„Chcę mieć przyjaciela”
Od kilku dni Julka chodziła jakaś smutna. Nie chciała się bawić ani rysować. Często siadała przy oknie i myślała. Pewnego dnia powiedziała do mamy:
-Wam to dobrze! Ty masz tatę, tata ma ciebie, Wojtek ma pieska, piesek ma Wojtka, a ja? Nic!
-Masz mnie i tatę, i Wojtka i pieska- powiedziała mama- To mało?
-Mało! – potrząsnęła głową Julka. –Ja chcę mieć przyjaciela!
I nie czekając na budyń, który mama kończyła gotować, poszła na podwórko.
Na podwórku było prawie pusto. Tylko na jednej ławce siedziała Ania, z którą nikt się nigdy nie bawił, a na drugiej ławce siedziały Kasia i Dominika.
Julka podeszła właśnie do nich i powiedziała:
- Cześć! Chcecie być moimi przyjaciółkami?
- Ja nie- powiedziała Kasia –Ja jestem przyjaciółką Dominiki.
- Ja też nie- powiedziała Dominika- Ja jestem przyjaciółką Kasi. Chyba że....że coś nam przyniesiesz!
- Co? –spytała Julka.
- Lalkę- odpowiedziała Kasia. –Taką z długimi włosami.
- I wózek dla lalki –dodała Dominika. –I ubranka.
- I wtedy będziecie się ze mną bawić?- ucieszyła się Julka. –To już idę!
Pobiegła do domu, Wzięła wózek z Petronelą i ubrankami. Kasia i Dominika już czekały przed drzwiami. Zaczęła się zabawa. Najpierw poszły z Petronelą na spacer. Kasia była mamą, Dominika tatą, a,Julka sąsiadką. Potem poszły z Petronelą do doktora. Kasia była panią doktor, Dominika pielęgniarką, a Julka sprzątaczką. Potem poszły do teatru i Kasia była tancerką, Dominika piosenkarką, a Julka nikim.
- Ja się tak nie bawię! – powiedziała Julka. –Miałyście być moimi przyjaciółkami! Jak tak, to sobie pójdę razem z Petronelą!
- A weź sobie tę swoją pokrakę! – Dominika rzuciła Petronelą daleko na dróżkę. – Mam sto razy ładniejszą w domu!
- Idź sobie stąd!- zawołały obie i odeszły.
Julka pokazała im język i pobiegła w drugą stronę. Nagle potknęła się, upadła i stłukła sobie kolano. Usiadła na brzegu piaskownicy, lizała kolano i myślała, że najbardziej chciałaby zachorować na świnkę i umrzeć.
- Masz, przyłóż sobie babkę – usłyszała nagle. – Od razu krew ci przestanie lecieć.
To Ania, z którą nikt nie chciał się bawić, stała przed nią i podawała jej jakiś listek.
- Odczep się ode mnie, słyszysz?! – wrzasnęła Julka. – Czego za mną łazisz!
Ania skuliła się i powoli, ze spuszczoną głową odeszła.
- Poczekaj! – zawołała za nią Julka. – Ja tylko tak powiedziałam!
Wstała i kulejąc podeszła do Ani.
- Dlaczego właściwie nikt się z tobą nigdy nie bawi? – zapytała.
- Nie wiem – westchnęła ze smutkiem Ania. – Może dlatego, że noszę okulary.
- Agata też nosi.
- To może dlatego, Ze nie umiem grać w gumy. Zawsze mi się nogi plączą.
- Joaśce też się plączą.
- No to może dlatego, że mam brzydkie imię: Ania, bania, proszek do prania....
- A mnie się podoba: Anka, sasanka, krakowianka!
Ania uśmiechnęła się.
- Mam gumę z motylkiem. Chcesz połowę?
- Tak. Dziękuję! A może pobawimy się razem?
- Bardzo chętnie – odpowiedziała Ania.
I bawiły się. Najpierw lalką: Ania nosiła Petronelę, a Julka trzymała wózek, potem Julka trzymała lalkę, a Ania wózek.
Potem pobiegły na huśtawkę i huśtały się – Ania wyżej, a Julka niżej. Potem grały w klasy i rzucały patykami – Julka daleko, a Ania blisko. A potem umówiły się na jutro i poszły do domu.
I od następnego dnia Julka była już wesoła.
Na podstawie utworu D. Wawiłow „Chcę mieć przyjaciela” opracowała Barbara Gorzkowska
ddoroch