Brooks Patsy - Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty - Kardamon i Cynamon.pdf - Seria - Nie dla mamy nie dla taty lecz dla kazdej malolaty - Wiolex_

PATSY BROOKS

KARDAMON I CYNAMON

PrzełoŜyła Marta Tyczyńska

Więcej na: http://chomikuj.pl/Ketashi_S

Place Annie drŜała z podniecenia, kiedy rozwiązywała łososiową wstąŜkę zdobiącą

podarunek, podarunek którym krył się prezent od siostry. Wszystkie pozostały juŜ

rozpakowała. Ten od Laury, niczym deser, zostawiła na koniec, przeczuwając, Ŝe sprawi jej

największa przyjemność. - Jaka piękna! - zawołała na widok jasnozielonej torebki, którą

poznała na pierwszy rzut oka. Widziała ją przed dwoma tygodniami w jednym z butików przy

Piątej Alei. Torebka tak jej się spodobała, ze Anna na dłuŜej niŜ zwykle zatrzymała się przed

wystawą. Laura, która z nią wtedy była, w Ŝaden sposób nie dała po sobie poznać, ze

domyśliła się, co tak zachwyciło jej siostrę.

- Skąd wiedziałaś? - spytała Anna, unosząc torebkę.

Laura uśmiechnęła się tajemniczo i odparła:

- NaleŜymy do tej samej rodziny, więc musimy mieć chociaŜ trochę podobne gusty.

- Jest prześliczna! - Anna przypomniała sobie, ile kosztowała torebka. Majątek! - Ale

przecieŜ... - Nie dokończyła, zdając sobie sprawę, ze nie rozmawianie o cenie prezentów z

darczyńcą nie jest eleganckie.

- Dobrze mieć siostrę, która została młodszym wspólnikiem w kancelarii Hayers &

Cooper, prawda? - spytała Laura, domyślając się, co Annie chodzi po głowie.

Anna objęła ją i pocałowała.

- W ogóle dobrze mieć siostrę. - Rozejrzała się po salonie i dodała: - I dobrze mieć

taką wspaniałą rodzinę.

Dziś skończyła siedemnaście lat i jak w kaŜde jej urodziny, odkąd sięga pamięcią, byli

przy niej wszyscy, których kochała: mama i tata, Laura, dwaj bracia - Steven i Gregore –

ciocia Maggie, wujek Daniel, dziadkowie oraz kuzynowie, rówieśnik Amy, Joel, i starszy o

dwa lata Nathan.

- Dziękuje - powiedziała wskazując na leŜące na kanapie ksiąŜki, kosmetyki, ubrania i

inne drobiazgi, które dostała. Po chwili, w obawie, Ŝe kogoś uraziła, bo zbyt powściągliwe

pochwaliła prezenty, dodała: - Wszystko jest piękne. Naprawdę dziękuje.

Mówiąc to, zatrzymała duŜej wzrok na rodzicach. Właśnie im mogła sprawić

przykrość.

Gdyby chciała być wobec siebie całkowicie szczera, musiałaby przyznać, ze tomik

wierszy, który od nich dostała, nieco ją rozczarował. Sylwia Path była wprawdzie jej ulubioną

poetką, rodzicie przyzwyczaili ją jednak do bardziej okazałych prezentów.

Kilka minut temu, gdy wzięła tomik do ręki, nasunęło jej się pytanie, czy skromność

tego prezentu nie wiąŜe się z pewnym konfliktem, który ostatnio ciąŜył na jej stosunkach z

rodzicami. Natychmiast zganiła się w duchu, ze takie coś w ogóle mogło jej przyjść do głowy.

Ani mama, ani tata nie naleŜeli do ludzi małostkowych.

Teraz ze wstydem myślała, ze to ona była małostkowa. Tomik poezji Sylwii Plato to

przecieŜ piękny prezent.

Podeszła do rodziców, objęła ich i pocałowała.

- Dziękuje - szepnęła.

Ojciec popatrzył pytająco na matkę, kiedy ta skinęła głową, wyciągnął z kieszeni jakiś

papier.

- Anno, ja i mama mamy dla ciebie jeszcze jeden prezent - powiedział, wręczając jej

złoŜoną kartkę.

W salonie zapadła cisza. Anna rozejrzała się i widząc tajemnicze uśmiechy na

wszystkich twarzach, domyśliła się, Ŝe tylko ona nie wie, co jest na kartce.

RozłoŜyła ją pośpiesznie i zaczęła czytać:

- Mademoiselle Watson, informuje Panią, Ŝe kwota - suma była starannie zamazana

czarnym długopisem i Annie nie udało się jej odczytać - wpłynęła na nasze konto i została

pani wpisana na listę uczestników kursu haute cuisine, prowadzącego przez monsieur

Mazime'a Lavoisiera w ParyŜu, w dniach od szesnastego lipca do dwudziestego piątego

sierpnia”.

Anna nie wierzyła własnym oczom.

- Mazime Lavoisier...? - szepnęła z naboŜną czcią. - Mademoiselle Watson to ja? -

spytała z niedowierzaniem.

Spojrzała na nagłówek pisma, na którym - wzrok jej jednak nie mylił - widniało jej

imię i nazwisko.

- To ja! - zawołała, klaszcząc w dłonie i podskakując. - Mademoiselle Watson to ja!

- Tak samo cieszyła się kiedy dostała swój pierwszy domek dla lalek, prawda? -

zwróciła się jej mama do taty.

Ojciec skinął głową.

- Masz rację - zgodził się z nią. - Dokładnie tak samo skakała i klaskała w dłonie.

Tylko ze wtedy skończyła cztery lata, a dzisiaj siedemnaście.

- Mylicie się - przerwała im Anna stanowczo. - Nie mogłam się cieszyć tak samo,

jeszcze nigdy w Ŝyciu nie cieszyłam się tak, jak w tej chwili.

- Pozwól, Ŝe cię o coś zapytam - poprosiła mama, uśmiechając się. - Chciałabym mieć

pewność, Ŝe mnie słuch nie myli. Naprawdę cieszysz się z wyjazdu do ParyŜa?

- Tak. Ty i tata wygraliście. Naprawdę cieszę się z wyjazdu do ParyŜa!

Konflikt, który od jakiegoś czasu rzucał cień na stosunki między nią a rodzicami,

związany był właśnie z ParyŜem.

W rodzinie Watsonów istniała pewna tradycja. Wszyscy jej członkowie w ostatnie

wakacje przed ukończeniem szkoły średniej wyjeŜdŜali do Europy, Ŝeby zwiedzić Miasto

Światła. Tak było z dziadkiem Anny ze strony ojca, z tatą i jego bratem Danielem. Wierne

temu pozostało równieŜ rodzeństwo Anny - Laura, Steven i Georgie.

Nie tylko wyjazd do ParyŜa świadczył o przywiązaniu Watsonów do tradycji. Od iluś

tam pokoleń wszyscy męŜczyźni w tej rodzinie kończyli studia prawnicze i zostawali

adwokatami, prokuratorami albo sędziami. W chwili gdy ojciec Anny oŜenił się z prawniczką,

rodzinna tradycja objęła takŜe kobiety. Laura, podobnie jak jej bracia, skończyła prawno.

Tylko Anna miała zupełnie inne plany.

JuŜ od dziecka miejscem, w którym najbardziej lubiła przebywać, była kuchnia. Nie

mogłam wprawdzie tego pamiętać, bo miała wówczas zaledwie cztery lata, ale pierwszą

ksiąŜką, jaka ją powaŜnie zainteresowała, nie był tomik bajek, lecz stara ilustrowana ksiąŜka

kucharska, która przypadkiem wpadła jej w ręce. Podobnie za nic na świecie nie chciała

zasnąć, jeśli któreś z rodziców nie przeczytało jej wieczorem przynajmniej jednego przepisu.

Kiedy miała pięć lat, po raz pierwszy samodzielnie upiekła ciasteczka imbirowe - ponoć

zupełnie zjadliwe - a jako sześciolatka smaŜyła wspaniałe naleśniki i omlety. W tym roku,

jeśli chodzi o umiejętności kulinarne, prześcignęła własną matkę, która - jako kobieta

pracująca – radziła sobie jedynie z odmraŜaniem gotowych dań.

Nikt w rodzinie nie miał nic przeciwko jej kulinarnym zainteresowaniom, dopóki

miesiąc temu nie oznajmiła, ze nie traktuje tego wyłącznie jako hobby, ale wiąŜe z tym swoją

zawodową przyszłość.

- Myślałam, Ŝe, tak jak Steve, Georgie i Laura, będziesz studiować prawo - powiedział

ojciec, nie kryjąc rozczarowania.

- Wiem, ze właśnie tego się spodziewaliście, ale to mnie w ogóle nie interesuje –

odparła „Anna. - Poza tym, ilu moŜe być prawników w jednej rodzinie? Czy wy w ogóle

zdajecie sobie sprawę, jakie nudne bywają rozmowy w trakcie uroczystych kolacji czy innych

posiłków?

- Nudne...? - powtórzyli za nią matka i ojciec jednocześnie.

- No, tak. - Anna bezradnie pokręciła głową. - Wam się pewnie wydaje, ze nie ma nic

ciekawszego niŜ rozprawianie o paragrafach, precedensach i kuczkach prawnych.

- A jest coś ciekawszego? - spytała mama, zerkając na ojca.

- Nie sądzę - odrzekł. - W kaŜdym razie w tej chwili nic takiego nie przychodzi mi do

głowy. - Więc spróbujcie sobie wyobrazić, ze mogą być ciekawsze rzeczy.

- Jakie? - Zapytała matka tym swoim ironicznym tonem, którego Annę czasami tak

irytował. - Na przykład, kwestia, czy do szarlotki dodać kardanom, czy cynamon? - Na

przykład - rzuciła rozzłoszczona Anna. Mama natychmiast się zmitygowała.

- Przepraszam cię, kochanie. Nie chciałam cię obrazić, ja naprawdę nie lekcewaŜę

twojego hobby.

- Ale właśnie to zrobiłaś. I to nie jest juŜ tylko moje hobby - sprostowała Anna. - To

będzie mój zawód.

- Masz jeszcze czas, Ŝeby się nad tym zastanowić. - wtrącił się ojciec ugodowym

tonem. - JuŜ podjęłam decyzję. Nie zostanę prawnikiem.

- Nikt cię do tego nie zmusza. Są przecieŜ inne ciekawe zawody. Lekarz, biolog,

psycholog... Ale kucharka?

- Dlaczego się tak krzywisz, wypowiadając te słowo? Nie mam zamiaru pracować w

jakieś garkuchni. Chcę zostać prawdziwym szefem kuchni, takim jak Rick Evigan. - Rick

Evigan? - tata spojrzał na mamę. - Wiesz, kto to taki? Matka wzruszyła ramionami. -

Pierwszy raz słyszę to nazwisko.

- Na jakim świecie wy Ŝyjecie?! - oburzyła się Anna. - To jeden z najbardziej znanych

mistrzów kuchni w Stanach Zjednoczonych. Napisał kilka bestsellerów. Ma swój program

telewizyjny. Wszyscy go znają.

- Widać nie wszyscy - odrzekł ojciec - Bo ja o nim nie słyszałem. - Ja teŜ nie -

odezwała się mama.

- Właśnie... - Anna nie bez powodu akurat tego dnia rozpoczęła rozmowę o swojej

zawodowej przyszłości. Teraz zastanawiała się, jak przejść do sedna sprawy. - Rick Evigan w

lipcu poprowadzi w Nowym Jorku miesięczny kurs gotowania... Miała nadzieje, Ŝe rodzicom

wystarczy ta informacja.

Rzecz jasna, byli na tyle domyślni, by wiedzieć, o co jej chodzi, tyle, Ŝe nie zamierzali

jej niczego ułatwiać.

- No cóŜ... - Matka zrobiła taką minę, jakby kompletnie nie miała pojęcia, do czego

córka zmierza. Annie zaschło w gardle. Musiała odchrząknąć, zanim powiedziała:

- Chciałabym wziąć udział w tym kursie. Sprawdzałam dziś w Internecie. Są jeszcze

dwa wolne miejsca, ale musiałabym się pośpieszyć, bo jutro moŜe ich juŜ nie być.

- W lipcu lecisz przecieŜ do ParyŜa - oświadczyła mama tonem, który zamykał dalszą

Brooks Patsy - Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty - Kardamon i Cynamon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: