, panie MacLean, trzy godziny Ï i Ňadnej wiadomoĻci o statku

ratowniczym!

ýatwo sobie wyobrazię nasz nastrj. ByliĻmy tam tylko my czterej Ï Eachan, Torry

Mor, stary Grant i ja. CzyĻmy rozmawiali? Nie padþo ani jedno sþowo, nawet

mrukniħcie Ï na stole staþa ĻwieŇa butelka whisky, ale Eachan nie myĻlaþ tego dnia

o zarobku.

SiedzieliĻmy po prostu jak koþki. Seumas Grant pykaþ swojĢ starĢ brzydkĢ fajkħ,

niczego po sobie nie pokazujĢc, a reszta gapiþa siħ w Ļciany. SþuchaliĻmy wycia

wichru i gradu tþukĢcego wĻciekle w okna tawerny. BoŇe, aleŇ to byþa noc! I co

najgorsze, mogliĻmy tylko czekaę. Wesoþo byþo, nie ma co gadaę!...

WszyscyĻmy podskoczyli, jak zadzwoniþ telefon. Eachan podbiegþ na zaplecze i po

chwili wrciþ caþy rozpromieniony. Wystarczyþo spojrzeę na jego wielkĢ pyzatĢ għbħ,

Ňeby spadþ nam kamieı z serca.

Ï Stawiam kolejkħ, panowie. Dzwoniþ latarnik z Creag Dearg. áMolly Ann" zdĢŇyþa

w samĢ porħ. Parowiec zatonĢþ, ale uratowali zaþogħ.

PopchnĢþ ku nam kieliszki i spojrzaþ staremu Graniowi prosto w oczy.

Ï No i co ty na to, Seumas? áMolly Ann" zdĢŇyþa,

a Donald Archie i Lachlan sĢ gdzieĻ koþo Scavaig. MoŇe powiesz, Ňe to cud, co,

Seumas?

O, ci dwaj nie przepadali za sobĢ, mwiħ panu, panie MacLean. Proszħ pamiħtaę, Ňe

wiħkszoĻę z nas staþa po stronie Eachana. Stary Seumas Grant byþ twardym

czþowiekiem. Szanowanym, i owszem, ale nikt nie darzyþ go sympatiĢ i, na Boga, on

teŇ nie darzyþ niĢ nikogo oprcz Lachlana i Donalda, swoich synw. Patrzyþ w nich

jak w obraz. Chowali siħ bez matki: daþ im farmħ, daþ im kuter, myĻlaþ o nich we

Ļnie i na jawie. Ale byþ twardym czþowiekiem, panie MacLean. Wyniosþym i... jak

to powiedzieę?... odlegþym. Zamkniħtym w sobie.

Ï To cud, jak siħ kogoĻ uratuje w takĢ noc, Eachan Ï odparþ gþuchym gþosem.

Ï Bez udziaþu Donalda i Lachlana? Ï naciskaþ Eachan.

Torry, jak pamiħtam, zaczĢþ siħ wiercię na krzeĻle, a ja odwrciþem wzrok. Niezbyt

nam siħ to podobaþo Ï nie byþo sprawiedliwe.

Ï Gruby Neil to niezþy szyper Ï odpowiedziaþ cicho Grant Ï ale nigdy nie poprowadzi

statku ratowniczego tak jak Lachie Ï nie czuje morza...

W tej samej chwili otworzyþy siħ z trzaskiem drzwi tawerny, a wiatr prawie wyrwaþ

je z zawiasw. Do sali wpadþ Peter Pocztylion, zamknĢþ za sobĢ drzwi i stanĢþ

naprzeciwko nas w mokrym sztormiaku. Wystarczyþo na niego spojrzeę, by siħ

domyĻlię, Ňe staþo siħ coĻ bardzo zþego.

Ï Statek ratowniczy, Eachan, áMolly Ann"! Ï zawoþaþ podnieconym tonem. Ï Wiesz,

gdzie jest?! Mw, czþowieku, szybko!

Eachan spojrzaþ naı ze zdziwieniem.

Ï Pewnie, Ňe wiem, Peter. Przed chwilĢ dzwonili. Stoi na kotwicy koþo Creag Dearg

i...

Ï Creag Dearg?! BoŇe, BoŇe! Ï Peter osunĢþ siħ na krzesþo i zapatrzyþ tħpo w ogieı.

Ï DwadzieĻcia mil morskich stĢd, dwadzieĻcia mil! Przed chwilĢ z farmy Tarbert

przejechaþ lain Chisholm Ï dotarþ tu w cztery mi-

nuty tym swoim wielkim samochodem Ï i mwi, Ňe widziaþ na Ļrodku cieĻniny prom z

Buidhe sygnalizujĢcy rakietami niebezpieczeıstwo! A áMolly Ann" jest w Creag Dearg!

Mj BoŇe!...

Pokrħciþ powoli gþowĢ.

Ï Prom? Ï spytaþem gþupkowato. Ï Wielki John postradaþby rozum, gdyby wypþynĢþ w

takĢ pogodħ!

Ï A wszystkie kutry rybackie schroniþy siħ przed sztormem w Loch Torridon! Ï

dorzuciþ gorzko Torry.

Zapadþo dþugie milczenie, aŇ wreszcie stary Grant wstaþ, ciĢgle pykajĢc fajkħ.

Ï Wszystkie oprcz mojego, Torry Ï rzekþ, zapinajĢc sztormiak. Ï Chwaþa Bogu, Ňe

Donald i Lachie popþynħli do Scavaig, Ňeby obejrzeę tħ nowĢ þajbħ. Ï PrzystanĢþ

i rozejrzaþ siħ powoli. Ï Chyba bħdħ potrzebowaþ kilku ludzi do pomocy.

GapiliĻmy siħ na niego bez sþowa, a gdy Eachan przerwaþ wreszcie ciszħ, w jego gþosie

brzmiaþo zdumienie.

Ï Chcesz powiedzieę, Ňe wypþyniesz tĢ swojĢ starĢ krypĢ w taki sztorm, Seumas? Ï

Byþ wyraŅnie wstrzĢĻniħty. Ï Ma co najmniej czterdzieĻci lat, a fale w cieĻninie

sĢ wysokie jak gry! RozbijĢ kuter w drzazgi, nim wyjdziesz z portu, czþowieku!

Ï Lachie by popþynĢþ. Ï Stary Grant wbiþ wzrok w ziemiħ. Ï To on jest szyprem.

PopþynĢþby, i Donald tak samo. Nie zawiodħ swoich chþopcw.

Ï To samobjstwo, panie Grant! Ï zawoþaþem. Ï Eachan ma racjħ: to prawie pewna

Ļmierę!

Ï Dla tych biedakw na promie nie ma Ňadnego prawie. Ï Stary Grant siħgnĢþ po

zydwestkħ i skierowaþ siħ ku drzwiom. Ï MoŇe dam sobie radħ sam.

Eachan unisþ z trzaskiem klapħ szynkwasu.

Ï JesteĻ starym gþupcem, Seumasie Grant, i bħdziesz siħ smaŇyþ w piekle z powodu

swojej przeklħtej pychy! Ï wykrzyknĢþ z gniewem. Odwrciþ siħ i zdjĢþ z pþki dwie

butelki brandy. Ï MogĢ siħ przydaę Ï mruknĢþ i wyszedþ na dwr, mamroczĢc coĻ z

okropnym grymasem na twarzy.

Trzeba panu wiedzieę, panie MacLean, Ňe áDileas" Ï tak siħ nazywaþ kuter Seumasa

Granta Ï byþ znacznie lepszy, niŇ go przedstawiþ Eachan. Kiedy Campbell, szkutnik

z Ardrishaig, budowaþ þdŅ, braþ drewno z samego serca dħbu. A stary Grant wzmocniþ

kadþub stalowymi wrħgami i zainstalowaþ nowoczesny silnik Diesla Ï chyba gardnera

o mocy czterdziestu czterech koni. Ale i tak kuter nie nadawaþ siħ na takĢ pogodħ.

Za falochronem Ï nigdy pan sobie tego nie wyobrazi ani nie zobaczy, panie MacLean,

nawet w najczarniejszych snach. Byþo piekielnie zimno, a ĻwiszczĢcy wicher nisþ

grad i ld, ktry ciĢþ czþowiekowi twarz do koĻci.

A cieĻnina! Nie, to nie do opisania! Morze byþo straszliwie wzburzone i przypominaþo

mleko kipiĢce w garnku w absolutnej ciemnoĻci. Nawet dziĻ ciarki mnie przechodzĢ,

jak o tym myĻlħ, panie MacLean.

SzliĻmy dwie godziny prosto pod wiatr i, na Boga, dostaliĻmy nieŅle w koĻę. áDileas"

unosi siħ na fali, a pŅniej wylatywaþ w powietrze i lĢdowaþ z potwornym trzaskiem

po drugiej stronie, zapadajĢc siħ w wodzie po burty. W chwili upadku sþychaę byþo

wĻciekþy warkot Ļruby mielĢcej powietrze. Bg jeden wie, dlaczego áDileas" nie pħkþ

na pþ Ï Bg albo duch Campbella, szkutnika z Ardrishaig.

Ï Widzicie coĻ, chþopcy?! Ï krzyknĢþ ze sterwki stary Grant, ktrego sþowa porwaþ

wiatr.

Ï Nic, Seumasie! Ï ryknĢþ w odpowiedzi Torry. Ï Zupeþnie nic!

Podaþem Eachanowi reflektor, stary aldis, i poszedþem na rufħ. Seumas Grant staþ

spokojnie przy kole, z twarzĢ zalanĢ krwiĢ Ï ogromna grzywiasta fala wybiþa okno

sterwki i nie zdĢŇyþ siħ odsunĢę.

Ale jego starcze oczy byþy jak zawsze spokojne, pewne, czujne.

Ï To nie ma sensu, panie Grant! Ï krzyknĢþem. Ï Tej nocy nie znajdziemy nikogo,

a zresztĢ nikt nie mgþ przeŇyę

takiej nawaþnicy! To beznadziejne Ï áDileas" dþuŇej tego nie wytrzyma! Musimy

wracaę!

Wyrzekþ kilka sþw. Nie dosþyszaþem i pochyliþem siħ ku niemu.

Ï Zastanawiaþem siħ po prostu, czy Lachie by wrciþ Ï powiedziaþ w zamyĻleniu.

Wygramoliþem siħ ze sterwki i zaczĢþem przeklinaę Seumasa Granta, przeklinaę za

straszliwĢ miþoĻę, jakĢ Ňywiþ do swoich synw, do Donalda Archiego i Lachlana. I

nagle Ï nagle poczuþem, Ňe ogarnia mnie straszny, palĢcy wstyd, i zaczĢþem

przeklinaę samego siebie. CzepiajĢc siħ nadburcia, ruszyþem powoli w stronħ dziobu.

Nim zdĢŇyþem dotrzeę do Ļrdokrħcia, usþyszaþem piskliwy, podniecony okrzyk

Eachana.

Ï Tam, Torry, popatrz tam! Trzy rumby z lewa przed dziobem! Tam jest czþowiek...

nie, na Boga, dwch!

Kiedy áDileas" wspiĢþ siħ na szczyt nastħpnej fali, popatrzyþem wzdþuŇ snopu

Ļwiatþa z reflektora. Eachan miaþ racjħ. RzeczywiĻcie, w wodzie szamotaþy siħ dwie

ciemne postacie.

Trzema skokami dobiegþem z powrotem do sterwki i pokazaþem je rħkĢ Grantowi. KiwnĢþ

w odpowiedzi gþowĢ i zaczĢþ zmieniaę kurs. Ach, co to byþ za sternik, panie MacLean!

Wystarczyþoby obrcię dzib ciut za daleko, a nigdy byĻmy siħ nie wydostali z jednej

z tych gþħbokich dolin miħdzy falami. Ale stary Seumas prowadziþ kuter bezbþħdnie.

I wwczas zdarzyþ siħ cud. WþaĻnie to, panie MacLean Ï cud. ZnaleŅliĻmy siħ w oku

huraganu. Proszħ pamiħtaę, Ňe fale byþy rwnie wysokie jak przedtem, ale wiatr na

chwilħ ustaþ i zapadþa Ļmiertelna cisza Ï aŇ nagle, od strony bakburty, z ciemnoĻci

dobiegþ ledwo sþyszalny rozpaczliwy krzyk.

Torry momentalnie obrciþ reflektor, a snop podskakujĢcy w grħ i w dþ, wydobyþ

z ksztaþt unoszĢcy siħ na wodzie w odlegþoĻci pl

prawie dokþadnie przed nami. Z poczĢtku wziĢþem go po prostu za dryfujĢce szczĢtki

rozbitego promu, lecz zaraz zauwaŇyþem, Ňe to prowizoryczna tratwa zbita z kilku

desek i belek. LeŇaþo na niej Ï nie, na Boga, byþo do niej przywiĢzane! Ï dwoje

dzieci. Ukazywaþy siħ tylko chwilami na szczytach fal i natychmiast znikaþy Ï

igraszki diabþa na rozszalaþym morzu. O BoŇe, BoŇe! Biedne maleıstwa!

Ï Panie Grant! Ï ryknĢþem staremu Seumasowi do ucha. Ï Na wprost dziobu jest tratwa

z dwojgiem dzieci!...

Jego oczy byþy rwnie spokojne jak zawsze. SpoglĢdaþ po prostu przed siebie z

nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

Ï Nie mogħ podnieĻę jednych i drugich Ï odpowiedziaþ beznamiħtnie, bez cienia

emocji, niech diabli porwĢ jego kamienne serce! Ï GdybyĻmy teraz zawrcili, fale

natychmiast by nas zatopiþy. ņeby zawrcię, muszħ dopþynĢę do Seal Point. Czy dzieci

utrzymajĢ siħ jeszcze przez jakiĻ czas, jak myĻlisz, Calum?

Ï SĢ na pþ martwe Ï odrzekþem apatycznie. Ï I nie trzymajĢ siħ tratwy: sĢ do niej

przywiĢzane. ZerknĢþ na mnie zmruŇonymi oczyma.

Ï PrzywiĢzane, Calum? TakeĻ powiedziaþ? Ï spytaþ cicho. Ï PrzywiĢzane?!

KiwnĢþem w milczeniu gþowĢ. I wwczas staþo siħ coĻ dziwnego, panie MacLean, coĻ

bardzo dziwnego. Na starczej, pomarszczonej twarzy Granta pojawiþ siħ uĻmiech Ï

ciĢgle stojĢ mi przed oczami jego lĻniĢce zħby i struŇki krwi cieknĢce po

policzkach. SkinĢþ kilkakrotnie gþowĢ, jakby zadowolony, Ňe coĻ zrozumiaþ, a potem

obrciþ koþo nieco w prawo.

Niewielka tratwa zbliŇaþa siħ do nas w bþyskawicznym tempie i mogliĻmy podjĢę tylko

jednĢ prbħ wziħcia dzieci na pokþad. Ale stary Seumas sterowaþ tak dobrze, Ňe nie

mogþo nam siħ nie udaę: Torry Mor machnĢþ swojĢ wielkĢ þapĢ, zþapaþ dzieci razem

z tratwĢ i wciĢgnĢþ bezpiecznie na þdŅ. ZnieĻliĻmy je pod pokþad, a Grant ruszyþ

pod wiatr do Seal Point. PŅniej popþynħliĻmy z powrotem wzdþuŇ

cieĻniny, idĢc prosto jak strzaþa Ï bo przy silnym wietrze z rufy Ňadna þdŅ na

Ļwiecie nie rwna siħ z kutrem z Loch Fyne Ï ale nie zobaczyliĻmy juŇ ani Ļladu

dwch mħŇczyzn. JakĢĻ milħ od portu stary Seumas oddaþ koþo Torry'emu i zszedþ pod

pokþad do dzieciakw.

Siedziaþy na koi naprzeciwko piecyka, okrħcone kocami Ï dziewiħcioletni chþopiec

i jasnowþosa szeĻcioletnia dziewczynka. Byþy blade, blade, przeraŇone i

wyczerpane, ale powinny szybko przyjĻę do siebie.

Zrelacjonowaþem cicho staremu Graniowi, czego siħ dowiedziaþem. Pþywaþy dla zabawy

maþym czþnem po basenie portowym w Buidhe, gdy chþopiec zbliŇyþ siħ niebezpiecznie

do falochronu i wiatr porwaþ þdkħ na otwarte morze. Ale zauwaŇono to z brzegu i

za dzieęmi popþynħþo promem dwch mħŇczyzn; pŅniej statek zatonĢþ. Dzieci nic

wiħcej nie pamiħtaþy: maþo nie umarþy ze strachu.

Akurat koıczyþem, gdy pod pokþad zszedþ Eachan.

Ï Wiatr sþabnie, Seumas, i morze siħ uspokaja. Ci dwaj majĢ jeszcze szansħ, Ňe

wyrzuci ich na brzeg, jeĻli potrafiĢ pþywaę.

Stary Seumas unisþ na niego oczy. Jego zmħczona, pomarszczona twarz wydaþa siħ

dziwnie stara.

Ï Nie majĢ Ňadnej szansy, Eachan, Ňadnej.

Ï SkĢd ta pewnoĻę, czþowieku? Ï zaoponowaþ Eachan. Ï Nigdy nic nie wiadomo.

Ï Ja wiem, Eachan. Ï Gþos starego rybaka byþ cichy, jakby dochodziþ z wielkiej

odlegþoĻci. Ï Ja dobrze wiem. PotrafiĢ to samo co ojciec. Nigdy nie nauczyþem siħ

pþywaę, oni teŇ.

Zatkaþo nas, moŇe mi pan wierzyę. GapiliĻmy siħ na niego gþupkowato, z

niedowierzaniem, wreszcie z przeraŇeniem.

Ï Chce pan powiedzieę... Ï zaczĢþem, lecz nie mogþem wykrztusię sþowa.

Ï Tak, to byli Lachie i Donald. Widziaþem ich. Ï Stary Grant wpatrywaþ siħ nie

widzĢcym wzrokiem w ogieı. Ï Na pewno wrcili wczeĻniej ze Scavaig.

Minħþa dobra minuta, zanim Eachan wyjĢkaþ þamiĢcym siħ gþosem:

Ï Seumas, Seumas! PrzecieŇ to byli twoi synowie! Jak mogþeĻ...

Stary Grant pierwszy i jedyny raz straciþ panowanie nad sobĢ. Przerwaþ gþuchym,

wĻciekþym tonem, a w jego oczach zalĻniþy þzy.

Ï I co miaþem robię, Eachan?! WziĢę ich na pokþad i zostawię dzieci?! Zamilkþ na

chwilħ.

Ï Nie rozumiesz, Eachan? Ï ciĢgnĢþ powoli. Ï Lachie i Donald zbudowali dla nich

tratwħ z jedynych desek na promie. Wiedzieli, co robiĢ Ï i wiedzieli, Ňe nie

zostawiajĢ sobie Ňadnej szansy. Zrobili to celowo, czþowieku. I gdybym nie uratowaþ

tych dzieci, to wtedy... wtedy...

Urwaþ, lecz po chwili usþyszeliĻmy jego najcichszy szept:

Ï Nie mogþem zawieĻę swoich synw. Och, Eachan, Eachan, przecieŇ nie mogþem ich

zawieĻę!...

Stary Grant wyprostowaþ siħ, siħgnĢþ po chustkħ i otarþ z twarzy krew, a takŇe,

jak sĢdzħ, þzy. WziĢþ na rħce dziewczynkħ, okrħconĢ po szyjħ kocem, posadziþ jĢ

sobie na kolanach i uĻmiechnĢþ siħ þagodnie.

Ï A teraz, ptaszynko, co byĻ powiedziaþa na trochħ gorĢcego kakao?...

ĺWIĦTY JERZY i SMOK

Ï Bezkresne...

JeŇeli ktoĻ miaþ kiedykolwiek prawo uwaŇaę siħ za szczħĻliwego, byþ to z pewnoĻciĢ

George Rickaby. KaŇdy rozsĢdny czþowiek, a zwþaszcza zasuszony, zmumifikowany

mieszczuch, uznaþby, Ňe jest on w tej chwili w przedsionku raju.

Na bezchmurnym letnim niebie Ļwieciþo skwarne popoþudniowe sþoıce; po obydwu

stronach kanaþu sunħþy leniwie do tyþu zþociste pola poþudniowej Anglii; pod

stopami George'a drŇaþ lekko pokþad smukþego oĻmio-metrowego jachtu wycieczkowego,

przed nim rozciĢgaþy siħ przepiħkne, spokojne wody kanaþu Lower Dipworth, a na

dodatek czekaþ go caþy miesiĢc wakacji. Przedsionek raju? SkĢdŇe, raj!

George Rickaby, doktor fizyki i czþonek Krlewskiego Towarzystwa Nauk

Przyrodniczych, uwaŇaþ siħ jednak za najnieszczħĻliwszego czþowieka pod sþoıcem.

OsĢdzanie ludzi na podstawie pozorw prowadzi do kraıcowo bþħdnych wnioskw Ï

myĻlaþ z goryczĢ. CŇ z tego, Ňe ma doĻę czasu i pieniħdzy, aby pþywaę dla

przyjemnoĻci jachtem po angielskich kanaþach? CŇ z tego, Ňe towarzyszy mu oddany,

zaradny byþy ordynans, ktry dba tylko o to, by George zanadto siħ nie przemħczaþ?

CŇ z tego, Ňe George uchodzi za jednego z najlepiej siħ zapowiadajĢcych fizykw

jĢdrowych Europy? CŇ z tego, Ňe sam minister zaopatrzenia poklepaþ go kiedyĻ po

plecach i zwrciþ siħ doı po imieniu?

MarnoĻę nad marnoĻciami Ï myĻlaþ melancholijnie George, prowadzĢc jacht przez

lesiste zakole kanaþu, marnoĻę nad marnoĻciami. Mimo to nie powinien chyba osĢdzaę

zbyt surowo gþupich zþudzeı ignoranckiego Ļwiata. Popatrzyþ smutno na

nieskazitelnie czyste sosnowe deski pokþadu. W koıcu za mþodu sam ulegaþ podobnym

iluzjom. Ba, zaledwie trzy miesiĢce temu...

Ï UwaŇaj! Pþyniesz prosto na mnie!

Z bolesnych rozmyĻlaı wyrwaþ go piskliwy kobiecy okrzyk. George poĻpiesznie

wyprostowaþ swoje wysokie, boleĻnie chude ciaþo, chwyciþ okulary i popatrzyþ przed

siebie, wytħŇajĢc krtkowzroczne oczy.

Ï Szybko, szybko, ty kretynie, bo bħdzie za pŅno!...

George'owi mignħþa barka stojĢca w poprzek kanaþu z dziobem na brzegu, blokujĢca

trzy czwarte toru wodnego; na jej rufie zauwaŇyþ dziewczynħ, ktra krzyczaþa i

wymachiwaþa dziko rħkami. Widziaþ jĢ tylko przez mgnienie oka. Nie byþ czþowiekiem

czynu i natychmiast sparaliŇowaþa go bezsilnoĻę.

Ï W lewo, gþupcze, ster w lewo! Ï wrzeszczaþa rozpaczliwie dziewczyna.

George ocknĢþ siħ i chwyciþ koþo sterowe. Niestety, jak juŇ wspomnieliĻmy, nie byþ

czþowiekiem czynu. Nie potrafiþ sobie radzię w sytuacjach krytycznych.

RzeczywiĻcie obrciþ koþo, i to z niesþychanĢ prħdkoĻciĢ i energiĢ. Tyle Ňe w zþĢ

stronħ.

W odlegþoĻci pþtora kilometra, w wiosce Upper Dip-worth, staruszkowie drzemiĢcy

na þawkach ocknħli siħ nagle, sþyszĢc echo straszliwego trzasku przetaczajĢce siħ

nad spokojnymi þĢkami. Wkrtce jednak znw zapadli w sþodki sen.

Tymczasem na kanale dziaþy siħ rzeczy przeraŇajĢce. WstrzĢs wywoþany zderzeniem

przerzuciþ mþodĢ kobietħ na dzib jachtu George'a, przerywajĢc jej w pþ sþowa

kolejny obelŇywy okrzyk, George zaĻ poleciaþ w tej samej chwili do przodu. ZnaleŅli

siħ tuŇ obok siebie i przez dziesiħę sekund Ļwidrowali siħ bez sþowa zþym wzrokiem.

Pierwsza zabraþa gþos dziewczyna.

Ï Co za kretyn! Nie ma pan oczu?! Ï zawoþaþa z wĻciekþoĻciĢ. Ï A moŇe sþoıce

rozmiħkczyþo panu mzg? Ï dodaþa z jadowitĢ sþodyczĢ, pukajĢc siħ znaczĢco w czoþo.

George wstaþ, zachowujĢc obraŇone, wyniosþe milczenie. Ostatnia zniewaga

przepeþniþa kielich goryczy. JednakŇe George'owi, wychowanemu w surowej szkole,

wpojono niewzruszony szacunek dla kobiet. Miaþ nadziejħ, Ňe potrafi siħ zachowaę

jak dŇentelmen.

Ï JeĻli pani barka ulegþa uszkodzeniu, proszħ przyjĢę wyrazy ubolewania Ï

stwierdziþ chþodnym tonem. Ï Ale musi pani przyznaę, Ňe barka stojĢca w poprzek

kanaþu to, mwiĢc najdelikatniej, coĻ niezwykþego. Trudno siħ spodziewaę...

W tym momencie urwaþ nagle. WþoŇyþ z powrotem okulary i po raz pierwszy przyjrzaþ

siħ dziewczynie uwaŇniej.

A warto byþo siħ jej przyglĢdaę, orzekþ beznamiħtnie. Poþyskliwe rude wþosy,

intensywnie bþħkitne oczy (chwilowo nieprzyjazne), zielona bluza bez rħkaww i

krciutkie szorty Ï George musiaþ przyznaę, Ňe pasaŇerka barki jest wyjĢtkowo

þadna.

Ï W poprzek, ty bþaŅnie?! Ï zawoþaþa gniewnie, odtrĢcajĢc jego wyciĢgniħtĢ rħkħ

i wstajĢc z grymasem blu na twarzy. Ï W poprzek, dobre sobie!

Ugiħþa na prbħ kolano, obserwowana z podziwem przez George'a, i z wyraŅnĢ ulgĢ

przekonaþa siħ, Ňe moŇe poruszaę nogĢ.

Ï Nie widzi pan, Ňe barka osiadþa na mieliŅnie? Ï spytaþa lodowato. Ï To nie moja

wina i nie miaþam czasu siħ usunĢę. Dlaczego, u licha, nie przepþynĢþ pan koþo rufy?!

Ï Przykro mi, ale pani barka znajdowaþa siħ akurat w cieniu drzew Ï odpowiedziaþ

sztywno George. Ï Oprcz tego... hm, nieco siħ zamyĻliþem Ï bĢknĢþ.

Ï Nieco, dobre sobie! Ï prychnħþa rudowþosa. Ï Jeszcze nigdy nie widziaþam rwnie

niezdarnego i panicznego...

Ï Dosyę Ï przerwaþ surowo George. Ï Caþa wina leŇy po pani stronie, a zresztĢ barce

nic siħ nie staþo. A proszħ tylko spojrzeę na mj jacht! Ï zawoþaþ z rozpaczĢ.

Rudowþosa potrzĢsnħþa gþowĢ z wyrazem obojħtnoĻci

i pogardy, odwrciþa siħ, podĢŇyþa na porysowany dzib jachtu, przeszþa ostroŇnie

przez pogiħty reling i zeskoczyþa z wdziħkiem na barkħ. George po chwili wahania

ruszyþ za niĢ.

Obrciþa siħ prħdko i siħgnħþa po rumpel, znajdujĢcy siħ akurat pod rħkĢ. Wydaþa

MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: